"Thuis" in Cuzco

Vanuit Puno hadden we een lange reisdag naar Cuzco voor de boeg. En die werd alleen maar langer aangezien we nog voor de stadsgrens van Puno werden aangehouden. De politie hier houdt graag busjes aan en dit keer hadden ze beet. Net als in Nederland moet je hier zo ongeveer overal een vergunning voor hebben en onze chauffeur had niet de juiste om in deze regio toeristen te mogen vervoeren.

Er werd buiten een uitgebreide discussie gevoerd. Het duurde en duurde maar…… pfffff. Een aantal groepsleden vond dit wel een interessant tafereeltje om te fotograferen of te filmen. Gelukkig kon ik dat net op tijd voorkomen; ‘t leek me in deze situatie géén goed plan (óók niet stiekem)!!

Nadat de chauffeur wat geld had afgedragen om erger (d.w.z. flinke bekeuring) te voorkomen konden we onze reis vervolgen. De lange reisdag hebben we onderbroken door onderweg 2 sites te bezoeken: de graftorens van Sillustani en de ruïnes van Raqchi.

Na de eerste site heb ik Jurriaan gevraagd wat ie nou met de trekking wilde doen. Aangezien het de zwaarste van de 3 trekkingsmogelijkheden is nam hij gelukkig de enige juiste beslissing: annuleren.

Dat had meteen wel de nodige consequenties. Ik moest een hoop regelen: trekking annuleren, hotelkamers en een treinkaartje boeken. Omdat hij de beslissing pas de dag voor vertrek nam was ’t allemaal maar de vraag of ’t zou lukken, of (en hoeveel) hij moest bijbetalen en – ’t allerergste – of ik nog een treinkaartje naar Machu Picchu kon bemachtigen.

Toen ik hem dit allemaal vertelde knapte er iets; hij was echt woest! De anders altijd vrolijke Jurriaan schold en tierde erop los; midden in de bus waar iedereen bij zat. Best wel vervelend! Ik heb ‘m maar fff laten gaan omdat ik ’t eigenlijk wel snapte. Hij voelde zich beroerd en was doodmoe; dan zit je niet op dit soort nieuwtjes te wachten. Na de scheldkanonnade barstte ie in tranen uit. Nadat ik ‘m een pakje zakdoekjes had gegeven heb ik ‘m verzekerd dat ik er alles aan zou doen om de vervelende gevolgen zoveel mogelijk te beperken. Nog geen uur later bood ie z’n excuses aan :-)

Na een aantal telefoontjes en nog wat spannende uren bleek ’t allemaal wel mee te vallen. Bij aankomst in Cuzco waren het treinkaartje en de extra hotelkamer in Urubamba al voor elkaar. In Cuzco zelf was geen kamer meer beschikbaar maar dat werd opgelost doordat Joanne en Marjo aanboden om hun kamer met mij te delen zodat er alsnog een kamer (de mijne dus) over was. Eind goed al goed.

Dezelfde avond hebben we voor de wandelaars (7 in totaal) een briefing over de Inca-trail gehouden. Ze schrokken een beetje van de tijden (steeds om 5 uur opstaan) en de weersvoorspellingen waren allesbehalve best. Daardoor werden ze best zenuwachtig.

Voor de niet-wandelaars heb ik ook een leuk dagprogrammaatje in elkaar kunnen draaien. Doordat ze bereid waren het Sawadee-budget aan te vullen met wat eigen geld kon ik zelfs voor de hele dag een privé-auto regelen!

We hebben gegeten in een “veilig” restaurant (je zult in ’t zicht van de haven toch maar ziek worden) en de volgende dag heeft iedereen ’t heeeeeel rustig aangedaan. Het hotel in Cuzco leent zich daar ook goed voor. ’t Is een sfeervol koloniaal gebouw met een zonnige patio en een gezellige “huiskamer” waar ’s avonds zelfs een kachel brandt. Dit in combinatie met de leestafel, stapels tijdschriften en de ruime keuze aan gezelschapsspellen maken het een echt “thuis”. Prima plekkie om na Machu Picchu nog even terug te komen dus!