Beestjes in Bed
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
25 Februari 2009 | India, New Delhi
Ondanks alle spookverhalen die ik de afgelopen periode heb gehoord is de reis vanuit Darjeeling vlekkeloos verlopen.
Nadat ik die dag m’n weblog had bijgewerkt en voor ’t laatst bij prachtige, klassiek Engelse Glendary’s de lekkerster Rashmi Kebab van ’t land had gegeten ben ik ruim op tijd met een shared jeep richting Siliguri vertrokken. Onderweg uitgebreid gebabbeld met een paar Franse medereizigers maar dan ook alleen omdat zij goed Engels spraken ;-)
Na 5 uur rijden kwam ik TE vroeg in Siliguri aan. Omdat je beter in het stadje zelf dan op zo’n afgeladen station kunt wachten ben ik maar weer uitgebreid gaan eten. Da’s altijd lekkerder dan wat je in de trein kunt krijgen. Toen de avond was ingevallen heb ik me met een tuktuk in het chaotische verkeer richting het station gestort. Dat was alvast een voorproefje voor de drukte in Kolkata weer te wachten staat.
Nu kon ik wél op m’n gemak naar ’t juiste perron wandelen en me in de trein installeren. Onderweg prima geslapen ’s morgens vroeg een taxi met een Canadese backpacker gedeeld om terug te keren naar Sudderstreet. Het guesthouse dat ik op ’t oog had bleek helaas vol te zitten. Shit!!! Want dat betekent dat je ten prooi valt aan die commissiejagers. Met zo’n backpack op je rug is het overduidelijk dat je op zoek bent naar een slaapplaats en dus liep ik geen moment alleen. Na een aantal vergeefse pogingen om ze af te poeieren besloot ik om eerst maar eens te gaan ontbijten en de restauranteigenaar lief aan te kijken zodat ik m’n backpack daar kon stallen.
Zo was ik een uurtje later “incognito” op zoek naar een slaapplaats. Het kostte enig zoekwerk; veel guesthouses zaten vol en bij de meesten werd ik allesbehalve vriendelijk te woord gestaan. Uiteindelijk toch een plekje gevonden bij Centerpoint Guesthouse, gerund door een moslim-meneer die me - gehuld in zo’n mooi wit gewaad en een gehaakt petje - heel gastvrij onthaalde. Eindelijk een kamer………
Ik heb ‘m even met een taxi laten onderhandelen (als toerist wordt je hier standaard getild) en ben richting de bloemenmarkt bij Howrah Bridge gegaan. Daar trof ik een kleurrijk plaatje van gele en oranje Afrikaantjes aan. Soms los, soms in lange kettingen geregen. Overal werd druk onderhandeld. Je vraagt je af of die mega-voorraden ooit verkocht worden maar in ’t Hindoeïsme met z’n ontelbare goden wordt er veel geëerd en geofferd.
De Howrah Bridge is een apart stukje architectuur waar Kolkata trots op is. Om de één of andere reden is fotograferen ten strengste verboden. Als ’t om mensen (en dus respect) gaat geef ik daar altijd gehoor aan maar voor een brug? Zo mooi is ie nou ook weer niet, maar ’t verbod maakte ‘m des te interessanter. In plaats van m’n vertrouwde camera had ik alleen maar m’n onopvallende telefoontje bij me en dus lukte dat fotograferen best wel. Het nadeel van een defecte camera werd hier ineens een voordeel.
Aan de overkant van de brug ligt het Howrah station. Op het terrein voor de hoofdingang krioelde het van de gele bolhoedjes (lees “Ambassadors”). Versleten, volgepakte bussen reden af en aan. Echt een geweldige plek!
Even verderop heb ik koud colaatje gekocht en ben ik bij een druk kruispunt op een hekje gaan zitten. Terrasjes kennen ze hier niet echt dus dit is een prima alternatief. Er is genoeg te zien; heel India trekt vanzelf aan je voorbij! De verbaasde blikken van voorbijgangers negerend heb ik daar echt een hele tijd gezeten, om deze hectische stad nog eens bewust in me opnemen. Dit zijn m’n laatste dagen hier; wie weet of ik hier ooit nog terugkom!
Later die middag heb ik met Paul afgesproken. Gezellig Chai gedronken en daarna lekker gaan shoppen. Ik had – vanwege de eventuele PINproblemen in Sikkim – iets te enthousiast Rupees gehamsterd. Het terugwissel probleem werd deze middag vanzelf opgelost. Ik heb ’t gewoon uitgegeven! Leuke (Levis)spijkerbroek gekocht; mooie tunieken; slippertjes……… Paul shopte enthousiast mee, droeg allerlei ideeën aan, liep heen en weer om de grotere/kleinere maten naar ’t paskamertje te brengen en onderhandelde met de naai-ateliertjes wanneer er wat versteld moest worden. Een man die actief mee-shopt……… altijd leuk…………
’s Avonds na ’t eten werd ik in Sudderstreet door 2 Indiërs in het Spaans(!) aangesproken. Er lopen hier inderdaad veel Spanjaarden rond en ze zagen mij voor een Spaanse aan(?). Toch grappig; dat je daar midden in India met een paar locals ineens Spaans staat te praten. Later toch maar overgestapt op Engels omdat ze dat allebei beter beheersten (en ik ook). We zijn bij een tentje met goede koffie neergestreken en heb lange, leuke gesprekken gehad. Amar had in Spanje gewerkt; Farook werkte in Japan en was fff op vakantie in eigen land. Amar was gek genoeg ineens verdwenen waardoor ik met Farook overbleef. Ik “verdenk” ze ervan de één het contact heeft gelegd (of liever…… DURFT te leggen) om de ander hiermee te “helpen”. Geeft niet; ik moest wel lachen om deze pubertaktiek en heb me bovendien best vermaakt.
Farook wilde de volgende dag ook met me op stap maar ik had geen zin om me daarop vast te leggen. Dat was m’n allerallerallerlaatste dag en ik wilde alles lekker op z’n beloop laten.
Die nacht heb ik slecht geslapen. M’n huid irriteerde mateloos. Was het de warmte? Of was ik gewoon een beetje verbrand die dag? Geen van beiden……… Toen m’n rug de volgende ochtend onder de rode vlekken zat wist ik al hoe laat ’t was. Ik had er al vaak over gehoord maar was er zelf nog ooit mee geconfronteerd: BEDBUGS!!! Beestjes in je bed; jakkes! Het hotel was echt schoon (daar let ik JUIST in India wel op) maar als dat eenmaal in de matrassen zit schijnt ’t behoorlijk hardnekkig te zijn. De vriendelijke moslimeigenaar wilde meteen maatregelen nemen maar dat heb ik toch afgehouden. Ik zou er tenslotte toch niet meer slapen en had niet zo’n zin in een lading DDT of ander heftig spul. Da’s vast veel ongezonder dan een paar bloedzuigende beestjes ;-)
Omdat ik van alles gevoeld en helemaal niets gezien had ben ik toch maar even op Wikipedia rond gaan snuffelen. Interessante info over wat in het Nederlands een “bedwants” blijkt te heten. Hoewel een mug gevaarlijker is (die kan tenslotte malaria, knokkelkoorts e.d. overbrengen) wekt dit beestje toch meer afgrijzen op; simpelweg doordat het IN je bed rondkruipt.
Interessant Wikipedia-citaat: “Aangenomen werd dat bedwantsen in de westerse wereld, onder andere als gevolg van het gebruik van DDT, uitgeroeid waren. De laatste jaren lijkt het insect echter bezig aan een comeback. In Europa was de soort zeldzaam maar de aantallen stijgen. Vooral inwoners van New York hebben te kampen met het insect dat in hun bedden woont en zich voedt aan hun bloed. In 2007 werd duidelijk dat ook in hotels in Amsterdam en Brussel de bedwants weer met enige regelmaat voorkomt”.
Ik ga thuis m’n bagage dus ECHT intensief reinigen!
M’n laatste dagje ben ik weer een paar uur met Paul op stap geweest en dat was écht gezellig. ALS ik hier ooit weer terugkom ga ik ‘m zeker weer opzoeken.
’s Middags op pad gegaan om m’n bagage te laten wegen. Door Marjo, Margriet en Ronel was ik per mail gewaarschuwd over het bagagebeleid van Lufthansa. 20 kg is echt de max en voor iedere kilo extra brengen ze € 30,- in rekening! Genadeloos en zonder uitzonderingen. Ik MOEST dus het exacte gewicht van m’n backpack weten! De hoteleigenaar had helaas zelf geen weegschaal maar nam me mee naar een winkeltje even verderop waar grote zakken rijst verkocht werden. In de ene bak van de reusachtige antieke weegschaal werd een gewicht van 20 kg geplaatst, in de andere m’n backpack. Ik heb wat zware, compacte bagagestukken overgeheveld naar m’n dagrugzak, net zo lang tot ik precies op 20 kg uitkwam. Nu maar hopen dat m’n handbagage NIET wordt gewogen want die is loodzwaar geworden.
Omdat ik ’s nachts pas zou vertrekken had ik m’n kamer maar aangehouden. Nadat ik m’n laatste Rupees had opgemaakt aan eten, blingbling-slippers en bangles heb ik daar ’s avonds nog 2 uurtjes gerelaxt . Toen heb ik de bedbugs in levende lijve kunnen aanschouwen. Schone lakens houdt ze echt niet tegen! Onschadelijk of niet; ’t blijft gewoon een smerig idee.
Na deze 2 topdagen in Kolkata had ik echt geen zin meer om terug te gaan. M’n mooie plannetje om interim-bureau’s in te schakelen die tijdens mijn reizen al op zoek zouden gaan naar werk is door de crisis in duigen gevallen. Ik had nog helemaal niets lopen dus moest – net als vorig jaar – nog BEGINNEN met het zoeken naar werk en dat zou net zo goed een paar dagen later kunnen; toch? Bovendien was ‘t duidelijk dat het deze keer niet mee zou gaan vallen. En al dat negatieve nieuws over ontslagen, dalende koersen en faillissementen……… ik had er echt geen zin in. Toen ik het hotel ’s nachts verliet heb ik ze verteld dat ik héél misschien nog terug zou komen. Wie weet was de Lufthansa vlucht wel overboekt!?!?! Dan zou ik mijn plaatsje gráág opofferen om nog een paar dagen langer te blijven.
De dame achter de incheckbalie hielp me meteen uit de droom. Ze waren slechts een klein beetje overboekt en dat was wel op te lossen. Teleurgesteld vroeg ik of ze dan tenminste nog een plekje bij ’t raam voor me had. Ze ging aan de slag en even later legde ze met een grote grijns een instapkaart voor me neer. Inderdaad aan ’t raam ……………… in de businessclass! Zo’n mazzeltje heb ik nog nóóit gehad met vliegen. Ik zie ’t maar als een goedmaker voor die ellendige heenreis! Nadat ik haar uitvoerig bedankt had heb ik m’n bagage ingecheckt. Daarbij met grote moeite de schijn opgehouden dat m’n handbagage vederlicht was, maar in realiteit sjouwde ik me een breuk. De antieke weegschaal bleek nog zuiver te zijn; m’n backpack woog exact 20 kg.
Reizen in de businessclass. Dat betekent champagne bij binnenkomst, keuze uit een wijnassortiment, een meergangen keuzemenu, een gedekte “tafel” met echt bestek en echte borden maar vooral een heerlijke ruime zitplaats. De leren stoel had zoveel verstelmogelijkheden dat ’t wel een uur duurde voor ik door had waar al die knopjes nou voor dienden. Met al die luxe vond ik het bijna zonde om te gaan slapen. Uiteindelijk heb ik dat toch maar gedaan en goed ook. Ik ga vaker informeren of ze overboekt zijn!
Terug in NL; het zit er weer op. Terug in de “echte” wereld waar alles alleen nog maar om de kredietcrisis lijkt te draaien. En op zoek naar werk. Dat was vorig jaar al best spannend, maar nu helemaal. Mijn uitgangspunt is dat je altijd wel werk vindt zolang je ’t maar écht wilt, dus ik ga gewoon keihard aan de slag.
En volgend seizoen? Tsja………………
Ik ben nu van 22 juni t/m 24 februari – inclusief een aantal korte tussenpozen in NL – onderweg geweest. Totaal 8 maanden; best wel veel eigenlijk. Ik geniet er dan ook écht van om weer lekker met m’n benen in m’n eigen bank te zitten, door de stad te fietsen en vrienden & familie te zien. Om meteen eind juni/begin juli alweer weg te gaan vond ik toch een beetje teveel van ’t goede. Hoogseizoen of niet; ik heb bij Sawadee aangegeven dat ik vanaf augustus beschikbaar ben. ’t Moet wel leuk blijven!
Het was weer een fantastische tijd; reizen past gewoon bij mij. In één seizoen zijn er 2 wensen vervulling gegaan: ik was terug in Latijns Amerika én ik ben eindelijk in Orissa geweest. En……… ik heb er een taal bij!!! Met vallen en opstaan is ‘t me in 4 maanden gelukt en daar ben ik stiekem best trots op :-).
Het was een bijzonder seizoen dat begon met een loodzware pilotreis (Indochina) en een groep mensen die niet wisten wat genieten is. Daarna 3 ½ week samen met Pa & Ma door Bolivia & Peru gereisd; echt geweldig dat ik dat met ze heb mogen meemaken. Die k..Indochinagroep werd vervolgens meer dan goed gemaakt door de Perugroep; de allerleukste die ik tot nu toe gehad heb. Voor het eerst heb ik 2x dezelfde reis gedaan (Mayaroute) en geconcludeerd dat ’t absoluut voordelen heeft maar dat ik toch liever zoveel mogelijk verschillende reizen doe. Da’s véél harder werken en je hebt minder connecties (dus minder voordeeltjes) onderweg maar toch………………
“Waar ga je nou het allerliefste naartoe?” hebben ze me al vaak gevraagd. Het antwoord moest ik ze altijd schuldig blijven. India was een kanshebber evenals het Latijns Amerikaanse continent. Maarrrrrrr……… na dit reisseizoen ben ik er eindelijk uit:
- Azië heeft interessante landen en héérlijk eten
- Latijns Amerika heeft GEWELDIGE landen, mooie mensen en m’n favoriete muziek
- India is ………………top!!!
Jahaaaaaaaaaaa……… ik wéét dat ‘t officieel ook Azië is maar dat is wat mij betreft slechts een geografische benadering. Het wordt niet voor niets een subcontinent genoemd en die term dekt de lading veel beter. Door de extreme verschillen in landschappen en klimaten, de diversiteit van de bevolkingsgroepen met hun tradities en – niet te vergeten – de gigantische oppervlakte is het een continent op zich. Het is een land dat je blijft verrassen, waar al je zintuigen overuren draaien en waar je als fotograaf je hart kunt ophalen.
Ik ben er nu 4 keer geweest en ga gráág weer terug.
Ik ben er eindelijk uit………… INDIA is mijn meest favoriete bestemming……………………………
:SMS update:: 4 september 2009 :
Dit is een test want ik zit nog gewoon op kantoor :-).
Nadat ik die dag m’n weblog had bijgewerkt en voor ’t laatst bij prachtige, klassiek Engelse Glendary’s de lekkerster Rashmi Kebab van ’t land had gegeten ben ik ruim op tijd met een shared jeep richting Siliguri vertrokken. Onderweg uitgebreid gebabbeld met een paar Franse medereizigers maar dan ook alleen omdat zij goed Engels spraken ;-)
Na 5 uur rijden kwam ik TE vroeg in Siliguri aan. Omdat je beter in het stadje zelf dan op zo’n afgeladen station kunt wachten ben ik maar weer uitgebreid gaan eten. Da’s altijd lekkerder dan wat je in de trein kunt krijgen. Toen de avond was ingevallen heb ik me met een tuktuk in het chaotische verkeer richting het station gestort. Dat was alvast een voorproefje voor de drukte in Kolkata weer te wachten staat.
Nu kon ik wél op m’n gemak naar ’t juiste perron wandelen en me in de trein installeren. Onderweg prima geslapen ’s morgens vroeg een taxi met een Canadese backpacker gedeeld om terug te keren naar Sudderstreet. Het guesthouse dat ik op ’t oog had bleek helaas vol te zitten. Shit!!! Want dat betekent dat je ten prooi valt aan die commissiejagers. Met zo’n backpack op je rug is het overduidelijk dat je op zoek bent naar een slaapplaats en dus liep ik geen moment alleen. Na een aantal vergeefse pogingen om ze af te poeieren besloot ik om eerst maar eens te gaan ontbijten en de restauranteigenaar lief aan te kijken zodat ik m’n backpack daar kon stallen.
Zo was ik een uurtje later “incognito” op zoek naar een slaapplaats. Het kostte enig zoekwerk; veel guesthouses zaten vol en bij de meesten werd ik allesbehalve vriendelijk te woord gestaan. Uiteindelijk toch een plekje gevonden bij Centerpoint Guesthouse, gerund door een moslim-meneer die me - gehuld in zo’n mooi wit gewaad en een gehaakt petje - heel gastvrij onthaalde. Eindelijk een kamer………
Ik heb ‘m even met een taxi laten onderhandelen (als toerist wordt je hier standaard getild) en ben richting de bloemenmarkt bij Howrah Bridge gegaan. Daar trof ik een kleurrijk plaatje van gele en oranje Afrikaantjes aan. Soms los, soms in lange kettingen geregen. Overal werd druk onderhandeld. Je vraagt je af of die mega-voorraden ooit verkocht worden maar in ’t Hindoeïsme met z’n ontelbare goden wordt er veel geëerd en geofferd.
De Howrah Bridge is een apart stukje architectuur waar Kolkata trots op is. Om de één of andere reden is fotograferen ten strengste verboden. Als ’t om mensen (en dus respect) gaat geef ik daar altijd gehoor aan maar voor een brug? Zo mooi is ie nou ook weer niet, maar ’t verbod maakte ‘m des te interessanter. In plaats van m’n vertrouwde camera had ik alleen maar m’n onopvallende telefoontje bij me en dus lukte dat fotograferen best wel. Het nadeel van een defecte camera werd hier ineens een voordeel.
Aan de overkant van de brug ligt het Howrah station. Op het terrein voor de hoofdingang krioelde het van de gele bolhoedjes (lees “Ambassadors”). Versleten, volgepakte bussen reden af en aan. Echt een geweldige plek!
Even verderop heb ik koud colaatje gekocht en ben ik bij een druk kruispunt op een hekje gaan zitten. Terrasjes kennen ze hier niet echt dus dit is een prima alternatief. Er is genoeg te zien; heel India trekt vanzelf aan je voorbij! De verbaasde blikken van voorbijgangers negerend heb ik daar echt een hele tijd gezeten, om deze hectische stad nog eens bewust in me opnemen. Dit zijn m’n laatste dagen hier; wie weet of ik hier ooit nog terugkom!
Later die middag heb ik met Paul afgesproken. Gezellig Chai gedronken en daarna lekker gaan shoppen. Ik had – vanwege de eventuele PINproblemen in Sikkim – iets te enthousiast Rupees gehamsterd. Het terugwissel probleem werd deze middag vanzelf opgelost. Ik heb ’t gewoon uitgegeven! Leuke (Levis)spijkerbroek gekocht; mooie tunieken; slippertjes……… Paul shopte enthousiast mee, droeg allerlei ideeën aan, liep heen en weer om de grotere/kleinere maten naar ’t paskamertje te brengen en onderhandelde met de naai-ateliertjes wanneer er wat versteld moest worden. Een man die actief mee-shopt……… altijd leuk…………
’s Avonds na ’t eten werd ik in Sudderstreet door 2 Indiërs in het Spaans(!) aangesproken. Er lopen hier inderdaad veel Spanjaarden rond en ze zagen mij voor een Spaanse aan(?). Toch grappig; dat je daar midden in India met een paar locals ineens Spaans staat te praten. Later toch maar overgestapt op Engels omdat ze dat allebei beter beheersten (en ik ook). We zijn bij een tentje met goede koffie neergestreken en heb lange, leuke gesprekken gehad. Amar had in Spanje gewerkt; Farook werkte in Japan en was fff op vakantie in eigen land. Amar was gek genoeg ineens verdwenen waardoor ik met Farook overbleef. Ik “verdenk” ze ervan de één het contact heeft gelegd (of liever…… DURFT te leggen) om de ander hiermee te “helpen”. Geeft niet; ik moest wel lachen om deze pubertaktiek en heb me bovendien best vermaakt.
Farook wilde de volgende dag ook met me op stap maar ik had geen zin om me daarop vast te leggen. Dat was m’n allerallerallerlaatste dag en ik wilde alles lekker op z’n beloop laten.
Die nacht heb ik slecht geslapen. M’n huid irriteerde mateloos. Was het de warmte? Of was ik gewoon een beetje verbrand die dag? Geen van beiden……… Toen m’n rug de volgende ochtend onder de rode vlekken zat wist ik al hoe laat ’t was. Ik had er al vaak over gehoord maar was er zelf nog ooit mee geconfronteerd: BEDBUGS!!! Beestjes in je bed; jakkes! Het hotel was echt schoon (daar let ik JUIST in India wel op) maar als dat eenmaal in de matrassen zit schijnt ’t behoorlijk hardnekkig te zijn. De vriendelijke moslimeigenaar wilde meteen maatregelen nemen maar dat heb ik toch afgehouden. Ik zou er tenslotte toch niet meer slapen en had niet zo’n zin in een lading DDT of ander heftig spul. Da’s vast veel ongezonder dan een paar bloedzuigende beestjes ;-)
Omdat ik van alles gevoeld en helemaal niets gezien had ben ik toch maar even op Wikipedia rond gaan snuffelen. Interessante info over wat in het Nederlands een “bedwants” blijkt te heten. Hoewel een mug gevaarlijker is (die kan tenslotte malaria, knokkelkoorts e.d. overbrengen) wekt dit beestje toch meer afgrijzen op; simpelweg doordat het IN je bed rondkruipt.
Interessant Wikipedia-citaat: “Aangenomen werd dat bedwantsen in de westerse wereld, onder andere als gevolg van het gebruik van DDT, uitgeroeid waren. De laatste jaren lijkt het insect echter bezig aan een comeback. In Europa was de soort zeldzaam maar de aantallen stijgen. Vooral inwoners van New York hebben te kampen met het insect dat in hun bedden woont en zich voedt aan hun bloed. In 2007 werd duidelijk dat ook in hotels in Amsterdam en Brussel de bedwants weer met enige regelmaat voorkomt”.
Ik ga thuis m’n bagage dus ECHT intensief reinigen!
M’n laatste dagje ben ik weer een paar uur met Paul op stap geweest en dat was écht gezellig. ALS ik hier ooit weer terugkom ga ik ‘m zeker weer opzoeken.
’s Middags op pad gegaan om m’n bagage te laten wegen. Door Marjo, Margriet en Ronel was ik per mail gewaarschuwd over het bagagebeleid van Lufthansa. 20 kg is echt de max en voor iedere kilo extra brengen ze € 30,- in rekening! Genadeloos en zonder uitzonderingen. Ik MOEST dus het exacte gewicht van m’n backpack weten! De hoteleigenaar had helaas zelf geen weegschaal maar nam me mee naar een winkeltje even verderop waar grote zakken rijst verkocht werden. In de ene bak van de reusachtige antieke weegschaal werd een gewicht van 20 kg geplaatst, in de andere m’n backpack. Ik heb wat zware, compacte bagagestukken overgeheveld naar m’n dagrugzak, net zo lang tot ik precies op 20 kg uitkwam. Nu maar hopen dat m’n handbagage NIET wordt gewogen want die is loodzwaar geworden.
Omdat ik ’s nachts pas zou vertrekken had ik m’n kamer maar aangehouden. Nadat ik m’n laatste Rupees had opgemaakt aan eten, blingbling-slippers en bangles heb ik daar ’s avonds nog 2 uurtjes gerelaxt . Toen heb ik de bedbugs in levende lijve kunnen aanschouwen. Schone lakens houdt ze echt niet tegen! Onschadelijk of niet; ’t blijft gewoon een smerig idee.
Na deze 2 topdagen in Kolkata had ik echt geen zin meer om terug te gaan. M’n mooie plannetje om interim-bureau’s in te schakelen die tijdens mijn reizen al op zoek zouden gaan naar werk is door de crisis in duigen gevallen. Ik had nog helemaal niets lopen dus moest – net als vorig jaar – nog BEGINNEN met het zoeken naar werk en dat zou net zo goed een paar dagen later kunnen; toch? Bovendien was ‘t duidelijk dat het deze keer niet mee zou gaan vallen. En al dat negatieve nieuws over ontslagen, dalende koersen en faillissementen……… ik had er echt geen zin in. Toen ik het hotel ’s nachts verliet heb ik ze verteld dat ik héél misschien nog terug zou komen. Wie weet was de Lufthansa vlucht wel overboekt!?!?! Dan zou ik mijn plaatsje gráág opofferen om nog een paar dagen langer te blijven.
De dame achter de incheckbalie hielp me meteen uit de droom. Ze waren slechts een klein beetje overboekt en dat was wel op te lossen. Teleurgesteld vroeg ik of ze dan tenminste nog een plekje bij ’t raam voor me had. Ze ging aan de slag en even later legde ze met een grote grijns een instapkaart voor me neer. Inderdaad aan ’t raam ……………… in de businessclass! Zo’n mazzeltje heb ik nog nóóit gehad met vliegen. Ik zie ’t maar als een goedmaker voor die ellendige heenreis! Nadat ik haar uitvoerig bedankt had heb ik m’n bagage ingecheckt. Daarbij met grote moeite de schijn opgehouden dat m’n handbagage vederlicht was, maar in realiteit sjouwde ik me een breuk. De antieke weegschaal bleek nog zuiver te zijn; m’n backpack woog exact 20 kg.
Reizen in de businessclass. Dat betekent champagne bij binnenkomst, keuze uit een wijnassortiment, een meergangen keuzemenu, een gedekte “tafel” met echt bestek en echte borden maar vooral een heerlijke ruime zitplaats. De leren stoel had zoveel verstelmogelijkheden dat ’t wel een uur duurde voor ik door had waar al die knopjes nou voor dienden. Met al die luxe vond ik het bijna zonde om te gaan slapen. Uiteindelijk heb ik dat toch maar gedaan en goed ook. Ik ga vaker informeren of ze overboekt zijn!
Terug in NL; het zit er weer op. Terug in de “echte” wereld waar alles alleen nog maar om de kredietcrisis lijkt te draaien. En op zoek naar werk. Dat was vorig jaar al best spannend, maar nu helemaal. Mijn uitgangspunt is dat je altijd wel werk vindt zolang je ’t maar écht wilt, dus ik ga gewoon keihard aan de slag.
En volgend seizoen? Tsja………………
Ik ben nu van 22 juni t/m 24 februari – inclusief een aantal korte tussenpozen in NL – onderweg geweest. Totaal 8 maanden; best wel veel eigenlijk. Ik geniet er dan ook écht van om weer lekker met m’n benen in m’n eigen bank te zitten, door de stad te fietsen en vrienden & familie te zien. Om meteen eind juni/begin juli alweer weg te gaan vond ik toch een beetje teveel van ’t goede. Hoogseizoen of niet; ik heb bij Sawadee aangegeven dat ik vanaf augustus beschikbaar ben. ’t Moet wel leuk blijven!
Het was weer een fantastische tijd; reizen past gewoon bij mij. In één seizoen zijn er 2 wensen vervulling gegaan: ik was terug in Latijns Amerika én ik ben eindelijk in Orissa geweest. En……… ik heb er een taal bij!!! Met vallen en opstaan is ‘t me in 4 maanden gelukt en daar ben ik stiekem best trots op :-).
Het was een bijzonder seizoen dat begon met een loodzware pilotreis (Indochina) en een groep mensen die niet wisten wat genieten is. Daarna 3 ½ week samen met Pa & Ma door Bolivia & Peru gereisd; echt geweldig dat ik dat met ze heb mogen meemaken. Die k..Indochinagroep werd vervolgens meer dan goed gemaakt door de Perugroep; de allerleukste die ik tot nu toe gehad heb. Voor het eerst heb ik 2x dezelfde reis gedaan (Mayaroute) en geconcludeerd dat ’t absoluut voordelen heeft maar dat ik toch liever zoveel mogelijk verschillende reizen doe. Da’s véél harder werken en je hebt minder connecties (dus minder voordeeltjes) onderweg maar toch………………
“Waar ga je nou het allerliefste naartoe?” hebben ze me al vaak gevraagd. Het antwoord moest ik ze altijd schuldig blijven. India was een kanshebber evenals het Latijns Amerikaanse continent. Maarrrrrrr……… na dit reisseizoen ben ik er eindelijk uit:
- Azië heeft interessante landen en héérlijk eten
- Latijns Amerika heeft GEWELDIGE landen, mooie mensen en m’n favoriete muziek
- India is ………………top!!!
Jahaaaaaaaaaaa……… ik wéét dat ‘t officieel ook Azië is maar dat is wat mij betreft slechts een geografische benadering. Het wordt niet voor niets een subcontinent genoemd en die term dekt de lading veel beter. Door de extreme verschillen in landschappen en klimaten, de diversiteit van de bevolkingsgroepen met hun tradities en – niet te vergeten – de gigantische oppervlakte is het een continent op zich. Het is een land dat je blijft verrassen, waar al je zintuigen overuren draaien en waar je als fotograaf je hart kunt ophalen.
Ik ben er nu 4 keer geweest en ga gráág weer terug.
Ik ben er eindelijk uit………… INDIA is mijn meest favoriete bestemming……………………………
:SMS update:: 4 september 2009 :
Dit is een test want ik zit nog gewoon op kantoor :-).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
