Reizen zonder Camera?

Het guesthouse in Pelling was echt geweldig. Knusse kamers, gezellig restaurant en het mooiste van de wereld. De mensen daar waren super behulpzaam en gastvrij. We kregen zelfs een warme kruik voor het slapen gaan!

Hoe perfect het ook was; na 2 dagen begon ’t weer te kriebelen en hebben we een jeep naar Kehapalari Lake geregeld. Micha (ISR) was ondertussen in hetzelfde guesthouse beland en ze besloot mee te gaan. De jeep vertrok ’s middags pas waardoor we nog een paar uurtjes in de zon konden relaxen met uitzicht op één van de hoogste bergen ter wereld: de Khangchendzonga (8598 m) kunnen relaxen. Er zijn slechtere plekken om te wachten!

Net als bij de andere ritjes nam ook deze jeep onderweg weer allerlei pakketjes en boodschappentasjes mee die een stukje verderop werden neergezet. Daar kan van alles bij zitten: groentes, potten&pannen, stoelen, nieuwe ruiten…………. Soms staat er iemand op te wachten; soms wordt het ook gewoon achtergelaten. Blijkbaar haalt de “geadresseerde” het dan later op en blijven andere mensen er gewoon met hun handen van af. Mooi toch als zo’n simpel systeem gewoon werkt?!

Aan ’t einde van de middag kwamen we op een verlaten plek aan. In de LP kwam het niet voor. We hadden dit ook alleen maar van “horen zeggen” en waren erg benieuwd waar we zouden belanden. Er bleek een stevige klim nodig te zijn om bij het beloofde guesthouse uit te komen. Linda zag dat niet zitten en haakte af. Gelukkig voor haar was er beneden ook een eenvoudig hostel. Micha, Desiree en ik zijn wel naar boven gegaan. Dat pad was ECHT steil en we hadden alle drie volledige bepakking te sjouwen. Na iedere bocht dachten we er bijna waren maar we werden consequent teleurgesteld. Toen we uiteindelijk hutjes zagen kregen we hernieuwde energie en vielen die laatste meters wel weer mee.

Het gezwoeg werd beloond met een geweldige plek op het topje van deze berg. Het basic guesthouse bood alles wat we nodig hadden: een (gemeenschappelijk) toilet, schoon bed en voldoende dekens. Er was ook een soort van douche gecreëerd maar gezien de watertemperatuur hebben we die maar even links laten liggen. Het koelt nl. behoorlijk af in Sikkim dus ’s avonds doe je er verstandig aan om de warmte die je nog hebt goed vast te houden.

Er liepen veel kinderen rond die soms verrassend goed Engels spraken. Ik heb nog een tijdje badminton met ze gespeeld; ’t was net of ik weer aan ’t kamperen was! ’s Avonds hebben we bij een kampvuur heerlijk gegeten.

Na een relaxte ochtend bovenop de berg hebben we afscheid genomen van Micha en zijn we aan de afdaling begonnen. Lang niet zo zwaar maar wel glibberig dus ‘t was oppassen geblazen. Nadat we onze tassen in het guesthouse van Linda hadden opgeslagen zijn we wat gaan wandelen. We kwamen veel jonge nonnen uit het nabij gelegen klooster tegen. Door de kort geschoren koppies en monnikenkleding zagen ze eruit als jongens, maar het waren echt allemaal meisjes. ’t Ene moment waren ze geconcentreerd aan ’t bidden; ’t andere moment vroegen ze ons het hemd van het lijf. Ze waren echt super nieuwsgierig.

Om half 3 zouden we met een privé jeep naar Yuksom vertrekken maar dat ging mis. Ik heb niet helemaal duidelijk gekregen wat er nou precies aan de hand was maar in ieder geval was er nergens een jeep te bekennen. Er was blijkbaar één bepaald punt waar ze niet langs konden. De zoon van de bestuurder beloofde dat ie nog zou komen maar ik had ’t gevoel dat dat weer zo’n Aziatische belofte was (geen nee kunnen zeggen dus). Toen er uiteindelijk een (andere) jeep arriveerde zagen we onze kans schoon. De chauffeur zag ’t in eerste instantie niet zo zitten om in ’t donker te rijden maar uiteindelijk kon hij 3 vrouwen + wat extra Rupees toch niet zo laten staan. Hij ging overstag.

Later begrepen we héél goed waarom hij er niet zo happig op was. Het was een rit van slechts een uur maar in het donker over dit soort wegen rijden is echt geen pretje. De kuilen, scherpe bochten, smalle stukken, steile hellingen en het ternauwernood passeren van tegenliggers eisen uiterste concentratie. Ik was blij dat ik niet achter het stuur zat! Doordat we pas in het donker arriveerden hebben we van Yuksom niets meer gezien. Linda wilde wat langer blijven maar Desiree en ik hadden niet het gevoel dat we ons hier zouden vermaken. De volgende ochtend zijn we dus al vroeg vertrokken naar Tashiding; tenminste………. dat DACHTEN we………

Omdat het nog geen uur rijden was en we al om 7.00 uur vertrokken hadden we niet ontbeten. Na 5 kwartier rijden kregen we toch het gevoel dat er iets niet helemaal goed ging. Toen we de chauffeur naar Tashiding vroegen ZAG ik ‘m schrikken. We waren er al 20 km voorbij en hij was het vergeten te zeggen! Tsja………….. wat doe je dan? We besloten om ’t dan maar over te slaan en mee te gaan naar het eindpunt: Jorethang. Daar zijn we overgestapt op een jeep naar Namchi.

In de LP hadden we een veelbelovend adresje gevonden om te overnachten. Echter, na wat rondvragen bleek niemand ’t te kennen. Bij de toeristeninfo bleek al snel hoe dat kwam; het lag helemaal buiten het dorp! We hebben een taxi genomen en kwamen na een kwartiertje uit op een prachtige locatie maar dat was dan ook alles. De kamers zagen er netjes uit maar ik kreeg ’t gevoel dat we in de privéslaapkamers van de bewoners belandden. Het had echt NIETS van een guesthouse. En in de wijde omgeving was helemaal niets te bekennen. Daarom maar met de taxi teruggereden en een hotelletje in het dorp gezocht.

Namchi bleek nog aardig centrum te hebben ook. Een mooi plein met oude bomen, een reusachtig aquarium(!) en veel winkeltjes rondom. In ieder geval voldoende om je een middagje te vermaken. Het restaurant van ons hotel bleek het beste van de stad te zijn. We waren dus niet eens zo slecht terecht gekomen! En………….. zowaar alles wat op de kaart stond was ook daadwerkelijk te bestellen!

In Sikkim is onlangs weer vogelgriep geconstateerd. Ik heb onderweg door heel wat ontsmettingsbaden moeten lopen en ook de jeeps werden – terwijl wij er nog in zaten - regelmatig met een verstikkend goedje bespoten. Kip en eieren zijn nergens meer te koop en dat betekent dat er van de menukaarten weinig overbleef. Het was dus best luxe om weer alles te kunnen bestellen.

Na een paar gezellig dagen samen gereisd te hebben gingen we allebei weer onze eigen weg. Desiree vertrok naar Siliguri om de trein naar Varanasi te nemen. Ik besloot om toch nog maar naar Darjeeling te gaan. Door de fout van de jeep-chauffeur had ik immers ineens een dag “over” dus waarom ook niet !

De rit naar Darjeeling was PRACHTIG – mits je geen last van hoogtevrees hebt. De wegen waren slecht, zeer smal en vol haarspeldbochten die zo scherp waren dat de jeep een paar keer moest steken om er langs te komen. We reden vrijwel continu op grote hoogte zodat je – vooral tijdens die scherpe bochten – een geweldig uitzicht in de oneindige diepte had. De bergen hier zijn écht mooi. Vrachtverkeer en “normale” personenwagens kwamen we niet meer tegen. Met dit soort hellingspercentages heb je de power van een jeep nodig. De bergen waren hoog, de ravijnen diep.

Zodra we de grens met West Bengal gepasseerd waren werden de wegen slechter. In Sikkim wordt hard aan de vooruitgang gewerkt en dat merk je aan talrijke bouwwerkzaamheden en het onontkoombare werk-aan-de-weg. De wegen waren daardoor - over het algemeen - in goede staat.
Ook veranderde het landschap onmiddellijk; géén felgele terrassen met mosterdzaad meer. Om het Chinese monopolie te doorbreken hebben de Engelsen hier ooit thee geïntroduceerd. Nu zie je steile hellingen keurig geschoren theestruiken zover het oog reikt. Met dit soort hellingspercentages vraag ik me af hoe een theeplukker hier z’n werk doet. Echt onvoorstelbaar!

Nu zit ik in Darjeeling (2134 m, 109.000 inw.) waar ik weer in een leuk guesthouse (Aliment) ben beland. Het heeft leuke kamers, een uitgebreide bibliotheek, een goed restaurant, een internetcafé en een bontgekleurd reizigersgezelschap. En………… wederom een geweldig uitzicht dus daar had ik de klim-met-backpack wel voor over.

Net als in Sikkim is het hier KOUD. Na overwegend reizen door landen waar ‘t (drukkend) heet is kom ik dit jaar voor het eerst ook veel in koudere gebieden. Eerder dit seizoen in Peru; nu in Sikkim en Darjeeling. Ik weet ’t nu zeker: ik ben NIET gemaakt voor kou. Als het zo heet is dat de mussen (of andere lokale vogels) van het dak vallen kan ik m’n draai best vinden. De kou daarentegen……… Overdag met het zonnetje is het best lekker. Maar ’s avonds………… dan koelt het genadeloos af en NERGENS is verwarming. Niet in het hotel, niet in de winkels en zelfs niet in de restaurantjes. Dat is behalve oncomfortabel vooral héél ongezellig. Gevolg is dat je gehuld in minimaal 4 lagen kleding eindeloos koppen hete thee besteld. NIET om op te drinken maar gewoon om lekker in je verkleumde handen te klemmen. Al je spieren springen spontaan in de knoop. En je ligt altijd vroeg op bed omdat het onder de dekens het tenminste wél lekker warm is. Brrrrrrrrr…… In Aliment stond er zowaar een kleine houtkachel in het restaurant die de ergste kou verjoeg. Daardoor werd ’t toch minimaal 10 graden binnen…………

In gebieden als deze wordt een warme douche ineens van “levens”belang. Da’s dan hét verwenmomentje van de dag. Veel hotels en guesthouses pretenderen dit dan ook in huis te hebben. Toch kom je vaak van een – letterlijke in dit geval – koude kermis thuis. Door weggevallen waterdruk, tekort aan stookhout of eenvoudig weg gebrekkige apparatuur komen ze hun beloftes niet na. Onderweg ben ik er wel achter gekomen dat je beter niet naar dat soort adresjes kunt gaan. Bij guesthouses gewoon die je gewoon een emmer warm water geven ben je beter af. Je bestelt en je weet zeker dat je binnen enkele minuten met heerlijk warm water staat te plonzen.

Het stadskaartje van Darjeeling heb ik al snel opzij gegooid; daar kon ik echt geen wijs uit. De kaart is (uiteraard) plat terwijl in werkelijkheid alles op verschillende niveaus ligt. Normaliter kan ik aardig kaart lezen maar hier snap ik er echt geen hout meer van. Er zijn talloze kleine, meestal steile straatjes die in een slingerbeweging van boven naar beneden (of andersom ‘tuurlijk) lopen. Tussendoor overal shortcuts in de vorm van trappen. Het lijkt één groot doolhof maar als je gaat lopen blijken verrassend veel routes uiteindelijk weer op een bekend punt uit te komen.

Het is dus een stadje waar je heerlijk rond kunt dwalen en daar hou ik wel van. Behalve het bezoeken van de dierentuin en het station met échte stoomlocomotief die op de World Heritagelijst staat heb ik een uitgebreide massage ondergaan om m’n spieren weer uit de knoop te halen. Heerlijk na al die kou! Verder heb ik met allerlei mensen gebabbeld en vooral winkeltjes gekeken. De meesten verkopen souvenirs (te zwaar) en kleding met een hoog Wibra-gehalte waardoor ik niet echt in de verleiding kwam om wat te kopen.

De sfeer is hier goed en van onrust is niets te merken. Ik sta echter wel op scherp. Vandaag waren er veel winkels gesloten en er reed een heel konvooi legervoertuigen door de hoofdstraat. Dáár wilde ik het mijne van weten! Het bleek echter dat IEDERE donderdag veel winkels gesloten zijn en dat het legerkonvooi hier vlakbij gestationeerd was. Zoals het er nu naar uitziet kan ik morgen dus zonder problemen weer vertrekken.

Het enige probleem dat ik nu nog heb is dat met m’n camera. In Gangtok hing het schermpje ineens aan een dun draadje losjes onder te bengelen. Omdat ik het nooit gebruik en via m’n zoeker fotografeer op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat er meteen niets meer werkte. Op m’n kamer heb ik het boeltje met wat sporttape in elkaar kunnen plakken.

Sporttape………. altijd handig……………. Ik heb er al tenten, klamboes en boeken mee gerepareerd.

Deze toepassing heeft ook een aantal dagen gewerkt maar helaas………… nu is het echt over met de pret. Ik krijg ‘m niet meer aan de praat. Ik wilde in Calcutta nog een uitgebreid mooie-mensen-rondje gaan maken maar dat kan ik nu wel vergeten . Ik weet wel dat ik eigenlijk blij moet zijn dat dit niet eerder in de reis is gebeurd maar toch baal ik hier ontzettend van.

Om toch nog wat plaatjes te kunnen maken heb ik vanaf Darjeeling m’n telefoon behalve kalender, agenda, horloge, wekker en rekenmachine nu ook tot camera gepromoveerd. 't Is een kwaliteit van likmevestje maar anders wordt m'n weblog zo kaal. Iets is beter dan helemaal niets; toch………………?