Terug in de grote stad

Wat is ’t meest gebruikte auto-onderdeel in India?
Ik zal een kleine hint geven: het begint met een “T” en eindigt op “OETER”……………. :-)

Jawel; het is gedaan met de rust. Twee weken hebben we door mogen brengen in een gebied waar de tijd heeft stilgestaan. Terug in Calcutta moesten we echt weer even wennen aan ’t lawaai. Als je je niet voor dat getoeter kunt afsluiten gaat ’t je echt mateloos irriteren. Die knop moest dus wel even om! Maar laat ik eerst verder gaan bij het punt waar ik de vorige keer gebleven was.

Naarmate we het Adivasi-gebied verlieten werd het drukker en drukker op de weg. Steeds meer verkeer, getoeter, mensen, dorpjes, winkeltjes, lawaai en rotzooi. Colonnes vrachtwagens reden ons tegemoet. Tijdens inhaalmanoeuvres kwamen ze RECHT op ons af om steeds weer op het allerallerallerlaatste moment af te buigen. Het is altijd weer een kwestie van centimeters. Van afstand houden hebben ze nog nooit gehoord. Zo kun je gemakkelijk de soms lachwekkende teksten op de achterkant van vrachtwagens lezen zoals: “Horn Please” of “Save road, save live”(?). Of zelfs “Highly inflammable; danger!"; geruststellende gedachte tijdens ’t bumperkleven :-). In het Indiase verkeer kun je maar beter niet bang aangelegd zijn.

Af en toe kwamen we een half afgebouwd exemplaar tegen. Het is echt komisch als je wordt ingehaald door een “voertuig” dat slechts bestaat uit het onderstel van een vrachtwagen. Op de plek waar de cabine moet komen zit een man op een houten stoeltje achter het stuur. Omdat ie in de open lucht zit en er geen ruiten zijn om de insecten en wind af te vangen heeft hij z’n hoofd volledig in een tulband gewikkeld. Erg jammer dat ik daar geen foto van heb kunnen maken want het ziet er echt heel vreemd uit.

Waar we ook rijden; we passeren regelmatig grote (aangelegde) plassen water. Als ik zie hoe dat water eruit ziet zou ik m’n grote teen er niet eens in durven steken maar hier worden ‘t door iedereen gebruikt om te wassen, te baden en zelfs tanden te poetsen. Dat ze hun kleding op die manier schoon krijgen is al best verbazingwekkend. Dat ze er zelf niet doodziek van worden is gewoon ongelooflijk. Ik vraag me af of er wel eens onderzoek is gedaan naar het afweersysteem van de gemiddelde Indiër. Dat zou wel eens interessante resultaten kunnen opleveren………

Aan ’t begin van de middag arriveerden we bij het Chilikameer. Met z’n 600 km2 (in de regentijd zelfs 1100 km2) het grootste brakwatermeer van Azië. Een prachtige plek. Na wat relaxen en een uitgebreide warme (!) douche hebben we bij zonsondergang een boottochtje over het meer gemaakt. Dit is het eerste heldere water dat ik in India heb gezien! Overal liggen aftandse houten vissersbootjes en staan netten in het water. Langs de oevers bewegen mannen met grote rieten manden & harpoen door het water. Een vreemde manier van vissen die ik nog niet eerder ben tegengekomen. En eerlijk gezegd heb ik ze ook helemaal niets zien vangen ;-). Er zwemt genoeg vis maar helaas laten de vogels het tegenwoordig een beetje afweten. Toch was ’t best lekker om even op zo’n plas water rond te dobberen.

De volgende ochtend zijn we al vroeg vertrokken. Onderweg hebben we een korte stop gemaakt bij Pipli; een dorpje dat bekend staat om z’n patchworklampen. Ze zijn best leuk en kleurrijk maar ik kon er helaas geen goede plek voor bedenken. Ik heb me in eerste instantie kunnen beheersen en niets gekocht. Toen viel m'n oog op die kralentasjes; zoooooooooooo kitsch dat ze leuk waren. Die kende ik nog wel van m’n allereerste Indiareis. Ik heb er dus ook maar 2 gekocht; dat weegt toch niet zoveel.

Vanuit Pipli zijn we in een paar uur doorgereden naar zonnetempel van Konark. Een World Heritage site uit de 13e eeuw; prachtig versierd met gebeeldhouwde afbeeldingen van Hindoe-goden en Kama-Sutra (!) plaatjes die niets te raden over laten. Religieuze afbeeldingen en paartjes in allerlei heftige standjes…… Het is een vreemde combinatie; zeker als je nagaat dat India eigenlijk een ontzettend preuts land is. Mannen en vrouwen zullen elkaar in het openbaar nóóit aanraken. Aan de andere kant lopen bevriende mannen regelmatig hand in hand of zelfs in een innige omhelzing rond. Dát zou bij ons weer niet zomaar kunnen. De Kama-Sutra afbeeldingen zijn opvallend vaak zwaar beschadigd. De meest aanstootgevende delen van de beeldjes zijn vernietigd tijdens de Moslimperiode. Zij accepteerden dit soort godslasterende afbeeldingen niet.

Het is een druk bezocht complex maar het zijn alleen maar Indiërs die je tegenkomt. WIJ waren hier wederom een grote bezienswaardigheid. We zijn echt met ontelbare families op de foto gegaan. Hele sessies werden er gemaakt waarbij groepen Indiërs om de beurt met ons wilden poseren. Ze trokken zich niets aan van het feit dat Rashmi ons van alles aan ’t uitleggen was. Hij werd echt constant onderbroken.

Op onze eindbestemming van die dag (Puri) moesten we helaas afscheid nemen van Rashmi, Sam en Prakash. Zij gingen direct door naar huis (Bhubaneswar). Ze hadden allemaal hun schoonste kleren aan en waren naar de kapper geweest omdat ze na 2 weken weer hun vrouw terug zouden zien.

Puri is een leuke plaats waar zo’n heerlijk relaxt hippiesfeertje hangt. Er zijn ook meer dan genoeg leuke restaurantjes en winkeltjes. Het ligt aan de Golf van Bengalen. Dat klinkt mooi en exotisch maar niets is minder waar. Er is inderdaad een breed strand maar palmbomen vind je er niet; badgasten evenmin. Wat je er wel vind is afval, schildpaddenkadavers en heel véél viezigheid. Het visafval wordt door de talrijke kraaien opgeruimd. Ander organisch afval wordt door rondscharrelende zwerfkoeien genuttigd. Er wonen veel vissers die hun eenvoudige hutjes tot op het strand hebben gebouwd. Het strand zelf doet dienst als openbaar toilet. Gelukkig doen ze dat bij de vloedlijn zodat het bij hoog water steeds wordt "opgeruimd", maar toch. Als je een stukje gaat lopen moet je héél goed kijken waar je je voeten neerzet. Toch ben ik er naartoe gegaan omdat het er één en al bedrijvigheid is.

Ik werd constant aangesproken door jongens/mannen die me wat wilden verkopen of me een boottripje aanboden. De meesten lieten zich vrij gemakkelijk afwimpelen. Eentje was echter behoorlijk hardnekkig. Hij wilde niks verkopen, alleen maar met me “meelopen”. Naar een stil stukje strand welteverstaan. Als ik “no” zei antwoordde hij met “yes” alsof ik helemaal niets in te brengen had. Zo werkt ’t bij mij natuurlijk niet! ALLES heb ik geprobeerd om ‘m af te schudden: netjes zeggen dat ie op moest hoepelen, compleet negeren, heel erg boos worden ……. niets hielp. Al snel had ik door dat er iets niet helemaal aan hem klopte. Misschien drank, misschien drugs, misschien gewoon een beetje gek…. ik weet ’t niet. Dat zijn wel de meest onvoorspelbare dus ik was op m’n hoede. Omdat er massa’s mensen op ’t strand waren voelde ik me niet onveilig maar irritant was ’t wel. Ik maakte bewust extra veel contact met de spelende kinderen en werkende vissers. Ik hoopte dat ie daardoor af zou druipen en bovendien kon ik wel wat “vrienden” gebruiken. Toen die klier uiteindelijk steeds in m’n beeld ging staan als ik een foto wilde nemen was de maat vol. Ik heb ‘m een flinke zet verkocht waardoor ie in het zand viel maar helaas wederom zonder resultaat.

Dit gebeurde net op een plek waar een groep jongetjes standcricket aan ’t spelen was. Net daarvoor hadden ze me per ongeluk met een bal geraakt. Ze waren erg geschrokken maar ik heb ze lachend gerustgesteld dat alles OK was. Toen heb ik uitgebreid actiefoto’s van ze gemaakt en die aan ze laten zien. Dat levert altijd weer superleuke reacties op; succes verzekerd!

Toen ze in de gaten kregen dat ik een probleempje had werd het cricketspel direct onderbroken. Ze omsingelden de klier, praatten tegen hem en leidden ‘m op allerlei mogelijke manieren af. Er kwamen meer en meer jongetjes bij en hij kon geen kant meer op. Ondertussen gebaarden ze mij dat ik m’n kans moest pakken om te ontsnappen. Toen ik met een wijde boog via het strand terug wilde lopen wezen ze me een pad tussen de vissershutjes. Ik belandde in een soort labyrint waardoor ik in no time uit het zicht verdwenen was. Ze zijn helemaal met me meegelopen tot ik weer op iets van een “doorgaand” weggetje uitkwam. Op de vervelendste momenten maak je vaak ook juist weer de meest mooiste dingen mee. Echt geweldig dat kinderen zoiets voor je doen!

’s Avonds heb ik een tuktuk naar de nigthmarket gepakt. Ik had een doel: tasjes kopen. Die 2 leuke uit Pipli waren eigenlijk bedoeld als kadootjes maar ze zijn gewoon TE leuk om weg te geven. Geweldig voor een (salsa)feest met al die glimmertjes en ’t slechts 100-150 Roepies (= max. € 2,50) per stuk. Als je dit in een Nederlands boetiekje koopt ben je minimaal ‘t 10-voudige kwijt. Ik belandde in een winkeltje dat véél te veel keus had en ben helemaal los gegaan. In totaal heb ik er 11 (!) gekocht. Ik ga ze niet allemaal zelf houden hoor. ’t Zijn leuke cadeautjes en ik zet er ook een paar op internet; eens kijken wat er gebeurt………

’s Avonds zijn we met de nachttrein naar Kolkata vertrokken. Over het algemeen kan ik goed slapen in nachttreinen maar dit werd een onrustige rit. We lagen net 2 uurtjes te pitten toen er een grote groep luidruchtige Indiërs met héél veel bagage instapte. Er waren echter lang niet voldoende bedden vrij. Ze zetten de hele coupé op stelten, deden al het licht aan en maakten ontzettend veel heisa. Ze probeerden tassen weg te trekken om die van hun kwijt te kunnen en wilden mensen van hun bed lichten om hun kinderen een plekje te geven. Het hele gangpad stond vol met mensen en koffers. Het was één grote chaos. Veel kabaal later bleek dat ze in de verkeerde wagon waren ingestapt. Eerlijk is eerlijk; dat was ook nauwelijks aangegeven maar zij wonen hier en worden geacht te weten hoe het werkt, toch? Helaas is het in Indiase treinen zo dat je niet van coupé naar coupé kunt. Dat betekent dat we tot het volgende station – en dat was anderhalf uur later – met ze zaten opgescheept. Ik was dan ook erg blij met m’n oordoppen en blinddoekje en ben zonder al te veel problemen weer in slaap gevallen.

Zo stapte ik ’s morgens toch nog redelijk uitgerust in Calcutta uit. Hoewel de groep diezelfde avond/nacht zou vertrekken waren er toch hotelkamers geregeld en dat was erg lekker. Ieder ging deze laatste dag z’n eigen weg; foto’s maken, nog wat souvenirs kopen of gewoon lekker een beetje lummelen en relaxen.

Mijn dag werd voor het grootste deel beheerst door geld – of liever – het gebrek eraan. Ik vlieg pas over 2 weken terug zodat ik zelf nog wat kan rondreizen. Eerst had ik geen flauw idee hoe ik die tijd zou opvullen. Ik heb nooit zo’n zin in ’t inlezen en plannen en hoor liever onderweg wat dingen die m’n interesse wekken. In de loop van de reis heb ik besloten om naar Sikkim en Darjeeling te gaan en daar moest ik een (nacht)treinkaartje voor kopen.

Hoewel een treinrit echt niet duur is – omgerekend iets meer dan € 10,- (!) – moest ik toch even bijtanken. Helaas lukte het bij geen enkele PINautomaat. Toen ik bij in een internetcafé m’n saldo ging checken – ik was bang dat m’n pas geskimd was – bleek daar gelukkig niets aan de hand te zijn. Er was echter wel geld afgeschreven! Daarom ook maar de Postbank gebeld om hier melding van te maken en die gaan ’t verder uitzoeken. Later kwam ik erachter dat er niets met m’n pas aan de hand was. Er was een grote storing waardoor NIEMAND geld op kon nemen. Ik ben ’t gedurende dag blijven proberen maar kreeg steeds nul op ’t rekest.

Ik had nog net genoeg voor het laatste avondmaal en een taxi terug vanaf het vliegveld maar ’t voelde echt niet lekker. Toen ik het na het eten nog een keertje probeerde lukte het eindelijk. Het voelde alsof ik de jackpot gewonnen had! We hebben er nog even een borrel op genomen en om 22.30 heb ik Margriet, Ronel en Marjo naar het vliegveld gebracht waar we afscheid hebben genomen.

Door de negatieve beschrijvingen van de laatste reisbegeleider en het extreem kleine gezelschap zijn er best momenten geweest dat ik tegen deze reis heb opgezien. Achteraf waren we het er allemaal over eens dat het niet beter uit had kunnen pakken. De kleine groep heeft alleen maar in ons voordeel gewerkt. Het klikte met iedereen, we hebben een hoop lol gehad en ik was eerder een reisgenoot dan een reisbegeleider. In Margriet – notabene ook reisbegeleider – had ik een leuk fotomaatje. Wat foto’s maken betreft hadden we hetzelfde “oog” waardoor we elkaar constant tegen kwamen. Erg grappig was dat.

M’n laatste groepsreis van ’t seizoen werd dus een soort van vakantie. Nu het erop zit ga ik aan m’n officiële vakantie beginnen. Eerst nog een treinkaartje kopen en een permit regelen en dan op naar de frisse berglucht van Sikkim!