India Anders

M’n eerste dag zonder groep is bijna helemaal opgegaan aan geregel. Het ging slechts om een permit voor Sikkim en het kopen van treinkaartjes maar dat soort dingen kost hier veel tijd.

Om te beginnen komt het leven pas laat op gang. Winkels gaan niet voor 9.00 uur open en instanties als banken en kaartloketten nog een uur later. Zelfs bij ontbijtrestaurantjes kan je niet voor 8.00 uur terecht. Je zou toch denken dat ’t in zo’n warm land prettig is om lekker vroeg te beginnen maar de Indiërs denken daar anders over.
Het zoeken naar de juiste adressen, vastzitten in het verkeer en wachttijden maken dat de dag voorbij gevlogen is.

Even voor tienen heb ik een taxi naar Farlie Palace gepakt. Dat is ’t officiële verkooppunt voor treinkaartjes en dat bleek een groot verschil te maken met die boekingskantoortjes in Sudderstreet; ik heb nu 2 kaartjes voor de prijs van 1! Gelukkig was er ook nog een kaartje voor diezelfde avond beschikbaar zodat ik me toch nog aan m’n oorspronkelijke plan kon houden. Ook de speciale permit die je voor Sikkim nodig hebt was zonder probleem te regelen. Het is niet meer dan een administratieve formaliteit die – behalve een pasfoto en tijd – niets kost.

Na het uitchecken kon ik m’n bagage gelukkig tot vertrek in het hotel laten staan. Ze waren ook bereid om een deel daarvan (een tas vol met kralentasjes + die zware Sawadee papierwinkel) voor me op te slaan. Dat scheelt weer gesjouw.

Nadat ik alle touts (hardnekkige commissiejagers die met je meelopen) had afgeschud heb ik heerlijk op de New Market rondgestruind. Leuke foto’s gemaakt en uitgebreid thee gedronken met een standhouder die goed Engels sprak.

Aan ’t eind van de middag uitgebreid bijgekletst met Paul die ik op m’n eerste dag in Kolkata had ontmoet. Hij had ondertussen ook een aantal tours met groepjes toeristen gedaan. Nog even snel een hapje gegeten en vervolgens de taxi naar het treinstation gepakt. Dat lag niet ver van het hotel maar ik had voor alle zekerheid ruim de tijd uitgetrokken voor dat ritje. Dat was maar goed ook want het verkeer zat MUURvast. In eerste instantie maakte ik me niet zo heel veel zorgen maar langzamerhand begon de situatie wel nijpend te worden. Metertje voor metertje króóóóóóóóóóópen we vooruit om vervolgens consequent weer een aantal minuten stil te staan.

Ik heb een aantal keren overwogen om maar gewoon uit te stappen. Lopend was ik absoluut sneller vooruit gekomen maar dan was de tijd weer verloren gegaan aan zoeken, zoeken, zoeken. In ’t donker kan ik me helemaal moeilijk oriënteren. De taxichauffeur sprak geen woord Engels maar hij begreep heel goed dat we niet alle tijd van de wereld hadden. Hij heeft capriolen uitgehaald die me tot dan toe onmogelijk leken. Onvoorstelbaar hoe hij z’n auto nog in de kleinste gaatjes en kiertjes wist de dwingen, de veel grotere bussen opzij duwde en collega-taxichauffeurs – soms vriendelijk, soms dwingend – verzocht om even plaats te maken. En dat alles zonder ook maar één krasje op z’n auto te veroorzaken. Onvoorstelbaar!

We arriveerden 10 minuten voor vertrek op het station. Ik heb ‘m een dikke fooi gegeven en een drager voor m’n bagage geregeld. Ik kan m’n tas best zelf dragen maar deze mannen weten feilloos op welk perron je moet zijn. En nog belangrijker: ze weten WAAR je op dat perron moet zijn en dat is gezien de ellenlange Indiase treinen een zeer prettige bijkomstigheid. Al met al plofte ik 5 minuten voor vertrektijd op m’n gereserveerde zitplaats neer. Pfffffffffffff, wat een gestress (en dat terwijl de trein vervolgens 10 minuten te laat vertrok ;-) )

Deze nachttrein was heerlijk rustig. Uitgeslapen kwam ik om 7.00 op het station bij Siliguri aan. Op het parkeerterrein werd ik meteen van alle kanten benaderd door riksjamannen, taxi- en tuktukchauffeurs. Ik wist echter al precies wat ik wilde; een shared jeep naar Gangtok. Die shared jeeps zijn een prima systeem om voor weinig bij je volgende reisdoel uit te komen. Je zoekt een jeep uit en zodra deze vol zit vertrekt ie. De keuze laat je afhangen van welke plek je wilt, de kwaliteit van de auto en hoe lang je bereid bent te wachten. Als je als eerste instapt heb je de beste plek (voorin) maar je weet nooit hoeveel tijd ronselaar nodig heeft om de resterende 9 passagiers bij elkaar te sprokkelen. Ik vond een plek op de middelste bank wel voldoende en binnen 3 kwartier konden we al vertrekken.

3 uur later arriveerden we bij de grens West Bengalen – Sikkim. In feite blijf je in India maar ’t is alsof je een ander land binnen gaat. Je paspoort, visum en permit worden geregistreerd en gestempeld. En bijna alles is anders. De straten zijn schoon en de openbare toiletten heel acceptabel. De mensen hebben geen Hindoestaanse maar overduidelijke Aziatische trekken. Ze spreken over het algemeen geen Hindi of Bengal, maar Nepali of Tibetaans. Dat is op zich best logisch als je nagaat dat Sikkim ingeklemd ligt tussen Nepal, Tibet en Bhutan. Ik ben voor ’t eerst van m’n leven in de Himalaya! De bergachtige omgeving is echt schitterend en de lucht heerlijk fris.

Nog een uurtje later stapte ik in Gangtok (31.000 inwoners, 1.700 m) uit. Het is een echt bergstadje met steile straten, trappen en een brede – zeer on-Indiase – boulevard. Al snel had ik een guesthouse gevonden en daar ontmoette ik Micha, een Israelische. Zij bleek ook tourleader én India-fan te zijn dus we hadden meer dan genoeg gespreksstof. We zijn anderhalve dag met elkaar opgetrokken en hebben Rumtek bezocht; een mooi Tibetaans klooster. Zij besloot nog een dag langer te blijven maar ik heb na 2 nachten een jeep naar Pelling (2083 m) gepakt.

Het systeem bleek nu iets anders te werken. Er vertrokken 2 jeeps per dag (op een vastgestelde tijd) en die moest je vooraf reserveren. Voordeel is dat je door het vastgestelde tijdstip echt kunt plannen. Nadeel is dat je niet weet in wat voor jeep je stapt en wie er naast je zitten.

De maatstaven voor zitruimte liggen wat anders dan bij ons. Dat betekent dat ze op één bank niet 3 maar 4 man plaatsen. In principe gaat dat allemaal precies. Dit is echter wel afhankelijk van de omvang van je medepassagiers en ik had de pech met 3 dikkerds op een bankje te belanden. Dat werd dus proppen! Dit valt ook onder het “niet op vakantie maar op REIS zijn” zullen we maar zeggen ;-) . Ik heb m’n muziekje opgezet en lekker genoten van ’t geweldige landschap met de steeds hoger wordende bergen, bossen met naaldbomen, boomvarens en de heldere bergbeekjes.

In dezelfde jeep zaten ook Desiree (NL) en Linda (Engeland). Met z’n drieën zijn we in Kabur - een superleuk hostelletje - beland met eersteklas uitzicht op besneeuwde bergtoppen.

Het bijbehorende restaurant was erg gezellig maar de muziek ontbrak. Toen we de eigenaar vroegen wat op te zetten trommelde hij een vriend van ‘m op. Even later hoorde we buiten op straat een eerste serenade en eenmaal binnen wist ie niet meer van ophouden. De rest van de avond heeft ie gitaar gespeeld en hebben we met z’n allen liedjes gezongen. ’t Was echt supergezellig.

De volgende dag heb ik samen met Desiree een flink eind gewandeld en een prachtig Tibetaans klooster bezocht. Daarbinnen lange tijd een chanting (lang monotoon gebed/gezang) van monniken bijgewoond en dat was echt héél speciaal.

Bij het klooster zagen we een camper met een Nederlands(!) kenteken staan. Het bleken journalist/reisfotograaf Henk Kloosterhuis en z’n neef te zijn. Hij is al 8 maanden onderweg! Z’n expeditie heeft ie “Rondje Himalaya” gedoopt; da’s een aardig rondje! Ik heb z’n kaartje gekregen en ik ga dat avontuur op zeker verder volgen!

Ondertussen ben ik weer druk plannen aan ’t smeden voor m’n laatste dagen hier. En die plannen veranderen met de minuut. Deze wispelturigheid heeft vooral te maken met de wisselvallige berichtgeving over Darjeeling waar ik héél graag naartoe wil. ’t Is daar sinds een tijdje onrustig (ze willen een eigen staat) waardoor het misschien geen goede optie is. Ik had me er al bij neergelegd om maar niet te gaan maar nu kom ik steeds andere reizigers die er wél zijn geweest. Ze waren allemaal enthousiast en hebben geen problemen gehad.

Gevaarlijk zal 't niet zijn; daar maak ik me ook geen zorgen over. Alleen………… als ze in India staken worden ook alle wegen geblokkeerd en dat zit je gewoon vast. Dat kan best wat stressmomentjes opleveren als je een trein – en uiteindelijk een vliegtuig - moet halen. Op het moment is alles daar OK maar hoe stabiel is dat?

Kortom; ik ben er nog niet helemaal uit. Wordt vervolgd………………