Hoeveel spanning kan één groep aan?

Vanuit Chivay reden we in zo’n 7 uur naar Puno. Onderweg gepicknickt op een idyllisch plekje langs de rivier. Aan ’t einde van de middag kwamen we in ons hotel aan zodat iedereen nog voldoende tijd had om de stad even te verkennen. Ik dacht alvast even wat dingen te regelen voor onze aankomst in Cuzco maar kreeg helemaal niemand te pakken daar.

*#@!!! Dacht ik in eerste instantie. Toen besefte ik dat het zondag was en dan wordt er – zelfs in Peru – natuurlijk niet gewerkt. Logisch dat ik overal een voice mail kreeg!

De groep was inmiddels uitgewaaierd dus ik besloot om zelf maar ergens een eenvoudig hapje te gaan eten. Toen ik door de hoofdstraat liep zag ik ineens wel een héél bekend koppie. Blijken Henk en Corrie daar in ’n restaurantje te zitten. Die ken ik nog van m’n Suriname-reis van vorig jaar en nu kom ik ze hier weer tegen! De wereld is echt klein. Ik ben gezellig bij ze aangeschoven en we hebben samen gegeten en lekker bijgekletst.

De volgende ochtend hebben we onze bagage bij de opslag gedropt en zijn we met een dagtasje richting de Uros-eilanden vertrokken. Nadat we eerst de rieteilanden hadden bezocht zijn we in zo’n 4 uur doorgevaren naar het eiland Amantani waar we bij verschillende families overnacht hebben.

Deze overnachting was uiteraard zéér eenvoudig en viel daardoor niet bij iedereen in de smaak. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ’t ook niet mijn favoriete locatie is. Niet vanwege de basic voorzieningen maar wel vanwege het feit dat je er 4 uur voor moet varen. Best saai onderweg en ZO bijzonder is de eindbestemming ook weer niet.

Nadat de families ons een prima lunch hadden voorgezet zijn we naar het hoogste punt van het eiland “gewandeld”. Dat viel niet mee; ZEKER niet met een volle maag! Neem daarbij de hoogte (bijna 4000 m) en het ongelijke en stijgende pad en je hebt een aardig moeilijkheidsgraad te pakken.

Het doel was om de zonsondergang op het Titicaca-meer te bewonderen. Erg mooi; maar ook erg koud. De snijdende wind had op het hoogste punt vrij spel en al voordat de laatste zonnestralen vertrokken waren was ’t niet te harden. Het leek Nova Zembla wel. We hadden echt al onze warme kleding nodig! Nadat de eerste sterren waren verschenen besloten we om toch maar een stukje af te dalen en in de relatieve luwte verder naar sterrenstelsels te spotten. Helaas hadden we al een behoorlijke grote maan waardoor de sterren niet helemaal duidelijk zichtbaar werden.

“Thuis” bij de familie stond al snel het avondeten klaar. Het was echt lekker maar ik weer geen hap door m’n keel. Ik heb wel uitgelegd dat ’t vooral niet aan ’t eten lag en des te meer aan mijn maag maar ik schaamde me toch. Die mensen zijn echt arm en ik laat een vol bord eten onaangeroerd staan! :-(

De volgende ochtend was m’n eetlust weer enigszins teruggekeerd waardoor ik het ontbijt gelukkig wel weg kreeg. Bij de aanlegsteiger ontmoetten we de rest van de groep en wonderwel had iedereen prima geslapen die nacht. Is die klauterpartij naar Nova Zembla toch nog ergens goed voor geweest! ;-)

Na een uurtje varen meerden we aan bij het eiland Taquile waar we wederom gewandeld hebben. Het had die nacht flink geregend waardoor de eucalyptusbomen een zalige geur over het eiland verspreidden. Mooie vergezichten, ontmoetingen met herders met hun lama’s en schapen, spinnende vrouwen en breiende (!) mannen maakten dit weer een bijzondere wandeling.

We hebben geluncht op een eerste klas terrasje met een prachtig uitzicht over het meer. Omdat het bij vertrek nog flink bewolkt was had niemand eraan gedacht zonnebrand mee te nemen. En hoewel ’t best fris bleef zijn we tijdens dat ene lunch-uurtje allemaal levend verbrand. De ene had nog een rodere kop dan de andere!

En……… we hebben er weer een zieke bij. Jurriaan werd direct na de lunch super beroerd en gooide alles eruit. We hebben allemaal precies hetzelfde gegeten dus daar kan ’t niet aan gelegen hebben. En zo is het bij anderen (en bij mij) eigenlijk ook al gegaan. Ik weet niet wat voor bacteriën ze in Peru hebben maar blijkbaar zijn ’t een soort tijdbommetjes die op een bepaald moment zonder direct aanwijsbare reden geactiveerd worden. De timing voor Jurriaan had niet slechter gekund: over 2 dagen wordt ie geacht aan de 5-daagse Salkantay-trekking te beginnen. Hij gelooft zelf dat ie voor die tijd wel voldoende is opgeknapt maar ik heb er eigenlijk een hard hoofd in. Nou ja, we zien wel………

Toen we later die middag weer met de boot vertrokken zagen we in de verte dat het weer aan ’t veranderen was. We hadden een tocht van ruim 3 uur voor de boeg en zagen de lucht alleen maar zwarter worden. En wij voeren er recht op af ………….

De deining werd steeds heftiger en de stuurman moest hard werken om de boot nog enigszins op koers te houden. Het ging regenen en waaien en daar was deze mooi-weer-boot niet echt voor uitgerust. Géén ruitenwissers en geen ventilatie. Door de regendruppels aan de buitenzijde en de beslagen ruiten aan de binnenzijde werd het zicht er niet beter op. Her en der zag ik al ongeruste koppies. Ik besloot er niet al te veel aandacht aan te besteden en het te laten bij de opmerking dat ze hier wel vaker met dit bijltje gehakt hadden.

Helaas bleef het daar niet bij …………; het roer begaf ‘t!

Het stuurtje aan de voorzijde van de boot draaide als een dolle rond maar had geen enkel effect meer. Dat betekende dat ze alles moesten doen met het “ouderwetse” roer aan de achterzijde van de boot. Aan de ene kant al niet fijn omdat je daar bijna HELEMAAL geen niets meer ziet door de regendruppels die je gezicht teisteren en de kajuit die je het uitzicht ontneemt. Aan de andere kant was het roer te kort om goed kracht te kunnen zetten en dat had je nou net nodig onder deze omstandigheden.

Bootsman & moeder probeerden dit probleem naarstig op een klungelige manier (stukje touw en wat houtjes) op te lossen. Dat lukte natuurlijk niet. Ondertussen hadden ze de motor afgezet waardoor ons bootje een speelbal op de hoge golven werd. Als je een stap probeerde verzetten werd je alle kanten op gesmeten. Het beste was om toch maar stil te blijven zitten. Zo’n notendopje dat onder deze omstandigheden stuurloos op zo’n megagroot wateroppervlakte ronddobbert……. Niet echt te meest veilige situatie.

De hoge golven kwamen in series en lieten ’t bootje gevaarlijk overhellen. ’t Hoefde maar één keertje genoeg te zijn om de eerste golf binnen te laten. Er waren zwemvesten aan boord en voldoende boten op deze route die ons bij een schipbreuk op zouden kunnen pikken maar in water van amper 9 graden houd je ’t ook niet echt lang vol.

Het was dus best te begrijpen dat een aantal mensen ‘m echt begon te knijpen. Gelukkig bleef iedereen wel redelijk rustig en degenen die niet bang waren hielden met hun relativerende opmerkingen de stemming redelijk stabiel. De enige die de neiging had om in paniek te zaaien was Bas. Vriendin Astrid wist ‘m met veelbetekende blikken nog aardig te bedaren. Toen ie toch teveel ging kletsen over het (inderdaad onprofessionele) geklungel van de bemanning en niemand zich – i.v.m. de balans – ook maar een vinger mocht verroeren heb ik ‘m toch maar vriendelijk doch dringend verzocht om z’n mond te houden. Anders zou ie iedereen meeslepen en met paniek schoten we helemaal niets op.

Ik heb geen idee hoe lang we in deze benarde positie hebben rondgedobberd maar uiteindelijk kwam er een boot aan die ons een lange ijzeren stang aanreikte. Door deze over het roer te schuiven had de bootsman voldoende grip om de boot te besturen. De motor leek in eerste instantie niet meer te willen starten maar na een aantal pogingen lukte dat uiteindelijk toch nog. Gelukkig maar!

Zo zetten we een uurtje later opgelucht voet aan vaste wal. Daar bleek pas echt wat een noodweer ’t was geweest. De bergen rond Puno waren wit van de sneeuw, er hingen lange ijspegels aan de steigers en de straten stonden blank. Op sommige plekken was het wegdek door snelstromend water ingezakt. Sommige auto’s kwamen er nog net met hun dak bovenuit. Echt een bizar gezicht! En onvoorstelbaar dat we diezelfde middag allemaal in ’t zonnetje hadden geluncht.

Om de goede afloop te vieren heb ik de hele groep een borrel aangeboden. Dat aanbod werd gretig geaccepteerd. Iedereen had toch wel behoefte om z’n hart nog even te luchten. Maar…… eerlijk is eerlijk…… ze zijn allemaal relatief rustig gebleven en dat was wel een complimentje waard!

Gelukkig ben ik niet zo bang aangelegd maar spannend was ’t zeker. Hoewel ik rustig bleef zitten en zo mogelijk nog rustiger reageerde op de opmerkingen die af en toe geplaatst werden had ik stiekem al minimaal 6 noodscenario’s uitgedacht. Achteraf was ik bang dat ik misschien onvoldoende gehandeld had. Dat m’n rustige houding misschien als passief zou worden opgevat. Op het moment zelf deed ik gewoon wat ik deed; daarna ging ik toch meer nadenken en twijfelen……..

Een paar dagen later kwam deze dag in een wat kleiner gezelschap weer ter sprake. Bas & Loes vertelden me dat ze het knap vonden dat ik zo rustig bleef. Aan de buitenkant was blijkbaar niet te merken dat ik al die noodscenario’s aan ’t bedenken was. Zij waren van mening dat dit het beste was wat ik had kunnen doen. Als ik samen met de bemanning onhandig aan ’t handelen was gegaan zou de paniek eerder zijn toegeslagen.

Blijkbaar is m’n eerste reactie toch wel de beste. Gelukkig maar dat je soms geen tijd hebt om teveel na te denken en gewoon moet doen wat er ’t eerste bij je op komt……………