Walvissen in de woestijn
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
01 Oktober 2008 | Peru, Arequipa
Vanuit Nazca vertrokken we richting Puerto Inca. Onderweg maakten we een stop bij Sacaco. Héél apart aangezien het midden in de woestijn ligt maar ooit – duizenden jaren geleden – oceaan is geweest. De bodem ligt vol met (zee)schelpen maar er is geen druppel water meer te vinden. Her en her liggen zelfs echte walvis-skeletten!
Eerst werd m’n verhaal over fossiele haaientanden met enig cynisme ontvangen maar dat veranderde nadat ik de eerste had gevonden. Het bewijs was geleverd en de hele groep transformeerde in een stel kinderen dat op ’t strand naar schelpjes aan ’t zoeken was. Alle 11 zaten ze op hun knieën of kropen op handen en voeten door ’t zand. Als er weer eentje gevonden werd klonk er een triomfantelijke kreet. Er ontstond een gezonde competitie wie de mooiste, de scherpste, de meeste had gevonden. Ik had echt moeite om ze weer in de bus te krijgen Héérlijk zo’n enthousiaste groep en wat een verschil met die Indochina-knakkers :-).
Puerto Inca (voor mij ook nieuw) intrigeerde ze ook wel aangezien het niet in de LP of andere reisgids voorkwam. Een voormalige Incahaven die pas in 1950 is ontdekt. Nu staat er naast de Inca-ruïnes een eenvoudig hotel met een fantastisch uitzicht. De oceaan was te koud om in te zwemmen (te gevaarlijk ook trouwens) en ’t zwembad was niet zo heel groot. De omgeving is door z’n rotsformaties echt prachtig dus iedereen ging aan de wandel. Eigenlijk de eerste keer dat ze een beetje uitwaaierden maar het grappige was dat we allemaal precies op hetzelfde tijdstip weer op het pad naar het hotel uitkwamen.
De volgende dag zaten we al om 6.00 uur aan de ontbijttafel maar ochtendhumeurtjes heb ik nog niet kunnen ontdekken. Zelfs op dit tijdstip wordt er heel wat afgelachen. Via de Pan American Highway reisden we verder naar Arequipa.
Aan de rechterkant uitzicht op de Pacific Ocean. Krachtige golven die met veel geweld op de kust stukslaan. Rotspartijen worden afgewisseld met kilometers lange brede en lege stranden. Het klimaat leent zich niet voor zwoele strandvakanties dus resorts met strandstoelen en parasolletjes zal je hier niet vinden. Ooit moeten alle kuststroken er zo uit hebben gezien; echt mooi!
Aan de linkerkant de woestijn. De Pan American – een echte “road to nowhere” – slingert zich door een vlakte waar geen eind aan lijkt te komen. Zandvlaktes, hoge zandduinen en grillige rotsformaties die soms verrassend rood, geel of wit gekleurd zijn. Op sommige plekken proberen woestijn en strand elkaar weer te bereiken door de weg met hulp van de altijd aanwezige wind onder te stuiven. Bulldozers hebben er een dagtaak aan om het wegdek “boven zand” te houden. Behalve een enkele cactus en (veel) rondcirkelende gieren is er geen teken van leven te bekennen maar soms is er dan ineens zo’n dal waar van alles blijkt te groeien: mais, olijven, zoete aardappen, asperges, uien…….
Aan ’t einde van de middag kwamen we in Arequipa aan. We hebben hier een geweldig hotelletje in een prachtig koloniaal pand met 2 grote patio’s. Ik had me al verheugd op het restaurantje met die heerlijke houtovenpizza’s waar ik met pa en ma ook geweest was maar helaas werkte m’n lijf niet mee. De hamburguesa die ik ’s middags gegeten had was niet goed gevallen en ik werd doodziek.
Gelukkig is de rest van de groep nu weer gezond zodat ze er in Arequipa op uit konden trekken. ’t Is gewoon een TE mooie en interessante stad om te moeten missen. Voor mij was ’t minder erg. Nadat ik – op m’n tandvlees – de noodzakelijke dingen met de lokale agent had geregeld ben ik m’n bed ingedoken terwijl de groep alsnog naar “mijn” pizzarestaurantje is gegaan. Ze hebben er heerlijk gegeten. Ondertussen heeft m’n lijf de grote schoonmaak achter de rug en ben ik er die nacht en de dag erop weer aardig opgekrabbeld. Net op tijd want hierna gaan we de hoogte weer in. Dan is ’t maar beter dat we allemaal fit zijn…………
Eerst werd m’n verhaal over fossiele haaientanden met enig cynisme ontvangen maar dat veranderde nadat ik de eerste had gevonden. Het bewijs was geleverd en de hele groep transformeerde in een stel kinderen dat op ’t strand naar schelpjes aan ’t zoeken was. Alle 11 zaten ze op hun knieën of kropen op handen en voeten door ’t zand. Als er weer eentje gevonden werd klonk er een triomfantelijke kreet. Er ontstond een gezonde competitie wie de mooiste, de scherpste, de meeste had gevonden. Ik had echt moeite om ze weer in de bus te krijgen Héérlijk zo’n enthousiaste groep en wat een verschil met die Indochina-knakkers :-).
Puerto Inca (voor mij ook nieuw) intrigeerde ze ook wel aangezien het niet in de LP of andere reisgids voorkwam. Een voormalige Incahaven die pas in 1950 is ontdekt. Nu staat er naast de Inca-ruïnes een eenvoudig hotel met een fantastisch uitzicht. De oceaan was te koud om in te zwemmen (te gevaarlijk ook trouwens) en ’t zwembad was niet zo heel groot. De omgeving is door z’n rotsformaties echt prachtig dus iedereen ging aan de wandel. Eigenlijk de eerste keer dat ze een beetje uitwaaierden maar het grappige was dat we allemaal precies op hetzelfde tijdstip weer op het pad naar het hotel uitkwamen.
De volgende dag zaten we al om 6.00 uur aan de ontbijttafel maar ochtendhumeurtjes heb ik nog niet kunnen ontdekken. Zelfs op dit tijdstip wordt er heel wat afgelachen. Via de Pan American Highway reisden we verder naar Arequipa.
Aan de rechterkant uitzicht op de Pacific Ocean. Krachtige golven die met veel geweld op de kust stukslaan. Rotspartijen worden afgewisseld met kilometers lange brede en lege stranden. Het klimaat leent zich niet voor zwoele strandvakanties dus resorts met strandstoelen en parasolletjes zal je hier niet vinden. Ooit moeten alle kuststroken er zo uit hebben gezien; echt mooi!
Aan de linkerkant de woestijn. De Pan American – een echte “road to nowhere” – slingert zich door een vlakte waar geen eind aan lijkt te komen. Zandvlaktes, hoge zandduinen en grillige rotsformaties die soms verrassend rood, geel of wit gekleurd zijn. Op sommige plekken proberen woestijn en strand elkaar weer te bereiken door de weg met hulp van de altijd aanwezige wind onder te stuiven. Bulldozers hebben er een dagtaak aan om het wegdek “boven zand” te houden. Behalve een enkele cactus en (veel) rondcirkelende gieren is er geen teken van leven te bekennen maar soms is er dan ineens zo’n dal waar van alles blijkt te groeien: mais, olijven, zoete aardappen, asperges, uien…….
Aan ’t einde van de middag kwamen we in Arequipa aan. We hebben hier een geweldig hotelletje in een prachtig koloniaal pand met 2 grote patio’s. Ik had me al verheugd op het restaurantje met die heerlijke houtovenpizza’s waar ik met pa en ma ook geweest was maar helaas werkte m’n lijf niet mee. De hamburguesa die ik ’s middags gegeten had was niet goed gevallen en ik werd doodziek.
Gelukkig is de rest van de groep nu weer gezond zodat ze er in Arequipa op uit konden trekken. ’t Is gewoon een TE mooie en interessante stad om te moeten missen. Voor mij was ’t minder erg. Nadat ik – op m’n tandvlees – de noodzakelijke dingen met de lokale agent had geregeld ben ik m’n bed ingedoken terwijl de groep alsnog naar “mijn” pizzarestaurantje is gegaan. Ze hebben er heerlijk gegeten. Ondertussen heeft m’n lijf de grote schoonmaak achter de rug en ben ik er die nacht en de dag erop weer aardig opgekrabbeld. Net op tijd want hierna gaan we de hoogte weer in. Dan is ’t maar beter dat we allemaal fit zijn…………
-
02 Oktober 2008 - 08:18
Marie:
wauw ! indrukwekkend ! ik geniet altijd van je verhalen en foto's ...
groetjes
marie -
03 Oktober 2008 - 11:09
Ma:
Leuk om weer nieuwe dingen mee te maken die je nog niet gezien hebt.
Je groep is gezellig .
Blijf gezond en geniet groetjes en liefs van ons -
03 Oktober 2008 - 19:03
Wil Mens:
Hoi Bianca ik ben met een inhaalslag bezig geweest je had weer zoveel te melden.Wij waren ook een paar weken weg. Wat hebben je ouders genoten met jouw en erg trots zijn ze ook op je.Blijf berichten sturen het is om te smullen. Gr. Wil -
09 Oktober 2008 - 14:08
Sandra:
Tjee, wat leuk om al je verhalen te lezen en zelf ook weer even terug te zien in dat mooie land waar ik met Andy zo'n 10 jaar terug was. Wat ik me afvraag, schrijf je je verhalen nu in 1 keer of elke avond een klein stukje? En moet je dan naar zo'n internet cafe waar om de haverklap internet uitvalt of heb je internet in het hotel?
Hopelijk heb je geen last meer van ziekte en zieken. De hoogte en het eten werken natuurlijk niet mee. Dat is zo wennen. Succes en veel plezier! Fijn dat je zo'n leuke groep hebt. Liefs, Sandra -
12 Oktober 2008 - 13:42
Sjaak En Marian:
Ha Bianca
Geweldig al die verhalen en foto's van jou. Wij wensen je heel veel sukses met je groep en je reis. Groetjes -
12 Oktober 2008 - 15:34
Ben&Betsy:
Was een hele tijd achter met het lezen van je verhalen.. heerlijk mens zoals jij alles beschrijft.. echt leuk om te lezen..!!!
Veel succes met de reizen en je groepen...!!!
Ben & Betsy -
13 Oktober 2008 - 22:19
Remco:
Hi Bianc, nog iets van lichtend pad vernomen? ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
