De ziekenboeg

Deze nachtbus heb ik - op de goedkopere plek - een stuk beter geslapen. De bus had lekker doorgereden en kwam bijna 2 uur voor de aangegeven tijd aan. Met de lokale agent had ik een transfer naar ’t hostal geregeld maar die was er dus nog niet. Nadat ik de refund met het kaartenloket had geregeld (was hier geen enkel probleem) heb ik me in de - nog gesloten - coffeecorner gesetteld en daar werd zowaar m’n naam omgeroepen. De chauffeur was óók veel te vroeg; kwam dat fff mooi uit!

Ik heb ingecheckt bij het groepshotel en eerst nog een paar uur heerlijk geslapen. Daarna een beetje rondgewandeld in de directe omgeving maar nee; Lima kan me nog steeds niet bekoren. Ik had nog ruim 2 dagen voordat de groep aan zou komen en wist eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik die moest volmaken. Maar dat kwam ook deze keer weer vanzelf goed. Om te beginnen is Toon (lokale agent en eigenaar van het groepshotel) een gezellige kerel. Daarnaast heb ik 2 andere reisbegeleiders ontmoet: Maurice (Summum) en Dani (Sawadee). Zo zijn ’t een toch gezellige en relaxte dagen geworden.

De 25e was het weer zover: ik ging ik m’n groep ophalen. Het vliegveld van Lima is lekker rustig en overzichtelijk dus ik had ze snel bij elkaar. Dit is m’n jongste groep ooit (het gros is ergens in de 30) en ze zijn maar met z’n elven! Na de briefing in het hostal hadden ze allemaal nog voldoende puf (en trek) om een restaurantje op te zoeken. Aan tafel is er al heel wat afgelachen.

Stiekem vind ik 't nu best spannend aangezien ik me nu in het Spaans moet gaan redden. Ik ben wel héél blij dat ik tijdens de reis met Pa & Ma hebben kunnen oefenen en daarbij een groot deel van de route al gedaan heb. Ik hoop alleen niet dat er iemand in de groep zit die vloeiend Spaans spreekt. Daar voel ik me nog veel te onzeker voor! Gelukkig bleek aan tafel dat dat niet het geval was. Da's mooi want in het land der blinden is de éénogige koning :-).

De volgende dag hebben we Lima meteen verlaten. Een paar uur later zaten we te lunchen aan de boulevard van El Chaco; heerlijk in ’t zonnetje. Nadat we even hadden uitgewaaid op het uitzichtspunt El Catadral zijn we naar ons hotel in Pisco gegaan. We zitten nu weer midden in het gebied dat vorig jaar augustus door een zware aardbeving werd getroffen. Ze hebben hier al meer puin geruimd dan in Ica maar het is nog steeds een trieste bedoening met al die lege vlakken in de stad. Sinds de aardbeving is hangt er ’s avond op straat een vervelend sfeertje en een hoop restaurantjes zijn nog niet hersteld of komen misschien wel nooit meer terug.

De hele groep koos er daarom voor om in het hotel te blijven eten. Later die avond kwam er een groep Peruanen binnen die duidelijk wat te vieren hadden. Eén van hen – een oudere dame met charismatische uitstraling – bleek een bekende poëet te zijn. Vol overgave heeft ze ons een paar gedichten voorgedragen; fantastisch was dat.

De volgende ochtend hebben we de boottocht naar de Islas Ballestas gemaakt (noot voor pa & ma: het was helaas wéér bewolkt). De vorige keer had ik al gezien dat de plaatsen aan de linkerkant van de boot het meest gunstig waren dus dat heb ik de groep als tip meegegeven. Gehoorzaam als ze zijn ging iedereen daar zitten waardoor de boot flink scheef hing. Gelukkig kwam er nog een andere groep die deze inside info niet had gekregen waardoor ze nietsvermoedend aan de rechterkant plaatsnamen en de boot weer in balans kwam. Iedereen was super enthousiast over de massa’s pinguins, zeeleeuwen, pelikanen en JanvanGenten. Het is ook gewoon heel erg gaaf.

’s Middags zijn we doorgereden naar Ica waar we gelunched hebben tussen de hoge zandduinen van Huacachina. De eigenaar van het restaurant/hotel keek verrast op toen ie me herkende. “Jij weer hier? Waar zijn je ouders gebleven?” Een paar uur later kwamen we bij Nazca aan waar we mooi op tijd de uitkijktoren konden beklimmen om een eerste glimp van de Nazca lijnen op te vangen. Wel een heel raar gezicht: een torentje in de middle of nowhere waar nog een rij wachtende mensen voor staat ook!

Het hotelletje in Nazca was supergezellig en had zelfs een zwembad. De hele groep wilde de vlucht over de Nazca lijnen maken waardoor ik ook voor een gereduceerd tarief mee mocht. Hoera!!! …………… dacht ik…………… Helaas ging dat feest op het allerlaatste moment niet door omdat we – door het onhandige aantal – precies 2 vliegtuigjes vol hadden en ik er niet meer bij paste. Ik mocht nog wel vliegen maar dat kon pas anderhalf uur later en dat zou betekenen dat de hele groep voor MIJ zo lang moest wachten. En dat kon ik natuurlijk niet maken. Balen!!!

Nadat we ’s middags nog een bezoek hadden gebracht aan de site van Chauchilla - waar eeuwenoude mummies gewoon in de open lucht liggen - was er nog voldoende tijd om heerlijk aan ’t zwembad te relaxen. Dat was ook wel even goed want die eerste paar dagen waren best druk. Ik heb nog nooit zoveel zieken (4) in een groep gehad en dat al binnen een paar dagen. Bij Loes was het zelfs zo erg dat ik op het punt heb gestaan om er een dokter bij te halen. Gelukkig begon ze zich in de loop van de dag toch iets beter te voelen. Ik was in m’n hoofd al stiekem aan ’t oefenen hoe ik dat allemaal in ’t Spaans ging uitleggen :) maar dat bleek dus toch niet nodig te zijn.
Nu maar hopen dat dit geen trend gaat worden voor ’t aantal zieken tijdens deze reis…………