Terug in de Bijlmer van Peru

Na één nachtje Puno vertrokken we met een verrassend luxe bus naar Cuzco. Onderweg verschillende archeologische sites bezocht en aan ’t einde van de middag kwamen we in Cuzco aan. Ons hotel lag vrij hoog met een prachtig uitzicht over de stad.

Het was even wennen aan de concurrentiestrijd die hier heerst. Ronselaars proberen elkaar de loef af te steken en beloven allerlei gratis extra’s als je maar naar hun restaurant komt. De enige manier om eraan te ontsnappen is door gewoon de knoop door te hakken en ergens naar binnen te gaan.

De volgende ochtend stapten we vroeg op de trein naar Aguas Calientes. ’t Is een afstand van niks maar door z’n snelheid van zo’n 40 km per uur ben je toch een paar uur onderweg. En aangezien een trein geen haarspeldbochten kan maken moet ie zigzaggend bergen op en af waardoor je sommige stukjes uitzicht steeds weer opnieuw ziet; de ene keer voor-, de andere keer achteruit rijdend :).

In Aquas Calientes hebben we de rest van de dag vooral shoppend doorgebracht. Ook zijn we aardig wat tijd kwijtgeraakt aan het bemachtigen van de tickets voor Machu Picchu. Niet omdat ’t zo druk was maar gewoon omdat de printer de kaartjes steeds opvrat. Wat een systeem zeg! De volgende ochtend brak het moment van de reis aan waar vooral ma lang naar had uitgekeken: de verloren Incastad Machu Picchu. Voor mij de 2e keer maar toch was ik blij dat ik ’t gedaan had: nu scheen de zon wel!! Bovendien hadden we een goede gids die z’n verhaal echt superlevendig wist te brengen.

Onze laatste dag hebben we heerlijk rondgeslenterd door Cuzco; een prachtige stad. Ook de laatste souvenirs ingeslagen én een extra tas aangeschaft om al koopwaar in te kunnen vervoeren. Het was zo stiekem weg een aardige verzameling geworden.

Met de vroege ochtendvlucht keerden we terug naar Lima; NOT my favorite. Her en der staan nog wat koloniale gebouwen maar de rest blinkt uit in lelijkheid. Fantasieloze betonnen creaties met rondom hoge muren en/of hekken. De meeste met gevaarlijk uitziende punten of zelfs schrikdraad waar hoogspanning op staat. Bovendien schijnt de zon hier bijna nooit waardoor de deprimerende uitstraling van de stad nog eens extra wordt versterkt. De Bijlmer van Peru. Geen uitnodigende stad dus ’t was best te begrijpen dat pa & ma even achter hun oren moesten krabben toen ze hier 3½ week geleden aankwamen.

We hebben de laatste uurtjes hebben doorgebracht in Parque Kennedy in Miraflores. Aan ’t einde van de middag werd het tijd om afscheid te nemen. Best een raar en emotioneel moment na al die weken. Sta ik daar ineens weer in m’n uppie op het vliegveld!

Maar we hebben een geweldige tijd gehad. Het had heel wat voeten in aarde om ze deze kant op te krijgen. Pa wilde altijd al eens naar “het land van de bolhoedjes”. Ma wilde zo graag weer eens een verre reis maken. Toen deze wens realiteit leek te worden zagen ze ineens alleen maar beren op de weg. Ik heb moeten praten als Brugman en systematisch voor elk bezwaar een tegenargument aangedragen. Ik ben ZO blij dat ik ze zo ver gekregen heb om dit te doen; dat ik ze heb kunnen laten proeven aan het echte reizen; dat ik ze heb kunnen laten zien dat ’t allemaal het “gevaarlijke” Zuid Amerika vooral heel veel lieve mensen wonen…………………

Het is toch geweldig als je zo’n reis met je ouders kunt maken! En vooral heel bijzonder; dat was wel te merken aan de leuke reacties die we van verschillende reizigers/backpackers onderweg kregen. En………… doordat ze me nu “live in aktie” hebben gezien maken ze zich misschien nu ook wat minder zorgen als ik onderweg ben. Bij ’t afscheid zei pa letterlijk: “jij kan je taak wel aan”. Da’s een GROOT compliment van je vader zeker gezien het feit dat ie niet overloopt van complimentjes :).

Dezelfde avond ben ik met een nachtbus naar Ayacucho vertrokken. Toen ik instapte bleek dat ik een kat in de zak had gekocht. Ik had geen lekker plekje en ’t bleek nog onnodig duur te zijn ook. Dat extra dure was te danken aan het feit dat ik een wat bredere, leren stoel had. Lekker belangrijk; slapen doe ik toch wel! Die muts van dat verkoopkantoortje had me wel eens mogen vertellen dat er verschillen waren. Ik had er dus flink te ziekte in en heb door de ongunstige plaats bijna geen oog dicht gedaan.

In Ayacucho aangekomen ging ik m’n beklag doen. Moe als ik was kwam ik daar niet helemaal uit; héél frustrerend. Toen kwam er hulp uit een onverwachte hoek. Celia, die vlak bij mij in de bus zat met haar dochtertje en haar moeder vond ook dat ik niet eerlijk was behandeld. Ze heeft gepraat als brugman maar de eindconclusie was dat ze hier niet voor me konden doen. De dag begon dus verre van goed.

Celia voelde zich een soort verantwoordelijk omdat dit was gebeurd; in háár land! Ze heeft me ontbijt aangeboden en de hele stad laten zien waarbij haar 5 jarige dochtertje me als een volleerd gids door de kerken loodste. Ayacucho is echt een mooi stadje en er is bijna geen toerist te bekennen.

In ’t hotel had ik een Peruaanse buurman die me bij aankomst een biertje had aangeboden. Hij vond ’t ook wel leuk om die avond met me te gaan eten maar toen ik de stapel lege bierblikjes in z’n kamer zag liggen had ik daar niet zo heel veel zin in. De keus was dus ook snel gemaakt toen Celia ’s avonds belde of ik met de hele familie mee wilde gaan eten. Ayacucho werd dus heel gezellig. Toen ik de volgende avond weer op de bus stapte stonden ze er weer met z’n allen; een heel afscheidscomité! Ze woont in Lima en ik kan zelfs een nacht bij haar logeren als m’n groep vertrokken is. Dat ga ik ook zeker doen; gezellig