Dubbele (bus)pech onderweg

Terug in Belize City stond de bus die ik in Flores besteld had keurig te wachten. Aan het einde van de middag waren we terug in Mexico – Bacalar. Een prachtige lagune waar we helaas weinig tijd voor hadden. We bleven maar één nachtje!

’s Avonds aan tafel kwam Renee naar me toe met een onverwachte klacht: vlooienbeten! Ze zat echt helemaal onder. Ik schrok; dacht dat het aan ’t hotel lag. En dat zag er allemaal zo keurig uit!

Al snel bleek dat ze niet de enige was. Er waren meerdere slachtoffers. Een snelle analyse leerde dat ze allemaal ongeveer op dezelfde plek in de bus hadden gezeten. Alleen de mensen die voorin zaten – waaronder mijn persoontje – waren gespaard. Oeioei…… puntje voor de evaluatie en al helemaal voor de volgende Ruta Maya!

De volgende ochtend stond ik ruim op tijd klaar voor de bus die ons op zou komen halen. Ik had voor alle zekerheid een half uur voor vertrek afgesproken. En het duurde, en duurde, en duurde…………

Ik voelde nattigheid en heb de lokale agent gebeld. Het bleek dat de bus een aanrijding had gehad! Oeps………! Wat nu? Een nieuwe bus vanuit Cancun zou er 3 uur over doen om ons te bereiken. Een bus bij maatschappijtjes in de directe omgeving van Bacalar regelen lukte niet. De enige oplossing was het openbaar vervoer.

Ik heb de groep geïnformeerd, heel wat heen en weer gebeld en ben uiteindelijk buskaartjes gaan kopen. Gelukkig waren er nog 19(!) kaartjes beschikbaar. Er moet maar net plaats zijn voor zo’n grote groep. Helaas bleek het niet helemáál zo te werken. Die kaartjes willen alleen maar zeggen dat je ERGENS die dag met één van de bussen mee kunt.

Met taxi’s heb ik iedereen naar het “busstation” gehaald waar we vervolgens moesten wachten. De één was wat geduldiger dan de ander; maar er zat niets anders op. Omdat de kans bestond dat er in de eerste bus maar een aantal van de groep zouden kunnen had ik al geregeld dat Renee en Mirjam daar bij zouden zitten. Die spreken tenminste nog een beetje Spaans………

Uiteindelijk zat de eerste bus helemaal vol. De volgende kwam 3 kwartier later. Door een goede samenwerking waarbij Justin de locals tegenhield totdat wij allemaal in waren gestapt en een paar mensen die alle bagage in het bagageluik propte is het gelukt om de hele groep binnen te krijgen. Het was even spannend maar we hadden het toch voor elkaar. Binnen 2 uur waren we in Felipe Carillo Puerto waar de vervangende privé bus ons vanuit Cancun tegemoet was gekomen.

Al met al kwamen we in het donker pas in Puerto Morelos aan. Iedereen was moe, geïrriteerd. Geen goed moment om over de laatste avond e.d. te beginnen, maar dat moest toch even. Ik heb het even in de groep gegooid, de sleutels rondgedeeld en ben later die avond alle tafeltjes langs gegaan toen iedereen weer relaxt aan een wijntje/hapje zat.

Het bezoek aan Tulum van die dag was door al dat bus-gedoe in het water gevallen. Met een deel van de groep ben ik de volgende dag alsnog gegaan. Niet iedereen ging mee maar dat kon ik me ook wel voorstellen.
Tulum was onvoorstelbaar………… druk!!! Het is makkelijk te bereizen vanuit mega-touristcity Cancun en dat is te merken. Het leek wel een pretpark. Nog steeds mooi maar véél te druk. Maar ja……… ook hier geldt dat de groep er voor het eerst is en dus niet kan vergelijken. En ik houd natuurlijk wijselijk m’n mond.

De laatste avond hebben we met z’n allen gegeten. Het was de verjaardag van Ton; een hele timide man binnen de groep. We hadden een surpriseparty voor hem geregeld, compleet met ballonnen, kaarsjes en een taart. Hij genoot overduidelijk van de verrassing. Ik heb hem nog nooit zo zien stralen; echt fantastisch! Ook het cadeau – een duik T-shirt uit Belize – was een schot in de roos. Het was z’n eerste duik geweest en hij had de smaak te pakken. Het T-shirt van z’n eerste duikschool was dus een perfect aandenken.

Mjin fooi werd vergezeld van een Belkin bierglas – speciaal gekocht in Belize omdat ik dat van die leuke glazen vond – aan me overhandigd. Het glas was gevuld met kleurige briefjes waar iedereen een persoonlijke boodschap op had geschreven. Daarbij een “Certificaat van Waardering” waar m’n “prestaties” van deze reis op waren vastgelegd. Erg origineel.

Er kwam een gitarist langs die de groep spontaan een serenade bracht. Er werd uit volle borst mee gezongen. Het was een gezellige afsluiting.

De volgende dag heb ik de groep op het vliegveld van Cancun afgezet. Onderweg passeerden we Playa del Carmen waar ik in ’96 ook geweest ben. Ik wist niet wat ik zag. Het toen al toeristische maar wel gezellige Playa is getransformeerd in een 2e Cancun. Vréselijk! Dit deel van Mexico (Yucatan) is echt niet leuk meer. Het is te duur en te Amerikaans. Het heeft niets meer met Mexico te maken. Het is gewoon één van de eenheidsworsten onder de badplaatsen geworden. Bah!

Maar goed…… de eerste Ruta Maya zit erop. Mexico is niet zo bevallen, Guatemala en Honduras wel en Belize kan ik op m’n lijstje bijschrijven. Op naar de volgende……………!