Feest op 't kerkhof
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
07 November 2008 | Honduras, Copán
Om de beroemde markt van Chichicastenango op tijd te bereiken moesten we al om 6.00 uur vertrekken. Gezien het slaapoverschot in Todos had niemand hier echter moeite mee.
Onderweg waren kinderen volop in de weer met hun zelfgemaakte vliegers; een populair stukje speelgoed hier. Overal zie je die vrolijk gekleurde dingen in de lucht. De elektriciteitsdraden hangen vol met (resten van) vliegers die daar ooit gestrand zijn. Dat zal alles bij elkaar heel wat kinderverdriet opgeleverd hebben.
Rond 12 uur kwamen we in Chichi aan waar de meesten flink wat souvenirs hebben ingeslagen. De markt is nog steeds kleurrijk maar NOG toeristischer dat 10 jaar geleden.
2 bus-uurtjes later kwamen we bij Lago Atitlan aan waar we overstapten op een bootje dat ons naar ons hotel bracht. Onderweg nog even aangemeerd bij San Pedro omdat het een bijzondere dag was: El Dia de Los Muertos (dag van de doden). Op deze dag worden alle doden herdacht op een manier die op ons Europeanen erg vreemd overkomt. Het is gewoon feest op het kerkhof! De meest eenvoudige graven hebben een vers hoopje aarde gekregen; de “luxere” graven zijn opnieuw geschilderd. Er zijn snacktentjes, suikerspinverkopers, live-bandjes, slingers, bloemen en kaarsjes. Er wordt gedanst en gelachen. Een paar meisjes nam me aan de hand mee en poseerde trots op het graf van hun 3(!)jarige broertje. Zulke taferelen zouden bij ons echt ondenkbaar zijn!
Ons hotel in San Juan lag op een paradijselijke plek met een geweldig uitzicht over het meer. Die avond hebben we zeer uitgebreid met de hele groep gegeten en gedronken. De stemming was druk en uitgelaten. Na Todos waardeerde iedereen de gezelligheid en de wijn extra :)
De volgende dag is een deel van de groep gaan wandelen en varen. Ik heb “vrij” genomen en heerlijk gelezen, geluierd en in m’n uppie in het dorpje gewandeld. Her en der gezellig met de mensen gekletst en op dat soort momenten ben ik zo onwijs blij dat ik de taal nu spreek. In Azië moet je altijd maar afwachten of iemand voldoende Engels spreekt en op die manier kom je altijd maar met een beperkte groep mensen in gesprek. Hier kan ik gewoon overal met iedereen praten. Dat maakt het reizen echt NOG leuker!
Vanuit Atitlan zijn we in een paar uur doorgereisd naar Antigua. Een mooie koloniale stad waar je echter meteen wel weer wat meer op je hoede moet zijn. We bleven er anderhalve dag en die heb ik hard nodig gehad. Waarom....................? Om te pinnen!!!
Sawadee heeft dit jaar een verandering doorgevoerd. De reisbudgetten worden niet meer contant aan de reisbegeleider meegegeven maar op je rekening overgemaakt. Op zich een verbetering omdat je dan niet meer met zoveel contant geld op zak hoeft te lopen. Helaas voor mij is het echter nét op een reis waar ik echt veel geld nodig heb waarvan het grootste deel in Dollars. Aangezien ik al een tijdje onderweg ben heb ik die niet even op Schiphol kunnen inslaan.
In Guatamala is het aantal PIN-automaten zeer beperkt. Daarnaast staan ze regelmatig in storing en hoesten ze maar maximaal 2000 Quetzales (200 Euro) per dag voor je op. Het zou nogal knullig staan als je als reisbegeleider geld bij je groep moet lenen dus ik heb aan het begin van de reis een heuse “PINplanning” gemaakt. Zo kon ik in etappes pinnen om voldoende geld bij elkaar te sprokkelen. Vervolgens heb ik een groot deel daarvan in dollars ingewisseld. Wat een gedoe zeg!
In Antigua heb ik dus vooral de PIN- en wisselmogelijkheden verkend en…………… de busterminal. Ik kan gewoon maar geen genoeg krijgen van de chicken-bus (zoals ze ze hier noemen) en dan kan je je echt geen betere plek wensen. Als een kind in een snoepwinkel heb ik daar ruim 2 uur tussen geparkeerde, vertrekkende en arriverende bussen rondgelopen. Het was een gezellige chaos met veel lawaai door de zware dieselmotoren en fluitende ronselaars die hun bus vol proberen te krijgen. Elke busmaatschappij heeft z’n eigen kleur en de chauffeurs geven met veel chroom, teksten en andere stickers een persoonlijk tintje aan “hun” bus waar ze apetrots op zijn.
’s Avonds heb ik heerlijk gedanst in één van de salsa-tentjes van deze stad. Eerdere pogingen om de groep hiervoor te enthousiasmeren waren gestrand dus daar ben ik maar mee gestopt. Het eten doen we vaak met z’n allen en dat is ook gezellig maar daarna haken ze toch steeds allemaal af. Ik ben nu eindelijk terug in Latijns Amerika en dan zal ik dansen ook!!
Vanuit Antigua zijn we naar Copan (Honduras) gereden. De ruïnes van Copan kon ik me echt niet meer herinneren. Op de één of andere manier is dat helemaal niet blijven hangen. Het dorpje kon ik echter nog helemaal uittekenen.
Dat is – gelukkig – nog net zo’n relaxt als toen ik hier voor het eerst was.
In Antigua is een vrachtwagen met flessen water nog zwaarder beveiligd dan een Nederlands waardetransport. Bij iedere bank staan minstens 3 zwaar bewapende mannen. In Copan staat er nog maar eentje en die heeft nog niet eens een kogelvrij vest aan. Dan moet het hier toch een stuk veiliger zijn ………… ;-)
Onderweg waren kinderen volop in de weer met hun zelfgemaakte vliegers; een populair stukje speelgoed hier. Overal zie je die vrolijk gekleurde dingen in de lucht. De elektriciteitsdraden hangen vol met (resten van) vliegers die daar ooit gestrand zijn. Dat zal alles bij elkaar heel wat kinderverdriet opgeleverd hebben.
Rond 12 uur kwamen we in Chichi aan waar de meesten flink wat souvenirs hebben ingeslagen. De markt is nog steeds kleurrijk maar NOG toeristischer dat 10 jaar geleden.
2 bus-uurtjes later kwamen we bij Lago Atitlan aan waar we overstapten op een bootje dat ons naar ons hotel bracht. Onderweg nog even aangemeerd bij San Pedro omdat het een bijzondere dag was: El Dia de Los Muertos (dag van de doden). Op deze dag worden alle doden herdacht op een manier die op ons Europeanen erg vreemd overkomt. Het is gewoon feest op het kerkhof! De meest eenvoudige graven hebben een vers hoopje aarde gekregen; de “luxere” graven zijn opnieuw geschilderd. Er zijn snacktentjes, suikerspinverkopers, live-bandjes, slingers, bloemen en kaarsjes. Er wordt gedanst en gelachen. Een paar meisjes nam me aan de hand mee en poseerde trots op het graf van hun 3(!)jarige broertje. Zulke taferelen zouden bij ons echt ondenkbaar zijn!
Ons hotel in San Juan lag op een paradijselijke plek met een geweldig uitzicht over het meer. Die avond hebben we zeer uitgebreid met de hele groep gegeten en gedronken. De stemming was druk en uitgelaten. Na Todos waardeerde iedereen de gezelligheid en de wijn extra :)
De volgende dag is een deel van de groep gaan wandelen en varen. Ik heb “vrij” genomen en heerlijk gelezen, geluierd en in m’n uppie in het dorpje gewandeld. Her en der gezellig met de mensen gekletst en op dat soort momenten ben ik zo onwijs blij dat ik de taal nu spreek. In Azië moet je altijd maar afwachten of iemand voldoende Engels spreekt en op die manier kom je altijd maar met een beperkte groep mensen in gesprek. Hier kan ik gewoon overal met iedereen praten. Dat maakt het reizen echt NOG leuker!
Vanuit Atitlan zijn we in een paar uur doorgereisd naar Antigua. Een mooie koloniale stad waar je echter meteen wel weer wat meer op je hoede moet zijn. We bleven er anderhalve dag en die heb ik hard nodig gehad. Waarom....................? Om te pinnen!!!
Sawadee heeft dit jaar een verandering doorgevoerd. De reisbudgetten worden niet meer contant aan de reisbegeleider meegegeven maar op je rekening overgemaakt. Op zich een verbetering omdat je dan niet meer met zoveel contant geld op zak hoeft te lopen. Helaas voor mij is het echter nét op een reis waar ik echt veel geld nodig heb waarvan het grootste deel in Dollars. Aangezien ik al een tijdje onderweg ben heb ik die niet even op Schiphol kunnen inslaan.
In Guatamala is het aantal PIN-automaten zeer beperkt. Daarnaast staan ze regelmatig in storing en hoesten ze maar maximaal 2000 Quetzales (200 Euro) per dag voor je op. Het zou nogal knullig staan als je als reisbegeleider geld bij je groep moet lenen dus ik heb aan het begin van de reis een heuse “PINplanning” gemaakt. Zo kon ik in etappes pinnen om voldoende geld bij elkaar te sprokkelen. Vervolgens heb ik een groot deel daarvan in dollars ingewisseld. Wat een gedoe zeg!
In Antigua heb ik dus vooral de PIN- en wisselmogelijkheden verkend en…………… de busterminal. Ik kan gewoon maar geen genoeg krijgen van de chicken-bus (zoals ze ze hier noemen) en dan kan je je echt geen betere plek wensen. Als een kind in een snoepwinkel heb ik daar ruim 2 uur tussen geparkeerde, vertrekkende en arriverende bussen rondgelopen. Het was een gezellige chaos met veel lawaai door de zware dieselmotoren en fluitende ronselaars die hun bus vol proberen te krijgen. Elke busmaatschappij heeft z’n eigen kleur en de chauffeurs geven met veel chroom, teksten en andere stickers een persoonlijk tintje aan “hun” bus waar ze apetrots op zijn.
’s Avonds heb ik heerlijk gedanst in één van de salsa-tentjes van deze stad. Eerdere pogingen om de groep hiervoor te enthousiasmeren waren gestrand dus daar ben ik maar mee gestopt. Het eten doen we vaak met z’n allen en dat is ook gezellig maar daarna haken ze toch steeds allemaal af. Ik ben nu eindelijk terug in Latijns Amerika en dan zal ik dansen ook!!
Vanuit Antigua zijn we naar Copan (Honduras) gereden. De ruïnes van Copan kon ik me echt niet meer herinneren. Op de één of andere manier is dat helemaal niet blijven hangen. Het dorpje kon ik echter nog helemaal uittekenen.
Dat is – gelukkig – nog net zo’n relaxt als toen ik hier voor het eerst was.
In Antigua is een vrachtwagen met flessen water nog zwaarder beveiligd dan een Nederlands waardetransport. Bij iedere bank staan minstens 3 zwaar bewapende mannen. In Copan staat er nog maar eentje en die heeft nog niet eens een kogelvrij vest aan. Dan moet het hier toch een stuk veiliger zijn ………… ;-)
-
08 November 2008 - 08:31
Marie:
Chica ..keep on dancing !!!
marie -
08 November 2008 - 14:21
Remco:
tegen deze snelheid van verhalen versturen kan ik toch niet op lezen!
Cu in een paar weken! -
08 November 2008 - 17:49
Wil Mens:
Zo dan dat was weer eens lekker genieten van je verhalen en de prachtige foto's ik blijf je volgen Gr. Wil -
08 November 2008 - 21:22
Joke En Piet:
Hoi Bianca
Er is op zo`n reis aardig wat te regelen.
Mooie foto`s van die ara`s,en wat een mooie kleurige kleding.
De volgende keer een eigen pin apparaat meenemen.
Groetjes Joke en Piet -
10 November 2008 - 10:18
Sjaak En Marian:
wat een geweldige verhalen en foto's. Het is echt leuk om je op deze manier te volgen.Veel sukses met alles groetjes -
10 November 2008 - 11:46
Ma:
Je hebt weer heel wat te vertellen.Mooie foto's en filmpjes.Volgens mij ben je zeer goed in het Latino Spaans geworden.Deze bussen zijn nog mooier dan wij gezien hebben in Bolivia.Veel liefs en groetjes van pa en Ma. -
10 November 2008 - 12:59
Giselle:
Nieuwste verhaal als 1e gelezen. Niet erg toch? Zie je binnenkort weer. Geniet nog ff en ook groetjes van toet toet. -
11 December 2008 - 12:47
Marcello:
Best Binaca, gave bussen heb de video gezien en deed me aan Indonesie denken; inderdaad geweldig.
Binnenkort wordt ik geopereerd (schouder nee dit bovenkamer) en heb ik de tijd je site eens helemaal te lezen en die prachtfoto's te bekijken.
Veel reisplezier,
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
