De Ruta Maya is begonnen!
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
24 Oktober 2008 | Mexico, Campeche
Het vliegveld van Cancun is best een relaxte plek om een groep binnen te halen. Doordat er geen drommen mensen met bordjes staan te zwaaien hoefde ik geen plekje te veroveren. Ik was eigenlijk overal goed zichtbaar dus lekker overzichtelijk.
Er stond wel een groepje taxi-ronselaars die dus ook om de beurt kwamen vragen of ik een taxi nodig had. Toen ze eindelijk allemaal door hadden dat ik daar gewoon stond om een groep binnen te halen ontpopten ze zich tot gezellige klets-maatjes.
Zodra de eerste passagiers binnen begonnen te druppelen was ’t over met de gezellige kletspraat; er was werk aan de winkel! Eén voor een werden ze “besprongen”. Het grappige was wel dat ze aan iedereen die géén taxi wilde meteen “Sawadee?” vroegen en ze vervolgens meteen naar mij door loodsten. Ik had dus nog hulp ook!
’t Is weer een volle groep deze keer; 18 man dus. De gemiddelde leeftijd ligt ook aanzienlijk hoger. De leeftijden variëren van 23 tot 70 jaar. En……. dit keer 3 Belgen erbij wat – over het algemeen – erg goed voor de sfeer is. Op de deelnemerslijst had ik al een bekende naam gezien. Edwin kende ik nog van de Laos-Cambodja reis in 2005. Hij was één van de vaste leden van de altijd gezellige “whiskey club”. Grappig wel om elkaar dan nu op deze manier terug te zien! Hij had – heel toepasselijk – een flesje whiskey voor me meegenomen :-).
Zoals verwacht was iedereen flink moe. Na een korte stop bij een aantal PIN automaten zijn we meteen doorgereden naar ’t hotel. Daar meteen de kamersleutels uitgedeeld en iedereen uitgenodigd voor een welkomstborrel in het restaurant. Hoe moe ze ook waren; ze kwamen toch allemaal.
Met de kamers was het niet helemaal goed gegaan. Toen Ro en Tania de kamer binnenstapten kwamen ze tot de ontdekking dat die al bezet was. En ze kwamen op een zéér ongelegen moment binnen (understatement) ;-) . Oeps! Foutje van het hotel. Aangezien er geen andere normale kamers meer waren kregen ze als alternatief een suite aangeboden. Meteen een leuke goedmaker!
De volgende dag hebben we Cancun meteen verlaten. Onderweg de eerste site bezocht: Chichén Itzá. Absoluut niet de mooiste die we gaan zien. ’t Is daar allemaal zo strak gerestaureerd waardoor het er gewoon te gelikt uitziet. Wat dat betreft wel goed dat we hier zijn begonnen. Hierna wordt het alleen maar mooier (vind ik).
We hebben overnacht in het sfeervolle, koloniale stadje Merida. ’s Morgens weer bijtijds vertrokken en onderweg Uxmal bezocht. Volgens sommige archeologen de meest pure Mayastad van Mexico. Wat mij betreft in ieder geval één van de mooiere!
Aan ’t einde van de middag kwamen we in Campeche aan. Een koloniaal stadje dat meteen opvalt door de vrolijk gekleurde geveltjes. Nadat ik de hotelkamers verdeeld had kwam Edwin naar me toe. Hij was ’s middags door z’n enkel gegaan en had er zoveel last van dat ie er toch even naar wilde laten kijken.
Aangezien het verzwikken van enkels voor mij persoonlijk eerder regel dan uitzondering is maakte ik me er niet zoveel zorgen over. Maar als ’t je nooit eerder is overkomen kan ik me voorstellen dat je toch ’t zekere voor ’t onzekere wilt nemen. Hij wilde van mij alleen maar weten waar een betrouwbare arts zat en zou dan zelf wel even langs gaan. Mijn vermoeden dat er zelfs in de ziekenhuizen geen woord Engels wordt gesproken bleek echter te kloppen. Nadat ik voor de groep een restaurant had gereserveerd voor het avondeten ben ik dus toch maar toch maar meegegaan. Voor vertrek heb ik wel even gecheckt of m’n woordenboekje in m’n tas zat; ik zou het nodig hebben :-).
In eerste instantie ging alles vrij rap in ’t ziekenhuis. Er zaten overal mensen te wachten maar wij werden consequent voorgelaten. Best gênant eigenlijk……… Er werd een röntgenfoto gemaakt en daarmee gingen weer langs de arts die vervolgens constateerde dat er toch sprake was van een kleine breuk. Edwin ging dus in het gips en dat betekende meteen het einde van z’n vakantie. En dat terwijl we pas 3 dagen onderweg waren………….
Het gips moest blijkbaar uit één of andere uithoek van ’t ziekenhuis worden gehaald want dat duurde echt eeuwen. Toen het klusje uiteindelijk was geklaard konden we afrekenen. We hebben een taxi terug naar ’t hotel genomen en waren inmiddels veel te laat om nog met de groep te gaan eten. Daarom maar – op krukken – naar het dichtst bij gelegen restaurantje gestrompeld om toch even wat te eten. Daarna meteen aan de slag gegaan om de terugreis naar Nederland te regelen. Een flink aantal telefoontjes, emails en faxen later was dat min of meer voor elkaar. Als ’t allemaal doorgaat kan Edwin over 3 dagen vanuit San Cristobal - via Mexico City - naar huis.
Helaas heb ik door al dat geregel van helemaal niets van Campeche kunnen zien. Gelukkig maar dat ik hier nog een keertje terug kom …………… ;-)
Er stond wel een groepje taxi-ronselaars die dus ook om de beurt kwamen vragen of ik een taxi nodig had. Toen ze eindelijk allemaal door hadden dat ik daar gewoon stond om een groep binnen te halen ontpopten ze zich tot gezellige klets-maatjes.
Zodra de eerste passagiers binnen begonnen te druppelen was ’t over met de gezellige kletspraat; er was werk aan de winkel! Eén voor een werden ze “besprongen”. Het grappige was wel dat ze aan iedereen die géén taxi wilde meteen “Sawadee?” vroegen en ze vervolgens meteen naar mij door loodsten. Ik had dus nog hulp ook!
’t Is weer een volle groep deze keer; 18 man dus. De gemiddelde leeftijd ligt ook aanzienlijk hoger. De leeftijden variëren van 23 tot 70 jaar. En……. dit keer 3 Belgen erbij wat – over het algemeen – erg goed voor de sfeer is. Op de deelnemerslijst had ik al een bekende naam gezien. Edwin kende ik nog van de Laos-Cambodja reis in 2005. Hij was één van de vaste leden van de altijd gezellige “whiskey club”. Grappig wel om elkaar dan nu op deze manier terug te zien! Hij had – heel toepasselijk – een flesje whiskey voor me meegenomen :-).
Zoals verwacht was iedereen flink moe. Na een korte stop bij een aantal PIN automaten zijn we meteen doorgereden naar ’t hotel. Daar meteen de kamersleutels uitgedeeld en iedereen uitgenodigd voor een welkomstborrel in het restaurant. Hoe moe ze ook waren; ze kwamen toch allemaal.
Met de kamers was het niet helemaal goed gegaan. Toen Ro en Tania de kamer binnenstapten kwamen ze tot de ontdekking dat die al bezet was. En ze kwamen op een zéér ongelegen moment binnen (understatement) ;-) . Oeps! Foutje van het hotel. Aangezien er geen andere normale kamers meer waren kregen ze als alternatief een suite aangeboden. Meteen een leuke goedmaker!
De volgende dag hebben we Cancun meteen verlaten. Onderweg de eerste site bezocht: Chichén Itzá. Absoluut niet de mooiste die we gaan zien. ’t Is daar allemaal zo strak gerestaureerd waardoor het er gewoon te gelikt uitziet. Wat dat betreft wel goed dat we hier zijn begonnen. Hierna wordt het alleen maar mooier (vind ik).
We hebben overnacht in het sfeervolle, koloniale stadje Merida. ’s Morgens weer bijtijds vertrokken en onderweg Uxmal bezocht. Volgens sommige archeologen de meest pure Mayastad van Mexico. Wat mij betreft in ieder geval één van de mooiere!
Aan ’t einde van de middag kwamen we in Campeche aan. Een koloniaal stadje dat meteen opvalt door de vrolijk gekleurde geveltjes. Nadat ik de hotelkamers verdeeld had kwam Edwin naar me toe. Hij was ’s middags door z’n enkel gegaan en had er zoveel last van dat ie er toch even naar wilde laten kijken.
Aangezien het verzwikken van enkels voor mij persoonlijk eerder regel dan uitzondering is maakte ik me er niet zoveel zorgen over. Maar als ’t je nooit eerder is overkomen kan ik me voorstellen dat je toch ’t zekere voor ’t onzekere wilt nemen. Hij wilde van mij alleen maar weten waar een betrouwbare arts zat en zou dan zelf wel even langs gaan. Mijn vermoeden dat er zelfs in de ziekenhuizen geen woord Engels wordt gesproken bleek echter te kloppen. Nadat ik voor de groep een restaurant had gereserveerd voor het avondeten ben ik dus toch maar toch maar meegegaan. Voor vertrek heb ik wel even gecheckt of m’n woordenboekje in m’n tas zat; ik zou het nodig hebben :-).
In eerste instantie ging alles vrij rap in ’t ziekenhuis. Er zaten overal mensen te wachten maar wij werden consequent voorgelaten. Best gênant eigenlijk……… Er werd een röntgenfoto gemaakt en daarmee gingen weer langs de arts die vervolgens constateerde dat er toch sprake was van een kleine breuk. Edwin ging dus in het gips en dat betekende meteen het einde van z’n vakantie. En dat terwijl we pas 3 dagen onderweg waren………….
Het gips moest blijkbaar uit één of andere uithoek van ’t ziekenhuis worden gehaald want dat duurde echt eeuwen. Toen het klusje uiteindelijk was geklaard konden we afrekenen. We hebben een taxi terug naar ’t hotel genomen en waren inmiddels veel te laat om nog met de groep te gaan eten. Daarom maar – op krukken – naar het dichtst bij gelegen restaurantje gestrompeld om toch even wat te eten. Daarna meteen aan de slag gegaan om de terugreis naar Nederland te regelen. Een flink aantal telefoontjes, emails en faxen later was dat min of meer voor elkaar. Als ’t allemaal doorgaat kan Edwin over 3 dagen vanuit San Cristobal - via Mexico City - naar huis.
Helaas heb ik door al dat geregel van helemaal niets van Campeche kunnen zien. Gelukkig maar dat ik hier nog een keertje terug kom …………… ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
