Een feest van herkenning

De 14e ging het dan toch eindelijk gebeuren; terug naar India! Ik heb er alleen wel wat voor over moeten hebben………………

Om te beginnen moest ik al om 05.00 uur op Schiphol zijn. Gelukkig waren pa & ma zo lief om me op dat onmogelijke tijdstip weg te brengen. De vlucht naar Frankfurt liep gesmeerd. Aldaar moest ik bijna 3 uur overbruggen. Dat werd nog langer omdat ze het vliegtuig ijsvrij moesten maken waardoor we met vertraging vertrokken.

De vlucht zelf liep voorspoedig. Ik heb wat geslapen, films gekeken en nog best lekker gegeten ook. Vlak voor aankomst kwam de piloot echter met een zéér vervelende mededeling. De luchthaven van Kolkata (Calcutta) was in dichte mist gehuld. Met een zicht van minder dan 50 meter kunnen ze – ondanks alle technologie van tegenwoordig – niet landen. We moesten uitwijken naar Hydrebad; bijna 2 uur verder. Daar zouden we bijtanken en afwachten tot de zon opkwam die vervolgens – hopelijk – de mist in Kolkata op zou lossen.

We hebben ruim 3 uur op dat vliegveld gestaan en al die tijd het vliegtuig niet kunnen verlaten. Niemand wist hoe lang het zou gaan duren. Ik heb de tijd gedood door NOG meer films te kijken (gelukkig hadden we zo’n personal entertainment apparaat) en veel te lezen. Ik had op de valreep nog een verslag van een collega-reisbegeleider uitgeprint die de Orissareis in december had gedaan. Dat bleek niet bepaald een positief verhaal te zijn dus ik werd er echt niet vrolijk van. Dat gecombineerd met het feit dat ik maar een groepje van 5 zou hebben maakt me toch wel enigszins ongerust. Ik wil deze reis al zo lang doen en nu ga ik er haast tegenop zien om eraan te beginnen! Nou ja, we zien wel weer………

Even na zessen kregen we dan toch groen licht om te vertrekken. Iedereen blij natuurlijk! Na weer bijna 2 uur vliegen bleek de mist nog steeds (of weer?) te dicht te zijn. We hebben nog een tijdje rondjes gevlogen en om 9.00 uur stonden we eindelijk op de (juiste!) grond. Dat was in totaal 8 uur later dan gepland. Ik heb geloof ik nog nooit zo lang achter elkaar in hetzelfde vliegtuig gezeten!

India; een heerlijk chaotisch land. Dat werd bij de bagageband meteen alweer duidelijk. Iedereen verdrong zich om z’n tas te kunnen spotten. Tussen die mensenmassa stonden op verschillende plaatsen medewerkers van het vliegveld die bagage van de band plukten om ruimte te maken voor de volgende lading. Als je niet door hebt dat ze jouw tas eraf hebben gehaald kan je héél lang wachten. Gelukkig had ik ze in de gaten.

En jawel; het bestaat nog: een internationale luchthaven ZONDER pinautomaat! Daarom maar wat Euro’s in Roepies gewisseld (1€ = 60 RPS). Eenmaal buiten was het of ik een oven binnenstapte. Een hele luidruchtige oven welteverstaan. Daar wachtte de volgende chaos; mensenmassa’s en héél veel gele taxi’s. Allemaal Ambassadors; een bolhoedmodel auto dat nog uit de jaren ’50 stamt. Ze worden in India echter nog volop geproduceerd. Ze bepalen het straatbeeld samen met bussen die in onze ogen al lang afgeschreven zijn.

India; je háát ’t of je bent er helemaal weg van. Voor mij geldt het laatste. Ik kan me echter heel goed voorstellen waarom anderen het verschrikkelijk vinden. De armoede is overduidelijk aanwezig. Het is extreem hectisch, chaotisch, warm en drukkend. Het is vies en overal ligt afval. Auto’s en bussen met techniek uit het jaar nul spuwen grote hoeveelheden uitlaatgassen uit die door de dagelijkse ochtendmist extra lang worden vastgehouden. Dat is smog in het kwadraat. Er zijn veel te veel mensen; in India ben je nooit alleen. Brommers, bussen, taxi’s, loop- en fietsriksja’s proberen zich meter voor meter vooruit te wurmen. Het verkeer….. er lijkt geen doorkomen aan. En zoveel lawaai………!

Ik was echt gebroken na die rampenvlucht maar tijdens de anderhalf uur durende taxirit had ik totaal geen moeite met deze “ellende”. Tot verbazing van de chauffeur had ik op de voorbank plaatsgenomen (beter uitzicht). Met een grijns van oor tot oor heb ik genoten van de chaos waar ik meteen weer middenin zat. Het is één groot feest van herkenning. Alles staat nog in m’n geheugen gegrift maar nu ik er daadwerkelijk weer ben heb ik de ene na de andere “Oh Ja – erlebnis”. Het is alsof je in een film bent beland. India overdondert je in alle opzichten waardoor je zintuigen overuren draaien. Alles wat ik hier boven heb geschreven is ECHT waar maar ik voel me gewoon thuis in deze puinhoop.

Op straat worden allerlei hapjes verkocht en thee geschonken. Kappers scheren met blinkende, vlijmscherpe scheermessen met grote precisie hun klanten kaal terwijl het verkeer er rakelings langs raast. Vrouwen dragen prachtige, kleurrijke sari’s die ze opmerkelijk genoeg onder alle omstandigheden schoon weten te houden. Overal hangt de onmiskenbare geur van allerlei wierook- en kruidenmengsels waardoor je de viezigheid om je heen bijna vergeet. De taferelen in het verkeer zijn soms lachwekkend. De bussen lijken overvol maar bij iedere stop weten ze er toch weer een paar mensen bij te proppen. De antiek ogende Ambassadors maken het filmbeeld compleet.

Nadat ik in het hotel had ingecheckt ben ik – ondanks de vermoeidheid – meteen op pad gegaan. Kolkata is met een oppervlakte van 185 km2 en bijna 15 miljoen inwoners de 2e stad van India. Daar moest ik dus wel een beetje m’n weg in zien te vinden.

Vlakbij het hotel bleek Sudderstreet te zitten; een leuke straat met goedkope backpackershostels, internetcafeetjes, boekingskantoortjes, eettentjes en sapstalletjes. Het is een (relatief) rustige haven in deze megastad. Dat is al een groot voordeel t.o.v. steden als Delhi en Jaypur waar je hotelkamer de enige plek is om je af en toe even aan de drukte te onttrekken.

Ik heb die dag de hoogstnoodzakelijk dingen meteen geregeld en lekker Indisch gegeten. Toen kwam de man met de hamer toch nog langs dus heb ik ’s middags maar een paar uurtjes slaap gepakt. ’s Avonds contact opgenomen met Srikant (de lokale agent) en die had onverwacht nieuws.

Er waren net NOG 2 annuleringen binnengekomen met als gevolg dat er nog maar 3 reizigers over waren. Een dag voor vertrek kan een reis echt niet meer geannuleerd worden en dat betekent dat ik met de kleinste groep ooit op pad ga. Ik weet niet of ik daar nou zo blij mee moet zijn. Een “groep” van 3 vrouwen die elkaar niet kennen en een zware, primitieve reis met weinig mogelijkheden om uit te waaieren.
Als dat maar goed gaat……………