Oliebollen op Tikal

Terwijl de groep op 2e Kerstdag de ruïnes van Copan aan 't verkennen was ben ik uitgebreid op de koffie gegaan bij Janine; een ex-reisbegeleidster die een ontbijttentje in ’t dorp heeft. Echt leuk om fff te kletsen met iemand die jaaaaaaren hetzelfde werk heeft gedaan. De rest van de dag heb ik relaxend doorgebracht. Beetje luieren, beetje lezen, beetje eten en zo vloog de tijd weer voorbij.

De volgende dag hebben we Honduras weer verlaten. Na een eerste nacht in Rio Dulce aan ’t Izabalmeer zijn we naar Livingstone gegaan; het enige stukje kust van Guatemala dat de Caribische Zee raakt. De boottocht daar naartoe werd altijd door een vaste bootsman uitgevoerd: Merari. Toen ik de excursie wilde gaan regelen hoorde ik echter dat hij overleden was; doodgeschoten om precies te zijn. Oeps! Dan sta je toch wel even raar te kijken! Er werd echter niet al te moeilijk over gedaan. Z’n broer meldde zich al om het over te nemen.

De tocht daar naartoe is eigenlijk het mooiste van deze excursie. Allerlei soorten watervogels, waterlelies, mangroven en mooie vergezichten. In Livingstone is het alsof je in een ander land bent beland. Hier wonen de Garifuna (Black Caribs) die ooit na een slavenopstand vanuit St. Vincent zijn gedeporteerd. Er wordt volop rum en suikerbrood verkocht en reggaemuziek gedraaid. Overal zie je “big-mamma’s” in opvallende wijde jurken met kleurige ruitpatronen.

Terwijl de groep aan ’t rondstruinen was ben ik één van de zijstraatjes ingedoken en op een afgelegen terrasje gaan zitten. Het restaurantje werd gerund door een “big mamma” die vanuit haar luie stoel haar personeel aanstuurde. Ik raakte gezellig met haar aan de praat en kreeg allerlei home-made cakes en gebakjes voorgeschoteld om te proeven. Haar kleindochtertjes kwamen langs. Oma zette de muziek harder omdat ze maar eens moesten laten zien hoe goed ze konden dansen. En goed waren ze! Ongelooflijk hoe los en ritmisch deze mensen zijn. En zo trots ook, geweldig!

Achteraf bleek dat we ontzettende mazzel hadden gehad met het (prachtige) weer van die dag.
’s Avonds begon ’t flink te regenen en dat is niet meer opgehouden. In de stromende regen hebben we de volgende dag de bagage in de boot geladen en zijn we weer naar vaste wal gevaren waardoor we behoorlijk verlept in de bus stapten. Gelukkig werd het daarna droog want het zou onze volgende reisdoel echt flink verziekt hebben.

Bij Sayaxché werden we opgewacht door de eigenaar van het guesthouse waar we die nacht zouden verblijven: Julian. Z’n boot lag klaar en vanaf de overkant van de rivier hoorde ik ‘m al roepen: “Señorita Biancaaaaaaaaaa”. Dit is zo’n grappige en innemende man; echt super. Z’n vrolijke gezicht met een grote grijze snor bezorgde ‘m meteen de bijnaam “Zorba”. Hij schudde iedereen enthousiast de hand en de boot werd ingeladen. Nadat we waren ingestapt deelde hij ijsjes uit, bond z’n witte schortje voor en maakte onze lunch klaar. Witte boterhammen met kaas en ham. Net als bij de vorige reis pakte hij ook deze groep helemaal in.

Na een uurtje varen kwamen we bij ’t guesthouse aan. Daar hebben we alleen onze spullen gedropt om meteen door te gaan naar Aguateca; een Maya-site die alleen maar per boot bereikbaar is en nauwelijks bezocht wordt. Julian/Zorba gidste ons er vol enthousiasme doorheen. Alles in afgepaste brokken Spaanse tekst zodat “señorita Bianca” het steeds weer kon vertalen. De site zelf is niet zo groot maar zijn gedreven manier van vertellen en het feit dat de gebouwen na een klein uur geploeter door modder en andere gladdigheid onverwacht opduiken maakt het toch speciale en interessante plek.

Het guesthouse is echt superbasic. Ook de maaltijden waren eenvoudig maar iedereen vond het hier geweldig. Deze mensen zijn gewoon zo extreem gastvrij en innemend. De volgende ochtend werden we uitgezwaaid alsof we hier weken verbleven hadden.

Onderweg terug naar de bus begon ’t weer stevig te regenen waardoor we wederom als verzopen katjes instapten. Het bleef de hele dag slecht. Aan ’t einde van de middag kwamen we in Tikal aan; de één na laatste maar absoluut de mooiste Maya-site van deze reis.

Op Oudejaarsdag heb ik daarom toch maar weer even een rondje door ’t park gemaakt en op m’n gemak ontbeten op Tempel IV waar je een geweldig uitzicht op het omliggende oerwoud hebt. In een boom verderop was een groep apen flink aan ’t rauzen en her en der zag ik toekans en andere vogels. Daar kan geen ontbijtrestaurant tegen op!

’s Middags was 't tijd om aan de slag te gaan. Het hotel was helaas niet zo flexibel als ik gehoopt had waardoor het oliebollenfeest niet door leek te gaan. Gelukkig vond de nabij geleden Comedor (=klein, eenvoudig eethuisje) ’t wel een grappig idee en mocht ik hun keuken en bijbehorend materiaal gebruiken. Terwijl zij druk bezig waren om hamburguesas en tortilla’s klaar te maken heb ik samen met Daniëlle oliebollen staan bakken. Voor ’t eerst van ons leven maar ze zijn nog gelukt ook. Nadat we het personeel van de Comedor als dank uitgebreid hadden laten proeven waren er nog voldoende over voor Oudejaarsavond.

Oudejaarsavond zelf was wel OK maar ’t had beter gekund. We hadden gewoon echt de locatie niet mee. Ons hotel lig IN het park Tikal. Heel handig om de ruïnes te bezoeken zolang als je wilt maar niet bepaald de meest ideale locatie voor een feestje. Alle stroom wordt door een generator geleverd. Die gaat om 21.00(!!) uit en dan is alles dicht. Verplicht op tijd naar bed dus.

Dat waren ze ook deze avond van plan en dus hadden we onderweg eten, drank en kaarsen ingeslagen. Uiteindelijk bleef het licht tot middernacht aan maar vuurwerk afsteken mocht niet. Ik had toch liever in een stadje gezeten of zo, maar goed………

Op Nieuwjaarsdag zijn we naar Belize vertrokken. Bij de grens ging alles extreem vlot. Er was echt helemaal niemand en sommige douanebeambten leken uit hun slaap (kater?) op te schrikken toen ik daar met m’n stapeltje paspoorten verscheen. We waren er snel doorheen waardoor we “te vroeg” in Belize City aankwamen. De watertaxi naar Caye Caulker zou pas een uur later vertrekken dus dat werd wachten.

In Belize City hangt sowieso al een “ander” sfeertje maar dat was nu nog een graadje erger. De gesloten rolluiken en verlaten straten met scherven van gebroken flessen gaven deze stad een grillige uitstraling. Niemand had dan ook de behoefte om er tijdens dat uur even op uit te trekken.

Gelukkig is dat op Caye Caulker totaal anders. Alles gaat hier een tandje langzamer. Het eiland is maar 5 km lang en een paar honderd meter breed. Er zijn geen wegen; alleen maar zandpaden. Er rijden geen auto’s; alleen maar fietsen en elektrisch aangedreven golfkarretjes. De kleurige houten huisjes staan op palen. Sommigen ernstig verwaarloosd en scheefgezakt; anderen juist strak in de lak. Mannen lijken er de hele dag niets anders te doen dan op straat rond te hangen en iedere (vrouwelijke) toerist gedag te zeggen; bij voorkeur met toevoeging van enige vleierij. Als je ooit in een dipje zit moet je hier gewoon even rond gaan wandelen; daar knap je meteen van op :-)

Dit eilandje maakt deel uit van het op één na grootste koraalrif ter wereld. Dat betekent: helderblauw zeewater, witte stranden, palmbomen en DUIKEN!!!

Hoewel je absoluut minder vis ziet dan bijvoorbeeld de Rode Zee is het duiken geweldig. M’n dagen waren hier prettig gevuld. ’s Morgens heb ik consequent uitgebreid ontbeten bij het ontbijttentje van ex-reisbegeleidster Mika die ik nog van m’n reis naar Marokko ken. Erg gezellig en bovendien zalige koffie en heerlijke yoghurt. Daarna door naar de duikschool waar ik weer met open armen werd ontvangen.

De sfeer op deze duikschool is echt superleuk. Daniëlle ging sowieso al mee en Frank heeft zich laten verleiden tot een introduik. Daarna had ie de smaak meteen te pakken en heeft ie besloten om ergens dit jaar ook z’n brevet te gaan halen. Echt leuk als je iemand met zo’n virus kunt besmetten!

Het was echt goed om hier terug te komen en ik vond ’t best jammer om geen “see you next time” te kunnen zeggen. Wie weet kom ik hier nog een keertje maar misschien ook wel nooit meer…………… :-(