Mission Impossible

Nadat we voor Edwin een aangepaste zitplaats in onze bus hadden geïmproviseerd konden we weer op pad. Onderweg een uitgebreide lunchstop aan ’t strand gemaakt. Daar in de schaduw van een palmboom heerlijk gegeten, biertje gedronken en/of in de azuurblauwe zee gezwommen. Aan ’t einde van de middag kwamen we in ons hotel aan waar we ’s avonds weer gezellig met z’n allen hebben gegeten.

De volgende ochtend het ruïnecomplex van Palenque bezocht. Doordat ’t midden in het oerwoud ligt is het extra indrukwekkend. Het is inmiddels 10 jaar geleden dat ik deze reis zelf gemaakt heb maar ik sta er af en toe van te kijken hoeveel ik me er nog van kan herinneren. Ik weet gewoon overal de weg nog te vinden!

Omdat ik er al eerder geweest ben heb ik niet de moeite genomen om alles weer opnieuw te beklimmen. Het was zondag waardoor er veel Mexicaanse toeristen waren. Daarnaast liepen er schoolklasjes rond die de opdracht hadden om hun Engels te oefenen door toeristen te interviewen. Ook was er een groepje jongeren dat een hele fotosessie met traditionele kleding aan ’t maken was. Nadat ik dat samen met Annette een tijdje had gadegeslagen vonden ze het wel leuk om ons in die kleding te hijsen. Dat zag er natuurlijk niet uit maar ’t was wel heel grappig.

Terug in het hotel heb ik eerst nog wat dingen voor de komende dagen geregeld. Toen dat klaar was wilde ik welverdiend aan ’t zwembad gaan luieren maar helaas…………… De regen kwam met bakken uit de hemel en ’t is ook niet meer opgehouden.

Tot nu toe hadden we erg veel mazzel met het weer gehad maar het geluk was nu even op. De volgende ochtend zijn we in de stromende regen vertrokken. Onderweg 2 watervallen bezocht. Eerst Misol Ha; groot, indrukwekkend en extra leuk doordat je er achterlangs kunt lopen. Je houdt er wel een nat pak aan over maar dat is het wel waard :). Een uurtje verderop liggen de watervallen van Agua Azul. Hoewel ze door de regenval van de afgelopen dagen meer op “Agua Chocolate” leken toch nog erg mooi.

Hierna zouden we in zo’n 5 uur doorrijden naar San Cristobal maar dat is niet echt gelukt. We waren in de bergen aangekomen en ’t was nog steeds slecht weer. Er ontstond een dichte mist en dat is lastig rijden op een weg zonder belijning of reflectoren. We schoten dus voor geen meter op en hebben een flink stuk in ’t donker (en nog steeds mist) af moeten leggen. Daardoor kwamen we pas tegen achten in ons hotel aan.

De groep is meteen gaan eten maar Edwin en ik moesten nog een ziekenhuis opzoeken. Hij mocht namelijk niet zomaar op ’t vliegtuig stappen; het gips moest eerst worden open gezaagd. Een voorzorgsmaatregel die verplicht is omdat je been tijdens de vlucht op zou kunnen zwellen.

Het leek een simpele opdracht maar dat viel vies tegen. Er bleek in heel San Cristobal geen gipszaag aanwezig te zijn. We hebben in totaal 5 ziekenhuizen gehad en overal heb ik moeten praten als Brugman om ze van het belang te overtuigen en vooral uit moeten leggen waarom het juist NU en vooral NIET morgen! Soms waren ze behulpzaam, soms ook absoluut niet maar het komt erop neer dat we van het kastje naar de muur werden gestuurd.

Uiteindelijk ben ik voor een langsrijdende ambulance gesprongen (die wel tijdig af kon remmen hoor ;-) maar zelfs die kon ons niet helpen. Hij adviseerde ons om even langs het Rode Kruis te rijden. Vooruit dan maar weer…..

Daar aangekomen bleek de deur al gesloten te zijn. Er brandde echter nog licht dus ik heb maar flink hard aangeklopt. We werden binnengelaten door een aantal brandweermannen die daar iets van een vergadering hadden. Mannen!!! Als je iets voor elkaar wilt krijgen in Latijns Amerika is dat altijd gunstig. Leve de machocultuur!!!!

In eerste instantie gaven ook zij nul op ’t rekest maar ik heb m’n liefste glimlach opgezet en gezegd dat zij vast héél slim en creatief genoeg waren om dit op te lossen. Ze gingen de uitdaging aan en een half uurtje later kwam er een boom van een kerel (er bestaan dus ook grote Mexicanen) binnen met een grote schaar en ijzerzaag (!). Na wat geploeter met dit geïmproviseerde instrumentarium is het nog gelukt ook. We hebben ze hartelijk bedankt en zijn opgelucht naar het hotel teruggekeerd.

Het was inmiddels al na twaalven en we vielen om van de honger. Gelukkig waren ze in ’t hotel zo vriendelijk om nog wat te eten voor ons te halen zodat ik even later wel moe, maar in ieder geval niet hongerig m’n bed in ben geploft.