Viva Salamanca!

De laatste paar weken in NL was ’t best wel fff druk. Allerlei gezellige afspraken en bovendien tot en met de laatste week doorgegaan met Spaanse lessen en iedere dag gewerkt. Dat laatste was achteraf niet zo handig en dat ga ik de volgende keer echt anders doen. Vrijdags voor vertrek de hele dag samen met ma keihard gewerkt om m’n huis weer “leeg” en schoon te maken voor de nieuwe tijdelijke bewoners.
Zondag de 12e met de ochtendvlucht naar Madrid vertrokken. Na een korte rit met de metro op de bus gestapt voor een rit van 2½ uur naar Salamanca. Na een korte taxirit kwam ik "thuis" aan. Aldaar werd ik opgewacht door Maria en Alfonso; bij wie ik deze 3 weken mag wonen. M’n Spaanse ouders zal ik maar zeggen :).

De volgende ochtend meteen in het diepe gegooid. De docenten op school spreken geen woord Engels dus ik was hééééééél erg blij dat ik in NL al een bescheiden basis had gelegd. Na een schriftelijke test van een uur werd ik ingedeeld in een klas waar de les meteen in rap Spaans wordt gegeven. Woorden die je niet kent worden met Spaanse synoniemen uitgelegd. Dat was best even wennen moet ik zeggen. De eerste paar dagen was ik echt kapot!

Zoals verwacht zijn de meeste studenten jong; ergens begin 20. Duitsers, Japanners, Koreanen, Fransen, Italianen en (veel te veel) Amerikanen. Tijdens de conversatielessen is ’t soms echt ploeteren om hetgeen je in perfect Spaans in je hoofd hebt zitten ook daadwerkelijk zo uit je mond te krijgen. Uiteindelijk transformeert zo’n prachtig uitgedachte zin meestal in klungelig gehakkel.
Op de één of andere manier komen er dan onverwacht veel FRANSE woorden uit. Die heb ik ruim 20 jaar geleden in m'n koppie moeten stampen en vervolgens nooit meer gebruikt. En vergeten..... dacht ik.
Ik breek m'n tong over die werkwoordsvormen ("hablaba - hablabamos - hablaré - hableréis ...... ). Daar ga je toch spontaan van stotteren?
Maar we ploeteren met z’n allen en dus wordt er tijdens de lessen ook véél gelachen.

De docenten weten de lessen lekker levendig te houden waardoor de tijd omvliegt. Aan het einde van de maand wordt er standaard geswitcht wat inhield dat ik vanaf m’n 2e week een ander zou krijgen. Niet iedere verandering is een verbetering en helaas ging dat deze keer helemaal op.

Docent Emelio was op het eerste gezicht al een vreemde vogel die helemaal in z’n eigen wereldje leeft. De eerste 2 dagen had hij helemaal niets voorbereid. Om zijn “humor” kon niemand lachen. Z’n lessen waren uitgesproken saai; niet in de laatste plaats omdat hij vrijwel als enige aan ’t woord was. Hij kon eindeloos filosoferen over het onrecht in de wereld en economische/ sociale problematiek van dit moment. Zijn uitgesproken en soms radicale ideeën irriteerden me mateloos. Zo was de Harry Potter reeks naar zijn mening in pedagogisch opzicht de grootste ramp ooit. Ik ben er nog over in discussie gegaan maar dat was echt onbegonnen werk.
Zo’n constante monoloog is al vervelend tijdens de grammatica-uren maar al helemaal tijdens de conversatielessen. Die zijn tenslotte bedoeld om te leren PRATEN en niet om te LUISTEREN. De eerste week vloog de tijd voorbij; nu leek ieder lesuur een eeuwigheid te duren.

Die man haalde het ergste in me naar boven. Vanaf dag 1 heb ik m’n ongenoegen geuit; rechtstreeks aan hem maar ook aan de eigenaresse van het instituut waar ik iedere dag nog een extra les bij heb. Best lastig om de vinger op de zere plek te leggen ….. in het Spaans….. Maar als je niets zegt gebeurt er ook niets toch? Echter, zolang ik de enige zou blijven die mopperde kwam ’t niet echt overtuigend over. De 3 nieuwelingen (Allison, Gru en Vera) hadden geen “vergelijkingsmateriaal”, Ruben maakte het niet zoveel uit omdat dit meer een vakantie voor ‘m is en Stephanie is te verlegen om haar mond open te doen. Toen we een avondje naar de bios gingen heb ik iedereen voorzichtig gepeild en ze bleken geen van alleen gelukkig met de situatie.

Na 3 dagen was ook Stephanie er helemaal klaar mee. Ik was niet van plan om m’n beperkte tijd hier aan zo’n rare kwast te verspillen en heb haar aangespoord om er OOK wat van te zeggen. Dat vond ze erg moeilijk (had ik op m’n 18e denk ik ook niet gedurfd) maar toen ze dat uiteindelijk deed ging ’t balletje wel rollen. De hele klas werd na de les bij elkaar geroepen. Aan iedereen werd persoonlijk gevraagd wat hij/zij ervan vond en ……. jawel …….. ze waren ’t allemaal met me eens. De school heeft het kordaat opgelost. De volgende dag was het “ADIOS EMILIO”. Tenemos una otra professora y ella es marvellosa!!!
Iedereen heeft er weer helemaal zin in. HOERA!!!!!!

Intussen heb ik alweer 2 weken op zitten. In die periode heb ik denk ik aardig wat bijgeleerd maar het gaat echt met vallen en opstaan. Er zijn momenten dat ik ’t helemáál niet meer zie zitten (“waarom moet ik dit nou weer zo nodig van mezelf?”). Het is ook gewoon lastig om bij jezelf de vooruitgang te zien. Andere momenten gaat ’t gewoon helemaal lekker en sta ik er zelf van te kijken hoe ver ik kom als ik wat met mensen op straat of in de kroeg babbel.

’t Is best hard werken. Iedere dag les van 9 tot 3 uur. Daarna terug naar “huis”, eten, fff een praatje met Maria en huiswerk maken. ’s Avonds ga ik meestal nog wel wat leuks doen. Picknicken in het park, (tapas) eten, naar een (Spaanse) film, de kroeg of (salsa)dansen in El Savor. Vorig weekend zijn we een dagje naar Toledo gegaan. Prachtig historisch stadje en heel apart door de mengeling van Spaanse en Moorse bouwstijlen.

Aan de eetgewoontes moest ik wel even wennen. De Spanjaarden eten vooral váák. ’s Morgens een zeer bescheiden “ontbijt” (café con leche met wat kaakjes), rond een uur of 11 weer koffie en een klein hapje. Aan ’t begin van de middag een redelijk uitgebreide maaltijd en ’s avonds een wijntje en wat tapa’s. Die tapa’s-cultuur bevalt me wel; ’t is echt gezellig eten aan zo’n bar (en super lekker)!

Het uitgaansleven komt pas laat op gang; of ’t nou weekend is of niet. Tot een uur of 12 is de gemiddelde kroeg nog nagenoeg leeg. Daarom hebben de meesten van ons zich inmiddels aangepast en “de siësta” in het dagelijks ritueel opgenomen.

Vorig weekend had ik voor het eerste tijd om de stad eens goed te verkennen. Heerlijk de hele zondag rondgeslenterd. Salamanca is echt een schitterende stad met prachtige zandsteenkleurige gebouwen. De Plaza Mayor is écht mooi, er zijn heerlijke parken, de kathedraal is gigantisch en de universiteitsgebouwen zijn stuk voor stuk schitterend. De vele tapasbarretjes, restaurantjes, kroegen en terrasjes maken het super gezellig. Het klimaat is heerlijk. Overdag een graadje of 30 a 35 en 's avonds blijft het kwik ergens rond de 25 hangen. De stad is lekker relaxed; zelfs het verkeer. Nauwelijks getoeter en zowel zebrapaden als stoplichten zijn méér dan alleen een invulling van het straatbeeld. Ze werken écht en worden door iedereen gerespecteerd. ALS je een keer besluit om nog fff gauw een rood lichtje te negeren zal zo’n automobilist ’t je laten weten ook :-) !!!

En dan hebben we natuurlijk ook nog……… voetbal……. Op het eerste gezicht niet zo heel uitgesproken aanwezig. De straten zijn niet volledig in Spaanse vlaggetjes gehuld. Vlak voor de wedstrijden wordt de boel versierd en de volgende is alles weer keurig verwijderd. De fans zagen er niet extreem uitgedost uit. Een rood T-shirt, de vlag die als cape gedragen wordt en hooguit een Spaans vlaggetje op de wang getekend. Géén opvallende pruiken of andere extravagante hoofddeksels.

En toch is er geen ontkomen aan. De wedstrijden werden op een megagroot scherm op de Plaza Mayor getoond en er was geen kroeg te vinden waar de TV uit bleef. Stiekem hoopte ik dat ze de halve finale zouden verliezen om maar van die gekkigheid af te zijn. Zoals we allemaal inmiddels wel weten gebeurde het tegenovergestelde. Die avond leek het alsof ze al kampioen waren. Veel uitgelaten mensen op straat en auto’s die tot diep in de nacht luid toeterend rondjes reden. De volgende ochtend bood de barman in ons vaste koffietentje ons spontaan een biertje aan om te proosten op de finale. Het was pas 11 uur ……….. :-?

Toen vond ik dat ze maar helemaal moesten winnen ook; heb je tenminste nog een feestje ;-)
Het eerste deel van de finalewedstrijd heb ik vanaf een balkonnetje de menigte op de Plaza gadegeslagen. Ongelooflijk wat er gebeurde toen er gescoord werd! Daarna ben ik gaan eten in onze “vaste” tapasbar waar uiteraard ook een grote TV aan stond. Toen de wedstrijd afgelopen was werd ’t echt een compleet gekkenhuis. De toeterende auto’s moesten hun terrein al snel prijsgeven aan de feestende, zingende en proostende menigte die zich op de Plaza España verzamelde. Iedere fontein stond vol met badende feestgangers. De sfeer was geweldig en bleef dat ook. Ik heb de hele nacht geen sirene gehoord.

Nu heb ik nog maar een weekje te gaan; het vliegt echt voorbij. Morgen begint het weekend (uitslapen!). Zondag gaan we met z’n vijven een op stap. Waar naartoe weten we nog niet precies maar we hebben niet zo’n zin om weer – zoals naar Toledo – als een soort kuddedier met zo’n grote toeringcar op pad te gaan. We verzamelen op het station en beslissen ter plekke wel wat het doel wordt. Er zijn hier genoeg mooie en interessante stadjes in de buurt…..