De Pacaya pruttelt

Na Todos Santos was ’t dubbel genieten in ’t prachtig gelegen hotel bij Lago Atitlan; echt één van de mooiste plekjes van deze reis.

Gelukkig ook een plek waar je goed uit kunt zieken want de volgende dag was ik de klos. Er stond een bezoek aan de markt van Chichicastenango op ’t programma en eigenlijk was ik van plan om gewoon maar te gaan. ’t Schijnt echter dat ik er bij ’t ontbijt zo’n beetje grauw van ellende zag en dus leek ’t de groep beter dat ik gewoon m’n bed in zou kruipen. Ze bleken helemaal gelijk te hebben; dat ontbijt heb ik niet lang binnengehouden.

Nadat ik alles geregeld had voor de boot- en bustransfer en de groep had uitgezwaaid heb ik nog uuuuuuuren geslapen. Blijkbaar was dat fff nodig want ’s middags voelde ik me alweer een stuk beter.

De groep kwam in de loop van de middag laaiend enthousiast terug. Er bleek die dag ook een festival te zijn. De markt van ChiChi is eigenlijk overgewaardeerd door alle reisgidsen (vind ik dan). Oké……… er lopen inderdaad veel vrouwen in traditionele kleding rond maar verder is de markt TE toeristisch en uitgegroeid tot een plek waar je vooral om souvenirtjes kunt kopen. Door het festival kregen ze er feestelijk uitgedoste dansgroepen en bergen vuurwerk bij. Op de foto’s zag ’t er spectaculair uit. Toch wel jammer dat ik dat heb moeten missen.

De volgende ochtend ben ik met Aad, Karin, Cees en Tilly op pad gegaan. Deze excursie is echter behoorlijk in ’t water gevallen. Het bootje dat ons bij het hotel op kwam halen werkte niet helemaal lekker meer. Iets met de versnelling waardoor we alleen maar achteruit(!) konden varen. Net toen ik wilde zeggen dat we er maar vanaf moesten zien kreeg de bootsman ’t voor elkaar waardoor we alsnog vertrokken.

We zijn naar de overkant gevaren waar we een wandeling langs het meer hebben gemaakt. Een stukje verderop lag de boot op ons te wachten maar toen we wilden vertrekken ging ’t weer mis. Er werd een andere boot geregeld maar daardoor waren we meteen onze gids kwijt; die moest nl. bij de kapotte boot blijven. Het gevolg was dat ik bij de volgende stop – het stadje Santiago – een andere “gids” moest ronselen. Gemopper alom doordat ’t zo rommelig verliep en de “gids” bracht er ook niet veel van terecht.

Terug bij het water lag de “kapotte” boot weer op ons te wachten. Nu met een andere bootsman die vertelde dat er met de boot niks mis was; het lag aan de man die ‘m bestuurde!?!?! Ik vond ’t maar een raar verhaal en inderdaad………….. even later vielen we midden op ’t meer helemaal stil. Wat een fiasco zeg! De groep had er toen helemaal genoeg van en ik was er ook wel klaar mee. Met wéér een andere boot zijn we terug naar het hotel gebracht. Voor deze “excursie” hebben we niks betaald; hadden ze ons maar niet met een kapotte boot op pad moeten sturen.

Aangekomen bij ’t hotel bleek ’t ook niet helemaal soepel te zijn gegaan. Ontbijtjes die inclusief zouden zijn werden toch in rekening gebracht. De achterblijvers hadden ’t gewoon maar betaald maar ik vond ’t nog wel een discussie waard. Toezeggingen moet je gewoon nakomen en ALS een toezegging niet klopt leg je vóórdat de rekeningen worden opgemaakt uit dat er een foutje is gemaakt…. Toch….?
Na een pittige telefonische discussie met de eigenaar van ’t hotel kregen ze alsnog hun geld terug. Het lukt me inmiddels dus ook om in ’t Spaans flink van me af te bijten; hihi.

De dag begon dus lekker; en we waren nog maar halverwege! Pffffffff…………..
Nadat we de bagage bij elkaar hadden gepakt bracht de (goede!) boot ons terug naar Panajachel waar buschauffeur Nino ons opwachtte. Gelukkig zijn er verder geen rare dingen meer gebeurd.

Aan ’t einde van de middag kwamen we in Antigua aan waar we ‘s avonds gezellig met z’n allen hebben gegeten.

De volgende ochtend terug naar mijn favoriete plek in deze prachtstad: het busstation! Frank, Ed, Henk en Daniëlle waren meegegaan en liepen met een voor mij zéér herkenbare grote grijns rond. Echt geweldig!

Ik vond dit wel een toepasselijke plek om een foto voor m’n Kerst & Nieuwjaarswens te maken en dat hebben we dus ook gedaan. Tijdens een uitgebreide sessie (dit tot groot vermaak van chauffeurs en ronselaars) hebben we een aantal grappige foto’s gemaakt. Het resultaat hebben jullie inmiddels al in je mailbox ontvangen.

Een deel van de groep wilde de volgende dag vulkaan Pacaya gaan beklimmen. Omdat ik dat zelf nog niet eerder gedaan had en ik deze reis echt tijd zat heb besloot ik op ’t allerlaatste moment om toch ook maar mee te gaan. De vroege vertrektijd (05.30 uur) had me er tot dat moment steeds van weerhouden maar de Pacaya is weer actief en dat wilde ik toch wel eens van dichtbij meemaken.

De beklimming zelf viel best mee. Een paar flinke steile stukken maar vrijwel constant in de schaduw van de talrijke bomen. Overal liepen jongens met paarden die hoopten dat je de moed op zou geven en op hun paard zou klauteren. Even verderop kregen ze in een rap tempo meer en meer klandizie.

Toen de bomen ophielden werd 't wel zwaar. We belandden in een zwarte woestijn van lavagruis waarin je nauwelijks vooruit komt. Bij iedere 2 stappen zak je er weer anderhalve terug. Het allerlaatste stuk lag er geen gruis meer maar grote, vlijmscherpe brokken steen die alle kanten op rollen als je erop probeert te klauteren. Allemaal nieuw gesteente; sommige stukken straalden nog flink wat hitte uit. Ik wilde maar wat graag door blijven lopen omdat ik gewoon bang was dat m’n schoenen zouden smelten. Gelukkig kunnen die bergschoenen wel wat hebben.

’t Was echt geweldig om bewegende, roodgloeiende lava van zo dichtbij te kunnen zien. En toen vulkaan Fuego aan de andere kant van ’t dal een flinke wolk van rook en as de hemel in lanceerde was het helemaal af! Prachtig gewoon!

Inmiddels was ‘t 24 december. In het katholieke Latijns Amerika is er dan helaas geen ontkomen meer aan: Kerst! Dat is eerlijk gezegd wel een voordeel van Azië; daar waait ’t min of meer ongemerkt over. Hier dus niet.

Er werd iedere dag meer vuurwerk afgestoken en mensen zijn al dagen met allerlei cadeaus in de weer. Overal zie je pickup-trucks vol met kerstpakketten rondrijden. De versiering met gezellige verlichting, kerstbomen en –stalletjes zijn wel leuk hoor maar verder……… ’t Is hier een echt familiefeest dat bij voorkeur in huis gevierd wordt. Veel restaurantjes en barretjes gaan gewoon dicht waardoor er veel minder te beleven is. We hebben nog wel lekker gegeten die avond en daarna nog een Ierse Pub gevonden die open was. Echt laat is ’t niet geworden.

Eerste Kerstdag was een reisdag. Omdat ik er wel iets aan wilde doen had ik wat slingers in m’n backpack gestopt. Met een bus vol Kerstglitters zijn we die dag naar Honduras gereden. In Copan was die avond héél veel gesloten. Gelukkig was een restaurantje bereid om wat langer open te blijven zodat we toch nog lekker hebben kunnen eten die avond. En even verderop vonden we zelfs een drankwinkel die open was. Ze hadden koud bier, Chileense wijn en toverden wat bankjes en krukken tevoorschijn Op dit geïmproviseerde terrasje hebben Ron, Ed, Henk en ik uiteindelijk een supergezellige avond gehad.

Enne…… aan 2e Kerstdag doen ze hier gelukkig niet dus nu is alles weer lekker “back to normal”.