Een geslaagde eerste reis

We hebben Dali in de stromende regen verlaten. De weg naar Kunming was gelukkig goed; er zijn blijkbaar ook echte snelwegen in China! Perfect op tijd werden we bij het vliegveld gedropt waardoor we vrijwel meteen in konden checken. Toen we het vliegtuig instapten hebben we de regen bijna ritueel gedag gezegd; Shanghai beloofde temperaturen van rond de 38 graden. Wel warm maar in ieder geval droog!!

Na een vlucht van 3½ uur arriveerden we in Shanghai waar we werden opgehaald door Melody. Onderweg naar het hotel gelijk alles over de terugreis met haar doorgenomen en dat was ook wel nodig. Er was nogal wat verwarring binnen de groep (en dus ook bij mij) over de vertrektijd van de vlucht naar Amsterdam. Er waren 3 verschillende tijden in omloop; variërend van 8.45 tot 12.45 uur. Na wat heen en weer gebel (check, check, dubbelcheck) en het nalezen van alle uitdraaien van de e-tickets waren we er eindelijk uit. Iedereen vloog écht om 12.45 uur behalve Rob die om de één of andere reden al om 8.50 uur zou vertrekken. Wel ongezellig dus maar op zo’n korte termijn helaas niets meer aan te doen.

In het hotel met z’n allen nog gezellig een biertje gedronken en een afspraak gemaakt voor het afscheidsetentje zodat iedereen de volgende dag in Shanghai lekker z’n gang kon gaan. Omdat alle formaliteiten inmiddels geregeld en bevestigd waren had ik ook de hele dag voor mezelf. Eerst heerlijk uitgeslapen (echt zalig om een keer de wekker niet te zetten) en daarna met Rob richting de Bund (boulevard langs de HuangPu rivier) vertrokken. De taxi deed er meer dan een uur over!! Eén en al file onderweg; we zijn duidelijk weer in een megastad beland. Maar ...... géén getoeter hier! Dat maakt ’t toch allemaal een stuk minder hectisch.

Door de warmte (zijn we echt niet meer gewend!!) waren we lastig vooruit te branden. Rond de Bund – en dus het water – was het nog het beste uit te houden dus zijn we in die omgeving rond blijven hangen. Het sfeertje – breed water, grote, moderne gebouwen, modern geklede mensen van allerlei nationaliteiten – doet me best wel aan HongKong denken.

Via de Bund Sighseeing Tunnel zijn we naar de overkant gegaan. Een typisch Chinese attractie waarbij je met een soort wintersportgondeltje door een tunnel met veel lichtjes, neon, glitter, glamour en andere blingbling onder de rivier doorgaat. Het leek wel een kermisrit; echt lachen. De overkant wordt gedomineerd door hypermoderne wolkenkrabbers en de Oriental Pearl Tower. We hebben er kaartjes voor gekocht en vanuit het hoogst bereikbare punt hadden we een geweldig uitzicht over de stad (en ’t was er door de airco goed uit te houden!). Na het zoveelste drankje tussendoor (niet aan te slepen met dit weer) weer via de “discotunnel” teruggegaan. Ons idee om de rondvaart te gaan doen (lekker koel dus zeer aantrekkelijk) viel mooi in het water. De laatste middagboten waren al vertrokken en ’s avonds gingen de volgende pas weer. Shit!!!

Even verderop op de Bund vonden we echter het perfecte terrasje. Lekker buiten op het dak van een grote boot en dus heerlijk aan ’t water. Toen we daar aan ’t bier zaten zagen we een boot met daarop Ernst, Elly, Ellen, Gerard en Ricky aanmeren zodat zij gezellig aan konden schuiven. Ze hadden een rondvaart van 3 uur gedaan; beter gepland dan wij dus.

Omdat dit plekkie eigenlijk wel perfect was voor ’t etentje en we toch al bijna de hele groep bij elkaar hadden ben ik Wim en Petra op de afgesproken tijd en plaats gaan ophalen. De rest van de groep ervoor zorgde dat onze tafeltjes vrij werden gehouden. Toen het donker werd en de gebouwen aan de overkant hun neonshow startten zaten we eerste rang; echt geweldig. Ik weet niet HOE ze het doen maar er worden complete fimpjes op de gebouwen getoond. Ondertussen kwamen er continu prachtig verlichte boten langs. Een superlocatie voor het laatste etentje dus!

Bij de afscheidsspeech niets dan goeds over de hele reis en over mijn rol als reisbegeleidster. Onderweg heb ik al de nodige complimenten gekregen en nu werd ik nog net niet de hemel in geprezen (bloos). Nu moet ik dat niveau voor de volgende reis wel zien te handhaven :-). Omdat ze de fooi niet in één of andere onpersoonlijke envelop wilden geven waren Ellen en Elly creatief aan de slag gegaan; echt super leuk. En ..... hoewel ik lastig in kan schatten wat veel of weinig is ..... over de fooi mag ik geloof ik ook helemaaaaaaal niet klagen.

De meesten haakten bijtijds af. Omdat we er nu eenmaal onze zinnen op hadden gezet hebben Rob en ik de laatste rondvaart nog fff meegepikt en achteraf was dat misschien nog wel het beste tijdstip wat we hadden kunnen kiezen. Het was echt prachtig om tussen al die verlichte boten door te varen.

De volgende ochtend was ’t vroeg dag; om half 6 al naar het vliegveld! Het was wel een mooie rit door het zachte ochtendlicht en het rustige verkeer. Op het vliegveld na het inchecken afscheid genomen van Rob en meteen weer teruggegaan naar het hotel. Daar had ik gelukkig nog tijd om ffff te ontbijten voordat ik met de rest van de groep zou vertrekken. Vier uur later stond ik opnieuw op het vliegveld. Nadat ik iedereen had ingecheckt en afscheid had genomen kon ik voor mezelf aan de slag. Dat leverde in eerste instantie nogal problemen op. Ze konden m’n reservering nergens vinden; hellep!!!!!! Nadat ik m’n naam en paspoortnummer een keer of tig letter voor letter en cijfer voor cijfer gespeld had bleek het toch in orde te zijn. Pfffffffff.......

Na een vlucht van anderhalf uur kwam ik aan ’t einde van de middag in Beijing aan. Met de shuttlebus naar het Beijing Train Station gegaan zodat ik in ieder geval op een enigszins centraal punt zou zijn. Een maand geleden had ik al een beetje uitgepuzzeld dat ik naar een guesthouse in deze buurt zou gaan maar dat is anders gelopen. Zodra ik uit de bus stapte werd ik overspoeld door met-folders-wapperende Chineesjes die in eerste instantie dure hotels probeerden te slijten. Toen ik aangaf wat m’n budget was en dat ook stug vol bleef houden kwamen er andere foldertjes tevoorschijn. Na wat onderhandelen over de prijs ben ik in een busje gestapt dat me naar het beloofde hotel bracht. ’t Is altijd maar afwachten waar je dan terecht komt maar ik moet zeggen dat ik ’t niet slecht getroffen heb: ’n kamer met airco, eigen douche en toilet in een rustig straatje van een gezellige oude Hutong.

Toen ik de volgende dag de directe omgeving ging verkennen wist ik zeker dat ik goed zat. Even verderop was een drukkere straat vol met eettentjes, winkeltjes, kappers(?), kleine hotelletjes, guesthouses, voldoende internetmogelijkheden en een gezellig backpackerssfeertje. Bovendien zit ik op loopafstand ligt het Tianmenplein (plein v/d Hemelse Vrede) en de metro.

Toen ik diezelfde middag op m’n gemakkie door de Hutong rondslenterde gebeurde het onmogelijke. We moesten allebei even goed kijken; in een stad met 15,2 miljoen inwoners verwacht je nou eenmaal geen bekende gezichten tegen te komen maar ze waren het echt! Sandra en Jeroen – ontmoet in Langmusi – fietsten toevallig op hetzelfde tijdstip door hetzelfde straatje; echt ongelooflijk. We hebben de rest van de middag onder het genot van een biertje lekker bijgekletst en ’s avonds met z’n drieën gegeten. Was echt gezellig.

Over een paar dagen komt m’n volgende groep aan; 21 man maar liefst waarvan 10 kinderen in de leeftijd van 12 tot 17 jaar. Dat aantal is ook meteen hetgene waar ik het meeste mee bezig ben. ‘t Lijkt me lastig om m’n aandacht te verdelen en het overzicht te houden. En dan ook nog al die namen onthouden!! Bovendien ben je veel minder flexibel als je een keertje met z’n allen wat gaat eten of wat dan ook. Zo’n onverwachte locatie als in Shanghai was met een grote groep nooit gelukt. Ik moet ook nog even goed kijken waar ik m’n welkomspraatje ga houden; misschien dat ’t hotel daar een geschikte ruimte voor heeft. Ik hoop ’t maar .......