Weer thuis.....

De terugreis was best pittig eigenlijk. Dat laatste gezellige avondje-zonder-slaap in Ko Lanta had er behoorlijk ingehakt. In een roes van vermoeidheid ben ik met bus en boot teruggekomen op Phuket. Van die hele reis heb ik erg weinig meegekregen aangezien ik lekker even wat uurtjes slaap heb ingehaald. Bij de busterminal van Phuket aangekomen had ik nog de hele middag voor me. Daarom maar besloten om meteen verder naar het noorden te gaan en zo dicht mogelijk bij het vliegveld een guesthouse te gaan zoeken.

De bus zette me af op een plek die in eerste instantie in de middle of nowhere leek te liggen. Na een stukje lopen kwam ik toch wat guesthouses tegen maar helaas; de eerste 3 waren allemaal vol. Daarom maar bij één van die volgeboekte plekken m’n backpack geparkeerd en verder gaan zoeken. Bij de 5e was het raak maar toen ik even later met volle bepakking aan kwam sjouwen bleek toch dat ze een vergissing hadden gemaakt. Shit!!! Om de vergissing goed te maken hebben ze wat rond gebeld en uiteindelijk ben ik met alle bagage op een brommertje naar een prima guesthouse gebracht waar ik voor een vriendenprijs kon overnachten. MET zwembad dus dat was wel even lekker.

M’n laatste uren in Thailand heb ik vooral heel veel geslapen. De volgende ochtend had ik geen zin meer in gesjouw dus heb ik lekker een taxi naar de luchthaven genomen. Vanuit Phuket keurig op tijd vertrokken. In Bangkok viel het wachten ook wel mee doordat ik – naast de businesslounge – in kon loggen op het internet. Even m’n mail gelezen en m’n weblog bijgewerkt en de uurtjes vlogen om.

De vlucht van Bangkok naar Frankfurt duurde LANG. Twaalf en een half uur om precies te zijn en doordat ik geen oog heb dichtgedaan leek er geen eind aan te komen. Eenmaal geland keek ik terloops op m’n volgende instapkaart. Eerst dacht ik dat ik een rekenfoutje met het tijdverschil had gemaakt maar toen schrok ik. We hadden onderweg dermate veel vertraging opgelopen dat m’n boardingtijd al verstreken was! Er waren er veel met dit probleem. Moskou, Lion, Heathrow en Hamburg; ze hadden allemaal dezelfde vertrektijd en die was zeer nabij!!

Gelukkig heeft Frankfurt het keurig opgelost. Aan het einde van de gate werden we opgewacht en zijn we onder begeleiding via een kruip-door-sluip-door-route binnen een half uur naar de juiste gate geloodst waardoor ik nog nét op tijd kon instappen. Zo kwam ik keurig op tijd op Schiphol waar ik door pa en ma werd opgehaald. Inmiddels was ik compleet over m’n slaap heen. Tot ’s avonds heel laat hebben we gezellig bijgekletst. Daarna wilde het slapen ook niet echt lukken. De 3 volgende nachten ook niet trouwens; maar goed.

En hier zit ik dan weer….. Buiten is het grauw en koud; binnen gezellig en warm. Ik kom er achter dat ik toch te weinig warme kleren apart heb gehouden. M’n huis (met daarin de rest van m’n kleding) is t/m de 31e verhuurd dus daar kan ik nog even niet in. Aan de ene kant best jammer; aan de andere kant is het ook wel gezellig nu bij pa en ma. Ik heb ze tenslotte al een hele tijd niet meer gezien en bovendien is de overgang van “altijd mensen om je heen” naar “in je uppie weer thuis” nu minder groot.

’t Is altijd weer lastig om na een reis m’n draai te vinden en na zo’n lange tijd wordt ’t er echt niet makkelijker op. Daar komt nog bij dat ik nu geen werk en dus héél veel tijd "over" heb. En dan ligt het grote gat zeker op de loer. Als ik zorg dat ik lekker bezig blijf lukt ’t allemaal nog wel. Gezellig afspreken met vrienden, sporten, weer eens even de stad in, op zoek naar werk én m’n eerste Spaanse les. Ik heb viavia iemand gevonden die op 5 minuten van m’n huis woont; echt helemaal perfect!

Over het vinden van werk maak ik me niet echt zorgen maar het is toch wel even spannend. Ik begin eigenlijk weer helemaal overnieuw; óók wat betreft salaris. Maar dat neemt niet weg dat ik voor geen goud terug zou willen naar m’n oude baan; hoe goed ik daar ook verdiende. Dat betekent dus nog steeds dat ik toen echt de goede keuze heb gemaakt. Het gekke is dat ik nu niet zo goed van m’n vrije tijd kan genieten omdat er geen einddatum aan vast zit. Dat voelt gewoon heel ongemakkelijk. Maar goed, uiteindelijk komt het allemaal wel weer op z’n pootjes terecht.

En één ding is zeker: dit neemt niemand me meer af! Ik heb echt een geweldige tijd gehad. Al die maanden was ik volledig in m’n element en dat is een zalig gevoel. Ik wil hier zeker het komende seizoen mee door gaan maar dan wel in Latijns Amerika. Het is nog maar de vraag of dat zal gaan lukken. Sawadee is er tot nu nog niet echt happig op om me daarvoor in te plannen. Dit seizoen verwachten ze topdrukte op de reizen naar China en daar willen ze me graag voor inzetten. Ik heb aangegeven dat ik in het hoogseizoen best wel weer die kant op wil maar dat ik hoe dan ook Spaans ga leren in Latijns Amerika; met of zonder Sawadee. Als ik het nu niet doe komt het er nooit meer van. Uit de enquêtes blijkt dat ik het als reisbegeleider echt goed van af heb gebracht. Aangezien waardering in financiële vorm er voor dit werk nooit in zal zitten vind ik dat ze dat dan wel op andere wijze mogen laten blijken. Zonder waardering is de lol er voor mij toch voor een groot deel van af. Ik kan nu alleen maar hopen dat ze toch ergens een soort beleid hebben om goed functionerende reisbegeleiders aan zich proberen te binden. Als dat niet zo blijkt te zijn weet ik nog niet wat ik ga doen………

Veel mensen hebben me gevraagd of ik Nederland en “thuis” heb gemist. Als ik heel eerlijk ben....... nee! Het enige was ik echt jammer vind is dat ik alles wat ik beleef en zie niet met jullie thuis kan delen. Op zo’n “dat MOETEN-ze-gezien-hebben”-moment zou jullie het liefst allemaal bij willen sleuren. Helaas hebben ze daar nog steeds niets voor uitgevonden. Ik hoop dat ik jullie via deze weblog toch een beetje mee heb kunnen laten reizen. Hoewel ik het in eerste instantie voor mezelf als reisverslag ben gaan bijhouden is het echt geweldig om vast te stellen dat ik zoveel trouwe lezers heb. Bedankt voor al jullie interesse, medeleven en reacties!!!

Wordt vervolgd...... hoop ik.....! ;-)