De klus eindelijk geklaard

Volgens de URR (= de klanteninfo) zouden we onderweg naar Phnom Penh een stop maken bij Kompong Luong; een drijvend dorp. De lokale agent had daar echter niet in voorzien. Het was m’n eer te na om voor de zoveelste keer te moeten aankondigen dat er iets niet door kon gaan dus ben ik met de chauffeur in conclaaf gegaan. Best lastig als ie geen Engels spreekt ;-) maar uiteindelijk had ik het voor elkaar en draaide hij de bus een stoffig weggetje op. Even verderop lagen de bootjes al klaar. Zodra ik me buiten de bus had begeven vlogen de bootsmannetjes op me af. Aan alle kanten werd er – letterlijk – aan me getrokken. Waar ik liep liepen zij ook. Allemaal wilde ze dat HUN bootje huurde. Vanuit de bus moet dat een komisch en chaotisch tafereel geweest zijn geweest.

Ik heb de beste bootjes uitgezocht en we zijn een stukje gaan varen. Hoewel…… varen……… We belandden midden in een verhuizing en lagen een tijdje ingeklemd tussen drijvende woningen die ze aan ’t verplaatsen waren. Eenmaal losgekomen bleek het een écht dorp te zijn compleet met drijvende supermarktjes, kappers, benzinestations en zelfs GSM-shops. Op de “restaurant”boot hebben we wijselijk alleen maar wat te drinken genomen. Het was er gewoonweg te smerig. Zelfs de gedroogde (!) vis was beschimmeld.

In Phnom Penh is ieder z’n eigen weg gegaan. Ik heb die tijd besteed aan het zoeken naar een goedkope overnachtingsplaats die ik na het vertrek van de groep nodig zal hebben. Daarbij ook een bezoekje gebracht aan het kantoor van de lokale agent om het Cambodja-deel van deze reis te evalueren. Geen overbodige luxe!

De laatste 2 dagen van de reis hebben we in Sihanoukville doorgebracht; bedoeld als relaxte strandafsluiting van deze reis. Het is een strand waar je continue wordt lastig gevallen door bedelaars en verkopertjes die echt geen nee willen horen. Overal staat “Happy”pizza, -fruitshake enz. op de kaart. Jop heeft uitgebreid van zo’n pizza zitten smullen en voelde zich daarna extreem relaxed. Toen ik hem later vertelde dat “Happy” voor marihuana staat viel het kwartje pas. Z’n ouders waren niet blij met deze actie maar ik moest er stiekem wel om lachen dat hun brave 18 jarige zoontje een keer onbedoeld uit de band gesprongen was ;-).

De eerste dag heb ik met een deel van de groep het Ream National Park bezocht. Geen highlight of the year, maar wel een relaxte dag waarbij we zelfs dolfijnen en zee-arenden hebben gezien. Op de terugweg hebben we een stop gemaakt bij de Angkor brouwerij. Daar kon je gratis een groot glas koud bier scoren en dan blijf je toch een Nederlander :). Het is ons zelfs nog gelukt een rondleiding te regelen; best leuk!

Dag 2 hebben met een klein gezelschap een snorkeltrip geboekt. Wederom geen toppertje; het water was er troebel en het snorkelmateriaal versleten maar ook dit was een relaxte dag.

Die avond hebben we ons laatste avondmaal genoten bij restaurant Bayon. Een groep van 18 + 1 die komt eten; dat levert nogal eens problemen op in de planning. Gezien de NIET-flexibiliteit van deze groep had ik er alles aan gedaan om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. ’s Middags al de menukaart in het hotel neergelegd en het restaurant ruim voor onze komst de bestellingen doorgegeven. Toch liep het verre van gesmeerd en dat leverde bij een aantal mensen wéér irritaties op. Ze willen maar niet snappen dat we het hier gewoon allemaal anders loopt. Zucht……………

Een aardig slotwoordje van Hans, een schattig tasje waar m’n fooi in zat en dat was ’t dan weer. Deze klus was eindelijk geklaard……… dacht ik……… De volgende ochtend werden we opgewacht door een luxe dubbel dubbeldekkerbus die ons naar het vliegveld in Phnom Penh zou brengen. De meesten waren aangenaam verrast; de zeikerds vonden het ongezellig dat de bus zo groot was. Pfffffffff……… dan ga je toch gewoon NAAST iemand zitten in de plaats van een heel bankje voor jezelf te nemen!

Dit reisgenot was van korte duur. Na amper een uur rijden hoorden we een harde knal……… klapband! Da’s best vervelend als je een vliegtuig moet halen. De chauffeur verzekerde me dat het binnen een half uurtje gepiept zou zijn maar dat soort uitspraken ken ik. Ik heb meteen de agent gebeld en om een vervangende bus gevraagd. Deze arriveerde ruim een uur later; nét op het moment dat de chauffeur z’n band verwisseld had. Beetje sneu maar op een vliegdag kan je gewoon geen risico nemen.

We arriveerden netjes op tijd op het vliegveld waar we afscheid hebben genomen. Ik had al eens gehoord dat de groepen waar je het hardst voor gewerkt hebt vaak de slechtste tippers zijn. Dat werd nu bevestigd maar so be it. Ik ben eindelijk van ze af en ik zal ze NIET missen.

Ze waren alleen maar gefocust op dingen die fout gingen, niet flexibel, niet sociaal, niet in staat om te genieten en hadden geen humor. Deze reis heeft me alleen maar energie gekost. Ik heb geen moment muziek durven luisteren zodat ik alles in de bus kon horen en negatief gezeur meteen de kop in kon drukken. Het kostte veel tijd en moeite om daarbij het draaiboek voor deze reis kunnen schrijven en het bijhouden van m’n weblog is er helemaal bij ingeschoten. De momenten dat ik zelf heb kunnen genieten waar (te) spaarzaam. Eigenlijk was dit gewoon een ondankbare klus.

Henk nodigde me nog doodleuk uit om een keer uit eten te gaan. “Gezellig” uit met één van de grootste zeurpieten, net gescheiden en dik in de 50? Ammenooitniet!

Helaas kon ik niet meteen mee terug; voor mij was geen plek meer. Ik moest noodgedwongen langer in Phnom Penh blijven; NOT my favorite! Dit pakte echter beter uit dan verwacht. Een paar dagen geleden had ik de low budgetzone ontdekt. Middenin de stad ligt een meer dat is omgeven door goedkope guesthouses en hippie-achtige eettentjes. De guesthouses hadden gezellige terrasjes op het water gebouwd waar je heerlijk kon eten, film kijken of met een boekje in een hangmat kon chillen. Een oase van rust in deze hectische stad waar ik heerlijk heb kunnen relaxen.

Na één nacht had ik uitgecheckt en ingepakt. Toen ik vlak voor vertrek m’n e-ticket voor de zekerheid nog even ging uitprinten ontdekte ik dat ik me in de datum had vergist. Ik moest nog een nacht blijven! Dat vliegen wordt teveel routine geloof ik. Ik moet echt een beetje op gaan passen. Een dag te vroeg vergissen is niet zo’n ramp; een dag te laat wel!

Affijn........ eenmaal terug in Nederland kunnen de voorbereidingen voor de reis met Pa & Ma beginnen. 10 dagen om de laatste inkopen te doen, tassen in te pakken en weer fff met wat mensen bij te kletsen. Heeeeeeeeeerlijk...........