Logeren in Fawlty Towers

Die ochtend vertrokken we om 5.00 (!) uur naar het Howrah-station waar ’t al een drukte van belang was. Oók de stations zijn chaotisch en onoverzichtelijk en met de “informatie” op het treinkaartje valt niets te beginnen. De beste manier om bij het juiste perron aan te komen is door gewoon een drager huren. Je geeft je backpack af; laat je kaartje zien en ze zetten je keurig bij het juiste treinstel af. Die mannen krijgen per tas betaald met als gevolg dat ze enorme hoeveelheden bagage meesjouwen. Ongelooflijk hoeveel zo’n klein, pezig mannetje kan hebben!
De trein was zo’n beetje antiek maar de stoelen zaten héérlijk. De raampjes waren volgens mij nog nooit schoongemaakt waardoor we nauwelijks iets van het landschap meekregen. Mooie gelegenheid om een paar uurtjes slaap in te halen.

Rond half 11 kwamen we in Bhadrakh aan waar locale gids Rashmi ons al op stond te wachten. De 2 uur durende busrit ging over een slechte weg. Dat werd echter volledig gecompenseerd door alles wat zich buiten afspeelde. Je hoeft je geen moment te vervelen; India lééft. Cricketwedstrijden in the middle of nowhere, dorpjes, fietsers, ondefinieerbare autootjes en vrachtwagens die zo het museum in kunnen; het is er allemaal.

Het Hindoeïsme is een ingewikkeld geloof; vooral doordat er ontelbare goden zijn. Ik vermoed dat de gemiddelde Indiër ze ook niet allemaal kent; da’s gewoon onmogelijk. Al die goden zijn wel een goed excuus voor veel ………… héél veel feestdagen. Als je ooit een officiële instantie nodig hebt is dat echt iets om rekening mee te houden. Zo heb ik bij de ambassade in Den Haag al een paar keer voor een gesloten deur gestaan; da’s minder leuk.

In het land zelf is zo’n feestdag natuurlijk wel interessant om mee te pakken! Zo kwamen we onderweg een groep mensen tegen die in colonne richting een tempel liepen. Er werd muziek gemaakt, gedanst en iedereen droeg bloemen en rijstoffers met zich mee. Toen we stopten om foto’s te maken keerde de groep meteen om onze richting op te lopen. Daaraan merk je dus meteen dat hier niet veel toeristen komen. De religieuze optocht werd even onderbroken om naar die vreemde witsnuiten met afritsbroeken te kijken. Voor we het wisten stonden we middenin die menigte; erg leuk.

Aan de oever van de rivier stapten we over op een boot die ons weer een uurtje verder bracht. Daar hebben we de bagage op een soort gemotoriseerde bakfiets geladen en zijn lopend verder gegaan. De wandeling voerde door een aantal Hindu-dorpjes. De lemen huisjes zijn zo strak afgesmeerd dat menig stukadoor daar nog wat van kan leren. Het stucwerk is versierd met witte schilderingen die onheil en andere ellende af zouden moeten weren. De daken lopen door tot vlak boven de grond waardoor soms aan 't model van een Drentse boerderij doet denken. Ze zijn bedekt met rijststro en begroeid met pompoenplanten (lastig oogsten lijkt me). Koeien die van de daken snoepen worden steevast met stenen en stokken weggejaagd.

Overal worden we met nieuwsgierige blikken begroet. Sommigen “achtervolgen” ons een tijdje of rijden eerst voorbij om ons verderop in de schaduw nog eens goed gade te slaan. Dat maakt het wel extra leuk allemaal. Wij zijn hier niet alleen om te kijken en foto’s te maken maar zijn zelf net zo’n grote attractie. Dat voelt toch een stukje rechtvaardiger. En doordat we maar met z’n vieren zijn “overval” je zo’n dorp tenminste niet. Wat dat betreft is dit wel de beste reis voor zo’n klein groepje.

Fotograferen is nergens een probleem; ze vragen er zelfs om. Ik moet er – na al die maanden in Latijns Amerika waar dat altijd een beetje behelpen is – gewoon aan wennen. En ook met de communicatieproblemen moet ik weer even leren omgaan. Natuurlijk………; er wordt hier Engels gesproken maar dan wel op z’n Indiaas. India kent vele talen en om elkaar te kunnen begrijpen spreken Indiërs ook regelmatig Engels met elkaar. Daardoor hebben ze een eigen dialect ontwikkeld dat ik nog even moet leren begrijpen. Nog lastiger is het feit dat “ja-knikken” en “nee-schudden” hier niet bestaat. Ze rollen een beetje met hun hoofd (alsof ze water uit hun oren schudden); zeggen daar verder niets bij en daar moet je het dan maar mee doen. Best lastig!

Aan het einde van de middag kwamen we bij ons tentenkamp in Bhittarkanika National Park aan. De eerste kampeerplek maar wel een hele luxe. We hebben 2 van de drie-persoons tenten in gebruik genomen; lekker ruim! Iedere tent heeft een eigen toilet en (koude) douche. De crew van het kamp heeft heerlijk voor ons gekookt.

De volgende ochtend hebben we een boottocht door de mangroven gemaakt. Daar zagen we ontelbare vogels – waaronder veel verschillende ijsvogelsoorten – en………… zoutwaterkrokodillen! Da’s geloof ik één van de grootste krokodillensoorten die er bestaat en dat werd helemaal duidelijk toen we het bijbehorende museum bezochten. Daar hadden ze een skelet van een volwassen exemplaar; een metertje of 5 a 6 lang. Dat klinkt al groot maar als je ernaast staat maakt het pas echt indruk. Vooral die reusachtige bek met al die tanden; brrrrrrrr………………
’s Middags hebben we een paar uur gewandeld en herten, wilde zwijnen, varanen, leguanen en nog veel meer vogels gezien. Best verrassend in zo’n hectisch land als India!

De volgende ochtend zijn we gemakshalve naast onze bagage achterop de kar gaan zitten en hebben we ons terug naar de boot laten brengen. We hadden een lange reisdag voor de boeg. Rashmi en chauffeur Prakash hadden een shortcut bedacht maar of we daar echt mee opgeschoten zijn…………? We belandden op weggetjes waar ooit asfalt gelegen moet hebben. De restjes die er nog van over zijn zorgen er alleen maar voor dat je nog meer door elkaar geschud wordt. Dan waren de stofwegen eigenlijk nog combortabeler! Bewegwijzering bestaat hier natuurlijk niet en we zijn ook een aantal keren goed fout gereden. Toen we besloten op iedere splitsing de weg te vragen kwam het uiteindelijk toch nog allemaal goed.

Aan het einde van de middag kwamen we in Dhenkanal aan waar we weer in een hotel logeerden; of liever……… kampeerden. De buitenkant zag er veelbelovend uit maar binnen leek het wel of je in een aflevering van Fawlty Towers was beland. Bij het opscheppen van het (overigens heerlijke) eten werden de frietjes stuk voor stuk op je bord gelegd. We bestelden één flesje bier en zagen een hotelbediende op z'n brommer wegscheuren om het in de stad te gaan halen (minimaal een kwartier rijden). Voor het ophangen van een klamboe waren 3 medewerkers nodig en later stortte deze alsnog in.

Onderhoud is er nog nooit gepleegd. Ik had wel stromend water op m’n kamer maar als ik de douche opendraaide kwam dat er door een gat in de muur uit; op kniehoogte notabene. Hoewel dit probleem duidelijk al héél lang aanwezig was keken ze verrast op toen ik het bij de receptie meldde. Ze gaven me een grote emmer en lieten zien hoe ik die met het water dat uit de muur kwam kon vullen om me zo te douchen. Tsja...... Met kamperen gaan we dadelijk pas beginnen dat doen we dan wel in de vrije natuur! Zeker omdat ik wist dat de vorige groep hier ook al veel (water)problemen had aangekaart was ik niet van plan om het erbij te laten. Er kwam steeds meer personeel bij en op een bepaald moment stond er maar liefst 9 man bij. Het bleef echter bij kijken. "De loodgieter was nog steeds niet geweest" kreeg ik als antwoord. Al minimaal 10 jaar niet zeker! Toen ik aangaf dat ik het dan zelf wel zou maken (ik ben dan wel geen loodgieter maar een afgebroken leiding afdoppen lukt mij zelfs) bleek er ineens een andere kamer beschikbaar te zijn; MET een werkende douche. Probleem opgelost.

De volgende ochtend vertrokken we voor een lange reisdag richting Bhunbaneswar. Onderweg werd er hard aan de rijstvelden gewerkt. Ook zijn we veel steengroeven gepasseerd waar grote brokken steen met mokers en hamers in kleine stukjes worden gehakt zodat daar de wegen mee kunnen worden gerepareerd. Loodzwaar werk; uitgevoerd door mannen én vrouwen (!)

Die middag in Bhunbaneswar heb ik niet veel uitgevoerd. De stad staat bekend om z'n tempels maar ik had echt geen fut om er op uit te trekken. 't Lijkt wel of ik een soort griep te pakken heb of zo; ik voel me echt gammel.

Vandaag had ik een afspraak met Srikant; de lokale agent. We hebben de trekking helemaal doorgesproken, de kampeeruitrusting gecheckt en samen met z'n vrouw Lily en kok Sam heb ik alle inkopen gedaan. Rond 16.00 uur (normale lunchtijd hier) hebben we gezellig met z'n allen in hun huis gegeten. Het zijn geweldige lieve mensen die je ontvangen alsof je al jaren hun beste vriend bent. Maar aan 't einde van de middag ging bij mij echt het licht weer uit. Ik hoop maar dat ik na een nachtje slapen een beetje opgeknapt ben. De komende 2 weken moet er tenslotte dagelijks gewandeld worden!

Morgen beginnen we aan de 13-daagse Adivasi-trekking. We overnachten in tenten en trekken van dorp naar dorp waarbij we verschillende stammen bezoeken. Internet is daar (gelukkig?) nog niet dus dat wordt even radiostilte. Maar daarna heb ik vast weer meer dan genoeg te vertellen!