De kleinste groep ooit

Hoewel ik die nacht goed heb geslapen stapte ik met een vermoeid lijf m’n bed uit. Die dubbele jetlag en 3 dagen schaatsen was ik nog niet kwijt.

Maar ik MOEST ik erop uit. Kolkata is tenslotte ook voor mij nog helemaal nieuw en ik wil toch graag een beetje het gevoel hebben dat ik hier de weg weet. Dus na een rustig ontbijtje ging ik op pad; in eerste instantie te voet.

Op straat werd ik continue aangesproken door mannetjes die me naar de markt wilden loodsen of me de weg willen wijzen. Nadat ik ze zo vriendelijk doch duidelijk had afgewimpeld zag ik dat ze constant bij me in de buurt bleven. Ze liepen een stukje voor me uit en hielden me vanuit de ooghoeken in de gaten.

Omdat ze in India alles van commissie aan elkaar hangt en ze voor de raarste dingen geld vragen - en het bovendien gewoon irritant is - heb ik de trukendoos opengetrokken om ze kwijt te raken:
- midden op straat demonstratief met m’n armen over elkaar stilstaan en zodra hij omkijkt een vernietigende blik met “hallo, ik heb je wel door” zijn kant opwerpen.
- op een onbewaakt moment snel een winkeltje of een ander straatje in te schieten
- me achter een kraampje te verstoppen en te kijken hoe lang het duurt voor hij me mist. Dat was meestal erg snel en ’t is echt hilarisch omdat stiekem gade te slaan. Dit was eigenlijk wel de leukste tactiek.

Na een tijdje had ik genoeg geslenterd en voldoende van die kerels van me afgeschud dus pakte ik de metro naar de Kaligath tempel. Kaligath is de heiligste plek in deze stad en dat was te merken. Er bleek net een festival aan de gang te zijn waardoor er ellenlange rijen met gelovigen stonden te wachten om binnen een zegen te halen. De straten waren gevuld vol met kraampjes die allerlei religieuze artikelen en bloemen – veelal Afrikaantjes – verkochten. Het was één grote, kleurrijke en fotogenieke mierenhoop.

Dit is het land waar iedere fotohobbyist van droomt. Een overvloed aan fotogenieke onderwerpen en mensen die zich graag vast laten leggen. Ze VRAGEN letterlijk of je een foto van ze wilt maken en poseren vervolgens nog lekker ontspannen ook. Kinderen rennen soms gewoon op je af zodra ze zien dat je een camera bij je hebt. Hier kan je als fotograaf helemaal los!

Wederom werd ik door zo’n mannetje benaderd maar die heb ik even “gebruikt” om de poorten binnen te komen. Daarna weer afgeschud natuurlijk. Omdat er véél te veel mensen waren ben ik de tempel zelf maar niet binnen gegaan. Dat kon later ook nog wel; ik wist ‘t nu in ieder geval te vinden.

Nadat ik ook het Victorial Monument en Maidenpark had gelokaliseerd vond ik ’t weer even welletjes en heb ik een paar uur geslapen. ’s Avonds als herboren Sudderstreet ingelopen met een koppie Chai (thee met melk, suiker, kardemon en kruidnagel) op een bankje plaatsgenomen en het Indiase straatleven aan me voorbij laten trekken. En er valt genoeg te zien. Als er ergens een bonte verzameling van aparte figuren rondloopt is het wel in dit land. India heeft vele opvallende bewoners en werkt daarnaast als een soort magneet voor vage figuren afkomstig uit de rest van de wereld. Waar zou dat toch aan liggen?
De winkeltjes die zo typerend voor India zijn vielen me meteen weer op. De winkelier bedrijft z’n handel vanuit een nis in de muur of een “vrijstaande” winkel die eigenlijk niet meer is dan een grote houten kast langs de straat.

Bij toeristen is geld te halen dus de bedelaars wisten me meteen te vinden. Er zijn echt wel veel arme mensen hier maar helaas is bedelen een beroep op zich geworden. Zo zijn er bemiddelaars die baby’s verhuren omdat je er met een baby zieliger uitziet en dus meer binnenhaalt.
Een andere truc is de overtuigende vraag: “no money, no money, just buy me some food”. Met de winkelier waar je eten ten voor ze koopt hebben ze de deal gesloten dat deze het – voor een iets lager bedrag – van de “bedelaar” terugkoopt. Die heeft dan alsnog z’n contanten en de winkelier verkoopt z’n handel nog een 2e (en 3e, en 4e….) keer.

Daardoor weet je gewoon niet meer wat de echte bedelaars zijn en dat is erg irritant. Ik vind dat je in een land als dit nog wel iets moet doen en geef daarom wel eens wat geld aan één van de gaarkeukens die hier gelukkig wel zijn. Of gewoon aan zo’n riksjaman die niets meer bezit dan zijn loopriksja en de kleren die hij draagt. Hij woont op straat en dat is – zeker tijdens de moesson – echt afzien. Het gaat me te ver om in zo’n loopriksja te stappen en zo’n magere man als een lastdier voor me te laten ploeteren. Dan geef ik ze liever gewoon zomaar wat geld. Ze sleuren de beter gesitueerde Indiërs voort en werken keihard. Dan moeten ze goed eten, toch?

Ik raakte aan de praat met een Indiër die hier woont; Paul. Hij bleek een lokale gids te zijn die sinds het “nine-eleven” van India (de aanslagen in Bombay) zonder werk zit. Het toerisme is sinds die aanslagen gekelderd. Wat laten mensen zich toch door het nieuws beïnvloeden. Bombay ligt helemaal aan de andere kant van dit megagrote land!
Dankzij hem was ik een kleine 2 uur later weer een hoop wijzer over dit land en deze stad. Als ik hier na de reis terug kom spreken we weer af en laat ie me Kolkata verder zien. Lijkt me echt leuk!

Omdat ik onduidelijke info had over de aankomsttijd van de “groep” ben ik voor alle zekerheid ruim op tijd naar het vliegveld gegaan. Ze zijn – gelukkig – keurig op tijd geland en kwamen met z’n drieën tegelijk de luchthaven uitlopen. Zo snel heb ik ’n groep nog nooit bij elkaar gehad! En met de namen zal het ook wel lukken deze keer.

Het was inmiddels laat (2 uur ’s nachts) en op weg naar ’t hotel bleek dat zelfs in Kolkata de straten stil kunnen zijn. Géén verkeer en géén getoeter. Het asfalt was nu zelfs zichtbaar ;-). De bussen waren helemaal van straat en de taxi’s stonden als eindeloze rijen gele bolhoedjes keurig langs de straten geparkeerd.

In het hotel heb ik een ontbijtafspraak gemaakt en de kamers verdeeld zodat ze meteen konden gaan slapen. De volgende ochtend hebben we pas verder kennis gemaakt en uitgebreid gekletst. Het blijken doorgewinterde reizigers te zijn die ook andere pittige bestemmingen als Somalië en Mongolië hebben gedaan. Ze zijn dus al wat gewend – gelukkig maar!

We zijn de hele dag met elkaar op pad gegaan en dat was echt gezellig. Het lijkt ook best te klikken; maar da’s natuurlijk nog maar een eerste indruk. Naast het rondje dat ik de dag daarvoor zelf al gemaakt gehad hebben we ook het Mother Theresa House bezocht. Al veel over gelezen en gehoord maar nu ook echt gezien. Het heeft echt diepe indruk op me gemaakt. Moeder Theresa zelf is al jaren terug overleden maar haar werk wordt hier nog steeds vol overgave voortgezet door zusters en jonge vrijwilligers uit de meest uiteenlopende landen. Het is heftig, triest en tegelijk prachtig wat hier gebeurt.

Die avond is het niet laat geworden. Na een heerlijke, Indische maaltijd zijn we richting hotel gegaan voor een volgende korte nacht…………….