De "schade" ingehaald

Het was de planning dat we tijdens deze reisdag de watervallen van Misol Ha en die van Agua Azul zouden bezoeken. Misol Ha is hoog en bijzonder doordat je er achterlangs kunt lopen (een alternatieve douche zeg maar). Agua Azul is vooral MOOI vanwege de kleur (de naam zegt ’t al). Helaas heb ik ‘m nog nooit “Azul” mogen meemaken. Als er regen gevallen is komt er zoveel modder mee dat ’t meer “Agua Chocolate” wordt. Nu zaten we écht in de droge tijd dus dat zag er veelbelovend uit :-)

Helaas waren er nu andere kapers op de kust. Letterlijk in dit geval.
De afgelopen periode had er een aantal roofovervallen plaatsgevonden op de weg naar Agua Azul waardoor ’t me niet geheel verantwoord leek om daar naartoe te gaan. Tijdens zo’n reisdag heb je tenslotte ALLES bij je en is er des te meer te stelen. Bovendien is ‘t niet de vakantie-ervaring waar je op zit te wachten.

Toen ik ’t aan de groep uitlegde wat iedereen uiteraard teleurgesteld maar verder legden ze zich er gedwee bij neer. En zo hebben we alleen maar Misol Ha bezocht die zo weinig water bleek te bevatten dat er niet veel meer van over was. Gelukkig vond de groep ‘m wel mooi. Zij kunnen natuurlijk geen vergelijking met een vorige keer maken ;-)

Later op de middag bleek er nog een obstakel te zijn. Een blokkade door opstandige dorpelingen die balken met grote spijkers over de weg hadden gegooid. Officieel een protestactie maar in werkelijkheid gewoon een soort tolheffing. Nadat we wat Pesos hadden betaald konden we er probleemloos langs. Vooraf wel fff de groep ingeseind dat dit géén Kodak-momentje was. Grote kans dat de bom dan wel zou barsten!

Onderweg werd er al druk gespeculeerd over de komende feestdagen. HOE zouden we die gaan invullen. De meest extreme ideeën kwamen naar voren: rendier voor het Kerstdiner, schaatsen in Palenque, de sneeuwpop introduceren in San Cristobal………… Ook was het idee opgevat om oliebollen te gaan bakken. In Palenque had Ed het internet al afgespeurd voor een goed recept. En hij had BIJNA een frituurpan gekocht in de lokale supermarkt. Toen ze aan ’t afspreken waren wie er in San Cristobal op zoek zou gaan naar de noodzakelijke ingrediënten vond ik dat ik toch maar uit de kast moest komen. Ik heb nl. gewoon een pak Koopmans Oliebollenmix + rozijntjes uit NL meegenomen. Daar ging m’n verrassing! Best jammer maar ik vond ’t een beetje sneu als ze al die moeite moesten gaan doen.

Aan ’t einde van de dag kwamen we in San Cristobal aan. Ooit heb ik deze stad zelf al verkend. Da’s echter alweer 10 jaar geleden en tijdens de vorige reis kwam er door al dat gebrokenbenenplusretourvluchtengedoe niks van om er lekker op uit te trekken. Deze reis kreeg ik een nieuwe kans en die heb ik gepakt ook.

De eerste dag een excursie naar Chamula en Zinacantan; 2 mayastammen die op hun eigen grondgebied leven en hun eigen wetten en gekozen stamhoofden hebben.

Centraal in Chamula staat een prachtig kerkje dat ooit door de Spanjaarden is neergezet. De Chamula’s hebben zich echter nooit helemaal aan het katholieke geloof overgegeven. Om in leven te blijven hebben ze maar een beetje gedaan alsof en aan elke katholieke heilige hun eigen betekenis gegeven. Dat het maya-kruis veel lijkt op het katholieke kruis kwam daarbij best mooi uit; konden ze dat tenminste ongestraft handhaven.

De kerk oogt aan de buitenkant “normaal” eenmaal binnen zijn de verschillen overduidelijk aanwezig. Een lege ruimte zonder kerkbanken; de vloer bedekt met een tapijt van dennennaalden en her brandende kaarsjes op de grond waar groepjes mensen en een sjamaan omheen zitten. Er worden rituelen uitgevoerd waarbij Coca Cola wordt gedronken (?) en kippen worden geofferd.

Gek genoeg willen de Chamula’s hun kinderen nog wel laten dopen; da’s dan toch best wel weer katholiek. Ergens in de uithoek van de kerk is nog net een plekje beschikbaar gehouden voor een doopceel die nog regelmatig wordt gebruikt. De katholieke priester weigerde om alleen maar als een soort doper dienst te mogen doen (verder wordt hem de toegang min of meer geweigerd) maar een protestantse priester hebben ze hier wel toe bereid gevonden. Een soort oproepkracht zeg maar ;-)

De rook en het licht van de kaarsjes, de groepjes traditioneel geklede mensen en het zonlicht dat in afgemeten stralen door de kleine ramen naar binnen valt maken het een prachtig schouwspel. Fotogenieker kan haast niet maar helaas mag je er niet fotograferen.

De 2e dag in San Cristobal ben ik meegegaan naar de Cañon del Sumidero. Ook weer een herhaling van een excursie van 10 jaar geleden maar toen teisterde orkaan Mitch het hele land. Nu hadden we prachtig weer en dan ziet alles er toch veel leuker uit. En……. hebben we van héél dichtbij zonnebadende krokodillen gezien. Die waren toen in geen velden of wegen te bekennen; veel te koud!

De Cañon is echt prachtig; ik schrok alleen wel van de hoeveelheid afval die er in de rivier dreef. Wat dat betreft zouden die PETflessen gewoon verboden moeten worden. Alles wordt maar weggesmeten en na een flinke regenbui beland ’t in de rivieren. De Cañon is een soort verzamelplaats van al dit afval geworden; echt dóódzonde.

Na San Cristobal vertrokken we richting Guatemala. Gelukkig maar want daar voel ik me toch meer thuis. Na het passeren van de grens worden de verschillen meteen zichtbaar. Géén dure SUV’s maar veel oude auto’s vol roestplekken en deuken. Overal rijden m’n favoriete chickenbussen rond; er wordt van alles langs de weg verkocht en als je door een dorpje rijdt is het een gezellige puinhoop.

De Mexicaanse Pesosbiljetten zijn van een soort kunststof gemaakt waardoor ze er altijd als nieuw uit blijven zien. Je kunt er zelfs ongestraft mee zwemmen! De Guatemalteekse Quetzales daarentegen zijn vodjes waarbij je nauwelijks nog de verschillende kleuren kunt onderscheiden. Het papier ritselt niet eens meer en ’t stinkt ook nog. Vies geld eigenlijk en je moet echt goed opletten dat je de juiste briefjes uitgeeft.

Aan ’t einde van de middag kwamen we in Todos Santos aan. Tijdens de vorige reis stond het hele dorp op z’n kop vanwege het festival. Nu was de rust weergekeerd. Op de talenschool – die onze accommodatie heeft geregeld – ging het er nu ook een stuk relaxter aan toe. Ze hadden weer een aantal families geselecteerd waar we de komende 2 nachten zouden doorbrengen. Daarbij werd duidelijk aangegeven welke familie voor mij bestemd was. Toen ik vroeg “waarom speciaal daar” kreeg ik schoorvoetend het antwoord dat ’t daar allemaal wat luxer was.

Daar aangekomen bleek dat ze niets te veel hadden gezegd. Een grote en lichte kamer, een volledige betegelde en blinkend schone douche & toilet en een familie die gezellig met z’n allen rond het houtvuurtje zat te eten en te praten. Na m’n vorige klappertand-koude ervaring in de kamer met ramen zonder ruiten (waar ik vervolgens ook nog compleet uitgerookt werd) en de familie waar ik nauwelijks contact mee had vond ik ’t eigenlijk stiekem wel prima dat ze me gematst hadden. Ik heb er naar de groep toe alleen maar niet teveel over uitgewijd.

Ook in Todos hadden we prachtig weer. We hebben er heerlijk gewandeld (deze groep is gelukkig een stuk fitter) maar die ene dag was ook wel weer genoeg. Er is verder gewoon helemaal niets te doen!

Inmiddels zijn we 10 dagen onderweg. ’t Is altijd afwachten hoe ’t met zo’n groep gaat en als ze met zo weinig zijn helemaal. Het kan superleuk zijn maar als ’t niet klikt kan ’t ook een ramp worden. Met z’n achten ben je toch meer op elkaar aangewezen en is er simpelweg minder “keuze” aan maatjes.

Gelukkig is de sfeer tot nu toe goed. De 2 stellen trekken veel met elkaar op en de 4 alleenreizenden hebben elkaar ook gevonden. En…… er zit weer humor in de groep. ’t Is alleen wel de cynische variant en daardoor vind ik ’t soms lastig om in te schatten of nou echte kritiek of gewoon een geintje is. Daar moet ik denk ik nog even m’n draai in vinden…………


P.S.
De oplettende lezer heeft al lang in de gaten dat ik wéér achterloop. Dat hoop ik de komende dagen weer goed te maken ;-)