Kippen, eenden, kalkoenen en een dode mus

Inmiddels zijn we al weer ruim 2 weken onderweg; de tijd vliegt hier voorbij. Laos is echt een heerlijk land om te reizen. De wegen zijn over het algemeen prima, er is weinig verkeer en onderweg valt veel te zien.

Op schijnbaar afgelegen plekken staat ineens een brommer geparkeerd. De eigenaar is even verderop bezig om de weg of de naastgelegen goot van onkruid te ontdoen. Aan de kanten groeien verschillende soorten reusachtige graspluimen die op z’n mooist zijn als het vroege ochtendlicht of de namiddagzon er doorheen schijnt.

We passeren talloze kleine dorpjes waar varkens, kippen, eenden, kalkoenen en al het kleine grut dat daarbij hoort lekker rondscharrelt. Onze (diervriendelijke) chauffeur moet regelmatig in de ankers als er weer eens een kippenfamilie met zelfmoordneigingen oversteekt. In de vroege ochtendzon wordt er al druk gewerkt: vegen, zagen, koken, wassen en handwerken. Op het asfalt van de weg liggen chilipepers en rijstkorrels te drogen. De eenvoudige hutjes van bamboe en palmbladeren zijn nagenoeg OP de weg gebouwd. In veel opzichten is het of de tijd hier heeft stil gestaan ware het niet dat de schotelantenne weer helemaal niet in dit plaatje past. Je komt die dingen bij de meest eenvoudige huisjes tegen; een vreemd contrast.

Terwijl de ouders aan het werk zijn passen de kinderen op elkaar. Ze weten zich prima te vermaken terwijl ze nauwelijks speelgoed hebben. Ze zijn in de weer met stukjes karton, een hoopje aarde, landbouwgereedschap(!) of – in het gunstigste geval – zelfgemaakt speelgoed. Ze kijken verbaasd en/of nieuwsgierig op als we we passeren. Sommigen zijn dapper genoeg om even te zwaaien. Het lijkt wel of niemand ze echt in de gaten houdt maar blijkbaar gaat dat (meestal?) goed.

Ik verveel me dus absoluut niet op de reisdagen; integendeel!

Vanuit Vieng Phouka zijn we naar Luang Nam Tha vertrokken. Een korte rit dus de rest van de dag was er alle tijd om lekker te relaxen. Helaas was er (alweer) een kamer te weinig beschikbaar waardoor ik naar een ander guesthouse moest uitwijken. Gelukkig is Luang Nam Tha maar een klein dorpje.

De volgende dag vertrokken we alweer. Onderweg verschillende stops gemaakt om even rond te wandelen in een Hmong of een Lanthen dorp waarbij we soms ook in de huisjes mogen kijken. Sommigen schrikken van de middeleeuwse toestanden waarin deze mensen leven.

In onze overnachtingsplaats Oudomxai sliepen we in het zoveelste super eenvoudige guesthouse. Het niveau van de kamers is voor sommigen wel even slikken. In noord Laos is er gewoon echt niet veel en ik leg dat maar zo veel en zo vaak mogelijk aan iedereen uit. Het toerisme staat hier nog in de kinderschoenen en dat is te merken aan de kwaliteit van de accommodaties die oud, basic of zelfs shabby zijn. Tot nu toe legt indereen zich er gedwee bij neer en heeft het nog niet tot serieus gemopper geleid. Wat dat betreft maar goed dat we er steeds maar één nachtje hoeven te slapen! Tijd om echt je tas uit te pakken is er in het eerste deel van de reis niet.

In Muang Ngoi moesten ze voor de laatste keer “afzien”. Nog 1 keertje slapen in een "kippenhok" zoals het door sommigen al werd genoemd. We arriveerden al aan het einde van de ochtend. Muang Ngoi ligt aan de voet van een karstgebergte; altijd weer schitterend! 's Middags hebben we een boottocht over de Ou-rivier gemaakt en het dorp BanNgoi Kao bezocht. ALWEER een dorp, maar het blijft gewoon leuk.

De volgende dag met zo'n zelfde boot richting Luang Prabang vertrokken. In het begin best afzien: KOUD!!! Wat dat betreft is het echt een wereld van verschil als je een maand later in het jaar door Laos reist. 2 jaar geleden heb ik m'n trui nooit tevoorschijn hoeven halen. Het voordeel is wel dat er nu nog geen drup regen is gevallen. Leve de droge tijd!!

Vlak voor Luang Prabang hebben we nog een stop gemaakt bij de Pac Ou grotten waar je omsingeld werd door kinderen die vogeltjes in zelfgemaakte, veel te kleine kooitjes te koop aanbieden. De bedoeling is dat je ze dan vrij laat omdat dat goed voor je karma is (?). Waarschijnlijk zijn ze zo tam dat ze daarna meteen weer gevangen worden.

In Luang Prabang hadden we voor 't eerste een ECHT hotel en we bleven er ook nog eens 3 nachten. Da's best lekker als je al anderhalve week vanuit je tas leeft. Luang Prabang is echt een heerlijk stadje. World Heritage, relaxed en toeristisch (maar wel op de goede manier). "Home-sick-food" in overvloed dus met eten en drinken kan je alle kanten op. Aangezien ik er al voor de 3e keer was geen sightseeing voor mij maar wel lekker relaxen op de terrasjes. Hier ook afscheid genomen van Mana. In Vietiane krijgen we een andere locale gids; ik hoop ook zo'n leuke...

Vanuit Luang Prabang begonnen we een lange maar prachtige rit naar Phonsavan. Haarspeldbochten en slingerwegen met de mooiste uitzichten die je je maar kunt bedenken. Het landschap wordt getekend door dezelfde grote graspluimen, struiken met felgele zonnehoed, bamboebossen en bananenbomen. Her en der rijst- en ananasvelden. Naarmate we Phonsavan naderden werd het landschap vlakker. Overal grote naaldbomen omgeven door roodbruine grasvlaktes. Er zijn maar weinig mensen die weten dat dit deel van Laos het tijdens de Vietnamoorlog ook zwaar te verduren heeft gehad. De kraters van de bominslagen vormen nu perfect ronde vijvertjes in de rijstvelden.

Tijdens ons bezoek aan de vlakte der kruiken (de volgende dag) waren die kraters nog duidelijker zichtbaar. Als je ziet hoe groot ze zijn besef je wat het moet betekenen als er zo'n bombardement over trekt. De kruiken in dit gebied zijn al zo'n 2000 jaar oud en niemand weet waarom en door wie ze gemaakt zijn. Ik vraag me vooral af hoe ze tijdens die bombardementen in godsnaam heel zijn gebleven!

Het hotel in Phonsavan was koud!! Het leek wel of we op wintersport waren. De open haard in de lounge gaf het nog een enigszins behaaglijke uitstraling. Wel jammer dat de schoorsteen niet trok; het zag er echt blauw van de rook!

Vanuit Phonsavan zijn we naar Vang Vieng gereden. Omdat we daar maar 1 nacht zouden blijven (te kort naar mijn mening) zijn we extra vroeg vertrokken. Zo had de groep nog een middagje te spenderen maar eigenlijk is dat nog niets. Vang Vieng is een heerlijke relaxte plaats waar je kunt kajakken, tuben (in een grote band de rivier afdrijven) of gewoon wandelen en fietsen in de schitterende omgeving van het karstgebergte. Dan is een middagje toch echt te weinig!?!?!!?

Maar goed; de volgende dag vertrokken we dus naar Vientiane waar we al aan het begin van de middag aankwamen. De agent waar we mee samenwerken is hier gevestigd dus daar ben ik meteen langsgegaan. 't Was leuk om kennis te maken met de mensen die ik al ettelijke malen aan de telefoon had gehad over het steeds weer terugkerende kamer tekort. Bij het checken van de vliegtickets naar Cambodja bleek het ook weer mis te gaan: 2 tickets te weinig. Dit blijft me echt de hele reis achtervolgen ben ik bang.

Die avond heb ik maar weer eens een internetcafeetje opgezcoht. Skype opgestart en waarempel: Ruben was online. Met totaal 10 uur tijdsverschil is dat best toevallig! Terwijl ik uitgebreid met 'm aan 't fantaseren was hoe ik m'n extra tijd in India zou gaan besteden opende ik een mailtje van Sawadee. 't Was of ik een klap in m'n gezicht kreeg: ze hebben me weer van Orissa afgehaald!!! Hoe kunnen ze dat nou doen? Dit deel van India staat al jaren op m'n lijstje. Toen ik 2 weken geleden las dat ik ernaar toe kon sprong ik een gat in de lucht. Zeker gezien het feit dat het om een reis met gegarandeerd vertrek ging en daarnaast in de mail geen enkel ander voorbehoud te lezen was.

Ik kon ’t bijna wel van de daken schreeuwen dat ik naar Orissa ging! Daarbij een perfecte afsluiting van de winter en om m’n 40e verjaardag te kunnen vieren in één van de mooiste en meest boeiende landen ter wereld; dat was echt ’t beste cadeau dat ik me kon wensen. Ik was – in m’n hoofd en op internet – al druk bezig met inlezen, plannen, uitzoeken van visa, malariagedoe enzovoort. Ik zat er dus al bijna en moet nu de knop weer helemaal omgooien. Iemand blij maken met een dode mus heet dat toch?

Het was dus te mooi om waar te zijn. De kater zal heus wel weer wegtrekken maar heeft even tijd nodig. Ik baal er echt ontzettend van en 't is nu even lastig om de gezellige, vrolijke reisbegeleider uit te hangen. Ik kan me gewoon op niets en niemand af reageren en dat valt me best zwaar. De kater zal heus wel weer wegtrekken maar heeft even tijd nodig…………