Titanic en Tsunami in het klein

Tijdens m’n baaldag in Vientiane ben ik aan de praat geraakt met een Afrikaanse jongen die daar woont. Hij speelde in het Laotiaanse voetbalteam (?). Het was een gezellige kletser dus zijn we gaan lunchen. En waar brengt ie me naar toe…… een INDIAAS restaurantje. Hoe is het mogelijk! Maar goed…. ’t eten was lekker en ’t was leuk om eens uitgebreid over een continent te praten waar ik echt helemaal niets van af weet.
Die avond had ik afgesproken met de lokale agent van Laos. Lekker gaan eten bij een super leuk restaurantje aan de Mekong waar geen toerist te bekennen was. Meteen kennis gemaakt met de nieuwe lokale gids: Nam.

De volgende ochtend zijn we vertrokken naar het Hinboun Natuurpark. ’t Was de bedoeling dat we een deel van het traject met bootjes zouden afleggen maar de waterstand liet dat helaas niet toe. Er zat niets anders op dan met de bus verder te gaan maar ook hiermee liepen we al snel vast. Er wordt druk aan de stoffige weg gewerkt en bij de 3e brug was het hellinkje zo steil dat de neus van de bus in het stof beet. We hebben het hoognodige uit onze tassen gehaald en zijn met een songthaew verder gegaan.

De volgende dag zijn we met kleine, gammele bootjes naar de Kong Lor grot gevaren. Deze 7 km lange grot loopt dwars door een berg heen. Het is een bizarre ervaring om daar in het stikke donker doorheen te varen. De bootsmannen hebben mijnwerkerslampen op waardoor een geheimzinnig lichtschijnsel onststaat. Aan alles merk je dat ze de grot op hun duimpje kennen. Soms lijkt het of ze recht op de muur afstevenen maar dan maken ze op het laatste moment toch weer net even een scherpe bocht om dat ene diepe stukje water mee te pakken.

Hinboun is een schitterend gebied. De Nam Hinboun rivier kronkelt door een steil limestone gebergte. Als je zo laag op het water zit is alles nog mooier. Langs de rivier liggen kleine groente en kruidentuintjes van de lokale bevolking. Aan de kant reusachtige bomen waarvan de wirwar aan wortels tijdens de regentijd door het snelstromende water is blootgelegd. De bomen die het hebben begeven liggen omgevallen in het water en zijn samen met de badende waterbuffels, rotsblokken en andere ondiepe plekken obstakels om rekening mee te houden. Soms gaat het mis. Zo is mijn bootje over een waterbuffel gevaren. Het arme dier kwam met de schrik vrij en wij sloegen nog net niet om. Ook loopt er regelmatig een bootje vast. Dan springt de bootsman in het water om het geheel weer los te wrikken.

Zo zag het er ook uit toen wij het bootje van Marleen, Ruth en Coresta voobij kwamen. Het leek een “gewone” vastloper maar toen ik na het passeren omkeek was de motor van het bootje gevallen en probeerde de bootsman deze op te duiken. De achterkant van het bootje maakte water en Marleen en Coresta klauterden als ratten op een zinkend schip naar het de uitstekende punt toe. Ondertussen was Ruth uitgestapt en stond op de rots op haar gemakje de ronddrijvende rugleuninkjes uit het water te vissen. Het zag er echt niet uit. We hebben er tot ’s avonds laat smakelijk om gelachen

Vanuit Hinboun zijn we via Savannakhet naar het volgende natuurpark vertrokken: Khone Eiland. Een prachtig gebied met duizenden eilandjes. Sommige groot, anderen zo klein dat de bomen rechtstreeks uit het stromende water opkomen zonder dat daar ook maar een klein stukje "droge" aarde aan te pas komt. In de snelstromende stukken van de rivier groeien de bomen in een flinke hoek met de stroming mee. Een bizar gezicht.

We hebben gewandeld, watervallen bezocht en zoetwaterdolfijnen gespot. Voor mij de tweede poging en dit keer waren ze er ook echt; geweldig!

Ons hotel had een paar drijvende kamers beschikbaar die iedereen wel erg leuk vond. Om te voorkomen dat mensen zich "achtergesteld" zouden kunnen gaan voelen heb ik de kamers verdeeld door een “grabbelton” met sleutels te maken. Ik vond het eerlijk gezegd wel jammer dat nou net Ludo en Magda één van de 3 drijvende kamers te pakken hadden. Ze zijn namelijk nooit echt tevreden; gematigd enthousiast lijkt het hoogst haalbare. Er waren anderen bij die ik het meer gunde, maar het lot bepaalde dus anders.

Hun geluk was echter van korte duur. Een paar uur later was hun kamer zinkende!! Terwijl ze op hun terrasje met eersteklas uitzicht van een biertje zaten te genieten kwam er een bootje langs dat iets te hard ging en daarmee een mini Tsunami veroorzaakte. Dat kon de contructie nou nét niet meer hebben. Ze hoorden een hoop gekraak en het water kwam tot ver in de kamer naar binnen. Het huisje hing helemaal scheef en dat zag er eerlijk gezegd erg komisch uit. De eigenaar heeft de schade snel hersteld en de boel weer droog gemaakt. Maar Magda zou geen oog meer dicht doen dus heb ik mijn kamer maar met ze geruild. Zij blij met mijn service en medeleven; ik blij met de veel leukere kamer. En natuurlijk heb ik er inwendig smakelijk om gelachen dat dit nou net bij hen moest gebeuren, :-).

Het verblijf in de “Biesbosch” was eigenlijk zo’n beetje de afsluiting van onze tijd in Laos. De volgende dag zijn we terug gevaren naar vasteland waar de bus ons opwachtte. Na een bezoek aan de Phapeng watervallen hebben we geluncht met een prachtig uitzicht op een vlakte waar koeien, waterbuffels en olifanten rondliepen. Sommigen met vogels op hun rug die even meeliften of insecten oppikken. Het deed bijna Afrikaans aan.

Na de lunch hebben we een olifantenrit naar de Phu Asa berg gemaakt. Allerminst comfortabel maar toch leuk. Eén van de olifanten was snip verkouden. Als die z’n neus snoot wilde je daar echt niet net achter lopen. Ongelooflijk wat daar allemaal uit komt; jakkie!

De rit naar Pakse is landschappelijk gezien veel minder boeiend dan we tot nu toe gewend waren. Zuid Laos is vlak, dor en droog. De rijst is overal al geoogst waardoor je het frisse groen van de rijstvelden mist. In de plaats daarvan steken er stro-achtige stoppels uit de gescheurde, ingedroogde modder. De chauffeur regelmatig moet regelmatig flink in de ankers vanwege "overstekend wild" (koeien dus) maar de wegen zijn goed en dat schiet dus lekker op.

We hadden verwacht pas aan het begin van de avond in Paksé aan te komen maar dat liep anders. Onderweg moesten we aan de kant voor een colonne chique auto’s en een escorte met loeiende sirenes. Belangrijk bezoek blijkbaar. Onze chauffeur was zo bijdehand om direct na de laatste auto aan te sluiten waardoor het net leek of we erbij hoorden. Iedereen bleef braaf aan de kant staan tot we gepasseerd waren. Geen tuktuk, koeienkar of langzame vrachtwagen meer die ons ophield waardoor we in lekker bijtijds in Paksé aankwamen.
Daar hebben we ons laatste nachtje in Laos doorgebracht.