Flexibiliteit en doorzettingsvermogen vereist

Na één nachtje Chiang Khong was ’t alweer tijd om Thailand te verlaten. De groep kon lopend naar de grensoversteek; zelf ben ik met de bagage-pickup meegereden. Daar eerst bootjes geregeld en de bagage in één daarvan overgeladen. Even terug naar de grenspost om te kijken of de formaliteiten wilden lukken en toen ik terug kwam was ik net op tijd om te voorkomen dat ONZE bagage met een andere groep mee naar de overkant ging.
Zodra de eerste een exit-stempel had bemachtigd kon ik de wacht overdragen om zelf m’n paspoort in orde te laten maken. Een uurtje later kon de hele groep instappen en voeren we met 4 bootjes de Mekong over. Aan de Laos zijde stond de gids ons al op te wachten: Mana!!! Die ken ik nog van m’n vorige reis; goeie gids en gezellige kerel. Hij herkende mij ook meteen; leuk!

Het afhandelen van de douane- en visumformaliteiten aan de Laos-zijde duurde aanzienlijk langer. Nadat iedereen 2 formuliertjes had ingevuld heb ik de paspoorten, pasfoto’s en het geld (35 dollar p.p.) verzameld en samen met Mana de boel in orde gemaakt. De groep kon ondertussen terecht bij de money exchange en een uiterst gezellig terrasje.

Terwijl ik nog midden in de papierwinkel zat kwam An naar me toe dat ze dat gedoe met de groepspot maar onzin vond. Ze had al met andere organisaties gereisd en daar hoefde het ook niet. Dat bepaalde ze allemaal zelf wel. Blijkbaar had ze bij voorbaat al geen vertrouwen in me. Niet het handigste moment om erover te beginnen want ik had het druk zat. Toch ben ik er meteen maar op in gegaan en heb ik getracht uit te leggen waarom reizen met een groepspot (voor fooien en gezamenlijke etentjes, entrees e.d.) ZEKER in een land als Laos nodig is. Ik kon het gesprek niet afmaken maar zo wist ze in ieder geval meteen dat ze er niet zomaar onderuit kon.

Ondertussen werden we ook nog door het (Thaise) guesthouse gebeld dat daar een tas was achtergebleven – en jawel – hij was nog van mijn groep ook. Na een hoop bellen is ook dat geregeld en rond een uur of 11 stapten we eindelijk in onze bus. Een heerlijke, oude rammelbak met wapperende gordijntjes vol gaten en rafels en……. ZONDER airco. Ergens zit er misschien wel een soort van (reis)masochist in mij. Op deze manier heb ik tenminste het gevoel dat ik OP REIS ben. De Vietnamese bussen waren zo luxe; het Kras-niveau zal ik maar zeggen. En door de airco was ik de hele reis snipverkouden; bah!

Na 2 jaar terug in Laos. Ondertussen is er hard aan de wegen gewerkt. Strak asfalt gefinancierd door de Chinezen. In ruil daarvoor mogen ze voor een prikkie Laos van z'n tropisch hardhout "verlossen". Onderweg zijn alle gespreks-scenario’s over het groepspotgebeuren eindeloos door m’n hoofd gegaan. Zoiets kan ik dan maar niet los laten; erg irritant.

In Vieng Phouka aangekomen diende zich een ander probleem aan waardoor ik gedwongen werd om me met wat anders bezig te gaan houden. Het (zeer eenvoudige) guesthouse op de berg had slechts de beschikking over 9 kamers waarvan maar liefst 7 met tweepersoonsbedden. Ik had 11 kamers nodig, waarvan minimaal 5 met losse bedden. Kortom; te weinig kamers en onvoldoende bedden. Van Sawadee reizigers wordt verwacht dat ze flexibel zijn maar om samenreizende mannen of vrouwen samen in een tweepersoonsbed te laten slapen ging me toch echt te ver. En enkele daarvan waren niet eens samenreizend; die zijn door (mijn!) indeling samen op een kamer gekomen en kennen elkaar nog maar net!

Daarom de groep eerst maar op het terrasje met koud bier en prachtig uitzicht gewezen en toen met Mana in de auto gestapt. De 2 guesthouses in het dal hadden nog wel wat kamers maar die waren nog primitiever (geen douche en toilet) en bovendien ook geen losse bedden. Tsja……… en toen…….??? Omdat we ondertussen al een tijdje weg waren ben ik eerst maar naar de groep gegaan om uit te leggen waar we mee bezig waren. Even later kwam de eigenaar van ons guesthouse melden dat hij (van waar dan ook?) 2 losse bedden wist te regelen en die op de grootste kamers bij kon plaatsen. Toen meldden 2 samen reizende vriendinnen dat ze wel bereid waren om voor een keertje het bed te delen. Ze hadden al een rondje gelopen en hebben de kamer met het grootste bed uitgezocht. Zelf ben ik – met Mariëtte als 2e vrijwilligster – naar het andere guesthouse gegaan. Tenslotte heb ik het fenomeen “leen-douches” geïntroduceerd zodat degenen zonder douche in de andere kamers terecht konden om zich op te frissen. Het was een heel gepuzzel maar uiteindelijk toch nog gelukt. En iedereen was tevreden. Pfffffft……..

De volgende ochtend vertrokken we voor de 3-daagse trekking. Nadat we voldoende water en eten hadden ingekocht en dragers waren geregeld konden we rond 10.00 van start. Het was een prachtige route dwars door het woud en grote bamboe-bossen waarbij we ontelbare keren riviertjes zijn overgestoken. Iedereen hield droge voeten. De eerste dag was wel zwaar. Het pad was bijna constant stijgend en was op sommige stukken spekglad. Het was ook een lange toch en de laatste loodjes wogen - vooral voor Martin - heel zwaar. Hijgend en puffend ploeterde hij zich voort. Ik heb ‘m volgestopt met water, voedzame vezelkoekjes en ORS en ben vrolijk kletsen naast ‘m blijven lopen in de hoop voor voldoende afleiding te zorgen. Mariëtte had letterlijk de zolen onder haar schoenen vandaan gelopen en is op mijn Teva’s verder gegaan. Angeline – erg bang en eigenwijs uitgevallen – die maar geen hulp van een drager wilde accepteren heb ik uiteindelijk toch zover gekregen om dat wel te doen. Gewoon net zo lang gewacht tot ze het héél erg zwaar had en ze op een erg eng stukje liep. Toen was ze wel bereid hulp te accepteren en hield ze de boel veel minder op.

De weg terug zou nog langer zijn en alternatieven waren er niet. Ik kon dus geen uitvallers gebruiken! En ondertussen leek ik - tot mijn eigen stomme verbazing - zelf onvermoeibaar; ook al liep ik nog steeds met volle bepakking. Wat dat betreft had ik door al die perikelen ook te veel afleiding om me moe te voelen.

We kwamen pas om half 6 pas in het Akha dorp Ban Nam Lo aan; net op tijd om in de laatste zonnestralen nog wat mooie foto’s te maken. Kinderen lieten zich graag fotograferen; volwassenen wilden absoluut niet. We werden uitgebreid gadegeslagen door de dorpsbewoners. Ook ons avondeten (buiten met “borden van bananenblad”) was zéér interessant.

Daarna met Mana de slaapplaatsen geregeld. De groep werd ondergebracht in 4 verschillende hutjes waar we letterlijk bij de mensen thuis – en ook in dezelfde ruimte – zouden slapen. Het werd een nacht om nooit te vergeten. We hadden ons de hele dag in het zweet gewerkt maar douchen of zelfs wassen was er niet bij. De Akha hebben de gewoonte hun dorpjes hoog – dus ver van de rivier – te stichten. Er is dus alleen maar water om te koken. De matrasjes stelden niets voor (hard!), de hanen nooit stil. Onder het huis hoorde je vechtende honden en maakten varkens gillende ruzie. Alle “gastheren” zaten tot diep in de nacht aan de opium. Dat stinkt gelukkig niet zo erg als wiet, maar toch...... Bijna iedereen had slecht geslapen maar niemand klaagde. Zelfs niet de twee dames (An en Sandy) die tot nu toe altijd luxere reisjes hadden geboekt. Het feit dat je in zo’n puur en authentiek dorp overnacht maakt gewoon alles goed!

De tweede dag was gelukkig minder zwaar. Wel eerst een lange en glibberige klim langs een steile helling die voor Ans (met hoogtevrees) een ware hel was. De lokale gidsen en dragers hebben haar er letterlijk doorheen gesleept. Na een bezoek aan een ander Akha dorp (Tak Leng) arriveerden we in de loop van de middag al op onze overnachtingsplek: het dorp Pang Seng Chen. Hier geen Akha maar Kamu Hmong die wél aan een rivier wonen. Hoewel we alleen in sarong gehuld mochten baden en het water steenkoud bleek te zijn was het héérlijk om het vuiligheid van de afgelopen 2 dagen af te spoelen. Het dorp had nog nooit zoveel gasten tegelijk gehad (de andere 2 groepen waren maar met z’n zessen) dus het regelen van de slaapplaatsen kostte hier wat meer tijd. Niet zo verwonderlijk als je nagaat dat hier – inclusief kinderen - nog geen 40 mensen wonen en wij hier met z’n achtienen aankomen!

Uiteraard liep ik – als hekkensluiter – weer achteraan. Nu iedereen zonder al te veel geploeter door kon banjeren had ik alle tijd om met één van de lokale gidsen te praten en z’n Engels bij te spijkeren. En….. nog belangrijker……. het verschil uit te leggen tussen “flat walking” en “uphill”. Hij had ons de eerste dag verschillende keren gezegd dat we nog maar één keertje moesten klimmen en dan bleken het er toch weer vaker te zijn. Als je al moe bent zijn dat soort loze beloftes echt killing! Het is allemaal een kwestie van interpretatie. Gewoon stijgen vinden zij “flat”; steil omhoog is pas “uphill” terwijl wij dat KLIMMEN noemen. wel handig datik ik m’n Hollandse ansichtkaarten in m’n tas had gestopt zodat ik hem kon laten zien hoe plat ons land echt is. Dat is een heel andere referentiekader dan zij gewend zijn! Eén plaatje zegt meer dan 1000 woorden.

Die avond onstond er een spontaan dorpsfeest. Er kwam geen einde aan de glaasjes Lao Lao (rijstwhisky) die continu door het dorpshoofd en de lokale gids werden aangeboden.Wij hebben Laotiaanse liedjes en dansjes geleerd. Andersom deden kinderen én volwassenen fanatiek mee met onze Nederlandse inbreng. Op deze manier zijn wij er wel schuldig aan dat dit dorpje nu minder authentiek is. De volgende groep zal raar opkijken als deze traditioneel geklede dorpelingen die “hoofd-schouders-knieën-teen” en “van-voor-naar-achter-van-links-naar-rechts” ten gehore brengen. Tsja...... beide partijen hebben wel een super geslaagde avond gehad..... Die nacht sliep iedereen als een roos.

Wat “An Groepspot” betreft had ik besloten om eerst maar een paar dagen alles op z’n beloop te laten in de hoop dat ik ondertussen voldoende krediet bij haar op zou bouwen. Dat heeft gewerkt en de super zorgzame en behulpzame Laotianen deden de rest. Toen ik er die ochtend bij haar op terugkwam en nogmaals uitlegde hoe het groepspot systeem werkte maakte ze geen bezwaar meer. Sterker nog …….. ze complimenteerde me met m’n leiderschap en de manier waarop ik met de mensen om ging……….!

De derde dag hebben we maar 3 uurtjes gelopen. Daarna midden op de weg op bananenbladeren geluncht (bloedzuigers ontwijken!) en met een songthaew - na 2 korte stops in andere dorpjes - terug naar Vieng Phouka gereden. Op m’n voorstel om dezelfde kamerindeling als de eerste nacht aan te houden en het “leen-douche-systeem” te handhaven werd instemmend gereageerd dus ik hoefde niet opnieuw te puzzelen.

Met Mana ben ik nog bij de lokale (trekking)gids op huisbezoek geweest. 't Was erg leuk om daar tussen z’n hele familie bij kaarslicht de trekking te evalueren. Hij wilde graag weten hoe het beter zou kunnen en nam gretig alle tips op. Wat een heerlijkheid om met deze mensen samen te mogen werken.......