Gemodder in 't zonnetje

De nachttrein van Hanoi naar Lao Cai was beduidend luxer. Nette couchettes met gezellige schemerlampjes, schoon beddengoed en keurige toiletten. Er reizen heel wat toeristen op dit traject en dat is dus te zien. Nog steeds even weinig bagageruimte maar gelukkig hebben we een deel van de bagage in ons hotel in Hanoi achter kunnen laten.

Deze reis geen party onderweg. Iedereen wilde toch een beetje uitgerust aan de trekking beginnen! Om 5.00 ’s morgens stapten we op het station van Lao Cai over op een klein busje dat ons naar Sapa bracht. Onderweg werd het licht en warempel: de zon ging schijnen. Die hadden we al een tijd niet meer gezien!

In Sapa eerst ontbeten, spulletjes bij elkaar gepakt en meteen aan de trekking begonnen. 6 man ging niet mee waardoor we met een iets uitgedund gezelschap vertrokken.

De eerste ochtend was echt zwaar. Ook hier was vreselijk veel regen gevallen waardoor het pad ontzettend glad en modderig was. Het was lastig om grip te krijgen op de paden die soms langs steile hellingen lagen. En het was DRUK op de route. We kwamen veel groepen toeristen tegen en met iedere groep liep er een horde Hmong-vrouwen mee die duidelijk beter met deze modderige omstandigheden wisten om te gaan dan wij. Ze hielpen iedereen die dat wilde toelaten en de meesten maakten daar dankbaar gebruik van. Ik niet! Als ik loop moet ik m’n handen vrij hebben en dan moet er niemand voor m'n voeten lopen. Laat mij maar in m’n uppie aanmodderen (letterlijk in dit geval).

Ik heb de groep wel gewaarschuwd dat die vrouwen dit echt niet voor niets doen en dat bleek bij de lunchstop ook. Ze hadden allerlei stukjes huisvlijt en nep-sieranden te koop waar vroegen ze soms belachelijk hoge prijzen voor vroegen. Omdat ze toch de hele ochtend met ons mee hadden gelopen en flink hadden geholpen heeft iedereen bij zijn/haar vrouwen wel wat gekocht maar ze wisten echt niet van ophouden. Het werd uiteindelijk behoorlijk irritant. Als een soort politie-agent probeerde ik ze op afstand te houden door een grens te trekken bij het betonnen pad waar we zaten te lunchen maar via de zijkanten rukten ze dan toch steeds weer stiekem op. En Hien stak geen poot uit; pfffffff. Ik heb ‘m ondertussen sowieso al een paar keer bij moeten sturen en dat is soms best lastig. Hij heeft de neiging om vooral z’n eigen plan door te voeren en mij simpelweg mee te delen wat dat plan is met de bedoeling dat ik dat blindelings aan de groep doorgeef. Hij is behoorlijk eigenwijs. Dan ben ik natuurlijk ook wel maar in een land dat je niet kent is het lastig om je poot stijf te houden. Maar soms doe ik dat toch.

Na de lunch wilde hij meteen de aller lichtste route nemen. Ik heb gezegd dat die keuze niet aan hem was maar aan de groep. Ondanks zijn gesputter is dat ook zo gebeurd. Ik heb ze de keuze voorgelegd om op dezelfde manier door te modderen of een van de minder zware routes te nemen. Ze kozen voor de “medium”variant (en dus niet de lichtste!). Dat gemodder was best leuk en spannend maar sommigen durfde het zonder de helpende Hmong-handjes niet aan. Bovendien ben je meer bezig met overeind te blijven dan van het landschap te genieten.

De Hmong-vrouwen bleven in het dorp achter en de meeste andere toeristengroepen namen een andere route waardoor het 2e deel een stuk rustiger en leuker lopen was. Sapa is een prachtig gebied. De bergen zien er door de rijstterrassen uit als reusachtige mozaïeken en overal kom je mensen in traditionele kleding tegen.

We bereikten onze homestay pas aan het einde van de middag en iedereen was behoorlijk stuk. Dat koude biertje ging er dus goed in. Eindelijk die bergschoenen uit en lekker slippertjes aan; heerlijk! Helaas ben ik even later bij de toiletten gigantisch door m’n enkel gegaan. Loop je de hele dag een zwaar traject zonder dat er wat gebeurt en dan krijg je zoiets als je gewoon even naar de WC loopt; over een betonnen paadje nota bene. Grrrrrr…..@*# !!! Gelukkig hebben we er een sportmasseur/fysio in ons midden (Hans) die de boel vakkundig in de tape heeft gezet.

Ty en Chai (onze gidsen) hebben op een simpel houtvuurtje heerlijk gekookt en de maaltijd werd afgesloten met een glaasje (of twee of drie) zelf gebrouwen rijstwijn. ’s Avonds een dansvoorstelling van Hmong-vrouwen gezien die tot mijn verrassing best leuk was. Ik had verwacht dat die vrouwen zo’n supertoeristisch programmaatje op de automatische piloot zouden afdraaien maar het tegendeel bleek waar. Ze hadden er duidelijk zelf ook lol in en het zag er nog goed uit ook.

De volgende dag kon ik weer redelijk staan dus ben ik toch mee gaan lopen. We hadden wederom voor de minder zware variant gekozen dus vooruit dan maar. Het was een leuke route waarbij we door verschillende Hmong-dorpjes kwamen. Overal wordt hard in rijstvelden, aan handwerkjes en kleding gewerkt. Waterbuffels, kippen, eenden en varkens scharrelen lekker rond. Dat heeft altijd wel wat gezelligs.

Aan begin van de middag kwamen we al in het dorpje Thanh Pu aan waar we weer in een eenvoudige homestay hebben overnacht. De middag hebben we op een “terrasje” (een paar stoeltjes voor een stoffig winkeltje) in de enige straat van het dorp doorgebracht waar we het dagelijkse leven op ons gemakje hebben kunnen gadeslaan.

Omdat het gewandel van de 2e dag werd afgestraft met een nog meer pijn heb ik maar besloten om de laatste dag niet meer mee te lopen. Met een brommertaxi ben ik in ruim anderhalf uur terug naar Sapa gereden en dat was eigenlijk ook wel heel erg leuk. Achterop kon ik heerlijk van alle vergezichten genieten. Terug in het hotel weer een lekkere warme douche genomen, wasje gedraaid en de groep opgewacht.

Sapa is een super toeristisch bergdorp maar ondanks dat is 't een prima plek. Overdag prachtig mooi zonnig weer en ’s avonds koelt het behoorlijk af. Overal winkeltjes met souvenirs en wandelspullen, eettentjes en bureautjes die allerlei tochten aanbieden. ’s Morgens vroeg is het een drukte van belang als iedereen erop uit trekt. Er hangt bijna een soort wintersportsfeertje.

De rest van de middag heb ik met Eugene, Joke, Desiree en Gerrit op een zonnig terrasje doorgebracht waar we continu werden belaagd door Hmong vrouwen die van alles te koop aanboden. Het was wel een goede gelegenheid om mooie foto’s te maken en uiteindelijk hebben we allemaal een maf hoedje gekocht.

De laatste dag ben ik er met een klein groepje op uit getrokken. We hebben een paar uur gewandeld (ging nu wel weer redelijk met m’n pootje), een waterval en 2 dorpjes bezocht.

Aan het begin van de avond vertrok onze bus naar Lao Cai waar we om met een voldaan gevoel om 21.00 uur op de nachttrein naar Hanoi zijn gestapt. We hebben alle dagen prachtig weer gehad! En omdat we de trekking achter de rug hadden werd het weer een gezellig treinreis en hebben we niet veel geslapen onderweg………