Wolkbreuk in de Woestijn

Het vliegtuig bracht ons in 5 kwartier naar Shapatou. De lokale gids (Maggie) was snel gevonden en even later stapten op de bus. We zijn nu in de provincie Binnen Mongolië aangekomen en het landschap is weer totaal anders: zandwoestijn! De wegen zijn gezien de hoeveelheid verkeer echt belachelijk breed; 4 rijstroken per rijrichting!! Vooruitziende blik, werkverschaffing of gewoon status? Wel handig voor de topzwaar beladen hooiwagens die zo alle ruimte hebben.

De rit naar Zhongwei zou zo’n 4 uur duren dus heb ik onderweg nog maar een lunchbreak ingelast. Uiteraard wel bij een echt Chinees tentje. Samen met Maggie een aantal gerechten uitgezocht waaronder ook een grote kom met typisch Chinese kippensoep. Met typisch Chinees bedoel ik dat – met uitzondering van de ingewanden – werkelijk ALLES van de kip er in wordt verwerkt. Toen er aan de jongerentafel in de soep werd geroerd kwam meteen de kippekop boven drijven met een hoop gegil en gegiechel tot gevolg. Hilariteit alom dus; en ik heb me echt rot gelachen. Of ik dat wist? Ja natuurlijk wel; maar soms moet je niet alles vertellen en ’t gewoon laten gebeuren. Dit zijn tenslotte wel de verhalen die ze thuis later vertellen! De andere gerechten waren wel “normaal” dus ze hebben allemaal toch lekker gegeten.

Aan het einde van de middag kwamen we in Zhongwei aan. Na het inchecken trok iedereen er meteen weer zelfstandig op uit. Voor mij is dit ook een nieuw plaatsje dus des te meer reden om ook fff lekker rond te struinen. Op het plein rond het (in iedere stad prominent aanwezige) Mao standbeeld kan je niet anders dan concluderen dat rollerskaten DE hype van het moment is in deze stad. Aan de zijkant staat een opblaasbaar “zwembad” waarin grote doorzichtig ballen ronddrijven. Daarin zaten kinderen opgesloten die naarstig proberen het ding voor- of achteruit te bewegen. Het leek mij behoorlijk benauwd in zo’n plastic bol maar ze hadden de grootste lol. Even verderop de nightmarket met een straat vol biljarttafels (?!) en heel veel eettentjes waarvan ik bij voorbaat al wist dat ik hier niemand van de groep tegen zou komen. Wat een puinhoop was het daar! Ik heb een plaatsje tussen de slurpende Chinezen kunnen bemachtigen en heerlijk gegeten.

Het programma van de volgende dag is eigenlijk meer voor de kinderen bestemd maar ik vond het minstens net zo leuk. Een paar weken geleden liep ik nog tussen de yaks; nu tussen de kamelen! Maar eerst met een speedboot een uur stroomopwaarts gescheurd en bij een uitgestorven, Egyptisch aandoend dorpje aan wal gegaan. Even verderop overgestapt op vlotten van opgeblazen schapenhuiden. Dat ziet er echt bizar uit; je herkent de vorm van het beest er nog duidelijk in en daar binden ze er dan 15 van onder een houten raamwerkje. Maar het drijft wel! Het vlotvaren was redelijk tam maar wel lekker relaxed.

Tijdens de lunch in het Mongoolse restaurantje verdween het zonnetje langzaam maar zeker achter een lucht die verdacht donker werd. Regen in de woestijn; dat zal toch niet zeker!!! Maar toen we startklaar in de bus zaten werd het toch wel heeeeeeel erg donker; er kwam gewoon echt een bui aan. We hebben ervoor gekozen om even af te wachten wat er zou gebeuren en dat was maar goed ook. Er ontstond een ware waterhoos, compleet met zwaar onweer en windstoten die zo heftig waren dat we de deuren van het restaurantje moesten barricaderen.

De ouders gingen aan ’t bier; de kids aan de I-pod. Ik had m’n boxjes meegenomen en die kwamen nu goed van pas. Ze hebben lekker hard (sorry ouders!!) muziek kunnen draaien waardoor de tijd nog redelijk snel omging. Twee uur later konden we alsnog de kamelen bestijgen. De arme beesten waren drijfnat en nogal onrustig door het onweer. De kameel van Nori begon zelfs te “bokken” waardoor ze er vanaf viel! Ze kwam plat op haar rug terecht; ik schrok me rot! Na wat kneden en masseren konden we gelukkig alsnog verder. Het weer klaarde op en de woestijn was prachtig doordat de regen alle sporen van voorgaande “expedities” had uitgewist. Net alsof wij de eersten waren die hier ooit hadden rondgelopen! Na twee uur kwamen we bij het kamp aan waar we – tot stomme verbazing van de kids – zelf onze tent moesten opzetten. Toen die klus geklaard was kwam er zowaar een slee tevoorschijn! Met een sleetje van de zandheuvels af; leuk!!!

De meeste ouders hebben de nacht in de woestijn goed geslapen; de kinderen niet. Ze waren met z’n allen buiten gaan liggen dus dat was de hele nacht dolle pret. Die gaan dadelijk echt gesloopt de nachttrein in.

Dezelfde middag waren we terug in Zhongwei. Ik heb eerst lekker het woestijnzand van me afgespoeld en ben toen naar de enige echte bezienswaardigheid van de stad gegaan: de Gao Miao. Een prachtige maar ook hele bijzondere tempel met een Boeddhistische, Confucianistische en Taoïstische inslag. Mooi, maar ook bizar op sommige punten zoals het ondergrondse gangenstelsel waar op spookhuisachtige wijze de hel wordt uitgebeeld. Compleet met neonverlichte, bewegende beeldjes en lugubere schrikgeluiden. Het leek wel een kermis! Of de beeldengalerie; volgepropt met zo’n 500 kitscherige beelden. Alsof je op de Efteling was beland. Een schril contrast met de ingetogen, ellenlange gebedsrituelen die verderop in de tempel plaatsvinden.

Inmiddels ben ik alweer ruim een week onderweg met deze groep en ik moet zeggen dat ’t best even wennen was.
Om te beginnen verplaatsen we ons nu in een grote touringcar waarin ik naar de microfoon moet grijpen om me voor iedereen verstaanbaar te maken. Dan heb ik meer het gevoel dat ik voor Kras werk dan dat ik met een Sawadee reis bezig ben.
De gezinnen trekken er bij voorkeur steeds zelf op uit. Prima natuurlijk; alleen soms wel een beetje ongezellig. Geen maatjes om ’s avonds ffff een biertje te doen!
Ik worstel er een beetje me hoe ik de “kids” moet noemen. De jongste is 12; de oudste bijna 18. Ze zijn – op één uitzondering na – allemaal al behoorlijk aan ’t “puberen”. Dat betekent dat ze het vast niet leuk vinden om als “kinderen” te worden aangesproken en dus probeer ik dat maar steeds tactisch te ontwijken.

Het puber-zijn kent de nodige (herkenbare) bijverschijnselen zoals lelijk doen tegen pa en ma als ze d’r zin niet krijgen en dan vervolgens bij mij proberen of iets wel lukt (waar ik dan natuurlijk niet in trap). Of de noodzaak om er altijd op je best uit te zien en wijze raad van je ouders in de wind slaan. Zo heb ik voor het vertrek naar De Muur de meiden “terug gestuurd” om die elegante glitterslippertjes te verwisselen voor stevige bergschoenen en ze aan ’t verstand moeten peuteren dat je met een minirokje best lastig op een kameel klautert. De jongens willen met alle geweld die baseball pet op houden; OOK als we in een (snelle!) speedboot stappen. Tsja; dan waait zo’n ding wel eens weg en heb je gewoon helemaal geen pet meer. En sandalen? Misschien wel praktisch maar absoluut niet “cool”. Slippers moeten het zijn; en dan wel van een ECHT merk! Alleen…… ongeacht het merk loopt ‘t best moeilijk als je een stukje door de rivier moet waden om bij je vlot te komen. En al heb je in de groep altijd het hoogste woord; als er wat aan de hotelreceptie moet worden gevraagd moet de reisbegeleidster dat maar doen. Dan antwoord ik steevast dat ik net zo veel Chinees spreek als zij en dat ze dat dus heel goed zelf kunnen.
Erg grappig om bij dit soort acties de gniffelende gezichten van de ouders te zien.

Maar het is weer een leuke en gezellige groep en de sfeer is goed dus daar kom ik de komende 2 weken ook best mee door!!!