Bye Bye Beijing

Met deze groep uiteraard weer een trip naar De Muur gemaakt. De vroege vertrektijd werd door de jeugd met een hoop gesputter ontvangen. Daar aangekomen bleek dat het met de fysieke conditie van sommige ouders niet best is gesteld; na een paar flinke traptreden zitten ze al stuk! ’t Was dus maar goed dat het bij een dagtrip zou blijven. Twee moeders heb ik letterlijk naar boven moeten praten. Maar toen ze eenmaal op de muur liepen waren ze die “ellende” alweer snel vergeten. Aan ’t einde van de wandeling zijn we via de tokkelbaan weer afgedaald; echt super gaaf!

Tot nu toe heb ik weinig omkijken naar deze groep. Zodra ik ze een beetje wegwijs heb gemaakt gaan ze volledig hun eigen gang. Ze zijn alleen wel behoudend als het om de keuze van restaurantjes gaat. Ik kan me dat wel voorstellen als je met kinderen reist maar het is toch jammer; je mist zoveel!! Zelf had ik al 2 avonden bij een leuk (aftands natuurlijk) tentje gegeten. Midden in een hutong bij allerlei winkeltjes en kraampjes. Heerlijk eten en voor een prijs waar ik zelfs na anderhalve maand China nog aangenaam door verrast wordt.

Eigenlijk vond ik toch dat ze dat niet mochten missen. Ik schatte René, Mieke en Gillis (+ kids) nog wel in als degenen die hier een beetje voor openstonden en dat bleek te kloppen. Toen we met z’n zevenen bij dat piepkleine tentje aankwamen haalden ze uit alle hoeken en gaten gammele tafeltjes en stoeltjes tevoorschijn. De bestelde biertjes werden snel bij het naastgelegen winkeltje ingekocht en even later zaten we met z’n allen heerlijk te smullen. De rekening was een lachertje; 54 Yuan (€5,40) voor de hele groep. In de straatjes een en al bedrijvigheid en veel verbaasde gezichten ("wat doen die toeristen hier nou?").Ze vonden het fantastisch en hebben de volgende dag bij de hele groep zeer uitgebreid een enthousiast verslag gedaan. Nu komen er vast meer over de dam; missie geslaagd!!

Ik moet zeggen dat ik niet erg vind om Beijing nu definitief te verlaten; het is echt geen gezonde stad. We hebben deze dagen mazzel gehad met het weer. ’s Nachts flinke hoosbuien zodat de lucht lekker schoon regent. Dat scheelt in de hoeveelheid smog en het is een stuk minder benauwd. Toch loop ik hier bijna iedere dag met een zeurende koppijn rond en dat kan nooit goed zijn. Ik heb echt medelijden met de Olympische sporters die hier volgend jaar geacht worden topprestaties te leveren. De vuiligheid heeft de zuurstof gewoon verdrongen.

De regering erkent het smog probleem en denkt dat voor De Spelen op te kunnen lossen. Ik ben benieuwd hoe ze dat voor elkaar willen krijgen. Op 10 augustus gaan ze een test uitvoeren door 2 dagen lang een miljoen auto’s van de straat te halen. Zal dat voldoende effect hebben? Ik geloof er niet in. En bovendien……….. hoe krijg je een Chinees uit z’n heilige koe? Je kunt ze net zo goed vragen duidelijk Engels te spreken; lukt ook niet.

M’n laatste middag in Beijing heb ik hoofdzakelijk shoppend doorgebracht. Rob had m’n slaapzak en dikke jas mee naar Nederland mee genomen en dat betekent dat ik gevaarlijk veel ruimte in m’n rugzak heb! Silk Street is een 5 verdiepingen hoog gebouw waar je werkelijk alles (nagemaakt) kunt kopen. Genoeg verleidingen dus. Toen ik daar rond liep heb ik me grotendeels als een Oost Indisch dove gedragen. De woorden “Hello, hello lady, you wanna buy”….. (en alles wat daar achter aan komt)….. drongen niet eens meer tot me door. Maar goed ook; anders is het behoorlijk vermoeiend om daar rond te lopen. En NEE!!!! Ik wil geen tas van Prada, Gucci, D&C, Chanel of wat dan ook. Ik vind ze gewoon lelijk! Al met al heb ik het kunnen beperken tot wat cadeautjes voor het thuisfront.

Voor de binnenlandse vlucht naar Shapatou moesten we weer vroeg op. Ik had met het hotel geregeld dat we al om 6 uur (!!) konden ontbijten maar dat liep helemaal mis. Gelukkig was ik een kwartier eerder gegaan om te checken. Ik had er gewoon geen lekker gevoel bij en dat bleek te kloppen; er was nog geen teken van leven. Argh!!!! Meteen bij de receptie aan de bel getrokken en 20 minuten later ging een zeer slaperige kok alsnog aan de slag. Zelf ben ik maar alvast borden, kopjes, chop sticks, glazen en kannen neer gaan zetten. Ze keken wel raar op toen ik me een weg door de keuken baande maar dat kon me niets schelen (“we’ve a plain to catch”). De groep druppelde langzaam aan binnen en stak ook meteen de handen uit de mouwen zodat we in no time een redelijk ontbijtbuffet in elkaar hadden gedraaid. Zo kwamen we alsnog ruim op tijd op het vliegveld aan……………