De beruchte 16e dag

’s Morgens vroeg vertrokken voor een lange busrit naar Songpan. Eerst weer door de graslanden, maar later werd het landschap steeds bergachtiger. Er word flink aan de weg gewerkt en dat betekent veel oponthoud en stof happen. Op sommige stukken konden we niet sneller dan stapvoets en werden we alsnog volledig door elkaar geschuffeld.

Aan het begin van de avond kwamen we in Songpan aan en iedereen was wel toe aan een lekkere douche. Dat feest ging mooi niet door. Wegens bouwwerkzaamheden verderop hadden ze de hele stad zonder water gezet en niemand wist hoe lang het ging duren. In China kan dat gewoon.

Eerst kennis gemaakt met de lokale agent en wat afspraken gemaakt over de paardentrektocht van de volgende dag en toen lekker gaan eten bij Emma’s Kitchen (waar vervolgens iedereen weer binnen druppelde). Die avond de eerste zieke: Ernst. Hij was echt hondsberoerd en dan is ’t behoorlijk vervelend als je niet eens water hebt om de WC door te spoelen!

Hij ging dus maar niet mee met de paardentocht. Ook Petra haakte op het laatste moment af. Ze voelde zich niet lekker maar volgens Wim durfde ze eigenlijk gewoon niet. Ik vond ’t allang best want het was echt niets voor haar geweest. Ik heb er tijdens de voorbereiding dan ook niet voor niets veel aandacht aan besteed om een zo realistisch mogelijk beeld te scheppen van hoe het zou worden. Gelukkig heeft ze zelf haar conclusie getrokken. Die paarden hobbelen wel heel rustig hoor; alleen doen ze dat bij voorkeur op het uiterste randje langs de afgrond en DAAR moet je tegen kunnen.

Er was nog steeds geen water en de meesten hadden slecht geslapen. Het super sfeervolle houten hotel bleek extreem gehorig. Twee zieken, weinig rust, geen water (behalve dan uit de hemel en dan wel met BAKKEN)..... Geen goed begin van de 16e dag die in de wereld van groepsreizen berucht schijnt te zijn omdat irritaties en vermoeidheid op beginnen te spelen. Toch lukte het tijdens het ontbijt het tij te keren en zo zaten we een uurtje later – gehuld in grote zwarte regencapes – in opperbeste stemming te paard.

Sommigen moesten even wennen aan het rijden "op de rand van de afgrond" maar het werd een prachtige bergrit. Natuurlijk kan je dit ook zelf lopen maar dan ben je vooral met lopen, klimmen en afzien bezig. Als je vertrouwen hebt in het paard heb je alle tijd om relaxt om je heen te kijken; echt geweldig. En de regen werd ook minder en minder.

Aan het begin van de middag hebben we ons kamp langs een rivier opgeslagen. De paardenjongens toverden een complete inventaris tevoorschijn. Vol verbazing keken we toe waar al die tentjes, matjes, slaapzakken, potten, pannen en kommetjes vandaan kwamen. Boven een houtvuurtje hebben ze verrassend lekker eten klaargemaakt.

’s Avonds koelde het behoorlijk af waardoor iedereen min of meer met de kippen op stok ging. Terwijl we sliepen werd het kouder en kouder. Toen ik ’s nachts de tentflap open probeerde te ritsen leek deze meer op een echte deur; hij was stijf bevroren! Wat was ik blij met m’n eigen mummieslaapzak. Het koordje helemaal aangetrokken zodat alleen m’n neus nog buiten boord stak; zo was het best uit te houden.

Na een ontbijt met heerlijk gefrituurde broodjes zijn we vertrokken. Gerard had niet voldoende warme kleding bij zich en zag letterlijk blauw van de kou. Gelukkig kwam de zon al snel door waardoor we een paar uurtjes later weg te smoren zaten op dat paard.

Weer een mooie klim gemaakt en geluncht op een plek met schitterend uitzicht. Toen begon de onvermijdelijke weg terug. Het getoeter van de stadsbussen kwam ons al snel tegemoet. Het was gedaan met de kabbelende riviertjes en fluitende vogeltjes.

Er was nog steeds geen water. We waren inmiddels modderig, stoffig en stonken naar houtvuur en paard. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een Public Shower ruimte waar ze – uit de rivier – wel gewoon water hadden. Net toen ik had geregeld dat we daar met de hele groep terecht konden kwam het verlossende telefoontje. Na 3(!) dagen kwam er weer water uit de kraan. Hoera!!!!!

De eerste irritaties heb ik in ieder geval de kop in kunnen drukken door een paar eenvoudige maar op dat moment belangrijke dingetjes op/aan te pakken en de beruchte 16e dag is met een sisser afgelopen.....