Cultuurbarbaren in Langmusi

Voor de busrit naar Langmusi was de keuze tussen de hoofdweg of de alternatieve (langere maar mooiere) route via de graslanden snel gemaakt. Zo konden we nogmaals genieten van de plaatjes die ons gisteren zo verrast hadden. Nog steeds geweldig om naar te kijken.

Onderweg hebben we nog een wandeling van zo’n 2 uur gemaakt. Lekker om even de benen te strekken op zo’n reisdag. Wandikar nam een lange stok me om de honden op afstand te houden en dat bleek niet voor niets. De honden hier zijn getraind om het vee tegen wolven te beschermen en het erf te verdedigen en dus gevaarlijk. Het is echt oppassen geblazen. Helaas is Wim nogal eigenwijs aangelegd. Hij kraamt steeds uit dat het allemaal wel mee zal vallen en trekt zich dus niets aan van de waarschuwingen van Wandikar (en die kan ’t weten) of van mij. Ik had er al eerder op een wat subtiele wijze wat van gezegd maar toen hij een foto wilde maken van een klein kindje dat een agressieve hond in bedwang hield zodat wij SNEL(!!) konden passeren had ik er genoeg van. Een man van 68...... Ik heb ‘m nog nét niet aan z’n haren meegetrokken. De boodschap is nu hopelijk overgekomen......

Tijdens deze busrit uitgebreid met Wandikar gekletst over gevoelige (lees “verboden”) onderwerpen. De kwestie Tibet; de studentenopstand, de wijze waarop de overheid met de nomaden en andere minderheden omgaat……. Door over deze onderwerpen te praten kan je dus al in de gevangenis te belanden. Belachelijk gewoon. Maar in deze veilige, besloten omgeving kon alles. Da’s echt één van de leuke dingen van dit werk; meer contact met gidsen en andere lokalen.

Aan het einde van de middag kwamen we in Langmusi aan. Het guesthouse is het "slechtste" van de hele reis en daar had ik de groep op voorbereid. De tactiek “altijd ietsje negatiever voorspiegelen dan het daadwerkelijk is” bleek ook nu weer prima te werken. Als dit het meest eenvoudige guesthouse van de hele reis moest voorstellen vond iedereen het harstikke meevallen. Alles prima in orde, groep weer tevreden; haha.

Wandikar stelde me voor bij Lesha’s; een super gezellig eettentje met een groot bankstel langs de gehele muur, massa’s foto’s en berichtjes aan de wand en een grote kachel/oven/kookplaat in het midden van de ruimte. Ik kreeg meteen bakkie heerlijke koffie en heerlijke appeltaart voorgeschoteld; mmmmmmm.

Dat was goed bevallen dus ben ik daar ’s avonds maar weer gaan eten. Toen ik daar binnen zat kwam automatisch de rest van de groep ook binnendruppelen. "De reisbegeleider zit daar dus zal het wel een goed tentje zijn". Alsof ik alle wijsheid in pacht heb; niet dus!! Maar goed; op deze manier voel ik me niet schuldig dat ik in dit soort tentjes alles gratis krijg ("tourleader" is the magic word). Ze komen vanzelf binnenlopen dus ik heb ze zeker niet "gedwongen".

De volgende dag zijn we onder de hoede van Wandikar aan de wandel gegaan. Eerst naar de Sky Burial place. Een plaats waar de Tibetanen hun doden "begraven" door ze aan de gieren te offeren. Klinkt in de eerste instantie misschien luguber maar is in de essentie is het niet veel anders dan wij doen; terug geven aan de natuur. Het terrein zelf is heilig; dus dat hebben we niet betreden. Terwijl de Chinese toeristen (cultuurbarbaren!!!!) de heilige heuvels beklommen en de gieren weg joegen vertelde Wandikar verder over de ceremonie en – weer over een politiek gevoelig – verhaal. Tijdens de revolutie in Xiahe zijn een aantal gesneuvelde monniken naar de sky burial place gebracht zodat alle gieren konden worden afgeschoten. Die plek bestaat nu dus ook niet meer……

Even in de herhaling; ik neem alles terug wat ik gezegd heb over horkerige, onbeschofte en vooral niet behulpzame Chinezen. Maar over de wijze waarop ze met de culturen omgaan die niet in het grote plaatje passen ga ik me steeds bozer maken.

Later die ochtend weer zo’n voorbeeld. We bezochten het prachtige Tibetaanse klooster en werden tijdens de rondleiding gevolgd door een lange Chinese jongen in 3-delig kostuum. "Vreemde plek om er zo bij te lopen" dacht ik nog. Hij bleef iets te nadrukkelijk midden in de groep tussen staan en we merkten ook dat Wandikar zich minder op z’n gemak voelde. Een soort spion die fff kwam kijken wat ons zoal verteld werd. Toen we later een bakkie gingen doen bij Lesha’s zat ie er weer!!!!! Grrrrrr…..

’s Middags is de groep nog een wandeling door een kloof gaan maken maar die heb ik even laten schieten. Doordat ’t voor mij allemaal nieuw (en dus interessant) is hier heb ik de neiging om overal aan mee te willen doen aan daar moet ik even mee oppassen. Ik begon toch moe te worden. Daarom bij Lesha’s lekker met m’n benen op de bank zitten lezen terwijl m’n koppie thee steeds weer werd bijgevuld. Het liefst hadden ze me weer volgestopt met appeltaart en andere lekkere dingen. Een soort huiskamer, maar dan aan de andere kant van de wereld. Heerlijk!

’s Avonds hebben we afscheid genomen van Wandikar. Eerst een biertje, toen lekker gegeten bij Talo waar naast – zo bleek later – de lokale "disco" van start ging. Het werd een super gezellige avond met polonaise (!!) en door de aanwezigen gezongen Chinese, Taiwanese en Hollandse liedjes. Dansen bleek op deze hoogte (3300 m) een uitputtende bezigheid; pfffffff……..