Panama City

Na 'n laatste drukke week hebben pa en ma me voor dag en dauw naar het station gebracht waar ik op de trein van 06.30 (!) ben gestapt. In Rotterdam geswitcht naar de Thalys die me in een kleine 2 uur op Brussel afleverde. Nog een keertje overstappen et voilá............ ik stond op Brussel Airport. Best wel snel gepiept eigenlijk dus het prijsverschil met Schiphol meer dan waard.

Ik had véél te weinig geslapen die week en dag dat in het vliegtuig nog enigszins in te kunnen halen maar dat liep totaal anders. Ik belandde naast een gezellige Limburger die onderweg was naar een medisch congres in de US. We kletsten er lekker op los en voor ik het wist waren we 8 uur verder en stond ik op Atlanta airport. Nog steeds heeeeeeel erg moe dus........

Na de belachelijk uitgebreide safety protocols te hebben ondergaan en zo'n 10 keer m'n tong te hebben afgebeten om niet uit te vallen tegen die horken van de paspoort- en bagage-check (die Amerikanen zijn echt knettergek geworden) stapte ik in het veel kleinere vliegtuig naar Panama City. Van de 4 uur durende vlucht heb ik werkelijk niks meegekregen. Ik ben als een blok in slaap gevallen.

In Panama viel de warmte als een deken over me heen; héérlijk! Ik werd opgehaald door Cesar; de broer van Alejandro die in Panama woont. Best luxe, zeker gezien het tijdstip van aankomst: 11 uur 's avonds. 't Is nooit prettig om ergens in 't donker aan te komen; voelt altijd 'n beetje unheimisch, bah! 't Was inmiddels exact 24 uur nadat ik de deur in Delft achter me had dichtgetrokken. Pfffffffff...............
M'n hostel - middenin de koloniale wijk van Panama-City - bleek qua sfeer vooral veel van een betonnen bunker weg te hebben maar dat maakte me niks meer uit. M'n ogen vielen toch meteen dicht............

De volgende ochtend werd ik wakker met 'n barstende hoofdpijn en voelde ik me nog niet bepaald uitgerust. Maar om nou de hele dag op bed te blijven liggen............ Zo gezellig was deze kamer nou ook weer niet! ;-) Ik had geen zin in gesjouw, heb alleen m'n moneybelt meegepakt en ben op zoek gegaan naar een stevig ontbijt. Een sandwich met 'n flinke omelet, 'n stevige bak koffie en 'n heerlijke brownie; dat hielp!

Toen lekker rond gaan struinen door Casco Viejo; de oudste wijk van Panama City. Het was er gezellig maar ook super rommelig. Het lijkt wel of Panama geen waarde hecht aan z'n cultureel erfgoed! De koloniale panden zijn zwaar verwaarloosd of grotendeels ingestort. Regelmatig loop je langs "loze" voorgevels waarachter geen dak, muren en vloeren maar alleen bomen, struiken en onkruid te vinden is. Ongelooflijk!Alleen de Spaanse kerken zien er allemaal nog prima uit.........

In m'n zoektocht naar 'n SIM-kaartje belandde ik op de Calle Central; een autovrije winkelstraat die gonsde van de drukte en levendigheid. Er lopen Indiaanse vrouwen in prachtige traditionele kleding rond. Ze dragen rokken en bloesjes met felle bloemenpatronen en een soort beenwarmers van gekleurde kralenkettinkjes. Ik was benieuwd waar ze vandaan kwamen. "San Blas", antwoordden ze met een trotse blik.

Standjes verkopen verse druiven, appels, peren, watermeloen, ananas en mango's. Overal is salsa, merengue, bachata en reaggeaton te horen. Er wordt druk onderhandeld, gediscussieerd en gekletst. Ik voelde de vermoeidheid m'n lijf uitstromen en had meteen al spijt dat ik m'n camera niet had meegenomen! :-(

Die spijt werd alleen maar groter toen ik aan het einde van de straat bij Plaza de Cinco Mayo aankwam. Daar waren ze weer......... M'n geliefde antieke Amerikaanse schoolbussen. De één nog mooier opgeknapt dan de ander. Vol met spiegels en chromen toeters en bellen. Versierd met kleurrijke gepaintbrushte afbeeldingen, uiteenlopend van Jozef & Maria met 't kindeke Jezus tot en met poedelnaakte dames. Binnen is er behalve in vrolijke uitziende slingers, blingbling en verenboa's geïnvesteerd in een vette geluidsinstallatie waaruit weer al die heerlijke muziek klinkt. De claxons hebben het geluidsvolume van een scheepshoorn en de motor klinkt zo heftig als die van een tank. Ik heb daar echt bijna 2 uur rondgehangen. Prachtig...........!!!

Die avond heb ik 't niet laat gemaakt en vervolgens bijna klokkie rond geslapen. De volgende dag ben ik met Cesar op stap geweest en dat was echt super gezellig. Eerst een eindje gereden om een huis te bezichtigen wat ie misschien gaat kopen. USD 50.000 voor een groot vrijstaand huis met een lap grond in een bewaakt park met zwembad. Klinkt als 'n prikkie maar ik zou er voor geen goud willen wonen. Zonder auto kom je echt nergens!

De rest van de dag hebben we besteed zoals alle locals hun vrije zondag hier doorbrengen. Een uitgebreide lunch bij een visrestaurantje aan het strand van Veracruz, uitwaaien op Isla Flamenco en fietsen op 'n soort 4-wheel fietskarretje. Omdat Cesar al snel doorhad dat ik wel heel erg veel foto's van bussen maakte had ie nog een leuke verrassing voor me: een autokerkhof met zo'n 2000(!) bussen!!! Hij heeft de bewaker wijsgemaakt dat ik 'n reporter was (m'n grote camera en nep-ID uit Bangkok kwamen goed van pas) en 'm 2 USD toegeschoven waarna ik alle tijd en ruimte kreeg om te fotograferen. Echt geweldig :-)

's Avonds hebben we in zijn huis nog wat eenvoudigs gegeten, een aantal hostels gebeld en op internet wat dingetjes uitgezocht. Alejandro was er vanuit Bogota via Skype met beeld én geluid eigenlijk gewoon bij. Echt zo gaaf dat dat allemaal maar gewoon kan!!!

Ik had nog steeds niet besloten wat ik verder zou gaan doen en m'n ideeën gingen letterlijk en figuurlijk alle kanten op; naar West (San Blas Archipel)? Naar Zuid (st. Catalina)? Of misschien toch maar eerst naar Oost (Boquete via David)............? Keuzes, keuzes.........

Nadat Cesar me naar "huis" had gebracht en heb ik eigenlijk pas bij 't inpakken van m'n tas de knoop doorgehakt. Het wordt David........... denk ik........... ;-)