Een wereldreis van 80 km

Had ik al gezegd dat reizen hier wel héél makkelijk gaat? Vooraf plannen is gewoon echt niet nodig. Ik voel me hier echt zo vrij als een vogeltje. Bussen en collectivo’s brengen je overal waar je naartoe wilt en tot nu toe heb ik nog nooit langer dan 10 minuten op vervoer hoeven te wachten. Ook nu had ik weer in notime een ticket te pakken en de bus vertrok vrijwel direct.

De reistijd van Pasto naar Popayán (1760 m, 240.000 inw.) viel best mee (6 uur) dus ik heb die ochtend lekker rustig aan gedaan. De rit verliep weer vlekkeloos en aan ’t einde van de middag had ik me al in een hostel gesetteld. Ik had nog ruim de tijd om het stadje te verkennen. De temperatuur was hier héérlijk dus eindelijk kon ik m’n teenslippertjes tevoorschijn halen.

De naam Ciudad Blanco (de witte stad) is niet uit de lucht komen vallen. Alle huizen in het koloniale centrum zijn wit. Het is echt een supergezellig en relaxt stadje.

Die avond heb ik in de Iguana bar voor ’t eerst op z’n Colombiaans salsa gedanst. Dat was best even wennen! Op het eerste gezicht lijkt het een stuk eenvoudiger en dat is deels ook waar. Maar de ingewikkelde figuren die ik ken hebben hier plaats gemaakt voor snel en geïmproviseerd voetenwerk. Dit ritme zit de Colombianan in het bloed en ik had best moeite om deze manier van dansen te volgen. Maar alles went en de sfeer was superleuk. Ik heb echt veel gedanst en kwam lekker moe maar voldaan weer “thuis”.

In het guesthouse raakte ik aan de praat met Alex (D) en Daniel (VS). De volgende dag zijn we – na een luie ochtend – met z’n drieën op pad gegaan. Tijdens het eten kwamen we tot de conclusie dat we Popayán wel gezien hadden. We besloten om naar Sylvia (2647m, 5000 inw.) te gaan waar iedere dinsdag een markt gehouden werd. Als we daar een nachtje zouden doorbrengen konden we vroeg opstaan om alles vanaf het begin mee te maken.

Zo gezegd, zo gedaan.
We hebben een klein rugzakje ingepakt en de grote bagage in het guesthouse achtergelaten. De volgende middag kwamen we daar al aan met de bedoeling nog even lekker in de omgeving te wandelen. Die was echter minder idyllisch dan we gedacht hadden. Bovendien was het dorp echt super saai. Omdat de lunch voor de Colombianen de belangrijkste maaltijd moet je altijd wel goed zoeken om ’s avonds een GEOPEND restaurant te vinden. In Sylvia hadden we echter de grootste moeite om nog wat te eten te vinden. In Colombia hoef je geen culinaire hoogstandjes te verwachten maar hier was het gewoon echt niet lekker. Daarnaast koelde het stevig af en hadden we het KOUD. Nergens was een warm plekje te vinden en om nou al om 8 uur te gaan slapen………………

Gelukkig vonden we nog een klein winkeltje dat open was. De toonbank bleek ook als bar te functioneren en er was een ruim assortiment aan drank beschikbaar. We bestelden een flesje sterk lokaal brouwsel dat we met één van de lokals deelden. Het werd een supergezellige avond waardoor we uiteindelijk opgewarmd en op een normale tijd ons bed op konden zoeken.

’s Morgens liepen we al om 7.00 over de markt en daar hebben we goed aan gedaan. Er arriveerden nog volop Chiva’s; prachtige antieke bussen die voor een groot deel uit hout bestaan. Ze zijn breder dan gemiddeld, hebben geen deuren, geen ramen en zijn kleurig beschilderd. Vol geladen met marktbezoekers en kooplieden uit de wijde omgeving reden ze af en aan; het dak volgestouwd met koopwaar en soms met passagiers waarvoor binnen in de bus geen plaats meer was. Voor het eerst zag ik traditioneel geklede mensen. Vrouwen én mannen(!) met rokken, omslagdoeken, bolhoedjes of rieten hoedjes. Daaronder dragen ze stevige stappers en dat ziet er eigenlijk wel heel grappig uit.

Nadat we op de markt uitgekeken waren zijn we teruggereden naar Popayan waar ik net op tijd aankwam om meteen op de bus naar San Andrés te stappen. Ik heb afscheid genomen van Alex en Daniel die later richting Pasto en Ecuador zouden vertrekken.

De weg op dit traject is slecht en er wordt op verschillende plaatsen volop aan gewerkt. De bus had soms de grootste moeite om uit de modder weg te komen. De omgeving was echter supermooi. Ik had ’t plekje naast te chauffeur veroverd en met weer zo’n slingerende bergweg het beste uitzicht van de wereld. Gehobbel of niet; muziekje erbij en genieten maar!

Toen we zo’n uurtje of 4 onderweg waren deed de chauffeur al rijdend een soort inspectieluik open en wierp een verontruste blik op de motor. Even verderop stopten we en kroop hij – voorzien van het nodige gereedschap – onder de bus. Helemaal onder het vuil en stof kwam hij weer terug. Tevergeefs………….. de versnellingsbak had de geest gegeven en hij kon niet meer schakelen. Niet echt handig als je in de bergen moet rijden . Er was vervangend vervoer onderweg en dat zou er snel zijn. Ik wist wel beter…………

Na ruim anderhalf uur hoorden we een veelbelovend zwaar dieselgeluid. Een Chiva!!! In Sylvia hadden Alex en ik nog geprobeerd om er eentje te vinden want we wilden zó graag een ritje maken in zo’n stuk antiek op wielen. Toen is ’t niet gelukt maar nu stond er ineens eentje voor m’n neus! Echt zo gaaf!

Zoals ik al eerder schreef: géén deuren en ramen dus dit werd vooral een hele stoffige rit. Toch had ik het voor geen goud willen missen. Ik zat weer naast de chauffeur en heb vol verwondering zitten kijken hoe hij dit gevaarte bestuurde. Het sturen en schakelen gaat echt zwaar in zo’n ding.

Na een uurtje werden we afgezet op een dorpsplein. Hij noemde de naam van het dorp maar die kon ik echt niet plaatsen. De overige passagiers stapten over op collectivo’s en andere bussen en ik bleef met één Colombiaanse vrouw over. Wij waren de enigen die naar San Andrés moesten. Ik wist dat er geen vervoer meer was die richting uit dus ik vroeg de chauffeur hoe we daar dan moesten komen. Hij beweerde dat er een collectivo geregeld was dus we moesten maar even wachten. En weg was ie. Hm………………..

We hebben er een tijdje gezeten maar er leek weinig te gebeuren. Het liep al tegen het einde van de middag en ’t werd later en later. De Colombiaanse vrouw wachtte rustig af. Wat zijn deze mensen toch ongelooflijk geduldig! Ik realiseerde me dondersgoed dat je met deze wegen in het donker al helemaal niet meer op vervoer hoeft te rekenen. En ik voelde er weinig voor om in dit dorpje te stranden. Het kon echt niet ver meer zijn dus even overwoog ik om dan maar te gaan lopen. Maar ja……… da’s ook weer zo wat…………

Nadat ik eerst tevergeefs had geprobeerd om dan maar samen een taxi te regelen zag ik even verderop bureautje voor motortaxi’s. Het was gesloten dus ik belde het nummer dat op de ramen stond. De man die ik aan de lijn kreeg vroeg een belachelijk hoog bedrag voor dat laatste stukje. Nood breekt wet maar in dit geval vond ik de nood niet hoog genoeg om me te laten oplichten.

Een stelletje dat naast me zat hoorde dit gesprek aan en de jongen bood toen aan om me – voor een redelijk bedrag - op zijn motor te brengen. Gered! Ik stapte achterop en even verderop zag ik een bord dat de richting naar én de afstand tot San Andrés aangaf…………… 14 km……………! Mm…………..die motortaxi was toch niet zo’n oplichter als ik dacht. Was ik even blij dat ik niet was gaan lopen! Na een prachtige motorrit kwam ik rond half 6 bij m’n hostel aan. Ik had er dus totaal 7 uur over gedaan om een kleine 80 km af te leggen!

Hoewel Tierradentro (letterlijke vertaling: “in de aarde”) één van de meest belangrijke archeologische sites van Colombia is was ik eigenlijk niet van plan om deze kant op te gaan. Ik wist dat het wat lastiger bereikbaar zou zijn en verwachtte na de sites van San Agustin meer van hetzelfde. Daarom voelde ik er niet zo veel voor om hier relatief veel tijd aan te besteden. Alex heeft me echter overgehaald. Hij was hier super enthousiast over. En hij had gelijk……………

Het grote verschil met San Agustin is dat het hier voornamelijk om graftombes gaat. Ze zijn zo’n 1500 jaar geleden uit het vulkanische steen uitgehouwen, ondersteund met stevige pilaren en beschilderd met zwarte geometrische figuren. Sommigen liggen net onder de oppervlakte; voor anderen moet je wel 9 meter via een onhandige trap afdalen. Alle tombes waren afgesloten met een hek en werden één voor één door de aanwezige bewaker voor me opengedaan. Het voelt toch een beetje raar als je volkomen vrijwillig in je eentje in zo’n put afdaalt. En dan maar hopen dat dat luik niet op slot gaat…………..

Ik heb in totaal 4 sites bezocht. Dat betekende een stevige wandeling met veel klimmen en dalen. Maar ook hier is de omgeving schitterend. De laatste en hoogst gelegen site heb ik moeten laten schieten. Ik had er gewoon niet genoeg tijd meer voor en bovendien begon m’n lijf flink te protesteren. Die heup moet nodig in de revisie. Ik hoop echt dat die wachtlijst een beetje opschiet en dat ik snel onder het mes kan……………….

In het hostel waren inmiddels 2 nieuwe gasten gearriveerd. Aparte types om te zien; de één zat onder de felgekleurde tattoo’s en de ander had een heel vaag kapsel. Ze spraken een taaltje waar ik echt niets van kon bakken. Maar daarnaast ook weer héél erg goed Engels. Het bleken Noren te zijn. We hebben met z’n drieën gegeten en dat was echt gezellig. Die 2 zijn echt prettig gestoord; wat heb ik gelachen!

Er was maar één bus per dag die ons naar Popayan kon terugbrengen en die vertrok al om 6.00 uur ’s morgens. Pfffff…………dat was vroeg! Dat betekende echter wel dat ik lekker bijtijds bij m’n volgende bestemming zou aankomen…………. dacht ik………….

Toen we zo’n 2 uur onderweg waren stopte de bus. Onze chauffeur en medepassagiers strekten hun nek om verder te kunnen kijken. Er was daar iets loos. Eerst dacht ik dat er een ongeluk was gebeurd maar waarom bleven we dan op z’n afstand staan? Toen ik ernaar vroeg was het antwoord: protesten met wegblokkade. Oh ja…………dat kan je ook hebben in Zuid Amerika! Als er ergens tegen geprotesteerd moet worden sluit je gewoon de weg af en er is niemand die er iets aan doet. De demonstranten droegen lange stokken en machetes bij zich en hadden de weg geblokkeerd met rotsen, prikkeldraad, glasscherven en vuur. De politie DURFT ‘t nog niet eens op te breken. Zoiets kan een paar uur duren; maar ook een paar dagen.

Je zou het kunnen zien als iets moois. Een bewijs van democratie waarin iedere burger het recht heeft om z’n mening te uiten. Toch vind ik ’t een vreemd verschijnsel. Het hoofddoel van protesteren is toch om aandacht te vragen voor je probleem? Hier was alleen maar duidelijk ze het ergens niet mee eens waren. Niemand kon me vertellen WAAROM. Het lijkt er een beetje op dat dit zo vaak voorkomt dat iedereen gelaten en zelfs ongeïnteresseerd reageert. Bij ons zou je overal spandoeken en borden met allerlei leuzen zien; hier niet.
Ik wilde toch weten wat er aan de hand was! Omdat de sfeer verder rustig was ben ik er naartoe gelopen om ’t te vragen. Het bleek dat in deze dorpjes nog maar één dokter aanwezig was en die dreigde te vertrekken. Dit betekende dat de dichtstbijzijnde medische voorziening op minimaal anderhalf uur rijden zou zijn. De regering was niet van plan er iets aan te doen. Tsja…………… daar hadden ze toch wel een punt…………. Toen ik toch ook nog maar even probeerde of we er misschien lopend langs mochten kreeg ik een resoluut “nee” te horen. Ik mocht er wel even langs om in het dorp wat te eten. Toch aardig…………………

Ons idee om met z’n drieën gewoon met een ruime boog om de versperring heen te lopen en daarachter ander vervoer te zoeken werd afgeraden. Er waren namelijk over een afstand van 15 km(!) meerdere blokkades aangelegd en bovendien zouden we een paar riviertjes over moeten steken. Geen goed plan dus.
Daarna kregen we zo’n beetje iedere 10 minuten ander, tegenstrijdig nieuws. We mochten er wel langs, toen weer niet. We zouden terug moeten rijden naar San Andrés. Of we moesten gewoon wachten…………

Tot de chauffeur kwam vertellen dat alleen de gringo’s (wij dus) lopend langs de versperring mochten. Dat lieten we ons geen 2e keer zeggen! Ik liep met de 2 Noren in m’n kielzog die kant op. Achter ons keken de chauffeur en onze medepassagiers ons na; voor ons wachtten de demonstranten ons op. Het voelde een beetje alsof we een stukje niemandsland overstaken en werden uitgeleverd. Héél apart………...

Ik vroeg of we erlangs mochten en nu was het geen probleem. Vooruit dan maar; dan komen we in ieder geval weer wat verder! Een stukje voorbij de versperring mochten we bij een andere bus instappen en even later zagen we ook onze andere medepassagiers weer verschijnen(??). We vertrokken om na 10 minuten bij een volgende blokkade weer te stoppen. Nu waren we dus tussen 2 blokkades ingesloten en konden we helemaal geen kant meer op. Ik begreep er helemaal niets meer van.

Na nog anderhalf uur wachten kwam er ineens beweging in. Een vrouw die blijkbaar enige autoriteit had deed verslag en de blokkade werd opgeruimd. Mannen, vrouwen en kinderen hielpen allemaal mee en voor we het wisten waren we weer op pad. Nog altijd kon niemand me vertellen wat er nou precies gebeurd was.

Al met al ben ik dus wéér 7 uur onderweg geweest om die 80 km af te leggen! Maar doordat we zo vroeg vertrokken waren had ik nog voldoende tijd om verder te reizen. Ik heb afscheid genomen van de Noren (jammer!), m’n bagage opgehaald en ben op de bus naar Cali gestapt.