Hasta Pasto!

Doordat ik verschillende keren zou moeten overstappen had ik geen flauw idee hoe lang ik onderweg zou zijn. Voor alle zekerheid ben ik dus al om 7.00 uur vertrokken wat op zich geen drama was aangezien ik toch steeds vroeg wakker ben. Het eerste stuk legde ik af met een collectivo; een super handig vervoerconcept. Meestal zijn het kleine busjes of – zoals in dit geval – een overdekte pickup. Ze rijden vaste routes en je geeft de chauffeur een seintje als je uit wilt stappen. In zo’n busje is het contact met de chauffeur makkelijk. In zo’n pickup lukt dat niet direct en dus hebben ze achterin een stopknop gefabriceerd (zo eentje als wij in de tram hebben).

Binnen 3 kwartier arriveerde ik in Pitalito waar een busterminal was. Ik had geen idee hoe laat er een bus naar Pasto zou vertrekken maar dat loste zichzelf al op. Zodra ik de collectivo uitstapte werd ik van alle kanten besprongen door ronselaars van verschillende maatschappijen. Dat begint buiten al. Als je de terminal binnen gaat hebben diezelfde maatschappijen loketten en nog meer ronselaars. De aangeboden bestemmingen worden zo hard en zoveel mogelijk geroepen; ’t lijkt wel een markt! En natúúrlijk vertrekken ze allemaal binnen 10 minuten………

Het was dus geen probleem om een kaartje te scoren dus ik heb maar een beetje een snelle SUV uitgezocht. M’n bagage werd ingeladen en ik heb even wat te eten gehaald. Terwijl ik dat geïmproviseerde ontbijt naar binnen zat te werken kwam de ronselaar opnieuw naar me toe. M’n bagage werd onder rap geklets uit de SUV gehaald en hij gebaarde me naar een andere bus te lopen. Het ging allemaal erg snel. Terwijl ik in de gaten moest houden waar ze met m’n bagage naartoe gingen had ik nog de tegenwoordigheid van geest om bij de chauffeur te checken of ie überhaupt wel naar Pasto ging. De motor draaide al dus ik ben maar ingestapt. We vertrokken meteen en de kaartjes werden gecontroleerd. Ik zag wat de anderen betaalden; véél minder dan ik. Dat was eigenlijk ook wel logisch aangezien ik nu niet meer in een snelle, nieuwe SUV maar ik een oude, krakende en tragere bus zat. In de verte zag ik hoe bagage van 2 nieuwe passagiers in de SUV werd geladen. Op dat moment drong ’t pas tot me door dat ze me een rotstreek geleverd hadden. Ze hadden m’n plekje dus gewoon nodig. Ik was woest! Niet alleen op die ronselaars, maar vooral ook op mezelf omdat ik dit had laten gebeuren. De kaartjescontroleur moest het ontgelden maar die bleef bewonderenswaardig rustig. Toen ik me realiseerde dat ik me op de verkeerde persoon aan ’t afreageren was zakte ’t wel weer. Ik moest ’t maar als een stukje leergeld zien………

Oude bus of niet; ’t werd een geweldige rit! De kronkelende bergweg was onverhard - en dus hobbelig en stoffig - maar leverde keer op keer prachtig uitzicht op. Het weer deed ook z’n best met een diepblauwe lucht en contrasterende witte stapelwolken. Overal groeiden schitterende boomvarens die ik tot nu toe alleen nog maar in Ecuador had gezien. Hier stonden er soms berghellingen vol van! Overal was ’t groen, groen, groen. De groene boomtoppen werden her en der onderbroken door fel roze bloeiende kruinen; geen idee wat ’t waren. En ik heb zo ongelooflijk veel vogels gezien!

En oh ja……..het woord “peligroso” (gevaarlijk) ben ik inderdaad vaak tegengekomen op deze route: vallend gesteente, aardverschuivingen, weggeslagen weggedeeltes, steile hellingen, scherpe bochten zonder iets wat op een vangrail leek en uiteraard geen verlichting of witte lijn. Inderdaad geen goed idee om hier ’s nachts te rijden maar dat was ook oprecht zonde van het uitzicht geweest. In ieder geval van guerilla’s geen spoor; wel héél veel serieus kijkende, zwaar bewapende soldaten die zich achter muren van zandzakken hadden verschanst.

4 uur later kwamen we in Mocoa aan. Daar ben ik overgestapt in een kleine Van die me binnen 2 uur – over zo’n zelfde kronkelweg – in de terminal van Pasto (2551m, 385.000 inw.) af heeft gezet. Aan ’t einde van de middag had ik me al in een hotelletje gesetteld dus ben ik de stad nog even rond gaan lopen. Mm……zoals verwacht inderdaad niet veel soeps. Ik heb wat gegeten en ben - nadat ik het stof van me had afgespoeld - op tijd gaan slapen.

De volgende ochtend ben ik eerst gaan ontbijten in La Merced; het bekendste cafetaria van de stad. Op één van de megagrote TV’s die daar zijn opgesteld zag ik het ongelooflijke nieuws over de aardbeving in Japan. Het meest ongelooflijke waren de LIVE beelden van de tsunami die snel daarna aan land kwam. Ik wist echt niet wat ik zag; vreselijk………!

Ik ben met een taxi-collectivo naar Laguna de Cocha gegaan. De chauffeur kletste ronduit, over Japan, de Colombiaanse politie en z’n familie. Ook wilde hij van alles weten over Nederland. Da’s echt zo gaaf hier……….. héél veel mensen zijn oprecht geïnteresseerd in waar je vandaan komt en hoe alles daar is. Door al dat geklets wordt m’n roestige Spaans in een rap tempo opgepoetst . Steeds weer krijg ik de vraag hoe lang ik heb moeten vliegen om in Colombia te komen. Als ik ze dan vertel dat ’t alles bij elkaar zo’n 14 uur is schrikken ze wel een beetje.

Toen het meer in zicht kwam maakt hij op geheel eigen initiatief fotostops voor me. M’n medepassagiers op de achterbank wachtten gelaten af. Dat zou je in Nederland eens moeten proberen!

De oevers waren bebouwd schattige, kleurrijke, houten huisjes. De veranda’s stonden vol met gezellige bloembakken. Een totaalplaatje dat je zou verwachten in een heerlijk warm klimaat. Alleen……. Dat was ’t hier niet! Door de hoogte (2760 m) stond er een behoorlijk fris windje! Gelukkig scheen de zon er lekker op los.

Ik heb een bootje naar het eiland genomen; een nationaal park. Het was begroeid met een prachtig stukje nevelwoud. Na een korte wandeling was ik al aan de andere kant. Mm……….. ik had toch verwacht hier meer te kunnen lopen! Dan maar terug naar de boot……….

Terug bij de aanlegsteiger werd de trap volledig geblokkeerd door een kudde Colombiaanse toeristen die een groepsfoto aan ’t maken waren. Ik zag dat de gids nog minimaal 8 camera’s om z’n nek had hangen dus besloot dan maar langs de trap te gaan. De man met alle camera’s bleek helemaal de gids niet te zijn. Hij maakte deel uit van dit gezelschap en wilde zelf ook graag op de foto. En toen kwam ik langs………

Voor ik het wist had IK die 8 camera’s om m’n nek hangen. Uiteindelijk wilden ze mij er ook bij hebben dus hebben we voor een aantal camera’s met wat kunst en vliegwerk een “statief” in elkaar geflanst om de zelfontspanners aan ’t werk te zetten. Doordat er steeds weer eentje niet op tijd op z’n plek stond of één van de camera’s van de geïmproviseerde standaard leek te vallen werd ’t een hilarische fotosessie. Nadat ik nog een tijdje met ze gekletst had en we Facebookgegevens hadden uitgewisseld ben ik weer op de boot gestapt.

Onderweg naar de kade bedacht ik dat ik eigenlijk nog zat tijd over had. Omdat Pasto als stad weinig te bieden had leek ’t me wel een idee om “even” naar Ipiales te gaan; een klein plaatsje op nog geen 7 km van de grens met Ecuador. Ik dacht dat ’t te ver zou zijn maar volgens de taxichauffeur op de heenreis was het een kleine 2 uur rijden. Dat moest toch nog even kunnen vandaag?! Helaas ging het niet rechtstreeks. Dus eerst anderhalf uur terug naar Pasto waar ik meteen op een collectivo naar Ipiales kon stappen. En weer sloot ’t vervoertechnisch allemaal naadloos op elkaar aan.

Na een kleine 2 uur over een spectaculair stukje Pan Americana stapte ik bij de busterminal van Ipiales uit (2900 m, 75.000 inw.). Met een volgende taxi-collectivo reed ik door naar m’n feitelijke reisdoel: de Santuario de las Lajas. Deze kerk is als het ware tegen de steile rots aangebouwd omdat Maria daar ooit verschenen zou zijn. Het is eigenlijk gewoon een heel vreemde, overdone neogotische constructie maar doordat tegen een bergwand aan geplakt is en met z’n voeten in het water lijkt te staan is het echt een bizar gebouw. Er komen ontelbare pelgrims op af. De bergwanden langs de trappen die naar de kerk leiden zijn volledig bedekt met dankbetuigingen; waaronder van vele prominente Colombianen en Ecuadorianen. Toch leuk dat ik dat nog even heb meegepakt .

De terugreis naar Pasto verliep weer even voorspoedig. Daar heb ik m’n dag afgesloten bij La Merced zodat ik meteen het laatste nieuws van Japan weer kon zien. Het waren nog steeds onwerkelijke beelden………