Een graf met witte lijntjes

Hoewel we alledrie een ander reisdoel hadden ben ik die ochtend samen met Annet en Inez op de bus gestapt. We moesten tenslotte eerst terug naar Armenia waar - in tegenstelling tot Salento - een echte busterminal en uitgebreide busverbindingen is.

Daar aangekomen werd ik aangesproken door een paar Colombianen. Of ik een kurketrekker had? Die had ik wel en ik gaf m’n zakmes. Er werd een fles rode wijn opengetrokken, ze schonken een aantal bekertjes vol en boden ons ook een wijntje aan. Ik had nog niet eens ontbeten! Maar deze wijn moesten we proeven; ze hadden ‘m hoogstpersoonlijk uit Chili meegenomen. Even later stonden we met de hele club te proosten. Het was 10 uur in de ochtend…………..

Na afscheid te hebben genomen heb ik een kaartje gekocht voor de bus naar Medellin (1494 m, 2,5 mln. inw.). Onderweg klaarde het weer meer en meer op, lekker! Ik had vooraf aan de chauffeur gevraagd waar ik moest zitten voor het beste uitzicht. Daar was ie resoluut is: aan de rechterkant van de bus. Hij had helemaal gelijk. Onderweg werd ik getrakteerd op waanzinnige vergezichten. Het was dus weer genieten onderweg.

Vanaf de busterminal zou het maar een korte rit naar Zona Rosa (= uitgaanswijk) El Poblado moeten zijn maar het verkeer zat hopeloos vast. Het duurde ruim een uur om die paar km naar het hostel af te leggen. De taxichauffeur vond ’t wel gezellig. Hij kletste aan één stuk door.

Hostel Casa Kiwi zag er veelbelovend uit. Er was een gezellig buitenterras, een grote keuken, overal hingen hangmattten, er werd (uiteraard salsa) muziek gedraaid, er was een filmzaaltje met een megagroot TV scherm en de bar had alles wat je je maar kon bedenken. Toch heb ik daar niet echt m’n draai kunnen vinden. Soms beland je op plaatsen waar je – ondanks het feit dat er héél veel mensen zijn – je je toch heel eenzaam kunt voelen. Dit was dus zo’n plek. Er waren gasten genoeg; maar het leek wel een soort besloten gemeenschap waar je gewoon geen contact mee krijgt.

Medellin is jarenlang één van de gevaarlijkste steden ter wereld geweest. Pablo Escobar heeft van hieruit z’n drugskartel gerund. In de jaren ’80 en ’90 liep de concurrentie tussen het Medellinkartel en het Cali-kartel uit op een onvervalste oorlog. Aanslagen via autobommen met vele kilo’s TNT waren aan de orde van de dag. In die jaren zijn in Medellin talloze doden gevallen. Nu – ruim 10 jaar later – is daar niets meer van te merken. Sterker nog; Medellin is één van de veiligste steden van Zuid Amerika. Mensen hebben het hier nu goed en genieten van het leven in de vele (goede!) restaurants, cafés en nachtclubs.

Ik wilde wel meer weten van dat akelige verleden en dus heb ik de “Escobar tour” gedaan. In een middag hebben we de belangrijkste gebouwen en historische plekken aangedaan en is het hele leven, de bloei en teloorgang van het Medellinkartel de revue gepasseerd. Heel heftig allemaal, maar ook superinteressant. Het is gewoon zo bizar als je je realiseert dat dit alles eigenlijk nog maar heel kort geleden is!

De tour eindigde bij het graf van Escobar. De gids vertelde dat ze hier regelmatig moesten schoonmaken vanwege Coke-snuivers die hier samenkomen om te gebruiken. En die laten natuurlijk rotzooi achter. De Canadees uit ’t groepje trok met een grote grijns op z’n gezicht z’n portefeuille en haalde daaruit een klein plastic zakje met wit poeder tevoorschijn. Ik dacht dat ie een grapje maakte…………….

Het Australische stelletje uit de groep keek elkaar aan diep in de ogen met een blik van “zullen we…..?” en voor ik ’t wist lagen ze met z’n drieën geknield op de grafsteen van Escobar een lijntje te snuiven! Het schijnt voor coke-gebruikers een soort van dat-moet-je-ooit-gedaan-hebben-dingetje te zijn. Of wij ook wat wilden? Heel vriendelijk aangeboden maar toch liever niet. Ik heb me met de 2 overige groepsleden – een Duitser en een Engelsman - maar even teruggetrokken. De gids kende de verhalen wel maar had dit ook nog nooit live meegemaakt. We wisten alle 4 niet zo goed wat we hiermee aan moesten. Ieder z’n hobby zullen we me zeggen…………….

Het werd dus een interessante tour met een verrassende afsluiting

Medellin heeft als enige stad in Colombia een metrolijn. Superhandig om de stad te verkennen. De hoger gelegen van de stad zijn ook aangesloten op het net……………met een kabelbaan! Dat heeft wel iets dubbels in zich. Aan de ene kant is het natuurlijk prachtig dat de hoger gelegen (arme!!) wijken een goede verbinding met de rest van de stad hebben maar het is ook raar om veilig vanuit je gondeltje op die armoedige golfplaten daakjes neer te kijken. Aan de andere kant is het wel een ideale manier om van het uitzicht te genieten. Ik heb in totaal 2 rondjes in zo’n soort wintersportgondeltje gedaan; fantastisch!

Verder ben ik niet zo heel actief geweest hier. Tot nu toe heb ik alleen maar enthousiaste verhalen gehoord. Het is ruim opgezet, er door losse bomen en allerlei parken veel groen en de stad wordt op verschillende plekken doorkruist met kabbelende beekjes en rivieren. Toch wist ’t me op de één of andere manier mij helemaal niet helemaal te pakken. Ik voelde me ook niet helemaal top; dus daar zal het ook wel mee te maken hebben………………………