En wéér een nat pak............

De gloednieuwe nachtbus was van alle gemakken voorzien: stoelen waar je heerlijk in kon liggen, dekentje, kussentje………… en m’n oordoppen deden de rest . Ik heb dus heerlijk geslapen en stapte 12 uur later uitgerust in San Agustin uit. De temperatuur was een stuk aangenamer en…………hier scheen de zon!

Het hostel dat ik had uitgezocht bleek helaas vol te zijn. Eén van de medewerkers daar heeft me achterop de brommer naar een ander hostel in de buurt gebracht: Casa Nely. De locatie was echt prachtig met een geweldig uitzicht over het dal. De tuin, het terras en de woonkamer zagen er supergezellig uit en een speelse hond en kattenfamilie maakten de huiselijke sfeer compleet. M’n kamer bleek een privé cabaña (= minihuisje) te zijn; echt zo gaaf! De naastgelegen badkamer-cabaña had deels een open dak waardoor je tijdens het douchen uitzicht had op palmbomen en weelderig bloeiende bouganvilla’s. Helemaal goed dus!

San Agustun is een slaperig dorpje dat op zich niet zoveel te bieden heeft. De werkelijke reden om deze kant op te reizen is het Parque Archeologico met grote beelden – soms met vampierachtige tanden – die hier waarschijnlijk ooit vanwege begrafenisrituelen zijn neergezet door een beschaving die al verdwenen was voor de Spanjaarden hier voet aan wal zetten.

Diezelfde middag heb ik samen met Jennifer – een Amerikaanse die ik in de bus had ontmoet – een paardrijdtocht gemaakt naar de eerste 2 sights. Dit waren niet de meest spectaculaire maar de tocht op zelf was geweldig! Na een paar dagen in een stad als Bogota is het gewoon heerlijk om te paard door zo’n groene, bergachtige omgeving rond te hobbelen. We kwamen langs kleine dorpjes, koffie-, bananen- en suikerrietplantages en stopten maar zo af en toe om daadwerkelijk iets te bezoeken. In de loop van de middag maakte de zon helaas plaats voor donkergrijze wolken en later ook ……….. jawel ………… regen. Wederom had ik uiteindelijk geen droge draad meer aan m’n lijf. Gelukkig is de temperatuur hier een stuk aangenamer dan in Bogotá dus dan droog je ook weer sneller op

‘s Avonds heeft de eigenaresse van het hostel echt fantastisch voor me gekookt. Alles bij elkaar leek het erop dat ik de perfecte locatie had gevonden alleen ……………. ik was de enige gast! Best lekker hoor – tranquillo enzo – maar een paar mensen om je heen is toch ook wel zo gezellig. Daarom besloot ik de volgende ochtend te verkassen naar een hostel in het dorp. Was ook wel zo praktisch aangezien het bus”station” dan lekker dichtbij was.

Die ochtend heb ik een deel van het archeologische park bezocht. Best indrukwekkend; zéker als je nagaat dat die beelden wel 5000 jaar oud zijn! Direct naast de beelden lagen de graftombes die qua opzet wel wat weg hadden van onze eigen hunebedden; zij het in wat kleinere uitvoering .

Al wandelend van sight naar sight was ik druk aan ’t bedenken wat m’n volgende reisdoel zou worden. Nu ik had ondervonden hoe goed het openbaar vervoer hier georganiseerd is kon ik de route die ik in Bogotá grofweg had bedacht best uitbreiden. Het leek me wel wat om verder door naar het zuiden te gaan maar de vrouw van de bustickets vertelde dat ‘t “muy peligroso” (héél gevaarlijk) was vanwege guerilla’s, roofbendes en dat soort ellende. Het idee om weer lekker efficiënt ’s nachts te reizen moest ik dan misschien laten varen maar om ’t helemaal uit m’n hoofd te zetten? Hm……… toch maar even verder rondvragen dan……….

Voor de uitgang van ’t park lag een schooltje. Blijkbaar was ’t net pauze want het plein was druk bezet. Ik besloot om er even naartoe te lopen en werd meteen omringd door een paar nieuwsgierige kinderen. De brutaalste van ’t stel vroeg me meteen ’t hemd van ’t lijf. Waar ik vandaan kwam, wat ik hier kwam doen, welke taal ik sprak, hoe lang ik moest reizen om hier te komen, hoe ik dat dan gedaan had……… Toen ie genoeg informatie had vergaard haastte hij zich naar de rest van de kinderen om te vertellen wat ie allemaal te weten was gekomen. Het ijs was gebroken. Voor ik ’t wist had ik ’t hele schooltje om me heen staan en barstte er een compleet vragenvuur los. Echt zo lachen…….!
Na nog een gezellig kletspraatje met de onderwijzeres was ’t echt tijd om te gaan.

Want………ik ging ’s middags raften! Ik was keurig op tijd maar de Franse eigenaar vertelde me wat we wat later dan gepland zouden vertrekken. Hij was de lekken in de boot nog aan het plakken……. . Een uurtje later was de rest van de groep ook gearriveerd. Nadat we ons in een wetsuit-zwemvest-helm hadden gehesen en de inmiddels gerepareerde boot op het dak van de auto was bevestigd waren we klaar om te gaan.

Bij de rivier hebben we eerst even “droog” geoefend. De groep bestond uit Colombianen die geen Engels spraken, Duitsers die het Spaans niet machtig waren en een Fransman – zoals de chauvinistische Fransman betaamt – alleen maar Frans sprak. Het was dus even zoeken naar de meest geschikte taal voor de commando’s aangezien je daar snel op moet kunnen reageren.

Het was alweer jaren geleden dat ik dit gedaan had dus deze kans greep ik met beide handen aan. Het is gewoon zo geweldig om met zo’n rubber vlot een snel stromende rivier op te gaan! De stroomversnellingen komen je tegemoet als bergen kolkend water waar je letterlijk tegenop kijkt. Terwijl de prettig gestoorde Franse eigenaar uit volle borst “Oh Solemio” zong leken we steeds weer recht op één van de rotsen af te stevenen maar meestal gingen we er toch weer nét weer omheen. En zoniet, dan moet je een kleine botsing incasseren en val je in de boot of beland je – met een beetje pech – in het water. Daar heb je dan je zwemvest en helm voor; nietwaar? En droog houden doe je het sowieso niet. De eigenaar zat aan het roer en zorgde er wel voor dat iedereen minimaal één keer een golf (koud!) water over zich heen kreeg. Dus wederom een nat pak alleen nu ´n keer niet vanwege de regen .

Een kleine 3 uur later stonden we weer veilig aan wal. Op de terugweg heb ik de Colombiaanse gids die met de Duitsers meereisde nog even over m’n Pasto-plan gepolst. Hij vertelde eigenlijk hetzelfde als de andere 3 lokals waar ik het in de loop van de dag had nagevraagd: “reis niet ’s nachts maar dan vooral omdat de (berg!)weg slecht is”. De guerilla’s waren al lang en breed vertrokken. Waarschijnlijk leefde die mevrouw van de bustickets nog een beetje in het verleden duszszssz…………Pasto; here I come!