"Illegaal " de grens over

Vanuit Luang Prabang vertrokken we richting Phonsavan wat letterlijk “hemel op aarde" op aarde betekent. Deze naam moest de Laotianen hoop geven na de bombardementen die in de jaren ’70 het gebied teisterden. Veel mensen weten niet hoe erg Laos onder de Vietnam oorlog geleden heeft. Dit is één van de zwaarst gebombardeerde stukjes land op de aarde! Je hoeft ook niet lang te zoeken voor je perfect ronde vijvers ontdekt: bomkraters!

Het land ligt nog altijd bezaaid met UXO (unexploded ordenance) die ieder jaar weer nieuwe slachtoffers eist. Meestal kinderen of hardwerkende boeren; echt vreselijk! Aan de andere kant wordt het metaal van de UXO's omgesmolten om landbouwgereedschappen, meubilair en zelfs bestek te maken. Volgens de ijzersmit is dit het beste metaal dat er is; véél beter dan het lokale spul . Ook worden bommen in z'n geheel gebruikt als palen voor tuinhekken of plantenbakken waarin lenteuitjes en kruiden worden gekweekt; een bizar contrast.......

We overnachtten in een Zwitsers-chalet-achtig hotel op de top van heuvel met een prachtig uitzicht over de vallei. De eigenaar van dit hotel is een perfectionist die z’n personeel continue op de vingers kijkt. Met gespannen gezichten - één van hen zelfs bevend als een rietje - serveerden ze onze maaltijden uit. Als er ook maar één rijstkorrel op het tafelkleed achterbleef (en dit is NIET overdreven) werden ze meteen ter verantwoording geroepen. We hadden allemaal medelijden met die jongens en verborgen de vergeten broodkruimels en gemorste koffie onder suikerpotten en zoutstrooiers.

Vanuit Phonsavan hebben we de vlakte der kruiken bezocht. Die kruiken heb ik inmiddels wel gezien maar de wandeling door dit gebied is schitterend. Uitgestrekte, glooiende vlaktes met felgroene naaldbomen en rijstvelden. En………… lekker weer een beetje beweging; heerlijk!

Ondertussen gezellig veel met lokale gids Thong gekletst die naar mijn mening véél te veel op de achtergrond blijft. Zo typisch Laotiaans……… De groep had daardoor de neiging om mij steeds van alles te vragen waardoor hij er een beetje voor spek en bonen bij liep. Beetje jammer; ik weet best veel van Laos maar hij altijd meer! Nadat ik ze had uitgelegd dat ze hem gewoon een beetje uit z’n tent moesten lokken door HEM die vragen te stellen ging het beter en beter. De laatste 2 dagen kwam ie helemaal los en had de grootste lol met de groep. Véél leuker; véél beter!

Na Phonsavan zijn we doorgereisd naar Sam Neua om van daaruit Viengxay te bezoeken. Prachtig gebied (karstgebergte – één van m’n favoriete landschappen) met grotten waar soldaten en leiders van de Pathet Lao (de Laotiaanse communistische beweging) zich tijdens de oorlog schuil hielden. Het is een compleet ingericht hoofdkwartier met vergader- en slaapzalen, noodbunkers met luchttoevoersysteem en zelfs een theater!

De eerste reisdagen van deze tour zijn lang. De wegen voeren ons via ontelbare bochten door een prachtig groen berglandschap waardoor je je onderweg niet hoeft te vervelen. Daar waar de bomen (helaas) zijn gekapt zie je rijst-, ananas- en cassave-velden. Onderweg talloze dorpjes waar kinderen naar onze bus zwaaien. Buschauffeur Nohm moet regelmatig ingrijpen om vrij rondscharrelende wat kippen en varkens te ontwijken. En met loslopende waterbuffels wil je al helemaal geen aanrijding krijgen .

Na Sam Neua begonnen we aan de laatste lange reisetappe: die naar Vietnam. Bij de grens namen we afscheid van Thong en Nohm. Ik meldde me als eerste bij het paspoortloketje. De douanebeambte bladerde met een kritisch blik door m’n paspoort en deed dat vervolgens nog een keer; en nog een keer, en nog een keer………… “Problem?”, vroeg ik……. “No problem” was zijn antwoord. Waarschijnlijk was dat het enige Engels wat ie sprak want zijn gezicht vertelde me wat anders. Ik voelde nattigheid en vanuit m’n ooghoeken zag ik “onze” bus omdraaien om te vertrekken. Het lukte nog nét om Thong terug te roepen; echt mazzel.

Het probleem werd toen snel duidelijk. Ze zijn hier gek op stempels en ik had er blijkbaar niet genoeg. Bij aankomst in Luang Prabang had ik slechts het visum met “paid” stempel, datumstempel en “used” stempel gekregen. De “arrived”datumstempel ontbrak. Ik was dus officieel gewoon helemaal niet in het land en de redenaties is: als je er niet bent kan je ook niet vertrekken. Na een hoop heen en weer getelefoneer waarbij we steeds weer een iets hogere ambtenaar aan de lijn kregen belandden we uiteindelijk bij het (opper)hoofd van de immigratiedienst. Die voerde een kort gesprekje met de douanier en z’n strenge blik veranderde meteen in een brede grijns. Hij had tenslotte een belangrijk persoon gesproken en dus was zijn dag nu helemaal goed. De stempeldoosjes werden geopend en ik mocht er door. Pfffffff……

Nadat we één loketje verder met een vaag voorhoofdsthermometertje op koorts waren gecheckt - de Mexicaanse Griep hype is ook hier doorgedrongen - konden we lopend de grens met Vietnam passeren. Gids Giang stond ons al op te wachten. Leuk! Ik ken hem nog van vorig jaar en heb toen goed met hem samengewerkt. Helaas herkende ik ook de buschauffeur en daar heb ik toen wel de nodige problemen mee gehad. Zou hij mij ook herkennen? Vast wel! Nou ja…… ook laten herkansen dan maar………

Nadat we de hele Vietnamese papierwinkel achter de rug hadden konden we onze reis vervolgen. Nog meer bochterige wegen, berghellingen met uitgestrekte bamboevelden (ECHT mooi!), steeds grotere rijstvelden en her en der chopstickfabriekjes. Het valt de groep meteen op dat alles hier een stuk rommeliger, zelfs viezer is en dat klopt helemaal. Het straatarme Laos houdt alles een stuk beter bij dan het relatief welvarende Vietnam.

Aan het einde van de middag hebben we de bus achtergelaten en zijn we in 2 uur naar het bergdorpje Pu Long gelopen waar we in een Long House hebben overnacht. Uitslapen was er vanwege het hanenoverschot niet bij .

De volgende dag zijn we teruggewandeld en doorgereden naar Mai Chau waar ik nu in een hangmatje met uitzicht op rijstvelden en karstbergen zit te schrijven. We zijn nu 13 dagen onderweg en ja, gelukkig………. het is véél leuker dan vorig jaar. Eigenlijk gaat ALLES gewoon beter: deze groep heeft wél humor en moppert NIET als het eens anders loopt dan ze verwacht hadden Ze zijn WEL enthousiast en wel fit waardoor de wandelingen ook geen probleem vormen. Leuke bijkomstigheid; ze hebben de uitgebreide reisbeschrijving NIET bij zich en laten zich iedere dag lekker verrassen. Eén van hen (Cees) is ervaren Chiropractor die af en toe mijn (helaas toch weer) protesterende rug onder handen neemt en dat werkt echt goed. Thuis ook maar eens zo’n praktijk op gaan zoeken…………