Veevervoer op 2 wielen

Vanuit Mai Chau vertrokken we richting Cuc Phuong; het oudste en grootste Nationaal Park van Vietnam. Onderweg hadden we bar slecht weer; het water kwam met bakken naar beneden. Voetgangers haalden hun paraplu’s tevoorschijn en vormden samen de in regencape gehulde (brom)fietsers kleurige stipjes in dit grauwe weer.

De regen had de meesten onder ons de lust tot wandelen ontnomen; alleen Robert wilde nog wel gaan. Helaas voor mij want als reisbegeleider moet je dan toch mee . Maar we hadden geluk……… de regen was nagenoeg opgehouden toen de bus ons bij het begin van de wandelroute had afgezet. Het pad was superglibberig maar dat mocht de pret niet drukken. Het was lekker rustig in het park waardoor we veel apen, (boom)kikkers, kameleons en gigantische wandelende takken hebben gezien.

De volgende dag liet de regen ons gelukkig weer met rust. We zijn na een bezoek aan het opvangcentrum voor apen en schildpadden – gered uit de handen van smokkelaars – doorgereden naar Tam Coc. Het werd duidelijk dat we het rustige en niet toeristisch deel van Vietnam nu definitief achter ons hadden gelaten. Steeds meer verkeer – meer toeristenbussen ook – en steeds meer getoeter.

Het verkeer bestaat hoofdzakelijk uit brommertjes. Een auto is voor de meeste Aziaten een onbetaalbare droom en dan is een brommer een goed alternatief. Er rijden dan ook hordes van die dingen rond en ze worden OVERAL voor gebruikt. Ik heb er al vaak versteld van gestaan wat een gemiddelde Aziaat op zo’n tweewieler weet te stouwen. Officieel mag je er maar met z’n tweeën op rijden maar je komt brommertjes met wel 6 (!) passagiers tegen. En qua bagage zie je dingen die je als nuchter denkend mens tot dan toe voor onmogelijk had versleten. Maar in Azië kan het wel…………

Je hebt echter altijd baas boven baas en hierin zijn de Vietnamezen de onbetwiste kampioen. ALLES krijgen ze mee; niet alleen zware maar vaak ook GROTE dingen. Soms zijn ze – met bagage – hoger en/of breder dan een vrachtwagen! En de brommer als veevervoer…… waarom niet………? Ik ben ze al eens tegengekomen met een koe of zelfs een waterbuffel (ja; een echte!) achterop. Dit keer zagen we er eentje met een volwassen varken op de bagagedrager. Het arme beest leefde nog……………

In Tam Coc heeft de groep een (roei)boottochtje over de door Karstgebergte omsloten rivier gemaakt. Zelf ben ik “aan wal” gebleven; lekker fff een middagje voor mezelf .

’s Avonds wel weer met z’n allen gegeten en vervolgens wat drankjes ingeslagen. Toen we gezellig op het terras voor onze kamers zaten te borrelen hoorden we een eindje verderop de onmiskenbare (valse!!) klanken van ………… Kareoke! Het bleek om een groep Vietnamese studenten te gaan die wat te vieren hadden. We werden met glaasjes rijstwijn (zelf gestookt bocht) hartelijk ontvangen en een klein half uur later stonden we zelf net zo hard mee te zingen; in het Engels én in het Vietnamees. Het is maar goed dat dit jullie oren bespaard is gebleven .

In uitgelaten stemming kwamen we terug in het hotel waar we Giang half ingedut in de lobby aantroffen. Hij vroeg zich al af waar we gebleven waren; vond ’t maar ongezellig zo. In no time was ie weer klaarwakker en liet ie zich door Raymond en Kees overhalen tot een nachtduik in de rivier. Ik kon ze er nog nét van weerhouden om poedelnaakt het water in te stappen. Met de politie hier valt niet te sollen en zo’n actie word vast niet gewaardeerd. En de boel wordt goed in de gaten gehouden hier. Ze lagen nog maar net in het water of we zagen in de verte al een lichtbalk van een grote zaklamp aankomen………. Politie! Giang wist niet hoe snel hij het water uit moest komen en gebaarde Raymond en Kees om hetzelfde te doen. Het was erg grappig om ze met z’n drieën – slechts gehuld in ondergoed – richting hotel te zien rennen.

De volgende ochtend zijn we al vroeg richting Halong Bay vertrokken waar we aan het begin van de middag op “onze” boot zijn overgestapt. Het is even spannend geweest of dit wel door kon gaan. Er waart een tropische cycloon rond en het was niet zeker óf en wanneer die deze kant op zou komen. Nadat ik met Giang de laatste berichten had opgevraagd en we contact hadden opgenomen met de havenautoriteiten kregen we toch groen licht om uit te varen.

Gelukkig maar; want ’t is wel een relaxed onderdeel van deze reis. Het viel me meteen op dat er véél minder boten ronddreven. Daar heb je ‘m weer………… de crisis……… Ook hier – notabene één van de grootste trekpleisters van Azië – is het toerisme met maar liefst 40% afgenomen! Voor ons nu wel even lekker maar voor de mensen hier……….

Het werd een heerlijk middagje met lekker eten, zwemmen en ……… zon! De volgende ochtend werden we echter wakker met een onrustige zee en een stevige wind. De cycloon kwam dichterbij en dus moesten we besluiten om terug te keren. We hadden pal tegenwind en de boot had de grootste moeite om vooruit te komen. Helaas toch nog een ochtendje Halong Bay in moeten leveren maar we hadden geluk gehad. De hele dag – en de twee opvolgende dagen – mocht er geen boot meer uitvaren.

Elk nadeel heeft een voordeel. Minder tijd in Halong betekent meer tijd in Hanoi en daar hoef je je niet te vervelen. Het is met z’n brede straten, vervallen én gerestaureerde koloniale villa’s en meerder stadsmeren een leuke stad om lekker rond te dwalen. Qua eten en drinken zijn de mogelijkheden bijna onbegrensd en wat shoppen betreft kan je je hart ophalen. Kunst, kitsch en alles er tussenin, er is aanbod te over. En uiteraard – we zijn tenslotte in Azië – NEPartikelen. Kopieën van de duurste tassenmerken; waaronder de mooiste backpacks. Ik heb maar eens zo’n rugzak/cameratas combi gekocht. In Nederlands stikduur; hier heel betaalbaar. Nou nog even afwachten hoe lang deze gekopieerde kwaliteit stand gaat houden .

Het was een goede gelegenheid om weer eens “uit te waaieren” en daar is na 17 dagen gezamenlijk reizen meestal wel behoefte aan; in ieder geval wel bij mij .
Ik ben gezellig met Giang op pad gegaan. Hij heeft vorig jaar z’n eigen koffieshop geopend en is daar – met recht – apetrots op. Dat wilde ik natuurlijk fff zien! We hebben er gezellig een paar uur gezeten en lekker gekletst (en geroddeld ), koffie gedronken en geluncht.

Daarnaast ook nog “zaken gedaan”. Toen ik de tickets voor het traject Hanoi – Siem Reap controleerde liep ik tegen een probleempje aan. Sawadee had één ticket te weinig geboekt………… voor mij………………! Er was dus weer werk aan de winkel en het ging wéér – net als bij de grens met Laos – om mezelf! Na een hoop telefoontjes is ook dit weer voor elkaar gekomen. Pfffffff………
De rest van de middag heb ik heerlijk door “The Old Quarter” (wijkje met gildes in leuke, kleine straatjes) rond gestruind.

Inmiddels heb ik wel in de gaten dat deze tropische storm ECHT een heftige is. Niet door de beelden van overstromingen in Hué, Hoi An en Na Trang (centraal Vietnam); daar is het ieder jaar wel weer raak. Toen ik via Skype contact met het thuisfront had hoorde ik dat het zelfs daar in het nieuws was. Dan is er toch echt wat aan de hand………

Tot aan Hanoi toe waren we de dans aardig ontsprongen maar op onze laatste dag in Vietnam moesten ook wij eraan geloven. Onze vlucht werd geannuleerd! Het nieuws kwam de volgende ochtend toen iedereen nét het hotel had verlaten. Ik kon het de groep dus pas vertellen toen ze allemaal rond de afgesproken tijd terug kwamen. Achteraf maar goed ook want in de tussenliggende uren heb ik minimaal 4 verschillende varianten op onze nieuwe vlucht- en vertrektijd doorgekregen. Uiteindelijk vertrokken we 6 uur later dan gepland naar het vliegveld. Daar hebben we afscheid genomen van Giang en Vietnam.
Op naar Cambodja……………!!!