Op reis in de ijstijd

Een paar uur nadat ik de groep had uitgezwaaid was het ook voor mij tijd om te vertrekken. Vanuit Hubli ben ik via Bangalore terug naar Chennai gevlogen. Het waren beide vluchtjes van ongeveer een uur maar door vertraging en wachttijd kwam ik al met al pas rond 22.00 uur aan.

Maar geen nood! De lokale agent van de Zuid Indiareis had me gematst en er stond een auto voor me klaar. Die bracht me binnen een uurtje rechtstreeks naar Mamallapuram; terug naar de Indiase versie van m’n home-away-from-home. En daar hoefde ik ook niet op zoek naar een guesthouse want dat had Imthu al voor me geregeld. Best lekker om fff te kunnen leunen 4 weken regelen en organiseren! De taxi zette me bij af z’n restaurant en we hebben onder het genot van een lekker rood wijntje gezellig bijgekletst.

Toen ik de volgende ochtend door de straten liep was er geen shopeigenaar die me wat probeerde te verkopen. “Chaachiiiiii (= tourleader), welcome back!” was ’t enige dat ik overal hoorde. M’n vrije dagen heb ik heerlijk relaxt in Mamallapuram doorgebracht. Behalve lekker luieren aan ’t strand/zwembad en ‘n beetje buurten bij de verschillende restaurantjes en barretjes heb ik niet veel uitgevoerd. Er zitten hier relatief veel Fransen daar ben ik ook veel mee opgetrokken. Gelukkig spraken ze allemaal goed Engels ;-)

De dagen vlogen om en voor ik het wist was ik weer onderweg naar Chennai Airport waar ik op m’n vlucht naar Delhi stapte. Ik vertrok met flinke tegenzin moet ik eerlijk zeggen. Maar ja…………..de plicht roept ;-)

Na een vlucht van 3½ uur kwam ik rond het middaguur in Delhi aan waar ik door transfer-gids Kahn werd opgewacht. ’t Was leuk om meteen een bekend gezicht te zien; ik voelde me meteen weer wat beter. Alleen…………….. het was hier wel héél erg KOUD!!! Na de standaard 30 graden in ’t zuiden is ’t wel fff wennen aan de krappe 10 graden! En dan had ik nog mazzel; dit was de eerste dag dat de zon weer was doorgebroken. Daarvoor was Delhi wekenlang in dichte mist gehuld! Door het waterige winterzonnetje zag het er nog enigszins gezellig uit.

Toen ik in september m’n spullen pakte wist ik niet dat ik ook de winter in India zou zitten en dus ik heb géén warme kleren bij me. M’n vliegtuigdekentje kwam dan ook erg goed van pas. Gestolen goed gedijt soms dus wel ;-). Bovendien was ik meteen perfect geïntegreerd met alle Indiërs die zich blijkbaar liever in dekens hullen dan dat ze dikke truien aantrekken.

We zijn meteen doorgereden naar ’t kantoor van de lokale agent. Daar heb ik gezellig geluncht met alle “hoge heren” die me uitgebreid bedankten voor de feedback die ik in november over de 1e Noord India reis had gegeven. Ze waren notabene echt BLIJ met de foto’s die ik van dat smerige hotel in Amritsar had gemaakt :-)

’s Avonds ben ik alweer uit eten geweest. Nu met Ashok; manager van het agentschap van de Zuid India-tour. Er zaten zoveel haken en ogen aan deze reis dat we elkaar bijna dagelijks aan de telefoon hebben gehad. ’t Was echt leuk om al dat geploeter op deze manier af te sluiten!

Toen we die avond terug reden brandden overal kleine vuurtjes op straat wat een bijna ghetto-achtig sfeertje oproept. De goede kant is dat ’t lekker opruimt aangezien alle straatafval nu ineens tot brandstof is gepromoveerd en het driftig bij elkaar gesprokkeld wordt.

Door al die gezelligheid was ik niet bepaald fit toen ik m’n groep de volgende dag van het vliegveld ging halen. Ik moest mezelf echt fff een schop onder de k… geven. Gelukkig was er geen mist en dus kwamen ze keurig op tijd aan. We kwamen echter hopeloos vast te zitten in het verkeer waardoor we pas rond 3-en in het hotel arriveerden. Na een snelle incheck heb ik ze meteen maar mee de metro ingenomen om de Oud-Delhi-Vuurdoop te geven. Da’s niet alleen voor hun een sprong in het diepe; maar voor mij ook! Een groep van 18 mensen waar je nog helemaal niets van weet; die je nog niet herkent en dan meteen de superdrukke metro en het meest hectische deel van de stad in zonder iemand kwijt te raken. Da’s best pittig; zéker als je moe bent……..……. Maar ze vonden ’t allemaal erg leuk en we zijn niemand verloren onderweg. ’s Avonds gezellig met z’n allen gegeten en toen eindelijk…………………slapen!

De volgende ochtend moest ik mezelf weer diezelfde schop onder de k… geven. Misschien ben ik ondertussen toch wel een beetje groepsmoe. Het viel me fff zwaar om met deze nieuwe groep mensen weer gezellig, vrolijk en enthousiast te zijn; ik zat gewoon niet helemaal goed in m’n vel. En al die namen……………….het leken er ineens wel veel méér………….! Gelukkig had ik voor deze dag een citytour én een lokale gids geregeld. Gids Vicky bleek een toppertje en een echte entertainer waardoor ik deze dag heerlijk kon leunen. ’s Avonds ben ik met een uitgedund gezelschap een eenvoudig hapje gaan eten; een mooie gelegenheid om de eerste paar namen in m’n koppie te stampen ;-)

De 3e dag zijn ze hun eigen gang gegaan en heb ik lekker uitgerust. ’s Avonds stapten we op de nachttrein naar Varanasi. Die vertrok keurig op tijd maar uiteindelijk zijn we toch met 8(!!) uur vertraging aangekomen. December en Januari zijn in Noord India beruchte reismaanden vanwege de grote kans op dichte mist die behoorlijk hardnekkig kan zijn. Vluchten en treinreizen worden hierdoor ernstig vertraagd of zelfs geannuleerd.

Maar ieder nadeel heeft een voordeel. Nacht/slaaptreinen zijn heel leuk maar je ziet nooit wat van de omgeving. Dat is best jammer aangezien treinverbindingen vaak de mooiste stukjes landschap doorkruisen. Door de vertraging hebben we een paar uur daglicht meegepakt en hebben we daar nu wel van kunnen genieten. Hoewel iedereen aan ’t einde van deze 20 uur durende reis wel door z’n zitvlees heen was hebben ze allemaal genoten van het laatste stuk. En gelukkig hadden ze m’n tip “zorg dat je altijd wat te eten bij je hebt” goed ter harte genomen. Er werden druk koekjes en snoepjes rondgedeeld; altijd goed voor de gezelligheid!

In Varanasi was het ook weer KOUD. Als je je hotelkamer binnen kwam leek het wel of je een koelkast instapte; vreselijk. De eerste nacht heeft iedereen slecht geslapen en de volgende dag hebben we het hotel van z’n voorraad reservedekens afgeholpen. Ik moet echt aan deze temperatuur wennen en zelfs voor de groep – die in Nederland toch ook heel wat kou voor de kiezen had gekregen – was het flink afzien. Ze hebben hier geen van allen rekening mee gehouden en dus ook geen warme kleding bij zich. Mannen droegen spontaan de legging van vrouwlief onder hun kleding. De "Wine-Shops" doen goede zaken met de verkoop van rum, whisky en Brandy. Alles is geoorloofd om ’t warm te krijgen. Er werd druk geshopt op zoek naar truien, vesten en sokken maar dat viel nog niet mee. Dekens zijn echter overal te krijgen en dus loopt een groot deel van de groep nu geheel naar Indiaas gebruik met een omslagdeken rond.

Het boottochtje bij zonsopgang was natuurlijk helemaal afzien onder deze omstandigheden maar we hebben het toch gedaan. Ze zijn hier tenslotte maar één keer! En helaas…………. ik moest natuurlijk wel mee (vond ik zelf dan). Gelukkig weet ik hier nu weer goed de weg en kon ik ze daarna zonder problemen naar een BINNENrestaurantje leiden waar we met veel warme koffie en thee weer op temperatuur kwamen. Jammer dat ze hier geen warme chocomel met slagroom kennen ;-)

De rest van de dagen zijn ze hun eigen gang gegaan en ik had nu – in tegenstelling tot m’n eerste Noord India reis – ook lekker de gelegenheid om erop uit te trekken. Onderweg naar de Ganges viel m’n oog op een winkel die toch wel heel mooie kleding had. Ik ben naar binnen gestapt dat heb ik geweten ook. Een paar uur later had ik 5 setjes op maat gemaakte Indiase kleding. Van vrij eenvoudig tot super blingbling maar allemaal heel mooi. Als totaal setje (met bijpassende broek en sjaaltje) is het wel TE Indiaas maar alleen de tuniek op een spijkerbroek is in Nederland heel goed te dragen. Dan kom je uit op het type kleding waar je bij Didi de hoofdprijs voor betaalt ;-).

Ik kwam mooi op tijd bij de Ghats aan. Het licht was perfect om te fotograferen en dat heb ik dan ook uitgebreid gedaan. Er was een grote groep vrouwelijk pelgrims bezig met de was en de oevers lagen vol met fel gekleurde sari’s. Ook werd er vanaf de daken van de huizen druk gevliegerd; door kinderen én volwassenen. Het leek wel of ik een scene van “De Vliegeraar” was binnengestapt. De hemel was druk bevolkt met vrolijke vliegers en er werden fanatieke wedstrijdjes “wie-haalt-wie-neer” gehouden. Het waren een superleuk tafereeltjes om gade te slaan en zooooooooooo fotogeniek. Heerlijk om daar de tijd voor te kunnen nemen!

Aan ’t einde van de dag raakte ik de praat met Lucky die z’n naam te danken heeft aan ’t feit dat ie op de dag van Krishna geboren is. Hij bleek een uitzondering op de regel dat iedereen die je in Varanasi aanspreekt je meteen wat wil verkopen. Hoe is het mooooooooogelijk…………..het bestaat nog! Het was heel gezellig en dus ben ik de volgende dag samen met hem op stap gegaan. Hij kent deze stad als z’n broekzak en we hebben uren door het labyrinth van de Middeleeuws aandoende steegjes gezworven. Ik ben op plekken geweest die ik anders nooit gevonden zou hebben. ’t Was zo leuk om het gewone leven in Varanasi gade te kunnen slaan. In de supersmalle straatjes wordt cricket (!) gespeeld, overal branden kleine houtvuurtjes waar mens en dier zich aan warmen, honden liggen languit in hoopjes as van net gedoofde vuurtjes en geiten zijn aangekleed met truien of colbertjasjes om ze te beschermen tegen de kou. Overal hingen de geur van wierook, houtvuur en masalakruiden. We hebben regelmatig bij vrienden, kennissen of familie van Lucky een bakkie Chai gedronken om weer even op temperatuur te komen. Echt leuk!

En………….ik heb eindelijk iets gedaan wat toch ook wel heel erg bij India hoort. We zijn bij een Guru langsgeweest die m’n hand gelezen heeft. Ik heb me oprecht verbaasd over wat ie daar allemaal uit haalde. ’t Was echt ongelooflijk wat die man over m’n verleden en m’n karaktereigenschappen wist te vertellen. Niet alles klopte; maar héél veel wel. Hij heeft me ook wat dingen over de toekomst verteld maar wat daar van waar is………………..? De tijd zal het leren! Ik heb de hele sessie op m’n GSM-spraakrecordertje opgenomen; dan kan ik ’t nog eens controleren ;-)

Aan ’t einde van de middag heb ik afscheid genomen van Lucky en ‘m bedankt voor de superleuke dag. We hebben emailadressen uitgewisseld voor ’t geval dat ik nog eens terugkom. Je weet tenslotte maar nooit hoe ’n balletje kan rollen!

Het is leuk om terug te zijn in het noorden maar ik mis de warmte verschrikkelijk! Ik ben niet gemaakt voor dit weer en deze temperatuur past ook gewoon niet bij dit land. Hier hoort ’t snoeiheet te zijn en in de winter op z’n minst behaaglijk. Verwarming is hier dan ook een onbekend verschijnsel. Overal hoor je hetzelfde verhaal. Het is nog nooit zo koud geweest als de afgelopen paar weken. De kranten raken er niet over uitgeschreven. De eerste wetenschapper die over “Global Warming” begint moet hier maar eens even langs komen………………brrrr………………


P.S.
Ik zie dat het volgens WeerOnLine (sinds kort gekoppeld aan Waarbenjij.nu) in Varanasi 30 graden en zonnig is op de dag dat ik zit te verkleumen in de mistige kou; het levende bewijs dat ze deze gegevens uit hun duim zuigen ;-P