Terug naar de zon

Toen ik in Varanasi de vliegtickets naar Khajuraho voor alle zekerheid nog even controleerde bleken ze allemaal fout te zijn! Ze hadden voor de hele groep een vlucht in de tegenovergestelde richting geboekt! Oeps……………
Gelukkig lukte het nog net om 19 nieuwe tickets te boeken maar ik schrok wel fff!

Ik wist maar al te goed dat onze vlucht door al die mist vertraagd zou zijn maar heb wijselijk m’n mond gehouden. We zijn ’s morgens gewoon vroeg naar het vliegveld vertrokken; je weet tenslotte maar nooit! Op het vliegveld aangekomen was het extreem stil. Het personeel was er voor het gemak wèl vanuit gegaan dat alles vertraagd zou zijn en lag blijkbaar nog lekker thuis in bed. Alles was nog gesloten. Behalve een paar schoonmakers en een streng kijkende, gewapende meneer in camouflagepak was er helemaal niemand aanwezig. De strenge meneer vertelde m’n transfergids dat we maar even buiten moesten wachten totdat de medewerkers van Kingfisher Airlines zouden arriveren. Buiten……………? In die kou……………? Was ie helemaal gek geworden………?!?!?!

De transfergids legde zich er gedwee bij neer maar ik was ’t er niet helemáál mee eens. Ik had ‘t vermoeden dat deze man-met-geweer ongevoelig zou zijn voor m’n allerliefste glimlach, bekeek de grijze koppies in m’n groep en gooide ’t over een andere boeg. “Maar meneer…………… u kunt deze OUDE mensen toch niet buiten in de kou laten staan…………?!?!” vroeg ik vriendelijk doch verontwaardigd. Het doel heiligt de middelen, toch? En…………… het lukte! Binnen 5 minuten kon iedereen in de verwarmde hal plaatsnemen. Toen de groep vroeg hoe ik dat in vredesnaam voor elkaar had gekregen heb ik ’t ze nog eerlijk verteld ook. Ze zagen er de humor wel van in.

De vertraging bleek mee te vallen. Slechts anderhalf uur later stapten we het vliegtuig in dat ons in 50 minuten naar Khajuraho bracht. En daar zagen we tot onze grote vreugde zon en een strak blauwe lucht!!! Nog steeds met een magere 18 graden maar dit was toch een hele vooruitgang! We hebben die middag aan de rand van het zwembad van deze eerste echte zonnestralen genoten; héérlijk.

’s Avonds werd ik helaas ziek. Hoe dik ik me ook inpakte; ik kreeg ‘t maar niet warm. En ook hier voelden de kamers weer aan als een koelkast. Gelukkig bleek het hotel een klein hete-luchtkacheltje te hebben dat tot m’n grote verbazing de hele kamer warm wist te blazen. Nadat ik met moeite een kop soep naar binnen had gewerkt ben ik om 8 uur al m’n bed ingekropen. Ik heb de volgende ochtend tot 10 uur doorgeslapen en voelde me weer kiplekker. Gelukkig maar!

De groep besteedde de volgende dag aan het bezichtigen van de beroemde/beruchte Kamasutra-tempels. Ik was een groot deel van de dag bezig met internet en ……………kopiëren. Het kopiëren van een paar A4’tjes is thuis een fluitje van een cent maar in India moet je zoiets wel degelijk plannen.

In dit land is “self service” een onbekend begrip. Waar je ook komt; er is een overvloed aan personeel. Zelfs bij eenvoudige winkels houdt een portier de deur voor je open. In een restaurant is er iemand om de bestelling op te nemen, iemand die alles uitserveert, iemand die de rekening opmaakt, iemand waar je aan moet betalen en ook weer iemand die het wisselgeld klaarlegt. En in principe zijn dat allemaal verschillende personen.

Als je gaat kopiëren zit de winkeleigenaar achter z’n bureautje om de betalingen in ontvangst te nemen en achter ieder kopieerapparaat staat een bediende. Die vult overigens niet zelf de papierbakken bij want ook daarvoor is weer speciaal iemand aangenomen.

Het maken van een paar kopietjes is een ware aanslag op je geduld. Ik wacht dan ook nooit tot het laatste moment aangezien ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik die broodnodige rust dan zeker niet op kan brengen. Maar zelfs als ik het plan moet ik me inhouden als ik ze zie klungelen met een machine die ik zelf (veel beter!) kan bedienen. Dan steekt de efficiënt ingestelde Nederlandse kantoormentaliteit geheid weer de kop op. Ik WIL helpen maar het MAG gewoon nooit omdat dat geen service(?) is. Naast het geklungel speelt het gebrek aan onderhoud ook een vertragende rol aangezien de boel nogal eens vastloopt. Geloof me……… dan wil je echt geen haast hebben!

De machine vrat het papier regelmatig op waarna ieder velletje afzonderlijk in harmonicavorm verkreukeld tevoorschijn werd getrokken. Het was nog leesbaar dus ik vond ’t wel best (anders duurde het nóg langer) maar de winkeleigenaar was niet tevreden. Hij stuurde één van z’n bedienden naar een laundryshop waar alle verkreukelde A4’tjes met een gietijzeren strijkijzer glad werden gestreken. Incredible India…………

Kortom……… alles bij elkaar ben ik uuuuuuuuuuuren zoet geweest met het maken van 6 verschillende stapeltjes kopieën. Maar ik had ze tenminste!

Vanuit Khajuraho vertrokken we naar Orcha. Onderweg werd het zicht flink belemmerd door hardnekkige mist en zwaar beslagen ramen. Toen dat eindelijk allemaal een beetje weg trok hadden we uitzicht op de felgele velden van mosterdzaad dat in deze periode overal in bloei staat. Zo mooi!

In Orcha bleek het zowaar warm genoeg om truien, dekens en schoenen te verwisselen voor T-shirtjes, 3-kwartbroeken en slippers. Ik heb zelfs in bikini aan ’t zwembad gelegen; wat een genot!

Terwijl de groep alle sights van Orcha aandeed ben ik al wandelend de directe omgeving gaan verkennen. Onderweg werd ik door een vrouw in haar lemen huisje uitgenodigd. Ik onderdrukt m’n eerste gedachte dat ze vast geld wilde hebben (wat helaas maar al te vaak de reden is) en stapte naar binnen. Ze stelde zich voor als Mira en gebaarde me plaats te nemen (op ’t echtelijk bed maar dat schijnt hier normaal te zijn…….) en zette een koppie Chai en wat hapjes voor me neer. Al snel kwamen de fotoboeken met familieportretten tevoorschijn. Haar zoontje toonde me trots z'n speelgoed en trok me aan de hand mee om de rest van het huisje te laten zien. Mira sprak zeer gebrekkig Engels maar al gebarend kwamen we toch nog een heel eind. Toen ik m’n thee op had plaatste ze een Binti (stip) op m’n voorhoofd, haalde ze een bakje felroze kleurstof tevoorschijn en begon ze – geheel naar Indiaas gebruik – m’n voeten te verven. Ik wist heel goed dat dit er waarschijnlijk weeeeeeeeeeeken op zou blijven zitten maar ach……… ik draag al enkelbandjes en teenringen, dan kan dat kleurtje er ook nog wel bij

Nadat ik plechtig beloofd had om die avond te komen eten wandelde ik verder. Even verderop belandde ik in een schattig dorpje met strak gesmeerde lemen huisjes en keurig schoongeveegde erfjes. M’n Binti en roze voetzolen bleken een goede ijsbreker te zijn om in contact te komen met de dorpsbewoners. Overal werd ik aangesproken; of ze nou Engels spraken of niet. Ze vonden het allemaal geweldig dat ik dat had laten doen; zo grappig.

In de verte had ik een prachtig silhouet van een boom zien staan. Ik vroeg de kinderen uit het dorp hoe ik daar kon komen en liep met een zwerm privégidsjes die kant op. Het silhouet bleek van een Baobab te zijn. Eigenlijk is het helemaal geen boom maar gewoon een enorme vetplant. Ik dacht dat die alleen maar in Afrika groeiden maar hier stond het levende bewijs dat dat niet zo is. Ik had er nog nooit eentje in ’t echt gezien en blijkbaar hoef ik er niet eens voor naar Afrika. Echt prachtig!

’s Avonds ben ik zoals beloofd bij Mira gaan eten. In het keukenhutje bereidde ze al kletsend en telefonerend op een houtvuurtje een heerlijke maaltijd met dahl (linzen), groentecurry en vers gebakken chapati’s. Ik kon life aanschouwen hoeveel kruiden ermee gemoeid gingen. Een snufje van dit, een scheutje van dat, een flinke schep van weer wat anders…………. Niet te geloven……!

Het was heerlijk maar ’t was ook lastig om een gesprek gaande te houden. Sprak ik de taal maar; dan was ’t nog veel leuker geweest! Maar ja………… DE taal………. Welke dan? In een land als India is het een illusie dat je met één taal ineens met iedereen kunt praten. Dan is het in Latijns Amerika toch een stuk makkelijker……………