Indochina in de herkansing

De 4 dagen onbetaald verlof die ik tegen alle verwachtingen in bij Metterwoon los had kunnen peuteren waren in meerdere opzichten zéér welkom. Ik kon me tenslotte in alle rust voorbereiden – géén stress meer – én het aftellen ging ineens een week sneller. Wat gaat de tijd verschrikkelijk langzaam als je niets te doen hebt zeg! Je wordt er trouwens nog MOE van ook .

Maar gelukkig; vrijdag 4 september was ik van Metterwoon verlost! Thuis stond me weer een berg werk te wachten. Alle kasten leegtrekken, dozen vullen, schoonmaken, opruimen, pffffffff…… Maar nu tussendoor ook lekker de tijd gehad om bij Sawadee langs te gaan, 2 softbalwedstrijden te spelen, Bert z’n verjaardag te vieren, uitgebreid met Tien te lunchen, met Gies en Claudia af te spreken, met Paul een hapje te gaan eten en zelfs nog een middagje strand te pakken.

Donderdagavond samen met Peet en Aina m’n spullen naar het Jaagpad verhuisd waarbij we de huurder van pa & ma de schrik van z’n leven hebben bezorgd. Toen hij half aangekleed uit de douche stapte trof hij 3 druk kakelende, dozen sjouwende dames op “zijn” etage aan (ahum). Ik had aangebeld om onze komst aan te kondigen maar blijkbaar maakte de douche meer lawaai. Hij heeft wel 3 keer z’n excuses aangeboden dat we op deze manier kennis moesten maken; hihi.

Vrijdag 11 september (wat een datum hè!) heeft Tien me naar het vliegveld gebracht. Daar nog lekker fff een bakkie gedaan, wat geshopt en toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Voor 4 aaneengesloten maanden deze keer.

Hoewel de vlucht naar Frankfurt een uur te laat vertrok is de hele reis soepel verlopen. Ik heb bijna het hele traject van Frankfurt naar Bangkok geslapen maar was toch onwijs moe toen ik daar ’s middags aankwam. Gelukkig had ik vanuit Nederland al een hotelletje geregeld dus kon ik meteen crashen. Niet veel later zat ik aan een Singha biertje en m’n eerste Thaise maaltijd (zóóóóóó lekker).

Door die lange vlucht waren m’n schouderspieren flink in de knoop geraakt. Tegenover m’n hotel leek een massagehuisje te zitten. Toen ik de trap was opgelopen trof ik daar een ruimte aan met aan de linkerzijde een aantal zwaar rokende en kaart spelende mannen en aan de rechterzijde een soort etalageruit met daarachter een met rood fluweel beklede tribune waarop strak opgetutte dames zaten. Daar tussenin een soort van receptie met een juffrouw die me haastig meldde dat ze “gesloten” waren. Oeps……. Foutje! Massage met “happy end” was nou niet hetgeen waar ik naar op zoek was. Even verderop in de straat vond ik gelukkig wel een “normaal” adresje en dus kroop ik later die avond weer ontspannen m’n bed in.

De volgende ochtend terug naar de luchthaven voor de laatste etappe. In een uurtje vloog ik door naar Luang Prabang. Het kneuterige luchthaventje staat met z’n versleten houten meubilair en aankomst- en vertrekhal die ongemerkt in elkaar overgaan in schril contrast met de hypermoderne, superstrakke luchthaven van Bangkok. Maar er landen vliegtuigen uit andere landen en dus heet het Luang Prabang INTERNATIONAL Airport .

’s Middags heb ik nog gauw even een rondje door ’t dorp gelopen. Het valt meteen op hoe rustig het overal is en dat is vreemd. Het hoogseizoen loopt van september t/m mei! Het is overduidelijk dat ook hier de crisis keihard heeft toegeslagen. Tuktukkers staan werkeloos langs de kant, restaurantjes zijn nagenoeg leeg en hotels hebben ruimte zat. Veroorzaakt door de banken in het rijke deel van onze wereld maar de mensen hier zijn er de dupe van. Zo oneerlijk!

Ik ben hier nu al voor de 5e keer dus er was niet veel voor nodig om m'n geheugen op te frissen. Maar goed ook want de volgende ochtend kwam m’n groep al aan. Na een last minute annulering bestaat die nog maar uit 7 personen; 2 stellen, één stel dat geen stel blijkt te zijn (gewone vrienden dus) en 1 alleenreizende; allemaal Brabanders. De jongste is 24, de oudste 53.

Nadat ze zich een beetje hadden opgefrist en het voorstelrondje & welkomstpraatje achter de rug was heb ik ze een uitgebreide rondleiding gegeven en tenslotte de Phu Si mee opgenomen. Een bescheiden klimmetje met een prachtig uitzicht als beloning. Voor mij was het vooral de gelegenheid om een béétje in te schatten wat voor vlees ik in de kuip heb. Een bescheiden klimmetje kan direct na een lange vlucht in combinatie met de overgang naar een warm, drukkende klimaat best zwaar zijn als je geen conditie hebt. Gelukkig huppelden ze allemaal moeiteloos die berg op en ook weer af. Dan kan ik deze keer misschien wél die zware trekking in Vietnam gaan lopen…………

De meesten hebben nog helemaal geen Azië-ervaring op een enkeling na die wel eens in Thailand is geweest. Dat betekent dus dat ik genoeg voor ze kan betekenen. Iedere ochtend tref ik ze bij het ontbijt en help ik ze waar nodig. Het blijft echter bij het beantwoorden van vragen en aanleveren van ideeën. Verder gaan ze lekker hun eigen gangetje (en zo hoort het ook). ’s Avonds hebben we wel steeds gezellig met z’n allen gegeten.

En m’n dagen? Tsja……… het klinkt misschien een beetje decadent maarre…… ik ben wel een beetje uitgekeken hier! Ik heb dus veel bijgeslapen (was blijkbaar toch erg moe) gerelaxt, gelezen, op terrasjes gezeten en met de locals gekletst.

Er valt niet veel voor te bereiden aangezien ik deze reis vorig jaar ook al gedaan heb. Dat was de pilotreis waarin ik op veel trajecten heb moeten pionieren en daarbij ook nog een k… groep had. Het draaiboek heb ik zelf geschreven en alles staat dus nog wel op m’n netvlies.

Ik heb toen echt een harde dobber aan die reis gehad en ik moet eerlijk zeggen dat niet stond te juichen om dit rondje nog een keer te doen. Er hangen gewoon geen leuke herinneringen of positieve ervaringen aan. Ik hou mezelf dan ook maar steevast voor dat het nu alleen maar BETER kan gaan.

Maar ik ben nu wel klaar met dat relaxen; begin me zelfs een beetje te vervelen! Morgen vertrekken we richting Phonsavan en vanaf dat moment komt er weer wat meer actie in. Wandelen, ervaren, ontmoeten, fotograferen, rondkijken………… REIZEN…………!