Delta fietsen, modderkruipen en tunnels testen

Na die paar dagen Saigon was het weer tijd voor een beetje beweging. Het leek eeuwen te duren voor we ons aan het drukke verkeer van de stad hadden ontworsteld. De bus bracht ons naar de Mekongdelta voor een 3 daagse fietstocht.

Het waren verrassend goede fietsen met zoveel versnellingen dat ik wel even door moest krijgen hoe dat nou precies werkte allemaal. De fietstocht was geweldig. De Mekongdelta is een vlak, vruchtbaar gebied vol met rijstvelden, baksteenfabriekjes, kleine dorpjes, riviertjes en heel veel zwaaiende “hello-hello-Vietnamezen”. Meestal zwaaiden we net zo vrolijk terug. Soms ook niet omdat we beide handen aan het stuur nodig hadden vanwege de slechte weggetjes.

Regelmatig staken we het water over. Soms een klein stukje in een gammel houten bootje. Soms de (brede!!) Mekong over met een echte veerboot. De veerboten voeren af en aan; sommigen enkel en alleen vol geladen met brommertjes.

In totaal hebben we zo’n 100 kilometer afgelegd over wisselende wegen en ik was heel erg blij met m’n gelzadeltje. Na al die kilometers kon ik als één van de weinigen nog een beetje normaal lopen.

De dag erna hebben we een Cao Dai ceremonie bijgewoond in Tay Ninh. Het Caodaïsme is een mengeling van alle grote wereldgodsdiensten en het geloof in geesten. De kathedraal was mooi en de ceremonie op zich ook best indrukwekkend. Helaas had het door het hordes toeristen ook wel veel weg van een poppenkast. Ongelooflijk dat die Caodaïsten zoveel pottenkijkers toestaan

Hoewel de chauffeur de weg was kwijtgeraakt (!) hebben we uiteindelijk toch nog de Cu Chi tunnels bereikt. Ooit gegraven door de Vietcong in de oorlog tegen de Fransen maar uiteindelijk vooral gebruikt in de strijd tegen de Amerikanen. Het totale gangenstelsel met slaapruimtes, keukens en vergaderruimtes is wel 250 km lang en niemand weet precies hoe het loopt. Sommige gangen liggen wel 8 meter diep. Ventilatiegaten en toegangen zijn vakkundig gecamoufleerd waardoor ze volledig in het oerwoud opgaan.

De gangen zijn extreem krap en hoewel de Vietnamezen klein en tenger zijn vind ik het nog bewonderingswaardig hoe ze zich daar zo snel in konden voortbewegen. We hebben één zo’n toegang uitgeprobeerd. Erin komen lukte wel (met dank aan de zwaartekracht) maar ERUIT was een ander verhaal. Sommigen zaten echt shocking klem en moesten er met 4 man sterk weer uitgetrokken worden. Als een kurk op een fles plopten ze dan uiteindelijk los. Een deel van de tunnels hebben ze iets ruimer uitgegraven zodat wij er met ons lompe westerse lijf toch nog even echt doorheen konden. Maar dan nog moet je constant gebukt lopen; pffffffff.

Tijdens de terugreis naar Saigon is het flink gaan regenen. Bij iedere hoosbui verandert het verkeer in de stad in een bonte optocht van gekleurde regencapes. Dat ziet er ondanks de regen heel vrolijk uit.

De volgende dag stond de langste bustocht van de hele reis op het programma en daar had ik iedereen goed op voorbereid. Veel leesvoer, muziek, eten en drinken voor onderweg dus. In totaal 12 (!!) uur zijn we naar Lak Lake gereden. We hebben 2 nachten in een Longhouse (groot huis op palen) overnacht in een klein dorpje waar de varkens, koeien, kippen en honden tussen én onder de huizen door scharrelen.

Overdag hebben we een lange wandeling rond het meer gemaakt. Door maïsvelden waar we elkaar in het hoge groen kwijtraakten en op het geluid van roepen en schreeuwen weer terug vonden. Door de rijstvelden; bij voorkeur over de dijkjes zodat we droge voeten hielden maar soms ook dwars door een veld heen. Het laatste veld dat we overstaken was door de overvloedige regen van de afgelopen tijd veranderd in één grote hindernisbaan vol met “modder vallen”. Veel water en modder; her en der onderbroken door graspollen en zandbankjes die er best solide uitzagen...... totdat je je voet erop zette. Het werd een hilarische toestand. Iedereen dacht de slimste te zijn en de beste route te hebben gevonden maar uiteindelijk stonden we allemaal met water en modder in onze schoenen aan de overkant. De mazzelaars hadden alleen natte voeten en kuiten; de pechvogels waren er tot hun liezen in gezakt. Met klotsende sokken en schoenen hebben we onze weg vervolgd.

Onze volgende bestemming was Nha Trang; een badplaats waar iedereen naar uit had gekeken. Lekker relaxen aan ’t strand, snorkelen, duiken..... we zagen het helemaal zitten. Helaas werkte het weer niet bepaald mee. Bij aankomst werden we meteen al geconfronteerd met een weg die volledig blank stond en waar mensen tot aan de bovenbenen door het water liepen. Nou zijn die Vietnamezen niet echt groot maar toch…… De regen kwam met bakken naar beneden en het is ook niet meer droog geworden. We moesten het doen met twee weertypes: veel regen en HEEL veel regen. Onvoorstelbaar wat een water hier naar beneden is gekomen.

Vanuit de groep kwam het voorstel om dan meteen maar de volgende dag weer te vertrekken. Tsja….. dat gaat natuurlijk niet zomaar. Alle hotels zijn vooraf geboekt en de route staat vast. Denken ze nou echt dat we daar zomaar van af kunnen wijken als het “een beetje” regent. Het idee alleen al! Dat heb ik – op subtiele wijze – dus maar meteen de kop in gedrukt.

Al met al heeft iedereen zich toch wel kunnen vermaken in Nha Trang. Je gaat gewoon dingen bekijken die je anders niet zou zien omdat je de hele dag met je gat aan ’t strand ligt. Massage-, kap- en manicuresalons waren erg populair deze dagen. Dat ene kleine museum is dan toch ineens wel interessant en bij de Cham Towers (erg mooi) blijkt een koffie terrasje te zijn waar je best 2 uur kan blijven relaxen.

De koffie is hier trouwens sowieso een feestje. Hele sterke koffie van Arabica bonen gemixt met nog een aantal andere kruidige ingrediënten (maar welke?) en nog een beetje cacao. Daarbij van die gezoete, gecondenseerde melk; mmmmmmmm. Dat zouden ze eens in zo’n koffiepad moeten doen!

Toch hoop ik dat we in Hoi An beter weer zullen hebben; anders lopen we het strand mis en dat zou toch wel erg jammer zijn. Ook al is het nu regenseizoen in dit deel van het land hoort het nog steeds niet de HELE dag te regenen. 2 a 3 uurtjes ergens in de middag zou normaal moeten zijn. We gaan het beleven.....Hoop ik......