Mistige Muur

Voor de tweede dag Beijing had ieder z’n eigen plan getrokken. Mooie gelegenheid voor mij om wat dingetjes te regelen.

De vlucht naar Lyiang verzet naar de avond daarvoor. Zijn we we een nacht minder in Chengdu maar het leek me van de 3 mogelijkheden de beste dus meteen de knoop maar doorgehakt. De groep vatte het nieuws over deze wijziging luchtig op. Daarbij wel de nadruk gelegd op het feit dat Lyiang een World Heritage stadje is en Chengdu een “gewone” grote stad. Positief benaderen hé ;-)

Ook nog contact opgenomen met de agent over het feit dat de transfer van Ernst was misgelopen. Die stond daar afgelopen maandag dus in z’n uppie op het vliegveld van Beijing en had geen flauw idee waar ie naartoe moest. Hij had de naam van het hotel nl. niet doorgekregen. Tsja…….. Gelukkig heeft ie het zelf op kunnen lossen door een nachtje in een ander hotel door te brengen maar ’t is toch slordig. Ik vond dat we daar wat tegenover moesten stellen en dat is gelukt.

Toch is dat getelefoneer best lastig. Het blijft behelpen met dat Engels van die Chinezen (niet voor niets “Chinglish” genoemd) en bij telefonisch contact mis je de broodnodige aanvulling van het handen- en voetenwerk. Mijn Engels devalueert daardoor meer en meer tot Chinglish. Het heeft gewoonweg geen nut om taalkundig keurig opgebouwde zinnen en een uitgebreide woordenschat te gebruiken. Liefst zo simpel mogelijk een paar kernwoorden en dan bij voorkeur nog in de verkeerde volgorde; dat werkt het beste. Zo werd “refund” niet begrepen maar “back money” wel.

Ook op menukaarten, verkeersborden en andere aanduidingen gaat ’t nogal eens mis. Omdat het Chinees karakter voor karakter wordt vertaald krijg je de meest komische zinsconstructies:
“Fired Rice” is stiekem gewoon fried rice. Omdat je bliksem niet uit kunt zetten bedoelen ze met "Turn of Lightning" vast dat je je lichten uit moet doen. "No occupying while stabling" op het toilet in de trein geeft waarschijnlijk aan dat je het toilet op de stations niet mag gebruiken. Bij “Nice grass, no tramping please” begrijp je in ieder geval nog dat je niet het gras mag lopen. Bij het lezen van een bordje met “Don’t titter the ground with waste paper of parings” krab ik wel even achter m’n oren. Geen flauw idee wat ik hier nou precies wel en niet mag doen maar blijkbaar willen ze graag dat het park schoon blijft.

De rest van de dag een beetje rond het meer rondgeslenterd en lekker wat gelezen. Ik loop hier nu al ruim een week rond maar riksja rijders denken nog steeds een Hutong-tour aan me te kunnen slijten, ongelooflijk. Ook de massagedames en –heren houden stug vol. Of zouden ze me gewoon echt niet herkennen?

En – ondanks die tijd dat ik hier al zit – schrik ik me nog steeds te pletter als ik door een elektrisch aangedreven brommertje wordt gepasseerd. Je hoort die krengen gewoon niet aankomen! De talloze (lijn)bussen worden trouwens ook elektrisch aangedreven Best wel slim in zo’n megastad; scheelt een hoop uitlaatgassen.

Ook blijf ik me verbazen over de hordes Chinese toeristen die door de parken en de Hutongs trekken. Dat zijn echt de Amerikanen van Azië. Ze komen in grote getale, kopen zich gek aan de souvenirs, dragen allemaal dezelfde pet en volgen braaf de gids die hen met een uitgestoken vlag (in dezelfde kleur als de pet) meevoert.

’s Avonds met de hele groep naar een geweldige acrobatiek show geweest. Het was onvoorstelbaar wat we daar gezien hebben en iedereen was super enthousiast. Zelf kon ik gratis mee en ik heb met deze aktie nog wat bijverdiend ook. Langzamerhand begint het wereldje van onderhandelen en commissies ook een beetje het mijne te worden. Je moet wel......

De volgende dag naar De Muur vertrokken. De lucht zag er onheilspellend uit. Gelukkig was het droog toen we met de kabelbaan omhoog gingen maar helaas was de muur in dikke mist gehuld. Je kon de volgende toren niet eens zien! Gelukkig bleef ook nu de stemming helemaal goed. Toen het weer begon te regenen en ik onweer hoorde naderen vond ik het tijd om rechtsomkeer te maken.

Na een hoop geglij en geglibber kwamen we aan bij de kabelbaan die gelukkig nog steeds bleek te werken. Eenmaal onderweg begon het ECHT te regenen en in dat kleine bakje hadden wind en regen vrij spel. Met paraplu en/of regencape kon je slechts een stukje van jezelf echt droog houden. Zo kwamen we na 20 minuten wind en water nogal verzopen aan. Gehuld in gekleurde capuchonnetjes en luid “joho, joho, je krijgt ’t niet cadeau......” zingend zijn ons guesthouse van die nacht aangekomen.

Het is niet meer droog geweest; het heeft echt de hele nacht GEHOOSD. Ik kon slecht slapen en was druk aan ’t bedenken wat we moesten doen als dit zo bleef. Het is met al die regen gewoon te gevaarlijk om een tocht van 10 km over zo’n terrein te gaan lopen.

Maarrrrrr……… De weergoden waren ons gunstig gezind. Tijdens het ontbijt stopte het met regenen en even later brak de zon zelfs door! Ik was zo onwijs blij; nu hebben ze De Muur gezien zoals het moet zijn: blauwe lucht en een geweldig uitzicht zodat je ‘m tot oneindig ver door de bergen ziet slingeren. Het eerste deel van de tocht was – doordat de muur daar niet gerestaureerd is – behoorlijk pittig. Maar we kwamen geen mens tegen en hadden de muur en de geweldige omgeving dus helemaal voor ons zelf.

Hoe meer we in de richting van Jinsaling kwamen hoe beter begaanbaar en hoe drukker het werd. Toen we een uur of 5 onderweg waren zagen we meer en meer keurig geklede toeristen op teenslippertjes en nette schoentjes. Dat betekende dus dat we in de buurt van het eindpunt waren. Iedereen was dik tevreden en super gelukkig dat het weer zo was opgeklaard. Na een welverdiende maaltijd en een paar koude biertjes zijn we in zo’n 3 ½ uur terug naar Beijing gereden waar we nog een korte stop bij het Olympisch terrein in aanbouw hebben gemaakt. Ik ben meestal niet zo’n fan van moderne architectuur maar het Stadion wordt echt MOOI. Het heeft wel wat weg van een reusachtige kluwe wol Misschien wat oneerbiedig uitgedrukt, maar goed.

Zometeen stappen we op de nachttrein naar Xi’an en daar ben ik wel blij mee. Ik ben inmiddels toe aan een nieuwe plek en ik kijk er naar uit om daar weer door de super leuke moslimwijk rond te struinen.

De treinkaartjes zijn geregeld maar toen ik ze controleerde bleek dat er 3 personen twee wagons verderop zitten. Die wagons zijn best lang en als ik er twee moet doorbanjeren duurt het wel fff voordat ik bij het andere deel van de groep ben. Tijdens het rijden geen probleem maar het moment van uitstappen vinden ze toch allemaal wel erg spannend. Ik heb Cox gezegd dat ik daar echt niet blij mee ben dus hij gaat nu proberen te ruilen als we instappen. Hopelijk ontmoeten we een paar bereidwillige Chinezen. Mocht dat niet lukken heb ik al een back-up plannetje. Ernst en Robert gaan in de andere wagon; die maken zich namelijk niet zo snel druk dus dan zit de rest van de groep er ook wat relaxter bij.
Ben benieuwd hoe ’t gaat………