Back in Beijing
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
25 Juni 2007 | China, Beijing
Dit is echt belachelijk. Ik zit koud 3 uur in ’t vliegtuig en heb al zin om te schrijven. In de moderne vorm dan deze keer; geen pen/papier meer maar meteen op de laptop.
De afgelopen periode was echt super. Eigenlijk blijkt gewoon uit alles dat ik de goede keuze heb gemaakt. Kantoor en collega’s (sorry!!) heb ik nog geen moment gemist, ik loop over van de energie (en wordt daar behoorlijk chaotisch van maar ja je kan niet alles hebben), ga laat naar bed en sta er toch – zonder wekker – net zo makkelijk weer vroeg naast. Ik heb genoten van alle uiteenlopende vormen van afscheid (wat voor mij niet als afscheid voelt want ik kom tenslotte gewoon weer terug). Het enige dat me echt zwaar viel was ’t bezoek aan oma; wie weet zie ik haar echt nooit meer terug ......
Ik ben 5 weken vrij geweest en dat is echt omgevlogen. Tussen alle afscheidjes door massa’s werk verzet. M’n huis opgeruimd, schoongemaakt, leeggehaald en zelfs nog de buitenboel geschilderd. M’n oude leventje opgeslagen in één klein afgesloten kamertje en de boel akelig leeg en ongezellig achtergelaten; klaar voor de huurders die er over 3 weken in komen. Echt vreemd is dat; m’n meubels staan er nog maar doordat alle echte persoonlijke spulletjes eruit zijn voelt ’t al anders. Het klinkt nu gewoon hol!!!!
M’n nieuwe leventje ingepakt in een backpack en een kleinere rugzak die tot mijn grote irritatie eigenlijk veel te vol en te zwaar zijn. 16 kilo is een persoonlijk record waar ik niet bepaald trots op ben. Zo bont heb ik het nog nooit gemaakt. M’n “dagrugzak” heb ik al niet eens gewogen. Door m’n laptop, zwarte map (portable Sawadee kantoor), uit te delen informatiepakketten, 2 Lonely Planets en ander leesvoer weegt dat ding als diep lood. Travel Light??? Dit keer mooi niet.
Pa, ma en Tien hebben me naar Schiphol gebracht. Na het "afscheid" huppelde ik bijna de vertrekhal binnen. Een heerlijk gevoel gierde door m’n lijf; een mix van gezonde spanning, zenuwen en ongeduld.
Binnen bleek dat er een soort van “doe ’t zelf” incheck is geïntroduceerd. Je doet je paspoort in een gleuf van het apparaat, geeft je vluchtnummer op en krijgt een plekje toegewezen. In mijn geval eentje in het midden van de middelste rij; shit! Na het indrukken van de nodige toetsen op dat apparaat bleek alles verder al vol! Nogmaals shit!!!
Een uurtje later bij de gate gelukkig - na wat aandringen en rondvragen (een brutaal mens heeft de halve wereld)- uiteindelijk een soort van perfect plekje gekregen. Een kleinschalige aparte ruimte vlak naast de business class waar alle service met eten en drinken als eerste langs komt. Veel beenruimte, aan ’t gangpad en nog plek om fff te wandelen ook.
Over het algemeen heb ik geen moeite om in het vliegtuig in slaap te vallen. Dit keer was de slaap in de verste verte niet te bekennen. Integendeel; ik verkeerde in een soort roes waarbij ik het liefst alles tegelijk wilde doen. Met een grijns van oor tot oor zat ik zowat te stuiteren op m’n vliegtuigstoel. Geen rust in m’n lijf om film te kijken of een stukje muziek af te luisteren. ADH-Bianca????
Nu al veel lol van een uitgave waar ik zo lang tegen aan heb zitten hikken: m’n I-pod. Door het downloaden van m’n eigen muziek had al ik zo’n 600 tracks verzameld. Na ons etentje van afgelopen dinsdag hebben heeft Bert zijn volledige oeuvre eraan toegevoegd waardoor het totale aantal op ruim 2200 (!!) is uitgekomen. Het is nu gewoon één grote verrassing wat er zoal doorkomt. Heerlijke muziek; goed voor elke stemming.
En..... behalve muziek ook nog het nodige cabaret. Wanneer er een anecdote van Theo Maasen, Hans Teeuwen of Harry Jekkers langs komt moest ik me inhouden om niet in lachen uit te barsten en soms deed ik dat dan ook maar gewoon. ’t Ziet er vast héél vreemd uit voor de mensen om me heen.
Langzaam maar zeker kwam ik steeds dichter bij China, zowel letterlijk als figuurlijk. Na het Belgische bubbelwatertje een Chileense wijn bij een Italiaans risotto met als toetje een heerlijke Baily’s met ijs kwamen ze langs met koffie en ...... Chinese thee. Door de geur en smaak van Jasmijn was ik er al bijna terwijl ik nog 4 uur te gaan had.
Hoewel ik onderweg geen oog had dicht gedaan beschikte ik nog over verrassend veel energie toen ik in Beijing aankwam. Bagage opgehaald, geld gepind en op zoek naar de shuttle-bus die me in het goede deel van deze mega stad kon droppen. Bij de halte een taxi gezocht die m'n hotel leek te kennen (bij de 3e was het pas raak) en binnen een half uur werd ik daar keurig voor de deur afgeleverd.
Toen ik daar aankwam begonnen de eerste (taal)problemen. De 3 receptionistens spraken geen woord Engels. Een kamer scoren was nog steeds geen probleem maar om ze duidelijk te maken dat ik bij de Sawadee groep hoorde en dat ik Gerard moest zien te bereiken............... pfffff. Na veel handen en voetenwerk kwam er ineens van onder de balie een briefje tevoorschijn met daarop een telefoonnummer. Dat gebeld en waarempel..... Gerard aan de lijn.
Met de taxi naar het afgesproken punt en ja hoor; daar was ie dan. Eerst een biertje gepakt, toen lekker wat gegeten, bijgekletst en een SIM-kaartje gekocht. Toen naar Silk Road waar werkelijk ALLES voor weinig te koop is. We zijn tenslotte weer in Azie waar ze meesters zijn in het namaken van alles wat bij ons een duur merkje draagt. Dus een mooie gelegenheid om nieuwe oortjes voor Y 30 (€ 3,=) m'n I-pod te scoren; die hadden het onderweg al begeven.
De rest van de middag de stad verkend en tot de conclusie gekomen dat ik - behalve de drum/belltower, het Tianmenplein en de verboden stad - helemaal NIETS herken! Ik zou hier net zo goed voor het eerst kunnen zijn. De (echte en oude) Hutongs (woonwijken) moet je zoeken, overal wordt gewerkt en gebouwd en de hordes fietsers zijn vervangen door kuddes taxi's en brommertjes. Om te voorkomen dat hun gezicht bruint in de zon fietsen vrouwen met reuze zonnekleppen die veel weg hebben van een lasbril. Ziet er erg grappig uit. De openbare toiletten kan je niet meer door de geur (lees "stank" ) vinden; daar moet je echt de bordjes voor volgen. Da's dan toch wel weer prettig. Ongelooflijk wat er in 7 jaar tijd kan gebeuren. Gelukkig is een ding niet veranderd: het eten! Dat is nog steeds helemaal geweldig.
Ons hotel (Qilu) ligt helaas ver van de metro, maar wel vlakbij het Houhaimeer. Een super relaxte en gezellige plek midden in deze hectische stad. Hier flaneren de Chinezen, gaan ze lekker eten of drinken of dobberen ze rond in waterfietsen en electrisch aangedreven bootjes.
De volgende dag de groep van Gerard ontmoet en om 7.00 uur vertrokken naar Simatai (De Muur). Na een rit van ruim 3 uur daar een stevige wandeling gemaakt en genoten van de prachtige omgeving. Heerlijk om de stad uit te zijn!
Vandaag (maandag) weer verder op verkenning gegaan en daarbij zelfs het hotel (Rich hotel) bezocht waar ik dadelijk met m'n tweede groep in zit. Een fijn idee dat ik in die omgeving nu ook de belangrijkste dingen weet te vinden. Lijkt 't net of ik Beijing al op m'n duimpje ken haha. Ik ben hier nu koud 3 dagen maar heb het gevoel dat ik hier al veeeeeel langer rondloop. Het metrosysteem heb ik helemaal door (is ook niet echt moeilijk) en als ik me een beetje goed oriënteer heb ik het zelfs door als een taxichauffeur een omweg probeert te maken.
Al het negatieve wat ik tot nu toe over de Chinezen heb gezegd neem ik terug. Ze blijken ineens verrassend behulpzaam; ZELFS als ze geen woord Engels spreken. Maar - eerljk is eerlijk - Beijing is nog steeds niet mijn stad. Te druk, te uitgestrekt, te weinig sfeer. Gelukkig ligt het meer om de hoog. Mooie plek om me even met een boekje te verstoppen.......
De afgelopen periode was echt super. Eigenlijk blijkt gewoon uit alles dat ik de goede keuze heb gemaakt. Kantoor en collega’s (sorry!!) heb ik nog geen moment gemist, ik loop over van de energie (en wordt daar behoorlijk chaotisch van maar ja je kan niet alles hebben), ga laat naar bed en sta er toch – zonder wekker – net zo makkelijk weer vroeg naast. Ik heb genoten van alle uiteenlopende vormen van afscheid (wat voor mij niet als afscheid voelt want ik kom tenslotte gewoon weer terug). Het enige dat me echt zwaar viel was ’t bezoek aan oma; wie weet zie ik haar echt nooit meer terug ......
Ik ben 5 weken vrij geweest en dat is echt omgevlogen. Tussen alle afscheidjes door massa’s werk verzet. M’n huis opgeruimd, schoongemaakt, leeggehaald en zelfs nog de buitenboel geschilderd. M’n oude leventje opgeslagen in één klein afgesloten kamertje en de boel akelig leeg en ongezellig achtergelaten; klaar voor de huurders die er over 3 weken in komen. Echt vreemd is dat; m’n meubels staan er nog maar doordat alle echte persoonlijke spulletjes eruit zijn voelt ’t al anders. Het klinkt nu gewoon hol!!!!
M’n nieuwe leventje ingepakt in een backpack en een kleinere rugzak die tot mijn grote irritatie eigenlijk veel te vol en te zwaar zijn. 16 kilo is een persoonlijk record waar ik niet bepaald trots op ben. Zo bont heb ik het nog nooit gemaakt. M’n “dagrugzak” heb ik al niet eens gewogen. Door m’n laptop, zwarte map (portable Sawadee kantoor), uit te delen informatiepakketten, 2 Lonely Planets en ander leesvoer weegt dat ding als diep lood. Travel Light??? Dit keer mooi niet.
Pa, ma en Tien hebben me naar Schiphol gebracht. Na het "afscheid" huppelde ik bijna de vertrekhal binnen. Een heerlijk gevoel gierde door m’n lijf; een mix van gezonde spanning, zenuwen en ongeduld.
Binnen bleek dat er een soort van “doe ’t zelf” incheck is geïntroduceerd. Je doet je paspoort in een gleuf van het apparaat, geeft je vluchtnummer op en krijgt een plekje toegewezen. In mijn geval eentje in het midden van de middelste rij; shit! Na het indrukken van de nodige toetsen op dat apparaat bleek alles verder al vol! Nogmaals shit!!!
Een uurtje later bij de gate gelukkig - na wat aandringen en rondvragen (een brutaal mens heeft de halve wereld)- uiteindelijk een soort van perfect plekje gekregen. Een kleinschalige aparte ruimte vlak naast de business class waar alle service met eten en drinken als eerste langs komt. Veel beenruimte, aan ’t gangpad en nog plek om fff te wandelen ook.
Over het algemeen heb ik geen moeite om in het vliegtuig in slaap te vallen. Dit keer was de slaap in de verste verte niet te bekennen. Integendeel; ik verkeerde in een soort roes waarbij ik het liefst alles tegelijk wilde doen. Met een grijns van oor tot oor zat ik zowat te stuiteren op m’n vliegtuigstoel. Geen rust in m’n lijf om film te kijken of een stukje muziek af te luisteren. ADH-Bianca????
Nu al veel lol van een uitgave waar ik zo lang tegen aan heb zitten hikken: m’n I-pod. Door het downloaden van m’n eigen muziek had al ik zo’n 600 tracks verzameld. Na ons etentje van afgelopen dinsdag hebben heeft Bert zijn volledige oeuvre eraan toegevoegd waardoor het totale aantal op ruim 2200 (!!) is uitgekomen. Het is nu gewoon één grote verrassing wat er zoal doorkomt. Heerlijke muziek; goed voor elke stemming.
En..... behalve muziek ook nog het nodige cabaret. Wanneer er een anecdote van Theo Maasen, Hans Teeuwen of Harry Jekkers langs komt moest ik me inhouden om niet in lachen uit te barsten en soms deed ik dat dan ook maar gewoon. ’t Ziet er vast héél vreemd uit voor de mensen om me heen.
Langzaam maar zeker kwam ik steeds dichter bij China, zowel letterlijk als figuurlijk. Na het Belgische bubbelwatertje een Chileense wijn bij een Italiaans risotto met als toetje een heerlijke Baily’s met ijs kwamen ze langs met koffie en ...... Chinese thee. Door de geur en smaak van Jasmijn was ik er al bijna terwijl ik nog 4 uur te gaan had.
Hoewel ik onderweg geen oog had dicht gedaan beschikte ik nog over verrassend veel energie toen ik in Beijing aankwam. Bagage opgehaald, geld gepind en op zoek naar de shuttle-bus die me in het goede deel van deze mega stad kon droppen. Bij de halte een taxi gezocht die m'n hotel leek te kennen (bij de 3e was het pas raak) en binnen een half uur werd ik daar keurig voor de deur afgeleverd.
Toen ik daar aankwam begonnen de eerste (taal)problemen. De 3 receptionistens spraken geen woord Engels. Een kamer scoren was nog steeds geen probleem maar om ze duidelijk te maken dat ik bij de Sawadee groep hoorde en dat ik Gerard moest zien te bereiken............... pfffff. Na veel handen en voetenwerk kwam er ineens van onder de balie een briefje tevoorschijn met daarop een telefoonnummer. Dat gebeld en waarempel..... Gerard aan de lijn.
Met de taxi naar het afgesproken punt en ja hoor; daar was ie dan. Eerst een biertje gepakt, toen lekker wat gegeten, bijgekletst en een SIM-kaartje gekocht. Toen naar Silk Road waar werkelijk ALLES voor weinig te koop is. We zijn tenslotte weer in Azie waar ze meesters zijn in het namaken van alles wat bij ons een duur merkje draagt. Dus een mooie gelegenheid om nieuwe oortjes voor Y 30 (€ 3,=) m'n I-pod te scoren; die hadden het onderweg al begeven.
De rest van de middag de stad verkend en tot de conclusie gekomen dat ik - behalve de drum/belltower, het Tianmenplein en de verboden stad - helemaal NIETS herken! Ik zou hier net zo goed voor het eerst kunnen zijn. De (echte en oude) Hutongs (woonwijken) moet je zoeken, overal wordt gewerkt en gebouwd en de hordes fietsers zijn vervangen door kuddes taxi's en brommertjes. Om te voorkomen dat hun gezicht bruint in de zon fietsen vrouwen met reuze zonnekleppen die veel weg hebben van een lasbril. Ziet er erg grappig uit. De openbare toiletten kan je niet meer door de geur (lees "stank" ) vinden; daar moet je echt de bordjes voor volgen. Da's dan toch wel weer prettig. Ongelooflijk wat er in 7 jaar tijd kan gebeuren. Gelukkig is een ding niet veranderd: het eten! Dat is nog steeds helemaal geweldig.
Ons hotel (Qilu) ligt helaas ver van de metro, maar wel vlakbij het Houhaimeer. Een super relaxte en gezellige plek midden in deze hectische stad. Hier flaneren de Chinezen, gaan ze lekker eten of drinken of dobberen ze rond in waterfietsen en electrisch aangedreven bootjes.
De volgende dag de groep van Gerard ontmoet en om 7.00 uur vertrokken naar Simatai (De Muur). Na een rit van ruim 3 uur daar een stevige wandeling gemaakt en genoten van de prachtige omgeving. Heerlijk om de stad uit te zijn!
Vandaag (maandag) weer verder op verkenning gegaan en daarbij zelfs het hotel (Rich hotel) bezocht waar ik dadelijk met m'n tweede groep in zit. Een fijn idee dat ik in die omgeving nu ook de belangrijkste dingen weet te vinden. Lijkt 't net of ik Beijing al op m'n duimpje ken haha. Ik ben hier nu koud 3 dagen maar heb het gevoel dat ik hier al veeeeeel langer rondloop. Het metrosysteem heb ik helemaal door (is ook niet echt moeilijk) en als ik me een beetje goed oriënteer heb ik het zelfs door als een taxichauffeur een omweg probeert te maken.
Al het negatieve wat ik tot nu toe over de Chinezen heb gezegd neem ik terug. Ze blijken ineens verrassend behulpzaam; ZELFS als ze geen woord Engels spreken. Maar - eerljk is eerlijk - Beijing is nog steeds niet mijn stad. Te druk, te uitgestrekt, te weinig sfeer. Gelukkig ligt het meer om de hoog. Mooie plek om me even met een boekje te verstoppen.......
-
25 Juni 2007 - 12:40
Bert:
FF de dopjes van je I-pod koptelefoon terugvouwen dan doet ie het weet. Of het oorsmeer eruit halen. Werkt ook. -
25 Juni 2007 - 13:06
Marie:
Klinkt goed !!! goede keuze geweest dus als je er zoveel energie van krijgt...
Veel plezier en succes toegewenst ! -
25 Juni 2007 - 17:41
Geert:
Klinkt goed,volgens mij heb je het echt naar je zin, maar Bianc ook chinezen hebben hele grote hamers, -
25 Juni 2007 - 19:06
Danielle:
jezus, wat een verhaal
je lijkt wel 'invincible'
het is dat ik erg moe ben, maar anders zou ik er zelf van gaan stuiteren
stuiter maar lekker door daar en geniet van alles en iedereen
En succes morgen (?) met je eerste groep.
lfs vanuit een regenachtig Delft op een saaie maandag -
25 Juni 2007 - 19:20
Wendy:
Mooi, gelijk het vooroordeel dat vrouwen geen richtingsgevoel hebben ontkracht!!
Enne mocht je uiteindelijk ritalin nodig gaan hebben hoor ik het van je... tot zolang, GENIET!!! -
26 Juni 2007 - 19:57
Annie Flips:
Wat een leuk verslag, ik blijf je volgen.
veel succes en plezier an -
27 Juni 2007 - 09:17
John:
Jee ik ben net terug uit thailand en zit nu al weer je verslag te lezen!!!, als ik je zo lees heb je idd een beetje last van adh en dat je ons niet mist is niet vreemd je hebt geen tijd om ons te missen hahahaha (wij jou wel). Ik heb nog geprobeert wat in de nacht trein van Bangkok naar Chiang Mai te kalken maar helaas mislukt er liepen teveel strakke pakken rond in de trein.
hee meis veel plezier en ik lees je weer.
groetjes John -
27 Juni 2007 - 10:32
J-10:
Super dat het zo goed voelt. Vind het zo spannend. Hoop dat je een leuke 1e groep treft. Ga de rest informeren dta je al in de lucht bent. -
27 Juni 2007 - 23:41
Frans:
Mooi verhaal ... gelukkig lekker kort ook hahaha
Nee gaaf joh. Geniet van je tijd daar. Wanneer je weer terug bent dan gaan we het Zeeuwse onderwaterleven ontdekken. Ik hoop tegen die tijd mijn Advanced OW te hebben. Ben vandaag met de cursus begonnen.
Doei doei
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
