Bonje met de Bitch vanBago

Na 'n lui hang-ochtendje heb ik uitgecheckt en afscheid genomen. Dit was echt het leukste guesthouse tot nu toe. Gezellige kamers, een (ontbijt)tuin en rondom hing het vol met prachtige orchideeën. De eigenaar sprak goed Engels. De rest van het personeel niet maar ze waren allemaal even vriendelijk. Echt een heerlijke plek waar ik zo weer naar terug zou gaan.

Rond 12.00 uur ben ik met een pick-up naar het kruispunt met de doorgaande weg gegaan waar de bus op een zeker moment - te weten rond 14.00 uur - langs zou rijden. Het werd een uurtje later maar dat vond ik al lang best aangezien ik midden in de nacht in Bago aan zou komen. En hoe later het vertrek; hoe meer de aankomst richting ochtend zou zijn, toch? ;-)

De nachtbussen op de grote, doorgaande routes zijn best goed. Ze hebben zelfs airco en dat is voor mij jammer maar helaas aangezien ik een p...hekel aan airco heb. Voor de airco in deze nachtbussen was ik al gewaarschuwd dat ze die echt laten loeien waardoor het met name achterin de bus extreem koud wordt. En dus had ik - behalve een reservering VOOR in de bus - 'n airco-overlevingspakketje bij de hand met daarin alles waarmee ik maar enigszins warm zou kunnen blijven: sokken, blouse, fleecevest, hoofdoekje, saron, extra T-shirt.......... En niet te vergeten: oordoppen vanwege het extreme geluidvolume van die eeuwige kareoke VCD's. Ik was dus voorbereid! Maar helaas.............het mocht niet baten. Ik heb het echt ijs- en ijskoud gehad en dus geen oog dicht gedaan. Meer warme kleren heb ik echt niet bij me; het is hier tenslotten gemiddeld 35 graden! (behalve in de bus dan :-/ ). Misschien moet ik voor de volgende nachtbus maar gewoon een deken kopen.............?

Rond 02.30 uur arriveerde ik in Bago. De chauffeur vroeg bij welk station ik wilde uitstappen? Ehm........ zijn er meerdere dan??? Ik gaf de naam van het hotel dat had uitgezocht en werd daar keurig voor de deur afgezet. En daar stond ik dan...................... In het holst van de nacht langs een doorgaande weg waar af en toe zwaar vrachtverkeer en een enkele bus langsraasde. Alle huizen en winkels met rolluiken gesloten, geen straatverlichting, bijna geen hond op straat. Wat deed ik hier in godsnaam? Toch bleek er wat leven in de brouwerij te zijn: riksjarijders, tuktukbestuurders en een jongen die vroeg of ik zijn hotel wilde zien. Dat was weer een stukje lopen en ik had m'n zinnen gezet op San Fransisco; dat zat echter potdicht. Na wat gerammel aan het hek werd er zowaar open gedaan. De receptioniste keek niet bepaald vrolijk maar dat was haar vergeven. Het was tenslotte best laat ;-). De kamer zag er prima uit. Ik heb ingecheckt, kreeg 'n sleutel, handdoek en rolletje WC papier en toen begon het gedoe.

Het was 10 USD per nacht en voor deze (halve) nacht 5 USD. Okee, kan ik inkomen. Maar vervolgens moest ik 25 USD afrekenen? Daar trapte ik uiteraard niet in; het moest 15 zijn! Ik had alleen een biljet van 20 en dus moest er wisselgeld komen. Dat had ze niet (??) dus gooide ze wisselgeld in Kyatt op de balie. Ik telde het na en ze bleek een extreem slechte koers te hebben gerekend. Dat was de 2e keer in 10 minuten dat ze me probeerde te belazeren! Ik pakte m'n biljet terug en zei dat ik het 's morgens wel om zou wisselen voor kleiner geld. Dat mocht niet; ik moest NU betalen. Ook wel apart.............. Toen was ik er eigenlijk wel klaar mee. Zij blijkbaar ook en schreeuwde(!) dat ik maar naar 'n ander hotel moest gaan. Met alle plezier! Ik heb de handdoek + sleutel in d'r gezicht gesmeten en ben weggelopen. Wat dacht ze wel niet!

Aan de overkant van de weg lag het hotel van de jongen die me op straat al had aangesproken. Ook dat zat potdicht maar een behulpzame riksjarijder wees me op de bel die er blijkbaar bij hoorde. In notime werd er opengedaan door diezelfde jongen. Ik werd er nog net niet met open armen ontvangen en mocht deze halve nacht gratis verblijven. Hij liet me een paar kamers zien zodat ik de beste uit kon kiezen, heeft uitgebreid de werking van airco, warm watervoorziening, en elektrabeveiliging (?) uitgelegd en binnen een half uur lag ik heerlijk te slapen. Na deze warme ontvangst was ik de Bitch van Bago weer snel vergeten.

De volgende ochtend heb ik na een heerlijk Indiaas ontbijt een motortaxi geregeld en Bago & omgeving verkend. Hier komen nog minder toeristen dus behalve kinderen (die altijd zwaaien) werd ik nu door bijna iedereen begroet, Net of ik héél veel vrienden en bekenden heb ;-)

Niwgun - de bestuurder - sprak redelijk Engels. Ik heb een aantal pagodes bezocht die bekleed waren met echt bladgoud. En ik maar denken dat 't goudverf was.......... Het bezoek aan het klooster was mooi getimed aangezien een hele zaal vol monnikken aan lage tafeltjes zat te zwoegen voor hun examen Sanskriet. Echt bijzonder om te zien! De liggende boeddha's van Bago waren allemaal even mooi en de één nog groter dan de ander. De grootste van 80 meter had duivennesten in z'n neusgaten :-)

Niwgun wist feilloos alle loketjes te ontwijken waar ik toegang zou moeten betalen. Niet dat ik daar te krenterig voor ben, maar dat geld gaat allemaal linea recta naar de regering. En die gun ik helemaal niets! In plaats daarvan heb ik Niwgun iets meer betaald zodat hij schoonmakers, tuinmannen e.d. wat kan geven om een oogje dicht te knijpen en mij langs te laten piepen. Zo'n stukje burgerlijke ongehoorzaamheid kan ik wel waarderen; zéker met zo'n regime! De Lonely Planet staat vol met tips en adviezen om ervoor te zorgen dat er zo min mogelijk geld bij de regering en dus meer bij de bevolking terechtkomt. Overbodige informatie; 't is gewoon een kwestie van logisch nadenken en bovendien zijn de Birmezen zelf ook creatief genoeg ;-)

Het hoogtepunt van deze verkenningstocht was wel m'n bezoek aan de nonnen van Bago. Ik had inmiddels al aardig wat kloosters gezien. Het is relatief makkelijk om met monniken in contact te komen en de kloosters zijn makkelijk te vinden. Maar hier in Myanmar zie ik voor het eerst ook best veel nonnen rondlopen. Ze zien er echt prachtig uit in hun gewaden met donkere aardetinten en pastel- of zalm roze. Maar het lukte me maar niet om met ze in contact te komen. Te verlegen? Geen Engels? Misschien een combinatie van die twee? Ik had Niwgun gevraagd of ik een nonnerie kon bezoeken en dat lukte.

Het verschil was overduidelijk. Monnikken hebben het véél beter. Zij hebben meer voorzieningen in hun kloosters en mogen dagelijks voedsel ophalen. De nonnen hebben veel minder geld en mogen maar 2x per week een voedselcollecte doen. Waarom? Dat was één van de regels van het Boeddisme. Nooit geweten dat Boeddhisme zo'n onderscheid tussen mannen en vrouwen maakt. Dat valt me toch een beetje tegen.

Alle nonnetjes - meisjes in de leeftijd van 6 tot 14 jaar - kwamen in een kring om me heen zitten. Ik kreeg thee en klene hapjes en "Moeder Overste" gaf aan dat ik kon vragen wat ik wilde. Dat deed ik maar ik vermoedde aan dat zij ook vast wel vragen hadden. Ze waren echter zo ontzettend verlegen. Het kwam pas een beetje los toen ik ze één voor één rechtstreeks benaderde: Hoe oud ik was? - Waar ik vandaan kwam? - Hoeveel talen ik sprak? - Wat vond ik van hun land? - Hoeveel kinderen ik had (???) .............. en het ging maar door. Echt superleuk! Pas toen we een groepsfoto maakten kwam de verlegenheid weer terug en poseerden ze allemaal bloedserieus in een keurige, knielende houding. Het werd een keurig statieportret. Nadat ik had beloofd om de foto op te sturen zijn we richting hotel vertrokken.

De namiddag heb ik wat rondgestruind door de kleine straatjes weg-van-de-hoofdweg en dat was echt fantastisch.
Iedereen, maar dan ook iedereen zegt vrolijk gedag. Kinderen spelen met het simpelste speelgoed, groeten me super enthousiast en zwermen om me heen. Soms lijkt het erop dat ouders ze eerder leren zwaaien dan lopen; en dat "Hello, Hello" en "Bye Bye" de eerste woorden zijn die ze leren. Elke foto die ik maak veroorzaakt pret voor 10. En een filmpje van voetballende jongetjes maakte helemaal wat los!

Voetbal is superpopulair hier. Het wordt (voor zover ik kan beoordelen) weinig gespeeld maar héél veel gekeken. In theehuizen en bars is iedereen dan in de ban van zo'n groot scherm waar over het algemeen Engels voetbal te zien is. Regelmatig kom ik levengrote afbeeldingen tegen van Engelse, Duitse én Nederlandse spelers. En ik vermoed dat het mede dankzij voetbal is dat werkelijk IEDEREEN Nederland kent. Steeds weer wordt ik geconfronteerd met de namen Snijder, v.d. Vaart en Van Persie en het feit dat we 2e op het WK zijn geworden. Gelukkig blijft het daar meestal bij want veel verder gaat mijn kennis van het voetbal ook niet ;-)

's Avonds ging ik op zoek naar een restaurantje. De weg oversteken is in dit soort landen een uitdaging op zich maar ik weet me over het algemeen goed te redden. Blijkbaar twijfelde ik deze keer nèt even te lang want een oud mannetje nam me bij de arm en begeleidde me keurig naar de overkant. De wereld op z'n kop maar wel heel schattig.
Daar aangekomen ben ik me een Chinees restaurantje binnengelopen dat werd gerund door 3 broertjes die als volleerde obers rondiepen. Ze verloren werkelijk niets uit het oog en stonden bij je tafel voordat je ook maar een kik kon geven. Zo grappig om te zien!

Nadat ik heerlijk had gegeten liep ik buiten Laurent tegen het lijf. Een Fransman (jawel, alwéér eentje) die ik inmiddels al 4x ben tegengekomen. Hij zou die avond naar Mawlamyine vertrekken; ik de ochtend erna. We spraken af dat als we elkaar daar wéér tegen zouden komen het tijd werd om maar eens een hapje te gaan eten :-)

Al met al werd m'n verblijf in Bago veel meer dan een simpele tussenstop. Het was gewoon echt een leuke dag!