Het drijvende Westland

Sommige verwachtingen komen echt uit, en dat is wat vandaag gebeurde. Ik had er namelijk op gerekend dat ik zwaar moest afzien met het openbaar vervoer hier maar tot nu toe vielen de bussen me erg mee. Tot nu toe ja...............

Om 4 uur 's morgens stond ik dus al naast m'n bed. Het guesthouse had heel schattig een ontbijtpakketje voor me klaargezet; wat een service. En nog mooier; de bus haalde me voor de deur op. Nog meer service! Dat zie ik Connexxion nog niet doen ;-)

Het was nog donker dus ik had in eerste instantie niet in de gaten met wat voor vervoermiddel ik hier te maken had maar daar kwam ik snel genoeg achter. Het bleek een oude (Chinese?) bus te zijn. Binnenin géén stoelen maar harde bankjes met "nul" zitvlak, bekleed met plastic zodat je er ook zo'n lekkere zweetr... op krijgt. Ik was de 3e passagier die instapte. We maakten een rondje langs andere guesthouses en al snel was het busje bijna volledig gevuld met bleekgezichten-op-reis.

Tot nu toe ben ik eigenlijk alleen nog maar vriendelijke behulpzame Birmezen tegengekomen maar onze buschauffeur bleek de uitzondering op deze regel; het was een ware hork. Bij het "station" commandeerde dat alle backpacks het dak op moesten. Het selecteerde een slachtoffer; een lange Fransman die alles mocht versjouwen. Arme jongen; we hebben maar even een lijntje met z'n allen gemaakt. Vele handen maken licht werk niet waar?

Nadat alle bagage goed was vastgesjord vertrokken we dan toch echt. De bankjes waren bijna allemaal bezet en onderweg stapten nog wat locals in. Uit de stapel plastic kabouterkrukjes voorin was op te maken dat we nog véél meer medepassagiers konden verwachten. Er stapten meer en meer mensen in en het gangpad én de ruimte rondom de chauffeur waren al snel opgevuld met mensen-op-krukjes.

Er klommen nog wat passagiers op het dak; alléén mannen. Vrouwen mogen binnen zitten; wat attent! :-) Sommigen hadden stapels bagage bij zich en binnen een uur waren we zo'n volle, overbeladen bus waar ik al heel veel foto's van had gemaakt. Nu zat ik er dus zelf midden in! Ik heb me er maar aan overgegeven; en moest er eigenlijk wel heel erg om lachen. Na wat uitproberen vind je zelfs op zo'n hard zweetbankje je draai wel op de één of andere manier. I-podje erbij, raampjes open en rijden maar!

Myanmar in de droge tijd......... Handig qua reizen maar daardoor niet het mooiste landschap ter wereld. Onderweg was het wederom behoorlijk droog. Katoenplantages, lege rijstvelden en leuke, levendige dorpjes wisselden elkaar af. Het wegdek werd slechter..........en slechter............. en nog véél slechter. De hork bleek een een goede chauffeur te zijn. De diepste kuilen wist hij meestal te ontwijken en hoewel hij daarvoor soms behoorlijk in de ankers moest zijn we onderweg niemand van 't dak verloren ;-)

We gingen de bergen in. Door haarspeldbochten, steile en smalle wegen, smal, veel vrachtverkeer en werk aan de weg gingen we steeds langzamer.

Het werk aan de weg wordt vooral door vrouwen gedaan. De stenen worden ter plekke uit de berg gehakt, kleiner gemaakt, over de weg verspreid, plat gewalst en met pek besprenkeld. En alles gebeurt met de hand. De pek wordt op houtvuurtjes ter plekke “bereid“. De vrouwen roeren er met lange bamboe stokken in terwijl ze die grote zwarte rookpluimen vermengd met het door het verkeer opgewaaide stof inademen. Daar komt nog bij dat de arbeiders - mét kinderen - in geïnproviseerde tentjes langs de weg wonen. Dat betekent dag en nacht stofhappen. Loodzwaar en ook echt niet gezond........

Vooraf wordt de weg natgesproeid met een grote tankwagen die vanaf de achterkant met 2 grote buizen aan weerszijden een flinke hoeveelheid water verspreidt. Er stond zo'n wagen werkeloos aan de kant en onze bus wilde erlangs kruipen. Dat bleek toch niet te lukken omdat er een grote boom in de weg stond. Blijkbaar schrok de tankwagenchauffeur daardoor wakker want hij begon ineens te rijden, passeerde ons terwijl hij de sluizen vol open zetten en je raadt het al: We kregen een verfrissende douche want het water kwam in golven via de open raampjes naar binnen. En hetzelfde gebeurde bijna weer toen onze bus direct daarna de tankwagen weer inhaalden. De meesten hadden hun raampjes nog net op tijd dicht! Niet dat het veel uitmaakte want nat waren we toch al. :-)

We zijn onderweg een paar keer gestopt. Om te eten, mensen uit te laten stappen of om de busmotor met stromend water af te koelen. Dat was wel nodig ook; de stoomwolken kwamen eraf! Uiteindelijk kwamen we rond half 4 op het eindstation aan. We waren dus bijna 12 uur onderweg geweest! En de afstand die we hadden afgelegd bedroeg........... jawel.............. zo'n 250 km...............!

Met de lange Fransman en z'n vriendin (Vincent en Diane) heb ik een taxibusje (met héérlijke zachte stoelen!) gedeeld dat ons in een half uurtje naar Nyangshwe bracht. De eerste 2 guesthouses die we probeerden waren helaas vol. We hadden alledrie erg veel zin in een douche en schone kleren dus zijn uiteindelijk in 'n eenvoudig hotel beland. Niet het meest sfeervolle maar voor dat moment even prima. Ik was echter niet van plan om te blijven. Guesthouses zijn over het algemeen gewoon véél gezelliger! Na 'n uitgebreide douche ben ik dus al wandelend het dorp gaan verkennen en heb ik uiteindelijk een guesthouse gevonden waar ik de dag daarna terecht kon.

De korte nacht en de lange reis hadden er aardig ingehakt dus na een snelle maaltijd (verse vis; mmmmmm) lag ik al om 9 uur op bed. De volgende dag hebben we met z'n drieën een boot gehuurd om het meer te verkennen. Inle-lake staat bekend om z'n vissers die hun boten met hun benen (!) voort roeien terwijl ze hun netten in het water deponeren. Het is echt een bizar gezicht; alsof ze stretch-oefeningen op het water staan te doen!

Verderop het meer werden waterplanten "geoogst". Soms lagen er zulke pakketten op die bootjes dat ze wel leken te zinken. De bootsman stond letterlijk met z’n voeten in het water en nog steeds kon ie varen! Wat een drijfvermogen, ongelooflijk!. “ Wat moeten ze daar nou mee?“ dacht ik nog. Dat zagen we even verderop.

Langs de oevers van het hele meer is een soort drijvend Westland aangelegd waar vooral tomaten worden gekweekt. Hiervoor steken ze eerst kluiten uitstekende graspollen en waterhyacinten langs de oevers af. Om te voorkomen dat de tuin wegdrijft prikken ze de pollen met bamboestokken vast in de bodem. Vervolgens gooien ze er een dikke laag waterplanten op waarin ze de tomatenplantjes poten. Als die eenmaal goed beginnen te groeien vullen ze de laag met waterplanten regelmatig aan waardoor de laag dikker en dikker wordt. Uiteindelijk drijft er een pakket van bijna een meter dik. Buiten het aanvullen van die laag hoeven ze er niets aan te doen; water is er tenslotte altijd. En zo’n drijvende tuin kunnen ze wel 5 jaar gebruiken. Dat is pas substraatteelt!

De “tuinders“ wonen in paalwoningen zodat ze ook in de regentijd droge voeten houden. Het hele leven speelt zich op het water af waarbij hun houten bootjes een onmisbaar vervoermiddel zijn. En.........tuinieren in je drijvende tuin doe je uiteraard ook vanuit een bootje ;-)

In de dorpjes hebben we een weverij gezien waar ze behalve katoen en zijde ook draden van lotusplanten verwerkten. Nooit geweten dat dat ook bestond. Verder een zilversmid en sigarenmakerij bezocht én een sigaar gerookt. Geen zware Havana’s hoor! Het waren lichte sigaartjes met een mengsel van tabak, anijs, munt, suiker en nog wat ander spul. Best lekker eigenlijk! En tenslotte.......... een klooster waar ze het voor elkaar hebben gekregen om katten te trainen. Ze sprongen écht door hoepeltjes heen. Een kat trainen? Daar moet je echt engelengeduld voor hebben. Echt monnikenwerk zeg maar ;-)

De volgende dag hebben we fietsen gehuurd en de oostkant van het meer verkend. Beide dagen gezellig samen gegeten bij de straatstalletjes langs de markt waar ze heerlijke groentes, verse vis en grote garnalen op de BBQ klaarmaakten.‘t Is echt een feestje om hier te eten en dan zitten we nog niet eens aan zee!

Die straatstalletjes waren een welkome afwisseling op het eten hier. De Birmese keuken bestaat vooral uit curries van vis, groentes, kip, vis, garnalen of geit. Er drijft een dikke laag olie op drijft en vaak zijn ze behoorlijk pittig. Sommigen zijn best lekker maar lang niet allemaal. Er wordt nl. vaak gebruik gemaakt van gedroogde vis of garnallen waardoor er zo'n trassie-achtige smaak aan zit. Niet mijn favoriet. Birmezen eten in groepjes, bestellen verschillende soorten curries en eten er een flinke hoeveelheid gestoomde rijst bij. Op tafel staan nog allerlei curry-achtige bijgerechtjes en een schaal met rauwe groentes. Daarbij drinken ze thee; die bijna overal gratis verstrekt wordt. Er staan standaard thermoskannen en een bak met schone theekommetjes op tafel.

Maar dan hebben we ook nog de salades van de Birmese keuken. Die zijn werkelijk fantastisch! Ze weten echt overal een heerlijke salade van te maken: ingemaakte theebladeren, tamarindeblad, aardappelen, bonen, wortel, tomaat, kool, avocado (en die zijn hier geweldig lekker), en hier in Inle van allerlei ondefinieerbare planten uit en naast het meer.

Myanmar is een smeltkroes met Thaise, Indiase en Chinese invloeden. Dat zie je aan de bevolking maar dat merk je ook aan het eten. Veel eethuisjes hebben ook (vooral Zuid) Indiase, Chinese of Thaise (hoera!) op de kaart staan. Zo komt het regelmatig voor dat ik Indiaas ontbijt, Birmees lunch en de dag afsluit met Chinees of Thais.

Diane en Vincent zaten aan het einde van hun werelreis van 9 (!!) maanden en moesten terug naar Yangon. Ik vond Inle zo heerlijk relaxt dat ik nog gebleven ben en heb nog een dag een fiets gehuurd om de andere kant van het meer te verkennen. Leuk over zo’n leuk slingerend plattelandsweggetje. Fietsen in zo’n warm land is echt heerlijk! Af en toe kom je wel een zo’n vrachtwagen met bijbehorende zwarte rookpluim en stofwolk tegen en dan moet je echt wel fff je adem inhouden. Daarnaast is het onmogelijk om in een rechte lijn te fietsen omdat er heel wat kuilen in de het wegdek zitten en die wil je echt wel ontwijken (au zadelpijn au). Maar verder heel gezond; dat fietsen ;-). Onderweg kwam ik ook veel honden tegen maar zelfs die zijn aardig in dit land! Ze gaan keurig voor je opzij. Ik heb niet een keer meegemaakt dat ze blaffend en happend achter me aan kwamen wat in veel andere landen wél gebeurt als je op de fiets langskomt.

Ik was inmiddels verhuisd naar het guesthouse en de eigenaar had een heel fietskaartje met leuke weggetjes voor me uitgetekend. Daar ben ik aardig mee zoet geweest. Onderweg zag ik talloze ossenkarren, kleine eendenfarms, en prachtige grillige oeroude bomen. Langs de oevers veel rijstvelen en suikerrietplantages. Ik heb in één rit alle stadia van het suikerproductieproces gezien. Het poten, groeien, oogsten, platbranden en produceren van dikke bruine suikermelasse in nabijgelegen kleine fabriekjes.

Naast de suikerrietplantages bleek er ook nog een heuse wijngaard te zijn en daar kon je wijn proeven. Die kans heb ik uiteraard niet laten schieten! Het was leuk en best te drinken maar ik vrees dat Myanmar niet de wereld zal veroveren met z’n wijnen :-/

Tijdens de lunch raakte ik aan de praat met Sue die echt ontzettend goed Engels sprak. Eindelijk een gelegenheid om van alles te weten te komen over dit land. We hebben en hele tijd zitten kletsen over van alles en nog wat, OOK over de politieke situatie. Net als vele anderen kijkt zij uit naar de verkiezingen van 1 april. Deze datum wordt nu al door veel Birmezen “The Big Change“ genoemd. Iedereen gelooft heilig in The Lady die het land alleen maar verbetering en meer vrijheid zal brengen. Ze hebben grenzeloos vertrouwen in haar en noemen haar The Iron Lady of Myanmar. Ik gun het ze echt dat ze krijgen waar ze op hopen.

Sue nodigde me uit om bij haar thuis langs te komen en dat heb ik de volgende dag ook gedaan. Ze had geen adres dus met een summiere omschrijving (het huis met de grote bouqainvilla even voorbij een tempel) heb ik het moeten doen. Het duurde even maar uiteindelijk zag ik haar dochtertje buiten spelen en wist ik dat het goed zat. Ik werd hartelijk ontvangen en volgestopt met allerlei lokale lekkernijen. De hele familie werd aan me voorgesteld; net als de directe buren. Echt geweldig!

M’n laatste Inle-dagje had ik wel zin om het meer weer op te gaan dus heb ik een boot gehuurd. Omdat ik het standaard toertje al gedaan had heb ik de bootsman gevraagd om naar de grote vrijdagmarkt te gaan en daar heb ik heerlijk en paar uur rondgehangen. Gedurende de hele ochtend waren er massa‘s boten bijgekomen waardoor ik de “mijne“ onmogelijk terug kon vinden. Maar geen nood; hij vond mij wel! Echt ongelooflijk hoe die mannetjes “hun“ toerist weten te spotten terwijl ze geen idee hebben wanneer je van plan bent terug te komen. Op de terugweg heb ik hem gevraagd om zoveel mogelijk via de huizen-op-palen-dorpjes en drijvende tuinen te varen. Echt heerlijk om op dat water te zijn!

Maar hoe heerlijk ik het hier ook vond.............de rest van het land roept. Met een dubbel gevoel heb ik die avond m’n fiets ingeleverd en een buskaartje gekocht. M’n volgende doel: Bago. Een stad die op zich niet veel te bieden heeft en die ik puur als tussenstop voor m’n reis naar het zuidoosten aan ga doen..........