Opnieuw in de olie

Om meteen maar alle misverstanden voor te zijn………….: deze titel heeft NIETS te maken met overmatige consumptie van alcohol. Dus lees gerust verder……..

Die ochtend vertrokken we richting Periyar Nationaal Park dat na de tempelsteden een welkome afwisseling is. Het ligt op ongeveer 1000 m hoogte in de westelijk Ghads; een langgerekt gebergte aan de westzijde van India met een totale lengte van zo’n 1600 km. Dat betekent frisse lucht en minder lawaai!

We passeerden eindeloze velden met druivenranken die – anders dan in Europa – horizontaal geleid worden. Dat lijkt me toch véél handiger aangezien je dan als druivenplukker altijd in de schaduw loopt! Nou ja………… die Fransen zullen er vast wel een goede reden voor hebben om ’t anders te doen……….. Her en der steken kleine plateautjes boven het bladerdak uit waar jongetjes gewapend met een slinger en een blik vol stenen de wacht houden. Iedere vogel die zich in de buurt van de druiven waagt kan op een wel gerichte slinger rekenen.

We reden een grote kolonne mensen voorbij. Ze waren volledig in wit gekleed waren met uitzondering van de rood/gele sjaaltjes die ze droegen. Nieuwsgierig als we zijn vroeg ik de chauffeur om even verderop te stoppen en ze daar op te wachten. Het bleek één of andere demonstratie te zijn want we kregen pamfletjes uitgedeeld. Vrij nutteloos aangezien we daar geen letter van kunnen lezen . Voor ik het wist kreeg ik ook een sjaaltje omgehangen en liep ik mee in de “optocht”. Er werd volop gefotografeerd én gefilmd dus ’t zou me niets verbazen als we nog op TV zijn geweest . Maar ’t was wel grappig. Na veel handen schudden, bedankjes en een uitgebreide fotosessie door verschillende fotografen werden we weer “vrijgelaten”.

Rond het middaguur kwamen we in Periyar aan. Na de lunch vertrokken we met een lokale gids naar een kruidenplantage waar we een uitgebreide rondleiding kregen langs rubber, kardemon, nootmuskaat, kurkuma, gember, cacao, kruidnagel en nog vele andere planten. Elk plantje heeft een meervoud aan heilzame werkingen waar wij in het Westen véél te weinig bij stil staan. Ik heb dit soort rondleidingen al veel vaker gehad, maar ’t blijft interessant.

Die avond heb ik me weer overgegeven aan ’n onvervalste ayurvedische massage; één van de grote geneugten van dit land. In Mamallapuram was ik ook al een paar keer geweest en ’t is echt héérlijk. Ik vond dat ik ’t wel weer verdiend had .

Zo’n massage duurt gemiddeld een uur waarbij je zo’n beetje in de natuurlijke oliën wordt ondergedompeld. Ze gieten het letterlijk in straaltjes over je heen; óók over je hoofd en je haren. Men beweert dat ’t heel heilzaam is maar het is in ieder geval lekker ontspannend. Het is wel belangrijk dat je niet preuts aangelegd bent! Je moet volledig uit de kleren en krijgt alleen een minuscuul lendendoekje van een soort stevig papier omgeknoopt. Vrouwen worden dan ook alleen door vrouwen gemasseerd en vise versa. Ook dien je er rekening mee houden dat je naderhand nog een tijdje als een soort glimworm rondloopt aangezien je de oliën de tijd moet geven om hun heilzame werking te doen. Het duurt minimaal een uur voordat je al die vettigheid mag afspoelen.

In Periyar hebben ze nog een extra dimensie aan deze massage toegevoegd: het stoombad. Denk daarbij niet aan een sauna of keurige stoomcabine. Dit wordt op geheel Indiase wijze in een soort houtje-touwtje constructie uitgevoerd. Ze zetten je in een houten hokje op een draaikrukje dat op de juiste hoogte wordt afgesteld. Het deurtje gaat op slot en de deksel gaat erop waardoor je hoofd is het enige dat nog “buiten” is. Het heeft wel een beetje weg van een schavot . Naast het hokje staat een groot 4-pits gasfornuis met daarop pruttelende snelkookpannen die de stoom produceren. De stoom wordt via slangetjes het hokje ingeleid et voilá: een houtje-touwtje-sauna! Nadat ze je 10 minuten hebben laten sudderen wordt je verlost. De overvloedige olie wordt met een handdoek verwijderd. Daarna kammen ze zelfs je (vettige!) haren nog; zo schattig!

Ik was dus weer helemaal in de olie en moest dat nog even zo laten. In het naastgelegen restaurant hoorde ik bekende stemmen uit m’n groep. Ik ben aangeschoven en heb gezellig met ze meegegeten.

De volgende dag stonden we al om half 6 op. Da’s akelig vroeg maar we zouden in het Nationaal Park gaan wandelen en wilde dieren slapen nou eenmaal nooit uit. Het werd een relaxte tocht waarbij we wilde varkens, reuzeneekhoorns, roerdompen, verschillende reigersoorten, ijsvogels en roofvogels hebben gezien. Uiteraard hoopte iedereen op wat wilde olifanten maar helaas…………….. zoveel geluk hadden we niet.

Diezelfde dag arriveerde Dita weer met haar groep. Dit was de laatste keer dat we elkaar tegen zouden komen dus we hebben ’t er maar even van genomen. Na m’n (tweede!) massage hebben we afgesproken in een gezellig restaurantje. Ze had een zware dag achter de rug maar toen ze haar hart eenmaal gelucht had hebben we weer de grootste lol gehad.

Helaas begon het die avond weer te hozen en ik baalde. Ik moest toch minstens een kwartier naar het hotel lopen! Een van de obers in het restaurantje schoot me te hulp. Hij toverde een groot regenjack tevoorschijn en bracht me achterop z’n brommer terug. Zo lief!

’s Morgens vertrokken we naar onze volgende relax-bestemming: de Backwaters. Achter de kustlijn van Kerala ligt een netwerk van meertjes en lagunes die door een kanalenstelsel met elkaar verbonden zijn. De totale lengte bedraagt maar liefst 1500 km! Op de smalle stukjes grond tussen de kanalen liggen kleine dorpjes die zijn omringd door uitgestrekte rijstvelden en héél veel palmbomen. De rijstvelden liggen onder het waterniveau van de kanalen. Nederland is dus niet het enige land met polders!

We hebben een stuk gevaren op 4 persoonsboten van bamboe en hout. Onderweg zagen we midden op ’t water een aantal mensen die in een keurig rijtje aan ’t zwemmen waren? Mis! Het was een gezonken kano waar ze halstarrig aan vast hielden om te voorkomen dat ie onder water zou kantelen en al hun inkopen naar de bodem zouden zinken. Gelukkig kwamen van alle kanten boten aangesneld die reddingsboeien uitwierpen. De mensen werden aan boord gehesen en hun kano met spulletjes weer opgevist. Er was geen moment sprake van enige paniek; blijkbaar komt dit vaker voor

Op een mooi, rustig stukje zijn we voor anker gegaan en daar hebben we overnacht. De kamers op de boten waren luxer dan iedereen verwachtte: goede bedden en zelfs een eigen douche en toilet. Het eten aan boord was heerlijk en de bemanning heeft ons volledig in de watten gelegd.

Iedereen wilde de zonsopgang meemaken dus voor dag en dauw zaten we met ’n bakkie koffie weer op het voordek. En niet voor niets; het was prachtig! De kleuren in de lucht, de weerspiegeling in het rimpelloze water, de vissers die in dichtgeteerde rieten manden heen en weer peddelden, de vogels die wakker werden en de felgekleurde waterlelies die voor onze ogen tot bloei kwamen……………onvoorstelbaar.

Véél te snel voeren we weer terug naar de aanmeerplaats waar we rond 9.00 uur weer uit moesten schepen. Iedereen was graag nog een extra nachtje gebleven.

Het waren heerlijke dagen en het tij binnen de groep lijkt gekeerd. Ieder heeft z'n draai gevonden. De droge opmerkingen van Annelies en de Amsterdamse humor van Fred werken heerlijk relativerend. De groep is het geklaag van Letty over het – inderdaad hopeloze – voortraject van deze reis meer dan zat en reageert niet meer op haar paniekerige als-dat-maar-goed-gaat-reacties. Ze luisteren nu naar mij! De achterdocht lijkt naar de achtergrond te zijn verdwenen nu ze me een paar keer “in actie” hebben gezien. Wat dat betreft hebben de problemen die ik ad hoc heb moeten oplossen alleen maar in m’n voordeel gewerkt. Ze durven zich nu aan mijn regeldrift over te geven en hebben er vertrouwen in dat ’t dan wel goed komt. Gelukkig maar…………