Terug bij de Tulbanden

Met de keuken van Desert Boys had ik afgesproken dat we al om half 7 zouden ontbijten. Om ’t wat efficiënter te laten verlopen had ik iedereen gevraagd om de avond daarvoor door te geven wat ze wilden hebben. Toen ik m’n lijstje bij de kok afleverde verscheen er toch een enigszins paniekerige blik in z’n ogen. Na mijn belofte om hem te helpen was ’t weer OK en ging hij speciaal voor ons vroeger open. Ik ben ‘m in de keuken bijgesprongen en binnen een half uur had de hele groep ontbeten.

De reis naar Bikaner duurde langer dan ik had gedacht. We kwamen daar pas in de middag aan. We besloten het geplande bezoek aan de Karni Mata Tempel uit te stellen en voor de rest van die dag trok ieder z’n eigen plan.

Bikaner wordt ook wel de poort tot de Tharwoestijn genoemd en ligt aan de vroegere karavaanroute die van Afrika naar Centraal Azië liep. De schitterende – helaas ook verwaarloosde – haveli’s in de oude stad stammen uit die tijd, evenals het Junagarh fort.

Ik ben met Marjolein, Agnes en Irene naar de oude stad gegaan; een heerlijk stukje chaotisch India. De straten rond de haveli’s zijn gevuld met veel toeterend verkeer, kamelen- en ezelkarren en – uiteraard – koeien. Ik blijf me toch verbazen hoe die beesten zich hier weten te handhaven. Het zijn ware obstakels in het verkeer dat zich altijd aan hén aanpast. Ze zijn tenslotte heilig! Maar…………niet heilig genoeg om het leeg roven van groente- en fruitstalletjes te rechtvaardigen. Daar worden ze dan ook steevast – soms met harde hand – weggejaagd en dus moeten ze leven van het afval dat ze in de straten vinden. Soms boffen ze met groente- en fruitafval maar als dat er niet is doen ze zich tegoed aan de vreemdste dingen. Ze verorberen kartonnen dozen, papier en zelfs plastic!

De volgende ochtend zijn we met de bus naar de Karni Mata gegaan; beter bekend als de rattentempel. Dit complex wordt bewoond door duizenden ratten die door Hindoes als reïncarnaties en dus als heilig worden beschouwd. Het in onze Westerse ogen schadelijke ongedierte wordt hier vertroeteld en gevoederd; heel bizar. Ze lopen echt OVERAL en toch moet je je schoenen uit. Het is tenslotte een tempel. Speciaal voor deze gelegenheid had iedereen z’n oudste sokken uit z’n tas getrokken die na het bezoek meteen in de afvalbak werden gedeponeerd.

Terug in Bikaner hebben we ons bij het fort laten afzetten waar ik zelf ook nog een tijdje heb rondgelopen. Hoe mooi het ook is; ik ben na een uurtje of 2 toch altijd wel uitgekeken op dit soort plekken. Terug in het hotel heb ik lekker gelezen en uitgebreid gegeten.

Aan het einde van de middag vertrokken we naar het treinstation waar we afscheid namen van Bitu en Nima. En inderdaad……………. ik heb z’n fooi aangepast. Het was duidelijk dat ook de groep meer waardering had voor z’n assistent dus heb ik Bitu wat minderd en dat als extra aan Nima gegeven. Misschien niet helemaal volgens de regels maar ik vond ’t wel gerechtvaardigd. Ik hoop dat ’t signaal duidelijk is!

De trein vertrok keurig op tijd en zou om 5 uur ’s ochtends op “ons” station arriveren. We hadden maar 10 minuten om uit te stappen en dat kan door het gedrang met alle bagage in die smalle gangetjes best krap zijn. Iedereen moest dus in de startblokken staan! Omdat ik veel te bang was dat ik me zou verslapen het ik die nacht geen oog dicht heb gedaan.

Met 2½(!) uur vertraging stapten we in Chandigarh uit waar we door een chauffeur opgewacht zouden worden. Er was echter niemand te bekennen. Gelukkig had ik z’n telefoonnummer opgevraagd! Toen ik dat belde hoorde ik aan de andere kant een hoop Indiaas gebrabbel. De goede man sprak geen woord Engels maar ik ging ervan uit dat hij wel zou begrijpen dat we gearriveerd waren. En inderdaad; even later kwam een met tulband getooide meneer aansnellen.

Tijdens het inladen van de bus kwamen – zoals altijd – de nodige bedelaars op ons af en dat blijft toch lastig. Bedelen is in India een beroep op zich waardoor je nooit weet wie nou ECHT straatarm is en wie niet. Ik geef in principe nooit tenzij het mensen zijn die echt niets anders meer kunnen. En hier kroop zo’n geval rond. De arme man had zulke ernstige vergroeiingen aan z’n ledematen dat ze er niet eens meer menselijk uitzagen. Het was al een wonder dat hij zich zonder hulp voort wist te bewegen. Hoe ontstaat zoiets toch? Aangeboren? Een ongeluk gehad? Hoe lukt het je op deze manier om volwassen te worden en daarna verder te overleven? In dit geval kan gewoon niets anders dan bedelen; echt triest………….

Ik heb de chauffeur gevraagd om eerst naar een goede ontbijtlocatie op zoek te gaan en die heeft ie gevonden. Het zaakje ging net open en was brandschoon. De bediening was snel en het eten heerlijk waardoor iedereen weer redelijk fit de bus instapte.

We reden verder door een duidelijk andere omgeving; véél groener, agrarisch. Onderweg zagen we een kilometerslange rij wachtende vrachtwagens die allemaal dezelfde lading hadden: grote jute zakken gevuld met rijst. De oogst was in volle gang. We hebben Rajasthan verlaten en bevinden ons nu in de deelstaat Punjab. De mensen zien er anders uit. Ze zijn over het algemeen langer en je ziet hier veel meer tulbanden en baarden; de Sikhs zijn hier ruim vertegenwoordigd.

Het is duidelijk dat deze chauffeur géén commissiejager is want ook voor de lunchstop had hij een prima idee: de MacDonalds! Niet bepaald typisch Indiaas maar iedereen genoot van de Franse frietjes, milkshakes en de bij ons onbekende vegetarische variaties. En…………… schone toiletten zijn bij de Mac gegarandeerd!

Aan het einde van de middag kwamen we in Amritsar aan. Na een nachttrein en een lange busreis was iedereen hartstikke gaar. Ze verlangden naar een lekker hotel en een goede douche. Aan het einde van een reis zorgt Sawadee normaliter voor een comfortabel hotel; bij voorkeur aan een strand, meer of voorzien van zwembad. Normaliter……………. Deze keer dus niet. Astrid had me al ingeseind dat dit het slechtste hotel van de hele reis was. Ik had de groep al enigszins voorbereid maar dat ’t zo erg zou zijn……………

In India moet je je definitie van “schoon” absoluut bijstellen en daar is deze groep steeds heel reëel in geweest. Dit hotel is echter ronduit smerig. Het aanraken van de gordijnen veroorzaakt een complete stofexplosie. Het sanitair, de tegels……. hoe hebben ze het zover kunnen laten komen? De twin-kamers waren nét aan; de single-kamers waren een ramp. Agnes – die een aardig bedrag heeft bijbetaald voor een eigen kamer – was niet van plan dit te accepteren en ze had gelijk.

De gladde hotelmanager was wel bereid haar een andere kamer geven….. tegen bijbetaling……! Ondertussen probeerde hij ook nog zaken met me te doen omtrent het vervoer voor een tripje van de volgende dag. Hij vond het héél belangrijk om een goede relatie met Sawadee op te bouwen en gaf een dusdanige korting om nét onder de prijs van de bus uit te komen die ik al via de agent geregeld had. Ik kreeg een heel akelig gevoel bij die man en heb ‘m gezegd dat ik de deal al gesloten had. Z’n aanbod om dat zelf wel even met de agent af te handelen heb ik resoluut afgewezen. Ik heb ‘m beloofd dat ik zijn aanbod in m’n info aan volgende reisbegeleiders zou vermelden; volgende keer beter (maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat er geen volgende groep meer komt.

Maar………. als hij zo graag een goede relatie wilde opbouwen kon hij dat ook doen door het kamerprobleem op te lossen; toch? Het lukte………..! Agnes kreeg – zonder bijbetaling – een iets betere kamer. In alle commotie was ik de andere single – Mark – uit het oog verloren. Hij vond ’t allemaal wel prima maar ook voor hem heb ik een andere kamer kunnen afdwingen. Gelijke monniken, gelijke kappen, JUIST voor iemand die nooit klaagt. De enige die nu nog in een gribus kamer verbleef was ik zelf.

Toen dat eindelijk allemaal geregeld was ben ik in een stoel neergeploft en heb ik een welverdiend biertje besteld. Astrid en haar groep waren er nog en het was leuk om ze weer terug te zien. Nadat zij ze naar het vliegveld had gebracht ben ik ’s avonds met haar gaan eten. Erg gezellig en lekker om fff over de hele reis – en de groep – na te kletsen!

Het eten was echter niet goed gevallen en die nacht werd ik ziek. Waarschijnlijk heeft de vermoeidheid hier een hoofdrol ingespeeld want na een dagje eenvoudig eten en veel slapen was ik weer opgeknapt. Gelukkig maar want daardoor kon ik ’s avonds mee naar de nabij gelegen grens met Pakistan.

Bij de Waga Border wordt iedere dag door het Indiase en het Pakistaanse leger simultaan met een 20 minuten durende ceremonie de grens gesloten en worden de vlaggen gestreken. Dit is uitgegroeid tot een stukje volksvermaak waar massa’s mensen op af komen. Het botert niet tussen India en Pakistan en nationalistische gevoelens vieren hier aan beide zijdes hoogtij.

Het lijkt wel een voetbalwedstrijd. Tribunes, muziek, gejoel, gezang, grote vlaggen…….... het is er allemaal. Er worden zelfs DVD’tjes en popcorn verkocht. Aan de Indiase kant is het beduidend drukker. Er wordt gedanst en gelachen. Aan de Pakistaanse kant kon ik nog nét zien dat mannen met dikke snorren en gesluierde vrouwen op gescheiden tribunes zitten en dat er een soort vlaggenparade wordt gehouden. Maar ook daar muziek en gejoel. Dit alles onder toeziend oog van gewapende soldaten die blijkbaar op lichaamslengte geselecteerd worden. Ik heb nog nooit zoveel lange Indiërs bij elkaar gezien!

De ceremonie zelf is doordrenkt met nationalistische leuzen waarin India en Pakistan elkaar lijken te willen overstemmen. Het wisselen van de wacht, het openen van het hek en het groeten van “de tegenpartij” heeft veel weg van haantjesgedrag (met bijpassende kleding; zie foto ). Ze lijken een wedstrijdje wie-gooit-z’n-been-’t-hoogst en wie-stampt-het-hardst te spelen. Gezien de wrijvingen tussen deze 2 landen zou je met al dit gedoe een beklemmende, bedreigende sfeer verwachten. Dat is echter niet het geval. Het heeft meer weg van een feestje en zo lijkt het er aan de andere kant ook uit te zien. Het is een bizarre, voor ons niet te begrijpen situatie.

En dan m’n volgende dag in deze stad…………. Een grotere tegenstelling is haast niet denkbaar…………. Maar daarover later meer!