Opstandige Chauffeur

De afgelopen paar dagen hadden zich 2 zieken gemeld. Gertie was na een dag of 3 gelukkig alweer opgeknapt en dat léék bij Annemarie ook het geval te zijn. In Pushkar ging het echter weer helemaal mis. Inmiddels was ze al 6 dagen aan ‘t spoken en dat werd echt te lang. Ik had al eerder aangeboden om op zoek te gaan naar een dokter maar toen wilde ze er nog niet aan. Nu wel; ze zat er echt doorheen.

Gelukkig was het geen lange reisdag. Na een vroeg vertrek uit het tentenkamp heb ik onderweg vanuit de bus naar ons hotel in Jodhpur gebeld om een dokter te “bestellen”. Het was zondag en ik wilde niet het risico lopen dat het bij aankomst niet meer zou lukken. Hoe eerder ze geholpen kon worden hoe beter!

Even na de middag kwamen we in ons hotel aan; de dokter meldde zich 10 minuten later. Toen ik de kamers verdeeld had ben ik met hem meegegaan. Na een grondige check-up kwam hij tot de conclusie dat ze een bacterie-infectie had. Met een antibioticakuurtje en het liefst ook nog een infuus zou ze er zo weer bovenop zijn; zo beloofde hij.

Zo gezegd zo gedaan. Hij belde naar een apotheek en binnen een half uur werd er een flink pakket medicijnen afgeleverd. In dit soort landen zijn ze nooit zuinig met het voorschrijven van pillen! Het schilderij boven het bed van Annemarie werd verwijderd en het infuus aan de schilderijhaak bevestigd. Eigenlijk zag dat er wel erg grappig uit .

Ondertussen was de groep naar het beroemde fort en de oude stad van Jodhpur gegaan. Ik ben voor alle zekerheid maar in het hotel gebleven omdat ik toch wilde weten hoe dat met die dokter zou aflopen. Dankzij 4 zakken infuus met antibiotica, zoutoplossing en glucose liep ze diezelfde avond weer als herboren rond. Gelukkig maar!

’s Avonds heeft bijna de hele groep in het hotel gegeten. Het was dan ook een heerlijke plek in dit hectische land. Mooie kamers waarin ALLES werkte (dat maak je niet vaak mee in India), brandschoon (ook bijzonder), een grote verzorgde tuin, een zwembad en een restaurant met heerlijk eten. Het zag er bovendien met de kaarsjes en tuintafeltjes supergezellig uit.

Met chauffeur Bitu wilde ik afspreken om de volgende ochtend om half 8 te vertrekken. Dat leek me een goede tijd omdat het een lange reisdag zou worden. Hij dacht daar echter anders over en wilde pas een uur later weg. Z’n Engels is helaas slecht waardoor hij niet kon uitleggen wat dat nou precies de reden daarvan was. Omdat ik toch ook op de kennis en ervaring van een chauffeur zou moeten kunnen vertrouwen spraken we af om 8 uur te vertrekken.

Dat deden we dus ook. Alleen………… hij reed tergend langzaam. Ik wilde er niet meteen wat van zeggen aangezien ik al een paar keer had gevraagd of ie z’n rijstijl wat wilde aanpassen. Hij reed zo wild dat sommigen er spontaan wagenziek van werden. Misschien had ie zich nu iets te extreem aangepast?

Volgens de reisbeschrijving zouden we een lunchstop maken bij Pokaran Fort en dat had ik ook met hem afgesproken; dacht ik………… Hij parkeerde de bus op het parkeerterrein van Pokaran RESORT dat helemaal niets van een fort weg had. Gewoon weer zo’n modern 14-in-een-dozijn Midway Restaurant met een veel te dure souvenirshop. Toen ik ernaar vroeg bleek dat we het fort al 10 minuten eerder gepasseerd waren en dat hij me blijkbaar “verkeerd begrepen” had. De groep wilde het fort echter wel zien en dus heb ik hem gevraagd om dan maar een stukje terug te rijden. Dat deed hij ook………… als een wilde!

Hij was zo kwaad dat ie de toegangspoort van het fort bijna ramde. Toen de groep was uitgestapt ben ik meteen maar even met hem gaan babbelen. De aap kwam al snel uit de mouw: commissie! Ik moest maar snappen dat hij als chauffeur weinig verdiende en dat hij niet zonder kon. Bij het Resort kreeg hij een leuk bedrag. Het restaurant in het fort weigert echter aan die commissiepraktijken mee te werken en dus slaan chauffeurs dat over; óók als je er specifiek om gevraagd hebt.

Tsja…… toen begreep ik ook waarom hij die ochtend zo langzaam gereden had. Dat was NIET omdat ie wat voorzichtiger met z’n klanten om wilde springen. We waren voor zijn planning toch een half uur te vroeg vertrokken om op het juiste moment op de door hem geselecteerde stops uit te komen. Die extra tijd heeft ie door z’n aanpaste rijstijl gecompenseerd.

Ik weet best hoe het in India werkt en heb er geen problemen mee dat hij er wat aan over houdt als we ergens stoppen. Hij is echter niet degene die bepaalt wáár we stoppen en dat heb ik hem verteld ook. Het commissiesysteem bestaat hier nu eenmaal maar het mag nooit z’n prioriteit zijn; dat zijn WIJ namelijk. Bovendien……. behalve die commissie is de fooi ook een belangrijke aanvulling op z’n inkomen. Als ie zo doorgaat blijft er weinig fooi voor ‘m over!
Toen ik er later die dag achterkwam dat hij de eigenaar van ons Guesthouse in Jaisalmer op hooghartige (understatement) wijze te woord had gestaan was ik er helemaal klaar mee. Ik ben alle vertrouwen in hem kwijt en zal hem vanaf nu zéér nauwlettend in de gaten houden.

Door al dat gedoe kwamen we pas aan het einde van de middag in Jaisalmer aan. De groep van Astrid had 2 uur minder over dit traject gedaan! Maar goed………… we waren er eindelijk.

Jaisalmer is leuk! Ik had er echt naar uitgekeken om hier terug te keren. Het reusachtige Golden Fort met z’n 99 bastions zie je al van verre in de woestijn opdoemen. Het is gebouwd van geel zandsteen en het is het enige bewoonde fort van India. Nadat je 4 (!) hoge poorten met gepantserde houten deuren bent gepasseerd kom je in een labyrint van smalle straatjes terecht. Het is heel toeristisch maar ook levendig en sfeervol. Als je de brommers en elektriciteitsdraden weg denkt krijg je een aardig idee hoe het leven er vroeger binnen zo’n fort moet hebben uitgezien.

We overnachtten in het Desert Boys Guesthouse. Superleuk omdat het binnen de muren van het fort ligt en in een echte haveli (koopmanshuis) gevestigd is. Je moet er alleen wel iets voor over hebben om zo in stijl te overnachten. De bus kan bijvoorbeeld niet tot in het fort komen. Dat was echter simpel op te lossen door een telefoontje naar de Desert Boys die ervoor zorgden dat we met riksja’s werden opgehaald.

Het is geen standaard hotel (wat het naar mijn mening juist leuk maakt) en de kamers allemaal verschillend. De ene is gewoon wat mooier dan de ander. En hoe moet je dat eerlijk verdelen? Tsja……………… Eerst heb ik gevraagd wat de slechtste kamer was en die zelf genomen. Daarna liet eigenaar Irwin de andere kamers één voor één zien en ik heb in de dezelfde volgorde de kamernummers op m’n lijstje ingevuld. Puur willekeurig en dus rechtvaardig, toch?

En toch kwam er gedoe over. “Waarom zitten wij hier en niet daar? Die kamer is veel mooier!”. Pffffff………… Tot nu toe heb ik geen gesputter binnen deze groep gehoord maar de vermoeidheid begint nu z’n tol te eisen. Het is best een pittige reis doordat je eigenlijk alleen maar lawaaiige, hectische steden aandoet. Soms hadden we wel een zwembad bij het hotel maar met zoveel moois en interessants om te bezoeken gunt niemand zich de tijd om gewoon eens fff lekker niets te doen. En dat begint zich nu te wreken.

Ik heb verschillende oplossingen aangeboden en mede dankzij Irwin – die ook echt z’n uiterste best deed – is het uiteindelijk gelukt om iedereen redelijk tevreden te stellen. Er zijn kamers geruild en anderen konden na één nacht naar een andere kamer verhuizen. Nu maar hopen dat ze na een goede nachtrust ook de VOORdelen van deze plek gaan inzien!

De volgende dag ben ik met Irwin op pad gegaan om wat klein geld te scoren. Ik had de groep op het hart gedrukt om zoveel mogelijk met groot geld te betalen en zo kleingeld te sparen. Dat deden ze dan ook trouw maar helaas betaalden ze MIJ nu ook altijd met groot!!! Kleingeld heb je gewoon echt nodig; om riksjarijders gepast te betalen (die willen nooit wisselgeld geven), om een fles water bij een klein winkeltje te kopen of om simpelweg fooien te geven. En die fooien regel ik nou juist heel vaak!

Na ons verblijf in het woestijnkamp was ik volledig door m’n kleingeld heen en het lukte me echt niet meer om het bij elkaar te sprokkelen. Ik ben bij Irwin achterop de brommer gestapt om dat te regelen. Best leuk om door die smalle straatjes te manoeuvreren waarbij je je iedere paar minuten afvraagt wie er voorrang heeft: de koe of de brommer. Terwijl hij bij z’n vaste adresjes z’n boodschappenlijstjes voor het guesthouse afleverde wisselden we bij zo’n winkeltje meteen wat geld in. Ook die winkeltjes zijn zuinig op hun wisselgeld maar tegen zo’n vaste klant kunnen ze geen nee zeggen . Na 4 adresjes had ik 50 tientjes en 20 vijftigjes in m’n bezit. Ik kon weer vooruit. Daarnaast meteen een internetcafé met goede printers opgezocht zodat ik alle e-tickets uit kon draaien en ik had al m’n klusjes in één middag geklaard.

De dagen in Jaisalmer waren heerlijk relaxed. Ook hier is weer veel te zien maar bijna alles is op loopafstand. Binnen het fort kunnen geen auto’s komen en dat scheelt een hoop getoeter. Ik heb met niet meer met de standaard sights bezig gehouden. Het is al leuk genoeg om een beetje door dit labyrint rond te banjeren of gezellig met de Desert Boys voor het guesthouse onder genot van een bakkie Chai te kletsen. Het is me zelfs gelukt om m’n favoriete dakterras van 6 jaar geleden terug te vinden. Na een aantal mislukte pogingen waarbij ik na het beklimmen van een hoop trappen wéér op een onbekend dakterras uitkwam heb ik het uiteindelijk gevonden. Het lag notabene náást ons eigen guesthouse . Dit is echt het plekje met de mooiste zonsondergang van het fort!

Ook ben ik met een deel van de groep ik de woestijn ingegaan. We hebben 2 kleine dorpjes bezocht, een stukje kameel gereden, vanaf een duin de zonsondergang bekeken en ’s avonds onder de sterrenhemel heerlijk gegeten.

Hopelijk is iedereen na deze 2 relatief rustige dagen een beetje bijgekomen. We hebben nog een paar pittige reisdagen voor de boeg………………………