Terug in Thailand - voor heel even dan

In m’n angst te laat te komen had ik me een uurtje vergist. Shit! Had ik een uur langer op bed kunnen blijven liggen! Nu al om 5 uur ’s morgens met de taxi naar het vliegveld vertrokken. Kort nachtje dus; maar goed dat ik ’s middags al een paar uur had geslapen!

Onderweg nog een gestrande passagier opgepikt wiens taxi net een aanrijding had gehad. Moest ook z’n vlucht halen dus een mazzeltje voor hem.

Op het vliegveld m’n laatste noodle-soup ontbijtje gegeten en gewacht tot eindelijk de wisselkantoortjes open gingen. Ik had het aardig uitgekiend met die Vietnamese Dong maar toen kreeg ik een deel van m’n fooi in dat spul. Dus toch nog wisselen en ik had geen wisselbonnetjes meer. Gelukkig vroegen ze er dit keer niet om!

Toen ik bij de douane in de rij stond bedacht ik me ineens dat m’n zakmes nog in m’n rugzak zat. En m’n backpack was al ingecheckt; te laat bedacht dus. M’n hoop dat ze ‘m misschien over het hoofd zouden zien werd meteen de grond in geboord. De jongedame achter het scherm van de scanner viste het er feilloos uit. Doet ze in ieder geval d’r werk goed.

Ik mocht ‘m nog wel alsnog (los??) laten inchecken. Dat vond ik wel een leuk experiment en bovendien gaat de tijd een stuk sneller voorbij als je bezig bent. Ook al is het met iets onzinnigs.

Om te beginnen was het al een gedoe om de douane weer door te komen. Ik was tenslotte al “exit” en dus was m’n visum niet meer geldig. Nadat ik eerst werd teruggestuurd mocht ik later alsnog onder begeleiding en na inlevering van m’n paspoort (onderpand) terug naar de incheckbalie.

Daar vertelde ze me dat ze een zakmesje niet zo los in konden checken. Leek me ook vrij logisch; ik was ook al zeer verbaasd toen ze dat bij de bagagecheck beweerden. Maar ik had A gezegd en wilde ook verder met B. Daarom m’n handtasje (ook nog klein) uit m’n rugzak gevist, leeg gemaakt en dat met alleen het zakmes ingecheckt. Zou dat goed gaan?

De vlucht verliep voorspoedig; overstappen op Bangkok ook. En in Chiang Rai kwam m’n minitasje keurig over de bagageband tussen al die grote koffers en tassen aanrollen. Het zag er echt belachelijk uit. De bewaking kwam zelfs kijken wat dit nu weer was.
Gelukt! Alleen……. m’n zakmes zat er niet meer in. Rara politiepet…….

Buiten de aankomsthal een taxi geregeld waar ik pardoes aan de verkeerde kant in stapte. Da’s waar ook; ze rijden hier links!

Een hotelletje had ik zo gevonden en toen kon ik in Chiang Rai op pad. Makkelijk stadje; toeristisch maar ook niet te. En……. heerlijk rustig. Al snel besefte ik waar die rust vandaan kwam: géén getoeter. Je denkt dat je eraan went maar dat is helemaal niet zo. Na 4 weken getoeter ervaar ik dit dus als enorme rust! Je hoort ze alleen als ik bij het oversteken de verkeerde kant uit kijk (en dat is dus bijna standaard, ahum).

Na 10 jaar terug in Thailand; het voelt echt goed. Lekker gewoon eigenlijk. En ’t is niet uit te leggen waar dat nou precies aan ligt.

M’n anderhalve dag hier heb ik heerlijk rustig doorgebracht. Op een terrasje uitgebreid gemaild met kantoor, weblog weer (bijna) helemaal bijgewerkt, Thaise massage geregeld, uitgezocht hoe ’t nou met dat visum zit (in NL kreeg ik 4 verschillende versies te horen), SIM kaartje gekocht, van alles voorbereid voor m’n nieuwe reis en genoten van het heerlijke eten. In Vietnam heb ik regelmatig Thais gegeten maar het is (of lijkt?) hier toch veel lekkerder.

De tweede ochtend weer uitgecheckt en met een tuktuk naar het vliegveld gegaan om m’n volgende (5e) groep op te halen. Chiang Rai is een super relaxt vliegveld. Ik hoefde geen plaatsje te bemachtigen tussen hordes met bordjes zwaaiende mensen en kon gewoon rustig met m’n hele bagagekar bij de schuifdeuren staan. Ze kwamen allemaal tegelijk door dus dat liep lekker soepel.

Na een vluchtige kennismaking de bagage in een pick up geladen; de groep in 2 kleine minibusjes en in 2 uur naar Chiang Khong gereden waar we rond 1 uur aankwamen. De meesten waren goed moe. Logisch na zo’n reis met 2 keer overstappen, een lange aansluitende busrit en dan ook nog 6 uur tijdsverschil. Daarom pas een paar uur later afgesproken om m’n verhaal te doen, verder kennis te maken en daarna gezamenlijk gegeten. ’t Lijkt me wel een leuke, gemêleerde groep. Veel alleenreizenden (7), afkomstig uit het hele land én België (3 maar liefst) en leeftijden variërend van 26 tot 66 jaar.

Ik heb er weer helemaal zin in!